INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16.11.2010r. (data wpływu 19.11.2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty zapłaconej za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.11.2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty zapłaconej za wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Dnia 25 lipca 2007r. Spółka zawarła umowę najmu ze Spółką P. na powierzchnie biurowe i powierzchnię magazynową zlokalizowane w W. Umowa najmu zawarta jest na czas oznaczony do dnia 31 października 2012 roku bez możliwości wcześniejszego wypowiedzenia umowy przez najemcę. Umowa najmu została zawarta na obowiązujących warunkach ze względu na fakt, iż były to warunki najkorzystniejsze finansowo, osiągnięte na skutek owocnych negocjacji z kontrahentem. A zajmuje się hurtową sprzedażą produktów farmaceutycznych. W ostatnich latach nastąpił znaczny wzrost sprzedaży leków na rynku polskim. W celu zapewnienia ciągłości dostaw do odbiorców hurtowych Spółka zmuszona była do zwiększenia stanów magazynowych poszczególnych produktów. Dotychczasowy magazyn przeznaczony na maksimum 991 miejsc paletowych przestał spełniać wymagania powierzchniowe. Stany magazynowe zaczęły przekraczać poziom maksymalny. W związku z zaistniałą sytuacją Spółka zmuszona była do zawarcia dodatkowych umów na usługi magazynowe z dostawcami na rynku magazynowania i dystrybucji leków. Produkty farmaceutyczne podlegają restrykcyjnym normom jeżeli chodzi o przechowywanie. Leki muszą być magazynowane w specjalnie do tego przystosowanych magazynach zapewniających kontrolę temperatury i wilgotności wewnątrz pomieszczeń. Podnajem magazynów u zewnętrznych dostawców nie był optymalny z biznesowego punktu widzenia, więc rozpoczęto starania o wynajem powierzchni magazynowej zaspokajającej wymagania Spółki jeżeli chodzi o powierzchnię i o standardy wymagane dla produktów farmaceutycznych. A zawarła umowę z Sp. z o.o. na wynajem nowej powierzchni magazynowej w O. W lipcu 2010 roku rozpoczęto sprzedaż z nowo wynajętego magazynu w O e o pojemności 2.000 miejsc paletowych z możliwością zwiększenia ilości miejsc paletowych, zapewniającego najwyższe standardy wymagane przy magazynowaniu produktów leczniczych. Z punktu widzenia optymalnego prowadzenia działalności gospodarczej oraz posiadania przez Spółkę tylko jednej koncesji na prowadzenie hurtowni farmaceutycznej wynajmowana powierzchnia magazynowa w W przestała funkcjonować jako magazyn produktów leczniczych, lecz ze względu na fakt, iż umowa najmu obowiązuje do dnia 31 października 2012 roku Spółka obowiązana była opłacać czynsz najmu na podstawie faktur wystawianych przez P za okresy miesięczne. Spółka wynegocjowała z wynajmującym możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy najmu na powierzchnię magazynową która nie będzie wykorzystywana. Na mocy zawartego porozumienia A Sp. z o.o. zapłaciła wynajmującemu jednorazową opłatę w wysokości około 60% wartości pozostałego do zapłaty czynszu za okres do 31 października 2012 roku. Aneks do umowy przewiduje, że jeżeli P. Sp. z o.o. wynajmie przedmiotową powierzchnię magazynową nowemu najemcy wówczas opłata ulegnie obniżeniu o ok. 50%. Takie rozwiązanie jest dla Spółki najbardziej optymalne finansowo, ponieważ pozwoli na znaczne zmniejszenie opłaty za najem powierzchni magazynowej w W., a jednocześnie wynajem większej powierzchni magazynowej (dwukrotne zwiększenie liczby miejsc paletowych) mającej bezpośredni wpływ na osiągnięcie przychodów, pozwoli na ograniczenie najmu powierzchni magazynowych bezpośrednio u innych dostawców.

W związku z powyższym powstaje pytanie:

Czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość jednorazowej zapłaty wynajmującemu kwoty w wysokości około 60% wartości pozostałego do zapłaty czynszu za okres do 31 października 2012 roku, z tytułu zawartego aneksu do umowy najmu pozwalającego na wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu, jeżeli w miejsce rozwiązanej umowy najmu zawarto korzystniejszą, uzasadnioną biznesowo umowę najmu na większą liczbę miejsc paletowych w innej lokalizacji...

