INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 23.12.2010 r. (data wpływu do BKIP w Płocku 07.01.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2011 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.01.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2011 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest obywatelem duńskim i na stałe zamieszkuje w Danii. Do Polski przyjechał na pobyt czasowy w celu dokonania inwestycji w branży restauracyjnej i nieruchomościowej. Wnioskodawca zamierza zakończyć swoje inwestycje w Polsce w 2011 roku i w tym samym roku opuścić Polskę.

Inne okoliczności pobytu Wnioskodawcy w Polsce są następujące:

• jest Duńczykiem i posiada duński paszport;
• nie zna języka polskiego;
• przebywa w Polsce w wynajmowanym mieszkaniu. Nie posiada na własność żadnych nieruchomości w Polsce;
• przebywa wraz z żoną w Danii, gdzie wspólnie zamierzają kupić na własność dom, w którym będą zamieszkiwać po zakończeniu pracy zawodowej;
• zamierza opuścić Polskę w 2011 roku, a jego pobyt w Polsce w tym roku nie przekroczy 183 dni;
• po wyjeździe z Polski potencjalne przyjazdy do Polski będą miały charakter sporadyczny.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy biorąc pod uwagę okoliczności pobytu Wnioskodawcy w Polsce w 2011 roku, powinien On być traktowany jako osoba posiadająca ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce w tym roku...

Zdaniem Wnioskodawcy, w 2011 roku powinien on być traktowany jako osoba posiadająca ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, osoby fizyczne nieposiadające w Polsce miejsca zamieszkania podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Polski, tj. podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zgodnie zaś z art. 3 ust. 1a Ustawy o PIT, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Polski uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W 2011 roku centrum interesów życiowych Wnioskodawcy, rozumiane jako całokształt jego powiązań osobistych i gospodarczych, nie będzie znajdowało się w Polsce (będzie ono znajdowało się w Danii). Wynika to z tego, że w 2011 roku Wnioskodawca opuści Polskę i będzie przebywał wraz z żoną w Danii. W związku z zakończeniem pracy zawodowej Wnioskodawca wraz z żoną sprzedał dom, który razem nabyli w roku 1984 i w którym zamieszkiwali wraz z dziećmi. Obecnie planują nabyć w Danii inny dom, w którym zamierzają razem przebywać i który będzie bardziej odpowiadał ich aktualnym potrzebom, gdy dzieci są już dorosłe.

Wnioskodawca nie posiada żadnych nieruchomości położonych w Polsce i nie zamierza takich nabywać – w czasie tymczasowego pobytu w Polsce przebywa w wynajętym mieszkaniu. Wnioskodawca posiada duński paszport i nie zna języka polskiego.

Łączny pobyt Wnioskodawcy w Polsce w 2011 roku nie przekroczy 183 dni, gdyż Wnioskodawca zamierza opuścić Polskę w trakcie tego roku. Po wyjeździe z Polski jego potencjalne przyjazdy do Polski będą miały charakter sporadyczny.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle okoliczności jego pobytu w Polsce w 2011 roku należy uznać, że jego miejsce zamieszkania w tym roku w rozumieniu Ustawy o PIT nie będzie znajdowało się w Polsce, gdyż:

1. ośrodek jego interesów życiowych nie będzie znajdował się w Polsce oraz
2. jego pobyt w Polsce nie przekroczy 183 dni.
   
   

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy powinien on być w 2011 roku traktowany jako osoba posiadająca ograniczony obowiązek podatkowy.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że stanowisko analogiczne do wyrażonego przez Niego w niniejszym wniosku zostało zaprezentowane w interpretacjach wydanych przez organy podatkowe, przykładowo w interpretacji z dnia 01 grudnia 2008 roku wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (Nr IPPB2/415-1330/08-2/SP).

Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie prawidłowości jego stanowiska w opisanej powyżej sprawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzana w Warszawie dnia 06.12.2001 r. (Dz. U z 2003 r. Nr 43, poz. 368 ze zm.).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego tylko w tym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania z żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawca jest obywatelem duńskim i na stałe zamieszkuje w Danii. Do Polski przyjechał na pobyt czasowy w celu dokonania inwestycji w branży restauracyjnej i nieruchomościowej. Wnioskodawca zamierza zakończyć swoje inwestycje w Polsce w 2011 roku i w tym samym roku opuścić Polskę. Wnioskodawca jest Duńczykiem i posiada duński paszport, nie zna języka polskiego. Przebywa w Polsce w wynajmowanym mieszkaniu. Nie posiada na własność żadnych nieruchomości w Polsce. W Danii przebywa wraz z żoną, gdzie wspólnie zamierzają kupić na własność dom, w którym będą zamieszkiwać po zakończeniu pracy zawodowej. Pobyt Wnioskodawcy w Polsce w 2011 roku nie przekroczy 183 dni. Po wyjeździe z Polski potencjalne przyjazdy do Polski będą miały charakter sporadyczny.

Biorąc pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy uznać, iż w 2011 roku (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) Wnioskodawca będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Danii, natomiast w Polsce będzie podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. będzie podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej należy stwierdzić, iż została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.