INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2010 r. (data wpływu 11 października 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania uzyskanego przychodu do właściwego źródła – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zakwalifikowania uzyskanego przychodu do właściwego źródła.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 1 września 2010 r. rozpoczął Pan prowadzenie działalności gospodarczej, której przedmiot we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej określono jako: transport drogowy towarów PKD: 49.41. Z (wg PKD z 2004 r. - 60.24.B). Nie będzie Pan wykonywał tego transportu samochodem własnym lecz samochodem osoby zlecającej Panu wykonanie usługi. Koszty eksploatacji pojazdu będzie ponosił zleceniodawca, którego własnością jest samochód. Raz w miesiącu będzie Pan wystawiał na rzecz zleceniodawcy rachunek, w którym będzie zawarta całość usług wykonywanych w danym miesiącu. Przychody z działalności gospodarczej w 2010 r. opodatkowuje Pan na zasadach ogólnych. Korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług. Pana zleceniodawca zażądał faktur VAT, jednakże wątpliwości Pana budzi fakt czy może być płatnikiem tego podatku. Ma Pan wątpliwości czy przychody z usług zostaną na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych uznane za przychody z działalności gospodarczej.

Zgodnie z przepisem art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Jeżeli okazałoby się, że wykonywane przez Pana usługi nie są w rozumieniu ustawy działalnością gospodarczą a zostałyby potraktowane jako przychody ze stosunku pracy bądź przychody z działalności wykonywanej osobiście, to nie będzie Pan miał obowiązku rejestrowania się jako płatnik podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania (oznaczone we wniosku nr 1).

Czy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych świadczone przez Pana usługi są działalnością gospodarczą...

Pana zdaniem, za pozarolniczą działalność gospodarczą według ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Z § 1 pkt 3 umowy świadczenia usług zawartej przez Pana ze zleceniodawcą wynika, że przedmiot umowy nie jest wykonywany pod kierownictwem zleceniodawcy. Ponadto z załącznika będącego integralną częścią umowy wynika, że będzie Pan ponosił osobistą odpowiedzialność za wykonywane przez siebie czynności. Pośrednio będzie Pan ponosił również ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Te zapisy umowy i załącznika, w Pana ocenie, przekreślają spełnienie łącznie trzech warunków według których ich łączne spełnienie nie uznaje wykonywanych czynności za pozarolniczą działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Definicja ustawowa działalności gospodarczej zamieszczona została w art. 5a ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ww. przepisem, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej – oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

• prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1,2 i 4-9.

Natomiast zgodnie z art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez zlecającego te czynności,
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Dla stwierdzenia, że podatnik nie wykonuje pozarolniczej działalności gospodarczej w rozumieniu ww. ustawy konieczne jest wystąpienie łącznie wszystkich przesłanek określonych w art. 5b ust. 1 pkt 1 do 3.

Zatem niespełnienie chociażby jednej z nich powoduje, że wykonywanie czynności należy uznać za działalność gospodarczą.

Mając powyższe na uwadze należy przyjąć, iż pierwszą z trzech okoliczności, która przemawia za przyjęciem, że podatnik osiąga przychody z działalności gospodarczej, a nie z działalności wykonywanej osobiście lub z pracy, jest wykazanie, że ponosi on całość lub część odpowiedzialności wobec osób trzecich za rezultat oraz wykonanie czynności stanowiących treść umowy (z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych). Aby wykonywane czynności mogły być uznane za działalność gospodarczą, w umowie określającej zasady współpracy między podmiotem zlecającym wykonanie określonych prac, a osobą działającą w ramach samozatrudnienia, powinien widnieć nie tylko zapis, że odpowiedzialność za rezultat tej działalności oraz w ogóle za wykonanie umowy ponoszą obie jej strony, ale również kiedy i w jakich okolicznościach zleceniobiorca ponosi odpowiedzialność za swoje działania oraz za rezultat tych działań wobec osób trzecich.

Z treści wniosku, w której odwołuje się Pan do zapisów załącznika do umowy o świadczenie usług, wynika m.in. że będzie Pan ponosił osobistą odpowiedzialność za wykonywane przez siebie czynności. Zatem uzasadnionym jest przyjęcie, iż ponosi Pan odpowiedzialność za wykonanie usługi.

Ponadto we wniosku wskazał Pan, że z § 1 pkt 3 umowy wynika, że czynności z niej wynikające nie są wykonywane pod kierownictwem zleceniodawcy. Zatem przesłanka wynikająca z treści art. 5b ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych także nie została spełniona.

Analizując ww. przepis należy również rozważyć, czy podatnik ponosi ryzyko gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z istoty prowadzenia działalności gospodarczej wynika, że osoba prowadząca taką działalność prowadzi ją na własny rachunek i na własne ryzyko. Ryzyko gospodarcze, jakie wiąże się z prowadzeniem działalności gospodarczej, jest innym ryzykiem od ryzyka, jakie ponosi pracownik w ramach stosunku pracy czy umów cywilnoprawnych, t.j. umowy zlecenia lub o dzieło. Ryzyko gospodarcze związane z działalnością gospodarczą to np. ryzyko inwestycyjne, czyli prawdopodobieństwo nieuzyskania przewidywanych (względnie oczekiwanych) wyników ekonomiczno - finansowych związanych z tą działalnością lub też podejmowanym przedsięwzięciem. Występowanie ryzyka gospodarczego jest konsekwencją istniejącej w gospodarce rynkowej wolności gospodarczej oraz szerokiego zakresu swobód, jakie ona za sobą pociąga. Przedsiębiorca ponosi ryzyko gospodarcze, jeśli musi inwestować w firmę, czy troszczyć się o nowe zlecenia. Jeśli natomiast zleceniodawca troszczy się o pracę dla samozatrudnionego lub bierze na siebie ciężar wydatków inwestycyjnych związanych z zapewnieniem mu miejsca i warunków pracy (świadczenia usługi), to nie jest to działalność gospodarcza.

W ramach stosunku pracy pracownik, jeśli wykonywał starannie swoje obowiązki, ma prawo do wynagrodzenia, chociażby rezultat pracy był nieudany, a zatem nie ponosi ryzyka gospodarczego. W takiej sytuacji ryzyko gospodarcze ponosi zawsze pracodawca. Natomiast w przypadku niewłaściwego wykonania pracy pracownik ponosi odpowiedzialność materialną lub dyscyplinarną.

W treści wniosku wskazał Pan, że będzie również pośrednio ponosił ryzyko gospodarcze z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Reasumując z uwagi na to, że przesłanki określone w art. 5b ust. 1 ww. ustawy nie zostały łącznie spełnione, a jednocześnie wykonuje Pan działalność gospodarczą w warunkach wynikających z art. 5a ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i posiada zarejestrowaną działalność gospodarczą stwierdzić należy, że przychody uzyskiwane z tytułu wykonywania usług, o których mowa we wniosku należy zakwalifikować do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.