INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 stycznia 2011 r., (data wpływu 20 stycznia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 17 marca 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia dla usług wspomagających usługi finansowe – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 stycznia 2011 r. został złożony wniosek, uzupełniony w dniu 17 marca 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości korzystania ze zwolnienia dla usług wspomagających usługi finansowe. .

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka świadczy usługi dla instytucji finansowych, tj. na rzecz Spółdzielczych Kas Oszczędnościowo-Kredytowych „SKOK”, które w ramach swojej działalności udzielają pożyczek. Usługi świadczone przez Spółkę polegają na informowaniu osobistym, telefonicznym, listowym pożyczkobiorców o wysokości zaległej raty pożyczki oraz ilości dni opóźnienia w spłacie raty. Pożyczkobiorcy dokonują wpłat bezpośrednio na konta pożyczkodawców, co oznacza, ze Spółka nie uczestniczy w ściąganiu zaległości, jak również nie podejmuje innych działań na rzecz pożyczkobiorców oraz pożyczkodawców. Za świadczone usługi Spółka otrzymuje prowizję zgodnie z zawartą umową. Na podstawie klasyfikacji PKWiU z 2008 r. powyższa usługa mieści się w grupowaniu PKWiU 66.19.99.0 jako „pozostała usługa wspomagająca usługi finansowe z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych”. Usługa stanowi odrębną całość właściwą i niezbędną do świadczenia usługi przez pożyczkodawcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy świadczona usługa informowania pożyczkobiorców podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 13 w związku z art. 43 ust. 1 pkt 38...

Zdaniem Spółki na podstawie ww. przepisów ustawy opisana usługa jest zwolniona od podatku od towarów i usług. Spółka bowiem świadczy usługę, która jest usługą wspomagającą, stanowiącą element usługi wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy. Zapis art. 43 ust. 13 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. ma odniesienie do świadczonych przez Spółkę usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2 ustawy).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Natomiast zgodnie z treścią art. 5a obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa ww. art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W przeciwieństwie do stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., zgodnie z którym wyznaczenie zakresu zwolnienia usługi z opodatkowania podatkiem od towarów i usług następowało poprzez zidentyfikowanie usługi (czynności) w klasyfikacji statystycznej (PKWiU), a zatem zwolnienie miało charakter wyłącznie przedmiotowy, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. zwolnienie określone w powyższych przepisach ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi. A zatem od 1 stycznia 2011 r. przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści przepisów prawa unijnego i krajowego i orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE.

Z treści art. 41 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1, wprowadzonym do ustawy art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. Nr 238, poz. 1578), zmienionym na mocy art. 9 pkt 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 257, poz. 1726), w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie zaś do art. 1 pkt 8 lit. a) nowelizacji z dnia 29 października 2010 r., uchyla się – z dniem 1 stycznia 2011 r. – art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług i dodaje pkt 17-41.

Na mocy obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 43 ust. 1 pkt 38 zwolnione są od podatku - usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi finansowej wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37–41 ustawy, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37–41 (art. 43 ust. 13). Jednocześnie, jak stanowi zapis art. 43 ust. 14 zwolnienie to nie ma zastosowania do usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust.1 pkt 7 i 37-41 tegoż artykułu.

Ponadto zgodnie z zapisem art. 43 ust. 15 ustawy, w odniesieniu do usług ubezpieczeniowych i finansowych (o których mowa w art. 43 ust.1 37-41 oraz w ust. 13 zwolnienie nie ma zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu

Powyższe regulacje stanowią implementację do krajowego porządku prawnego zapisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE.L. Nr 347). Zgodnie z regulacją zawartą w art. 135 pkt 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady

1. Państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych;
2. udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę;
3. pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę;
4. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności;
5. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środki płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, jak również banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które przedstawiają wartość numizmatyczną;
6. transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2;
7. zarządzanie specjalnymi funduszami inwestycyjnymi, określonymi przez państwa członkowskie;
8. dostawy, za cenę równą wartości nominalnej, znaczków pocztowych ważnych w obrocie pocztowym na terytorium danego państwa, znaczków skarbowych i innych podobnych znaczków;
9. zakłady, loterie i inne gry losowe lub hazardowe, z zastrzeżeniem warunków i ograniczeń określonych przez każde państwo członkowskie;
10. dostawy budynków lub ich części oraz związanego z nimi gruntu, inne niż dostawy, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. a);
11. dostawy terenów niezabudowanych, inne niż dostawy terenów budowlanych, o których mowa w art. 12 ust. 1 lit. b);
12. dzierżawę i wynajem nieruchomości.

Wskazać należy, iż Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniach wielokrotnie podkreślił, że aby usługi pomocnicze mogły zostać uznane na gruncie Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej za zwolnione usługi finansowe, muszą one stanowić:

i) odróżniającą się całość,

ii) być specyficzne dla transakcji zwolnionych

iii) mieć podstawowe znaczenie dla ich realizacji (i.a. sprawy C-2/95 Sparekassernes Datacenter przeciwko Skatteministeriet oraz C-235/00 Commisioners of Customs Excise przeciwko CSC Financial Services Lid.).

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Spółka świadczy na rzecz instytucji finansowych, tj. na rzecz Spółdzielczych Kas Oszczędnościowo-Kredytowych „SKOK”, usługi, polegające na informowaniu osobistym, listownym lub telefonicznym o wysokości zaległej raty pożyczki oraz ilości dni opóźnienia w spłacie raty, które klasyfikuje w grupowaniu PKWiU 66.19.99.0 jako „pozostała usługa wspomagająca usługi finansowe z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych”.

Analiza stanu faktycznego na tle powołanych przepisów prawa, prowadzi do wniosku, że świadczona przez Spółkę usługa, polegająca na informowaniu osobistym, listownym lub telefonicznym o wysokości zaległej raty pożyczki oraz ilości dni opóźnienia w spłacie raty, mimo, że stanowi odrębną całość, to jednak nie jest charakterystyczna dla podstawowej usługi, polegającej na udzielaniu pożyczek (przez SKOK). Wymienione czynności mają jedynie charakter administracyjno-techniczny, który nie jest właściwy i niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej. Zatem świadczona przez Wnioskodawcę usługa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 13, lecz podlega opodatkowaniu stawką podstawową tj. 23%,

Przy czym bez znaczenia na możliwość skorzystania przez Wnioskodawcę ze zwolnienia od podatku pozostaje kwestia sklasyfikowania tych czynności w grupowaniu PKWiU 66.19.99.0 - istotny jest faktyczny charakter czynności.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem

skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.