INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14.10.2010 r. (data wpływu 02.11.2010 r.), uzupełnionym w dniu 12.01.2011 r. (data wpływu 17.01.2011 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 30.12.2010 r. (skutecznie doręczone w dniu 05.01.2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku przy sprzedaży używanych motocykli - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.11.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku przy sprzedaży używanych motocykli.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 10.01.2011 r., złożonym w dniu 12.01.2011 r. (data wpływu 17.01.2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 30.12.2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Podatnik nabywał i nadal zamierza nabywać środki trwałe - motocykle, które służą i mają służyć czynnościom opodatkowanym tj. łatwiejszego dotarcia do klienta. Podatnik używa i zamierza używać tych środków trwałych w prowadzonej działalności przez okres dłuższy niż 6 miesięcy.

Po upływie tego czasu sprzedawał i zamierza sprzedawać motocykle.

Przy zakupie podatnik uważa, że miał i będzie nadal miał prawo do odliczenia 60% wartości podatku naliczonego jednak nie więcej niż 6 tyś. zł. od jednego motocykla, natomiast sprzedaż korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1, pkt 2 jako sprzedaż towarów używanych.

Obecnie funkcjonują dwa stanowiska, które reprezentowało część sądów administracyjnych a mianowicie:

1. że przy zakupie motocykli obowiązuje ograniczenie kwoty podatku naliczonego do 60%, nie więcej niż 6000,00 zł (art. 86 ust. 3 ustawy o VAT),
2. że motocykle nie są pojazdami samochodowymi w rozumieniu VAT, że ograniczenia nie dotyczą motocykli.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy odliczając kwotę podatku w wysokości 60% oraz używając tych środków trwałych przez okres dłuższy niż 6 miesięcy, Wnioskodawca przy sprzedaży mógł skorzystać ze zwolnienia w podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim towary i usługi wykorzystywane są do celów działalności opodatkowanej podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 127, natomiast w myśl ust. 3 cyt. artykułu w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonego w fakturze nie więcej jednak niż 6000,00 zł.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji pojęcia pojazdu samochodowego, a więc należy odnieść się do definicji określonej w art. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 105, poz.908 ze zm.). Zgodnie z art. 33 cyt. ustawy „pojazd samochodowy” to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h. Natomiast w myśl art. 2 pkt 45 powołanej ustawy „motocykl” to pojazd samochodowy jednośladowy lub z bocznym wózkiem - wielośladowy.

Według oceny podatnika zgodnie z art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% nie więcej niż 6000,00 zł. W tym przypadku podatnikowi przy zakupie przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku naliczonego w wysokości 60% wartości podatku wskazanego w fakturze jednak nie więcej niż 6000,00 zł.

W przypadku sprzedaży środka trwałego, który był użytkowany przez okres dłuższy niż 6 miesięcy, według oceny podatnika może on skorzystać ze zwolnienia. Wynika to z § 8 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia MF w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Przepis ten zwalnia od podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, przez podatników, którym przy ich nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu ustawy o VAT. W przedstawionej sytuacji warunek jest spełniony, mimo że częściowo nastąpi odliczenie VAT od zakupu motocykla, to na potrzeby ustalenia sprzedaży przyjmuje się że zwolnienie przysługuje na zasadzie wyjątku.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 10.01.2011 r. (data wpływu 17.01.2011 r.) Wnioskodawca dodał, iż w świetle obowiązujących przepisów o podatku od towarów i usług Spółka przy zakupie motocykli odliczała 60% podatku VAT nie więcej jednak niż 6000,00 zł, natomiast przy sprzedaży motocykle te w rozumieniu ustawy o VAT są towarami używanymi i będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w treści art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl powyższego przepisu, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku czy też niepodlegających temu podatkowi.

