INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2010r. (data wpływu do tut. Biura 15 października 2010r.), uzupełnionym w dniu 6 grudnia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dot. wskazanego we wniosku samochodu w pełnej wysokości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 października 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dot. wskazanego we wniosku samochodu w pełnej wysokości.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 18 listopada 2010r. Znak: IBPBI/1/415-1056/10/SK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 6 grudnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W marcu 2010r. Wnioskodawczyni na potrzeby prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej zakupiła samochód ciężarowy BMW X5, rok produkcji 2009, dopuszczalna ładowność 680 kg, nr homologacji producenta PL.... Wartość netto samochodu wynosiła 231.147,54 zł., kwota VAT 50.852,46 zł. Na podstawie faktury zakupu Wnioskodawczyni dokonała pełnego odliczenia podatku VAT jeszcze w tym samym miesiącu. Samochód w kwocie netto został też wprowadzony do ewidencji środków trwałych i ustalony został plan amortyzacyjny oparty o odpisy w wysokości 20% wartości samochodu w skali roku.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, iż:

1. dopuszczalna masa całkowita samochodu wynosi 2.755 kg.,
2. przedmiotowy samochód nie spełnia warunków określonych w art. 5a pkt 19 lit. a-d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, posiada jedynie tzw. „kratkę”,
3. nie zostało przeprowadzone dodatkowe badanie techniczne, które stwierdzałoby, iż pojazd nie jest samochodem osobowym (o którym mowa w art. 5c ww. ustawy),
4. przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej jest przetwarzanie i sprzedaż mięsa oraz wyrobów z mięsa.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy jeśli zakupiony pojazd jest pojazdem ciężarowym w świetle ustawy o VAT (posiada stosowną homologację producenta) to czy tak samo jest on traktowany w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy amortyzacji podlega zatem cała wartość samochodu i czy suma tych odpisów może być w całości zaliczana w ciężar kosztów uzyskania przychodów...
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, na dokumencie zakupu widnieje adnotacja, iż samochód BMW X5 jest samochodem ciężarowym i za taki jest uznawany z punktu widzenia podatku VAT. Jest to argument wystarczający by za taki sam można go było uznać również z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych. Nie znajduje tu zatem zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzający limit 20.000 euro (w przeliczeniu na polskie złote) dla zaliczenia wartości odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ przepis ten odnosi się do samochodów osobowych. Zatem Wnioskodawczyni uważa, że ma prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów pełną wartość dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, aż do całkowitego zamortyzowania wartości samochodu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych, który jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia, określa art. 22g ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 w razie nabycia w drodze kupna uważa się cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (…).

Zgodnie z art. 5a pkt 19 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Stosownie do treści art. 5c ust. 1 ww. ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni zakupiła samochód ciężarowy o dopuszczalnej masie całkowitej 2.755 kg. Przedmiotowy samochód nie spełnia wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit a)-d) ww. ustawy oraz Wnioskodawczyni nie posiada zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów o przeprowadzonym dodatkowym badaniu technicznym stwierdzającym, iż ww. samochód jest samochodem ciężarowym.

Skoro z definicji zawartej w art. 5a ust. 19 ww. ustawy wynika, iż samochodem osobowym jest każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, chyba że jest pojazdem spełniającym warunki enumeratywnie wymienione w lit. a)–e) tego przepisu, to tym samym nie spełnienie tych warunków powoduje uznanie wskazanego we wniosku pojazdu za samochód osobowy.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabyty przez Wnioskodawczynię samochód traktowany jest jako samochód osobowy.

Mając powyższe na względzie, odpisy z tytułu jego zużycia, dokonywane według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości początkowej tego samochodu (cena nabycia) przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokumenty źródłowe. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem podanym we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.