INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 10 sierpnia 2010 r. (data wpływu 12 sierpnia 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 sierpnia 2010 r. (data wpływu 13 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadając m.in. kopię dokumentu CMR zawierającego pewne braki formalne, np. brak podpisu, pieczątki odbiorcy towaru – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadając m.in. kopię dokumentu CMR zawierającego pewne braki formalne, np. brak podpisu, pieczątki odbiorcy towaru. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11 sierpnia 2010 r. (data wpływu 13 sierpnia 2010 r.) o pełnomocnictwo, dowody wniesienia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz opłaty z tytułu złożonego wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca z siedzibą na terytorium Polski (dalej także: Spółka), dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotu z siedzibą w innym kraju Unii Europejskiej niż Polska. Towary transportowane są przez zewnętrznego przewoźnika na zlecenie Spółki. Towary przewożone są z Polski do kraju, w którym siedzibę posiada kupujący (odbiorca). Kupujący jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zarejestrowanym także jako podatnik VAT UE (podmiot posiada numer przyznany mu do transakcji wewnątrzwspólnotowych) w kraju swej siedziby.

Spółka posiada kopię - wystawionej przez siebie - faktury dokumentującej dokonanie sprzedaży (dostawy). w treści faktury wskazany jest właściwy i ważny numer VAT UE odbiorcy towarów oraz numer VAT UE Spółki poprzedzony dwuliterowym kodem PL.

Dodatkowo posiada ona specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (najczęściej specyfikacja zawarta jest wprost na fakturze sprzedaży).

Zdarzają się sytuacje, w których Spółka nie otrzymuje dokumentu CMR potwierdzającego dostarczenie towaru do odbiorcy lecz otrzymuje inny dokument wystawiony przez przewoźnika (lub spedytora) potwierdzający przyjęcie towaru do przewozu. Dokument taki jest wystawiany odrębnie do każdej dostawy lub jest wystawiany zbiorczo do wszystkich dostaw w danym miesiącu.

W takiej jednak sytuacji, jest ona w stanie przedstawić, celem wykazania faktycznego dokonania dostawy: potwierdzenie otrzymania należności za cały towar a także korespondencję handlową z kontrahentem (odbiorcą towaru), która obejmuje zagadnienia związane z dostawą takie jak m.in.: ilość towaru, cena, data dostawy, miejsce dostawy, warunki płatności.

Ponadto dysponuje ona potwierdzeniem dostarczenia towarów dokonanym przez kupującego:

• przesłanym przez odbiorcę w formie papierowej, lub
• otrzymanym drogą elektroniczną (e-mail od odbiorcy), ewentualnie
• podpis pracownika odbiorcy na kopii dokumentu wystawionego przez przewoźnika (dokumentującego przyjęcie do przewozu).

Zdarzają się sytuacje, w których Spółka otrzymuje wprawdzie CMR, lecz otrzymany dokument posiada braki formalne, tzn. brak jest pieczątki oraz podpisu odbiorcy towaru.

W takiej jednak sytuacji, Spółka jest w stanie przedstawić celem wykazania faktycznego dokonania dostawy: potwierdzenie otrzymania należności za cały towar a także korespondencję handlową z kontrahentem (odbiorcą towaru), która obejmuje zagadnienia związane z dostawą takie jak m.in.: ilość towaru, cena, data dostawy, miejsce dostawy, warunki płatności.

Ponadto dysponuje ona potwierdzeniem dostarczenia towarów dokonanym przez kupującego:

• przesłanym przez odbiorcę w formie papierowej, lub
• otrzymanym drogą elektroniczną (e-mail od odbiorcy).

Dokument potwierdzający dostawę towarów, o jakim mowa powyżej tak w sytuacji, gdy dotyczy pojedynczej dostawy jak i w sytuacji gdy dotyczy wielu dostaw, zawiera wypełnioną pozycję data dostawy i jest podpisany przez pracownika nabywcy (wg posiadanych przez nas informacji upoważnionego do tego typu czynności w imieniu nabywcy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym, Spółka będzie uprawniona do zastosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zgodnie z przepisami art. 42 ustawy o VAT, posiadając m.in. kopię dokumentu CMR zawierającego pewne braki formalne np. brak podpisu, pieczątki odbiorcy towaru...

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do treści przepisu art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT opodatkowana jest stawką 0%, gdy spełnione są określone wymogi, tj.:

• podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (z dwuliterowym kodem) i podał ten numer oraz swój numer VAT UE na fakturze stwierdzającej dostawę towarów,
• podatnik posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Dowodami mającymi świadczyć o wywiezieniu towarów będących przedmiotem WDT z terytorium kraju i dostarczeniu ich do nabywcy są następujące dokumenty określone w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów do nabywcy:

• dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika potwierdzające dostarczenie towarów,
• kopia faktury oraz
• specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Ust. 11 tegoż artykułu wymienia dokumenty uzupełniające, z których podatnik może skorzystać, jeżeli powyżej wymienione dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towaru do nabywcy, np.: korespondencja handlowa, dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu, dokumenty potwierdzającej zapłatę, a także dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towarów.

W opinii Spółki, posiadany przez nią w każdej sytuacji dokument CMR, w którym przewoźnik potwierdza przyjęcie towarów do transportu (w poz. 23), nawet gdy brak jest potwierdzenia odbiorcy towaru w poz. 24 jest dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Ustawa o VAT nie precyzuje bowiem, jaki konkretnie dokument przewozowy jest wymagany. Przepisy stanowią wyłącznie o dokumencie przewozowym otrzymanym od przewoźnika odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca przeznaczenia.

Do międzynarodowego transportu drogowego stosuje się przepisy Konwencji o Umowie Międzynarodowego Przewozu Drogowego Towarów (CMR) i Protokół Podpisania z dnia 19 maja 1956 r. (dalej: „Konwencja”). Zgodnie z art. 4 Konwencji, dowodem zawarcia umowy przewozu jest list przewozowy, przy czym jego brak lub nieprawidłowość nie wpływa na istnienie ani ważność umowy przewozu. Ponadto, zgodnie z art. 5 Konwencji, list przewozowy wystawia się w trzech oryginalnych egzemplarzach, podpisanych przez nadawcę i przez przewoźnika, przy czym podpisy te mogą być wydrukowane lub też zastąpione przez stemple nadawcy i przewoźnika, jeżeli pozwala na to ustawodawstwo kraju, w którym wystawiono list przewozowy.

Tym samym, zdaniem Spółki, brak podpisu lub pieczęci nabywcy w poz. 24 dokumentu CMR, a także inne braki formalne nie oznaczają, iż dokument ten nie stanowi dokumentu, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Posiadając dokument CMR potwierdzony przez przewoźnika, fakturę VAT oraz specyfikację dostarczonych ładunków, Spółka jest w posiadaniu wszystkich dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. w przypadku wątpliwości, Spółka jest w stanie przedstawić dokumenty uzupełniające w postaci np.: zbiorczych potwierdzeń dostarczenia towarów, potwierdzania zapłaty, a także korespondencji handlowej. Spółka ma więc prawo stosować stawkę 0% VAT do wszystkich dostaw towarów potwierdzonych w ten sposób.

Słuszność powyższego podejścia potwierdzają również władze skarbowe w wydawanych interpretacjach, np. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 stycznia 2008 r. (lBPP2/443-175/07/EJ/KAN-1331/10/07), interpretacja Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 listopada 2007 r. (1401/PH-l/4407/14-181/06/EN/PV-I).

Ponadto, zdaniem Spółki art. 42 ust. 3 ustawy o VAT nie nakłada obowiązku posiadania przez podatników wszystkich wymienionych tam dokumentów jako przesądzających o zastosowaniu preferencyjnej stawki podatku. Dokumenty te mają łącznie potwierdzać dokonaną transakcję, więc wystarczy by podatnik posiadał którykolwiek z nich lub dwa z nich byleby łącznie potwierdzały wywóz towaru do innego państwa członkowskiego. Istnieją bowiem sytuacje, w których nie jest możliwe uzyskanie przewidzianych w przepisach dokumentów przewozowych. w takich przypadkach racjonalne wydaje się posłużenie poza kopią faktury i specyfikacją ładunku, jak największą liczbą dokumentów przewidzianych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, które wskazywałyby na dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy.

Spółka pragnie podkreślić, iż powyższe stanowisko zostało potwierdzone Wyrokiem Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 wrześnie 2007 r. (sygn. III SA/Wa 1210/07). Sąd orzekł, że dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT mają łącznie potwierdzać dokonanie WDT, lecz podatnik nie musi posiadać ich wszystkich.

Zdaniem Sądu, jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów podstawowych przewidzianych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, to powinien mieć prawo do zastosowania dowodów pomocniczych określonych w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT w celu skorzystania ze stawki 0%. Dokumenty uzupełniające mają bowiem „uprawdopodobnić wywóz towaru z terytorium Polski, ale nie muszą stanowić dowodu, że towar faktycznie dotarł na terytorium innego państwa członkowskiego”. Ponadto Sąd podkreślił, iż „stosowanie stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy nie jest wyjątkiem od reguły a regułą, dla której wyjątkiem jest stosowanie stawki krajowej. Oznacza to, że wykładania przepisów dotycząca warunków, od których spełnienia zależy prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej, powinna być rozszerzają a nie zwężająca, a wszystkie wątpliwości dotyczące opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów powinny być rozstrzygane na korzyść reguły ogólnej, czyli stosowania stawki 0%”.

Podobne stanowisko zaprezentował Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznając, iż z przepisów nie wynika wymóg posiadania wszystkich dokumentów określonych w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy o VAT (III SA/Wa 155/08). Ponadto, zgodnie z wyrokiem, do skorzystania z tego prawa wystarczy np. ksero dokumentu przewozowego lub kopia.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje również odzwierciedlenie w interpretacjach organów skarbowych. Przykładowo Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w wydanym postanowieniu z dnia 11 lipca 2005 r. sygn. PUS.ll/443/97/2005/JZ stwierdził, że „jeżeli Podatnik posiada dowody wymienione we wspomnianym art. 42 ust. 11 ustawy, potwierdzające fakt wywiezienia towarów z terytorium kraju oraz dostarczenia ich do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego (z uwzględnieniem treści dokumentów zawartych w art. 42 ust. 3 ustawy) to będzie mógł zastosować z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawkę podatku od towarów i usług w wysokości 0%. (...) dokumenty wymienione przez Podatnika w zapytaniu, tj. potwierdzona kopia faktury oraz przelew bankowy kontrahenta dokumentujący zapłatę za towar przy uwzględnieniu treści art. 42 ust. 11 mogą stanowić podstawę do zastosowania przez Spółkę stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0%”.

Uregulowania Wspólnotowe

Spółka pragnie ponadto zaznaczyć, iż kwestia stosowania stawki 0% przy WDT powinna być analizowana w oparciu o podstawowe zasady systemu VAT, do których zaliczana jest przede wszystkim zasada jednokrotności opodatkowania w relacjach pomiędzy podatnikami VAT. Zgodnie z tą zasadą dana transakcja może być opodatkowana podatkiem VAT wyłącznie przez jedną ze stron transakcji. Zastosowanie powinna mieć w tym przypadku także zasada neutralności podatku VAT, która wyraża się w konieczności zagwarantowania takiego stanu prawnego, w którym podatnik prowadzący działalność opodatkowaną nie ponosi ekonomicznego ciężaru VAT. Ciężar VAT powinien ponosić jedynie ostateczny konsument, który nabywa towar lub usługę. Praktyczne odzwierciedlenia tych zasad znaleźć można zarówno w ustawie o VAT, jak i w Dyrektywie VAT 2006/112/WE, a także w orzecznictwie sądów administracyjnych (I SA/Ke 114/08).

Prezentowane powyżej stanowisko odnośnie dokumentacji dostaw towarów do krajów Unii Europejskiej zbieżne jest także z orzecznictwem Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. w wyroku z dnia 27 września 2007 r. sprawie Albert CoHee (C-146/05) ETS wskazał, że żaden przepis VI Dyrektywy nie dotyczy bezpośrednio dowodów, które podatnicy muszą przedstawić w celu skorzystania ze stawki 0%. ETS uznał, że przepis krajowy, który w istocie uzależnia prawo do zwolnienia od spełnienia obowiązków formalnych, nie uwzględniając wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę kwestii, czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru podatku. Skoro zatem fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne.

Nieopodatkowanie podatkiem VAT wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów jest jednym z fundamentów wspólnego systemu podatku VAT. Pomimo tego, iż Dyrektywa przyznaje państwom członkowskim możliwość określenia warunków dowodowych odnośnie zastosowania stawki 0% przy WDT, to prawo ograniczone jest przez zasadę proporcjonalności i cel określony w dyrektywie, jakim jest uniemożliwienie nadużyć podatkowych. Zatem mając na uwadze wyrok ETS-u, jeśli obiektywnie dokonano wywozu towarów, to ewentualne braki formalne nie mogą podważać podstawowego prawa wspólnotowego, jakim jest nieopodatkowanie WDT (zastosowanie 0% stawki podatku VAT).

Podsumowując, zdaniem Spółki w opisanych powyżej sytuacjach, w każdym przypadku uprawniona jest ona do zastosowania stawki 0% w odniesieniu do wartości towarów wskazanej na fakturze, ponieważ bez wątpienia pozostaje fakt dostarczenia całości towarów do jego nabywcy.

Potwierdzenie odbioru w formie e-mail.

Ponad argumenty wyżej podniesione Spółka wskazała także na przykłady orzeczeń potwierdzających, że potwierdzenie odbioru towaru może być także dokonane w innej formie niż odręczny podpis (w tym e-mail).

Przykładowo w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 155/2008 (LexPolonica nr 1901751), czytamy m.in. co następuje:

„Aby udowodnić wewnątwspólnotową dostawę towarów i zastosować zerową stawkę VAT, wystarczy posiadać dokumenty przesłane elektronicznie lub faksem”.

Podobnie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 września 2007 r. sygn. akt III SA/Wa 1210/2007 (LexPolonica nr 1597803), czytamy:

Jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11 VATU, w celu skorzystania ze stawki 0% VAT przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Nie ma również podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi w formie elektronicznej lub przesłanemu faksem”.

Podobnie w Komentarzu do ustawy o VAT autorstwa Z. Modzelewskiego oraz G. Mularczyka, gdzie w komentarzu do art. 42 czytamy m.in., że podatnik ma prawo do stosowania stawki 0% z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeśli jest w posiadaniu przewidzianych w art. 42 rodzajów dokumentów. Prawo to przysługuje mu również wtedy, gdy zostały one dostarczone jako kopia, faksem lub w formie elektronicznej (poczta elektroniczna). Istotne jest jedynie, aby dokumenty te jednoznacznie potwierdzały, że towar został przemieszczony do innego państwa członkowskiego (Zbigniew Modzelewski Grzegorz Mularczyk, Ustawa o VAT. Komentarz, Warszawa 2006, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis (wydanie II)). Reasumując: w ocenie Spółki odpowiedź na pytanie powinna być pozytywna. Spółce przysługuje prawo zastosowania stawki 0% z tytułu dokonania WDT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Art. 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;,li>osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
3. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Art. 13 ust. 6 ustawy stanowi, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (…).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Polski oraz dokonuje sprzedaży towarów na rzecz podmiotu z siedzibą w innym kraju Unii Europejskiej niż Polska. Towary transportowane są przez zewnętrznego przewoźnika na zlecenie Spółki i są one przewożone z Polski do kraju, w którym siedzibę posiada kupujący (odbiorca). Kupujący jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zarejestrowanym także jako podatnik VAT UE (podmiot posiada numer przyznany mu do transakcji wewnątrzwspólnotowych) w kraju swej siedziby.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Przedmiotem niniejszej sprawy jest udokumentowanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w przypadku, gdy przewóz towaru zlecany jest przewoźnikowi.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

   - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług przyjmuje w zasadzie zamknięty katalog dokumentów, które potwierdzają dokonanie wywozu towarów i jego dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego. Wyliczenie, które następuje w art. 42 ust. 3 ustawy, ma charakter wyczerpujący. Nie zostało ono poprzedzone zwrotem „w szczególności”, stąd nie można przyjąć, że ma ono charakter jedynie przykładowy. w zakresie udowodnienia, że miała miejsce transakcja wewnątrzwspólnotowa, ustawa o podatku od towarów i usług przyjmuje swego rodzaju legalną teorię dowodów. Dowodami dokonania wewnątrzwspólnotowej dostawy mogą być w sumie tylko dokumenty wyraźnie wskazane w przepisie. w pewnych sytuacjach wymagane dokumenty mające potwierdzić fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, w ramach której towary będące jej przedmiotem były wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, mogą być niewystarczające, niejasne, czy też nie mogą potwierdzać jednoznacznie dokonania powyższej czynności. Wówczas ustawodawca przewidział możliwość pomocniczego posłużenia się innymi dokumentami (tzw. dokumentami uzupełniającymi), z których wprost wynika, że miał miejsce wywóz towarów z kraju i dostarczenie ich do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest w znacznej mierze od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, natomiast dokumenty wymienione w ust. 11 pełnią funkcję uzupełniającą, w przypadku, gdy dokumentacja podstawowa nie potwierdza jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Wówczas można uznać za dowody dostawy towarów inne dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepis ten nie pozwala jednak na kompleksowe i całkowite zastąpienie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy i dokumentowanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

Zainteresowany wskazał, że w ramach dokumentacji potwierdzających dokonanie sprzedaży (dostawy) posiada:

• kopię (wystawionej przez siebie) faktury na której wskazany jest właściwy i ważny numer VAT UE odbiorcy towarów oraz numer VAT UE Wnioskodawcy poprzedzony dwuliterowym kodem PL,
• specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (najczęściej specyfikacja zawarta jest wprost na fakturze sprzedaży).

Zdarzają się sytuacje, w których otrzymuje on wprawdzie CMR od przewoźnika, lecz otrzymany dokument posiada braki formalne, tzn. brak jest pieczątki oraz podpisu odbiorcy towaru. w takiej jednak sytuacji, jest on w stanie przedstawić celem wykazania faktycznego dokonania dostawy: potwierdzenie otrzymania należności za cały towar a także korespondencję handlową z kontrahentem (odbiorcą towaru), która obejmuje zagadnienia związane z dostawą takie jak m.in.: ilość towaru, cena, data dostawy, miejsce dostawy, warunki płatności.

Ponadto dysponuje także potwierdzeniem dostarczenia towarów dokonanym przez kupującego:

• przesłanym przez odbiorcę w formie papierowej, lub
• otrzymanym drogą elektroniczną (e-mail od odbiorcy).

Jak wskazał Wnioskodawca, dokument potwierdzający dostawę towarów, o jakim mowa powyżej tak w sytuacji, gdy dotyczy pojedynczej dostawy jak i w sytuacji gdy dotyczy wielu dostaw, zawiera wypełnioną pozycję data dostawy i jest podpisany przez pracownika nabywcy (wg posiadanych przez niego informacji upoważnionego do tego typu czynności w imieniu nabywcy).

Zaznaczyć należy, że jeżeli wystawiona przez Spółkę faktura VAT posiada wszystkie elementy wymienione w § 5 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), nie musi ona posiadać specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Zainteresowany będąc w posiadaniu kopii faktury VAT, specyfikacji sztuk ładunku oraz dokumentu przewozowego otrzymanego od przewoźnika posiadającego braki formalne np. brak pieczątki oraz podpisu odbiorcy towaru, dysponuje dokumentami, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy. w niniejszej sprawie dokument przewozowy nie spełnia jednak warunku wskazanego w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tzn. nie wynika z niego, że towar został dostarczony do miejsca jego przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż Polska. Zatem, stwierdzić należy, że posiadane przez Spółkę dokumenty łącznie nie potwierdzają w sposób jednoznaczny dostarczenia towaru do nabywcy.

W takiej sytuacji ustawodawca umożliwił podatnikom sposób „dodatkowego” udowodnienia faktu dostarczenia towarów do nabywcy i w art. 42 ust. 11 ustawy, zawarł otwarty katalog dowodów, które mogą również stanowić dokumenty wskazujące, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów miała miejsce.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż oprócz wymienionych powyżej dokumentów z art. 42 ust. 3 ustawy, jest w posiadaniu potwierdzenia otrzymania należności za cały towar a także korespondencji handlowej z kontrahentem (odbiorcą towaru), która obejmuje zagadnienia związane z dostawą takie jak m.in.: ilość towaru, cena, data dostawy, miejsce dostawy, warunki płatności. Ponadto, dysponuje on także potwierdzeniem dostarczenia towarów dokonanym przez kupującego w formie papierowej lub otrzymanym drogą elektroniczną. Dokumenty te należy zakwalifikować do dokumentów uzupełniających, o których mowa w art. 42 ust. 11 ustawy.

Zatem w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego oraz do zadanego pytania stwierdzić należy, iż Zainteresowany posiada wszystkie dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy, które łącznie z dokumentami uzupełniającymi potwierdzają, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, zatem jest on uprawniony do zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zgodnie z przepisami art. 42 ustawy.

Zatem stanowisko Spółki, zgodnie z którym ma ona prawo do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% do wszystkich wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów potwierdzonych w sposób wynikający z przedstawionego stanu faktycznego którego dotyczy jej pytanie, uznać należy z prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ informuje, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadając m.in. kopię dokumentu CMR zawierającego pewne braki formalne, np. brak podpisu, pieczątki odbiorcy towaru. Natomiast w zakresie dotyczącym zastosowania 0% stawki podatku VAT z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów posiadając inny dokument otrzymany od przewoźnika, wydana została odrębna interpretacja indywidualna z dnia 12 listopada 2010 r. o nr ILPP2/443 1305/10-3/PG.

Ponadto, tut. Organ pragnie również poinformować, iż granice szczególnego postępowania podatkowego, którego celem jest uzyskanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, określa Zainteresowany występując z konkretnym pytaniem prawnym, wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez niego, co wynika wprost z przepisu art. 14b § 1, 2 i 3 ustawy Ordynacja podatkowa.

W związku z powyższym, w niniejszej interpretacji odniesiono się wyłącznie do możliwości zastosowania stawki podatku w wysokości 0%, związanej z realizacją określonej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Zgodnie z art. 14b § 3 cyt. ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.

Należy zatem zaznaczyć, że odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono w oparciu o opisany przez Zainteresowanego stan faktyczny.

Zatem wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisanym stanowisku własnym, które nie zostały objęte pytaniem - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

W sprawie powołanych przez Zainteresowanego interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach, do których się zawężają, przez co nie mają wpływu na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.