Stosownie do treści art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2011 r., kwotę podatku naliczonego stanowi z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Natomiast na podstawie art. 86 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2011 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) przepisy ograniczające prawo do odliczenia, w związku z nabyciem samochodów osobowych oraz innych samochodów, brzmiały następująco: „obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków, gdy odprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika” (art. 25 ust. 1 pkt 2).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęć: samochodu osobowego czy samochodu. Jednakże w art. 86 ust. 4 ustawy w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2011 r., ustawodawca określając pojazdy specjalne odsyła do przepisów prawa o ruchu drogowym. Oznacza to, iż dla potrzeb prawa podatkowego nie mogą być formułowane odrębne definicje, jeśli uprzednio zostały zdefiniowane w innych ustawach właściwych dla tego rodzaju zagadnień.

Zgodnie z art. 2 pkt 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Natomiast definicję samochodu ciężarowego, ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 42 ww. ustawy, zgodnie z którym jest to pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą.

Motocykl zaś, zgodnie z art. 2 pkt 45 cyt. wyżej ustawy, jest to pojazd samochodowy jednośladowy lub z bocznym wózkiem – wielośladowy.

Występują zatem różne definicje samochodu osobowego, innego samochodu (np. samochodu ciężarowego) i motocykla, które pozwalają stwierdzić, że motocykl nie jest samochodem osobowym ani też innym samochodem.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006.347.1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. UE. L 1977.145.1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym, omawiany przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008 r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nabywał środki trwałe - motocykle, które służą czynnościom opodatkowanym tj. łatwiejszemu dotarciu do klienta. Spółka przy zakupie motocykli odliczała 60% podatku VAT nie więcej jednak niż 6000,00 zł.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opisu stanu faktycznego, w świetle powołanych wyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawcy w stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2011 r. przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego przy zakupie przedmiotowych motocykli na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT przy założeniu, że będące przedmiotem zapytania motocykle wykorzystywane były wyłącznie w działalności opodatkowanej Wnioskodawcy i nie wystąpiły wyłączenia wynikające z art. 88 ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy o VAT, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. I tak w myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Przez towary używane w myśl art. 43 ust. 2 ustawy o VAT rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Na podstawie § 12 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 grudnia 2009 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 224, poz. 1799 ze zm.), które straciło moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 2011 r., zwalnia się od podatku dostawę samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, przez podatników, którym przy ich nabyciu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 3 ustawy, jeżeli te samochody i pojazdy są towarami używanymi w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy.

Powołane powyżej przepisy uzależniały zatem, zastosowanie zwolnienia z podatku od towarów i usług dla dostawy samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych od spełnienia dwóch przesłanek, tj. od przysługującego podatnikowi prawa do częściowego odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu jak również od tego czy samochody i inne pojazdy samochodowe można uznać za towar używany w rozumieniu art. 43 ust. 2 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca używa środków trwałych - motocykli w prowadzonej działalności, które służą czynnościom opodatkowanym, przez okres dłuższy niż 6 miesięcy. Po upływie tego czasu sprzedawał motocykle.

Z przeprowadzonej powyżej analizy przepisów regulujących zasady odliczania podatku naliczonego wynika, iż Wnioskodawcy przysługiwało prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu przedmiotowych motocykli.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku należy stwierdzić, iż w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę motocykli, o których mowa we wniosku, w odniesieniu do których przy ich nabyciu przysługiwało Stronie prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego, nie były spełnione warunki do uznania przedmiotowych motocykli za towar używany w rozumieniu powołanego wyżej art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, w konsekwencji sprzedaż taka nie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie § 12 ust. 1 pkt 5 ww. rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług dla transakcji sprzedaży przedmiotowych motocykli uznać należało za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W niniejszej interpretacji odpowiedziano na wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług przy sprzedaży używanych motocykli. Rozstrzygnięcie dotyczące zdarzenia przyszłego w zakresie odliczania podatku naliczonego przy zakupie motocykli oraz zastosowania zwolnienia od podatku sprzedaży używanych motocykli, zawarte zostało w odrębnej interpretacji nr IPPP1-443-1116/10-4/BS.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.