Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1244/10-2/AMN
z 1 lutego 2011 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPB1/415-1244/10-2/AMN
Data
2011.02.01
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu
Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów --> Pojęcie i wysokość kosztów uzyskania przychodów
Słowa kluczowe
amortyzacja
amortyzacja
nieruchomości
nieruchomości
stawka
stawka
środek trwały
środek trwały
Istota interpretacji
Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie możliwości indywidualnej zmiany stawki amortyzacyjnej.
Wniosek ORD-IN 282 kB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 20 października 2010 r. (data wpływu 2 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości indywidualnej zmiany stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe. UZASADNIENIE W dniu 2 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości indywidualnej zmiany stawki amortyzacyjnej. W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe. W ramach działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej osób fizycznych Wnioskodawca zamierza rozpocząć użytkowanie wcześniej nabytej nieruchomości – budynku niemieszkalnego. Budynek ten użytkowany był przez poprzednich użytkowników przez okres ponad 50 lat. W związku z powyższym Zainteresowany ma zamiar zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną określoną w art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (stawka amortyzacyjna = 40 lat minus liczba lat używania tej nieruchomości, ale nie mniej niż 10 lat). W przypadku przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca ma zamiar rozpocząć, amortyzację w pierwszym roku użytkowania, poprzez zastosowanie indywidualnej stawki tj. amortyzacji przez 10 lat. W związku z powyższym zadano następujące pytania.
Zdaniem Wnioskodawcy, art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na możliwość dokonania obniżki stawki amortyzacyjnej, również w przypadku gdy zastosowano stawkę indywidualną. O możliwości dokonania takiej obniżki świadczy również brzmienie przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4, ograniczające długość okresu amortyzacji tylko z jednej strony („nie krótszy niż 10 lat”). Oznacza to, że okres amortyzacji przy zastosowaniu tej metody może być określony w dowolnej długości, obniżany i podwyższany w każdym roku w sposób dowolny, byleby ustalona stawka nie była wyższa od maksymalnej stawki indywidualnej. Reasumując, zdaniem Zainteresowanego, w przypadku rozpoczęcia amortyzacji środka trwałego wg stawki indywidualnej, istnieje możliwość, w latach następnych, obniżenia tej indywidualnej stawki do dowolnej wysokości. Zgodna z przepisami jest również kolejna zmiana wysokości stawki amortyzacyjnej, z obniżonej na wyższą, nieprzekraczającej wysokości stawki indywidualnej tj. w tym przypadku 10 lat. W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe. Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy. Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ww. ustawy. Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór: suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Przepisy art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy określają, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Z przepisu tego wynika, iż:
Są to trzy metody amortyzacji:
Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy. Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:
Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Wskazać należy jednak, iż możliwość indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla składnika majątku, o którym mowa w przedmiotowym wniosku, uzależniona jest od odpowiedniego jego sklasyfikowania w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do treści przepisu art. 22i ust. 1 powołanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. W myśl art. 22i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Zatem zmiana stawki amortyzacyjnej możliwa jest tylko przy stosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, tj. przy stosowaniu stawek wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Z pytania zadanego przez Wnioskodawcę wynika, iż do amortyzacji nieruchomości zastosuje metodę wynikającą z art. 22j ust. 1 pkt 4, tj. metodę indywidualnych stawek nie wynikających z Wykazu stawek amortyzacyjnych. Metoda ta nie przewiduje możliwości podwyższenia lub obniżenia stawek amortyzacyjnych w trakcie trwania okresu amortyzacji. Zmiana stawki spowoduje w tym przypadku jednocześnie zmianę metody amortyzacji. Reasumując, jeżeli przy wprowadzeniu środka trwałego do ewidencji środków trwałych Wnioskodawca ustali indywidualną stawkę amortyzacyjną określoną w art. 22j ust. 1 pkt 4, to przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają możliwości obniżenia w następnych latach tak ustalonej stawki. Skoro nie jest możliwe obniżenie ww. stawki, tym samym nie istnieje w kolejnych latach możliwość jej ponownego podwyższenia do wysokości indywidualnej stawki amortyzacyjnej - 10 lat. Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji. Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno. |
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.