INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2010 r. (data wpływu 16 listopada 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu spłaty wierzytelności – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu z tytułu spłaty wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Jest Pan udziałowcem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Nabył Pan wierzytelność wobec tej spółki od poprzedniego udziałowca po cenie niższej niż jej wartość. Przedmiotem wierzytelności są odsetki od pożyczki jaką poprzedni udziałowiec udzielił spółce. Spółka dokonała spłaty ww. pożyczki poprzedniemu udziałowcowi. Spłata wierzytelności w postaci odsetek od pożyczki następuje w częściach po potrąceniu zryczałtowanego podatku dochodowego, a całkowita spłata nastąpi do końca 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Na podstawie którego artykułu powinien Pan rozliczyć się z podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu spłaty wierzytelności przez spółkę w postaci odsetek od pożyczki, jeśli spółka z każdej częściowej spłaty potrąca zryczałtowany 19% podatek dochodowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, po otrzymaniu w 2010 r. pieniędzy od spółki z tytułu spłaty wierzytelności w postaci odsetek od pożyczki po potrąceniu zryczałtowanego 19% podatku dochodowego (art. 30a ust. 1 pkt 1) nie powinien on wykazywać już żadnego dochodu do opodatkowania, ponieważ podatek został już zapłacony przez spółkę (zryczałtowany), a zgodnie z art. 30a ust. 7 dochodów z tytułu odsetek od pożyczek nie łączy się z dochodami opodatkowanymi na zasadach ogólnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że od poprzedniego udziałowca Spółki nabył Pan wierzytelność, której przedmiotem są odsetki od pożyczki, jaką udzielił on Spółce.

Przeniesienie wierzytelności zostało uregulowane w art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. W myśl natomiast art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Przeniesienie wierzytelności polega na tym, że prawa przysługujące zbywcy (dotychczasowemu wierzycielowi) przechodzą na nabywcę wierzytelności. Właściwość zobowiązania, uprawnienia wierzyciela i zobowiązania dłużnika pozostają bez zmian, gdyż w wyniku umowy cesji wierzytelności zmienia się tylko wierzyciel.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. U nabywcy wierzytelności – przychody uzyskane z ww. tytułu kwalifikuje się do przychodów z praw majątkowych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.). Art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż źródłami przychodów są m. in. wskazane w pkt 7 tego przepisu kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Pojęcie praw majątkowych nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Art. 18 tej ustawy wymienia jedynie przykładowo kilka rodzajów praw majątkowych, stanowiąc, iż za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw. Prawa majątkowe wymienione w tym przepisie nie stanowią zatem zamkniętego katalogu przychodów uzyskiwanych z tego źródła, a prawo wierzyciela do dochodzenia od dłużnika określonej kwoty pieniężnej także stanowi uprawnienie o charakterze majątkowym.

Z uwagi na dokonaną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych kategoryzację źródeł przychodu, w szczególności wyodrębnienie w art. 10 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy przychodów z praw majątkowych, jak również wskazaną w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicję pozarolniczej działalności gospodarczej, w sytuacji gdy osoba fizyczna – nieprowadząca działalności gospodarczej w zakresie obrotu wierzytelnościami - zawiera umowę cesji obcych wierzytelności w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, uzyskane z tego tytułu przychody kwalifikuje się do przychodów z praw majątkowych.

Przychodem nabywcy wierzytelności będzie, stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uiszczona przez dłużnika kwota wierzytelności, a momentem powstania przychodu data faktycznego, choćby częściowego spełnienia świadczenia przez dłużnika. Wspomniany art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi bowiem, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zaś wydatki poniesione na nabycie wierzytelności – jako prawa o charakterze majątkowym – zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów z praw majątkowych. W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Dlatego też wydatek poniesiony na nabycie wierzytelności stanowi koszt uzyskania przychodu w momencie spłaty przez dłużnika chociażby części wierzytelności albowiem dopiero w dacie otrzymania należności od dłużnika powstaje przychód z tego źródła, a co za tym idzie dopiero w tym momencie poniesiony wydatek pozostaje w związku z uzyskanym przychodem. Przy czym jeżeli przychód uzyskiwany będzie w różnych odstępach czasu - z tytułu częściowej realizacji wierzytelności - to koszty uzyskania przychodów winny być rozliczane proporcjonalnie do uzyskanego przychodu przypadającego na daną wyegzekwowaną wierzytelność.

Dochody z praw majątkowych podlegają kumulacji z innymi dochodami zgodnie z art. 9 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlegają opodatkowaniu według skali podatkowej zgodnie z art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następnego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Stosownie zaś do treści art. 45 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zeznaniami, o których mowa w ust. 1 i ust. 1a pkt 2, nie obejmuje się dochodów:

1. opodatkowanych zgodnie z art. 29-30a,
2. określonych w art. 24 ust. 3, z wyjątkiem dochodu z likwidacji działalności gospodarczej, dokonanej w grudniu roku podatkowego.

Podatek dochodowy wynikający z zeznania jest podatkiem należnym od dochodów podatnika uzyskanych w roku podatkowym, chyba że właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję, w której określi inną wysokość podatku. W razie niezłożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu, właściwy organ podatkowy lub właściwy organ kontroli skarbowej wyda decyzję określającą wysokość zobowiązania w podatku dochodowym (ust. 6 art. 45 ww. ustawy).

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa, należy uznać, iż kwoty uzyskane przez Pana z tytułu realizacji wierzytelności w postaci odsetek od pożyczki stanowią w dacie ich faktycznego otrzymania przychód z praw majątkowych wskazanych w art. 18 ww. ustawy.

Niezależnie zatem od realizacji ciążącego na Spółce obowiązku płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych z tego tytułu, Pan jako podatnik uzyskujący dochody opodatkowane według skali podatkowej, ma obowiązek wykazać te dochody w zeznaniu rocznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.