Zdaniem Wnioskodawcy.

Koszty czynszu za magazyn stanowią koszt uzyskania przychodów, ponieważ rozwiązanie umowy najmu jest uzasadnione koniecznością zmiany miejsca prowadzenia działalności z przyczyn biznesowych, a poprzednia lokalizacja nie do końca spełniała oczekiwania odnośnie zapewnienia rentowności. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszt przeniesienia magazynu z nie spełniającego wymagań biznesowych (ze zbyt małą ilością miejsc paletowych) lokalu (łącznie z wypłaconą jednorazowo opłatą z tytułu zawartego aneksu do umowy) jest znacznie niższy niż opłacanie miesięczne czynszu do czasu zakończenia umowy do 31 października 2012 roku. Spółka zdecydowała się na dokonanie jednorazowej płatności w wysokości około 60% wartości pozostałego do zapłaty czynszu za okres do 31 października 2012 roku, bowiem dzięki zawarciu aneksu i wcześniejszemu rozwiązaniu umowy unika strat finansowych. Ponadto zwiększając dwukrotnie liczbę miejsc paletowych w lepszej, oddalonej od W lokalizacji, będzie mogła zapewnić ciągłość dostaw do odbiorców hurtowych, co pozwoli na osiągnięcie większego przychodu, a nie generowania strat. Ryzyko działalności spoczywa na Spółce, która z obiektywnego punktu widzenia prowadzi takie działania, które przyczyniają się do wzrostu sprzedaży. Takie postępowanie jest uzasadnione z punktu widzenia polityki gospodarczej firmy. W związku z powyższym, według Spółki, dokonanie jednorazowej płatności w wysokości około 60% wartości pozostałego do zapłaty czynszu za okres do 31 października 2012 roku z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy najmu lokalu użytkowego, w opisanych okolicznościach stanowi racjonalny i uzasadniony wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, a zatem stanowi koszt uzyskania przychodów. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w odpowiedzi na zapytanie przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2009 roku stwierdził, że: „Istnieją ... sytuacje, w których logicznie powiązany ciąg zdarzeń - począwszy od zawarcia umowy z klauzulą odstąpienia od niej za zapłatą odszkodowania, a następnie zmiana warunków zewnętrznych, np. wzrost cen na rynku, spadek atrakcyjności początkowo opłacalnej lokalizacji miejsca prowadzenia działalności i w rezultacie odstąpienie od umowy skutkujące zapłatą odszkodowania, a w zamian zawarcie korzystniejszej niż dotychczas umowy- pozwala na uznanie, że zapłacone odszkodowanie spełni wymogi związku z przychodem zawarte w art. 15 ust.1 ustawy.” W wyroku WSA w Lublinie z dnia 4 grudnia 2009 r., sygn. akt I SA/Lu 536/, stwierdzono, że:,,... kwalifikowanie określonych wydatków, jako kosztów uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła nie może nie uwzględniać, w kontekście wyżej już wskazanych kryteriów ich kwalifikacji wynikających z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, również i tego kryterium, które nakazuje uwzględnianie czynnika dynamiki procesów gospodarczych, z perspektywy, której dochodzi do zmiany (rewizji) pierwotnie podejmowanych decyzji bezpośrednio nakierowanej na realizacją jednego z alternatywnych celów określonych analizowanym przepisem. Wskazany kierunek wykładni jest już prezentowany w orzecznictwie sądowoadministracyjnym (por. np. wyrok WSA w Krakowie z 11 lipca 2007 r., sygn akt I SA/Kr 1509/06). Według Sądu, jego atrakcyjność wyraża się w tym, że w kontekście wskazanej wyżej normatywnej treści przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, umożliwia on dokonywanie oceny działań i zachowań podatnika również z perspektywy konsekwencji dynamiki zmian otoczenia gospodarczego, w którym funkcjonuje. Nie są i nie mogą być one obojętne dla prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Stąd też determinują podejmowanie konkretnych działań, również przeciwdziałających nowym, niekorzystnym uwarunkowaniom. Jeżeli przy tym, działaniom tym podejmowanym w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą towarzyszy ponoszenie konkretnych wydatków, racjonalnie i gospodarczo uzasadnionych, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, to brak jest podstaw, aby kwestionować dopuszczalności kwalifikowania ich, jako kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock