INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2010 r. (data wpływu 17 grudnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca świadczył usługi firmie z siedzibą w Mediolanie, wystawiając trzy faktury: z dnia 26 czerwca 2009 r. na kwotę 13.058,32 Euro (58.979 zł 21 gr), z dnia 22 października 2009 r. na kwotę 8.992,66 Euro (37.335 zł 73 gr), z dnia 5 maja 2010 r. na kwotę 5.661,17 Euro (22.254 zł 06 gr). Łączna kwota należności wyniosła 27.712,15 Euro (118.569 zł). Z tego usługobiorca, zapłacił Wnioskodawcy należność w kwocie 8.000 Euro (36.132 zł 80 gr) i odmówił uregulowania pozostałych należności wynoszących 19.712,15 Euro (82.436 zł 20 gr) uzasadniając to trudną sytuacją gospodarczą i brakiem płynności finansowej. Po uprzednim rozpoznaniu rzeczywistego braku możliwości płatniczych niesolidnego kontrahenta, wnioskodawca doprowadził do zawarcia w dniu 16 listopada 2010 r. umowę o zwolnieniu z długu firmy z Mediolanu na kwotę 5.664,17 Euro (22.254 zł 06 gr) pod warunkiem uregulowania pozostałych, zaległych należności na kwotę 14.050,98 Euro (60.182 zł 14 gr). Dłużnik powyższe warunki umowy przyjął.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy Wnioskodawca ma prawo zaliczyć wartość umorzonych wierzytelności na kwotę 5.661,17 Euro (22.254 zł 06 gr) w koszty uzyskania przychodów, biorąc pod uwagę fakt, że wierzytelności zostały zarachowane jako przychody należne oraz zostały spełnione wszystkie przesłanki wynikające z art. 508 Kodeksu cywilnego, pozwalające uznać, że zobowiązanie wygasło.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. W oparciu o ten przepis oraz o podpisaną w dniu 16 listopada 2010 r. umowę o zwolnieniu z długu wnioskodawca uważa, że taka wierzytelność może być kosztem uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W świetle powołanego uregulowania, aby dany wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu zaistnieć muszą łącznie trzy warunki:

• celem poniesienia wydatku (bezpośrednim lub pośrednim) powinno być osiągnięcie przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek ten nie może być wymieniony w zawartym w art. 23 ust. 1 ww. ustawy katalogu wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów,
• musi być prawidłowo udokumentowany.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 41 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów umorzonych wierzytelności, z wyjątkiem tych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne.

Z powyższego przepisu wynika, że o możliwości zaliczenia umorzonych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów decydują dwa warunki, które muszą zostać spełnione łącznie, a mianowicie:

• wierzytelność musi być wcześniej zarachowana jako przychód należny,
• wierzytelność musi zostać umorzona.

Ponadto należy zastrzec, iż przedmiotowa wierzytelność w myśl z art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może być przedawniona.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia umorzonej wierzytelności.

Natomiast zgodnie z przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), wierzytelność jest prawem podatnika i nie ma przeszkód, aby mógł się zrzec w każdej chwili tego prawa. Zrzeczenie się, polega na umorzeniu zobowiązania bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. W oparciu o art. 508 Kodeksu cywilnego, zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik przyjmuje zwolnienie. Tak więc dla umorzenia wierzytelności koniecznym jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, zawartego układu czy też poprzez oświadczenie). Wierzytelność będzie umorzona dopiero wówczas, gdy wierzyciel uzyska wiadomość od dłużnika, że przyjął on zwolnienie z długu. Dopiero wówczas okoliczność ta, po spełnieniu ustawowych wymogów może rzutować na wysokość podstawy opodatkowania, a w konsekwencji i na wysokość zobowiązania podatkowego.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż oba warunki decydujące o możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów umorzonej wierzytelności zostały spełnione. Wierzytelność ta została wcześniej zarachowana do przychodów należnych oraz umorzona w wyniku zawartej przez Wnioskodawczynię ugody spełniającej w swej treści wymogi przepisu art. 508 Kodeksu cywilnego.

Wobec powyższego mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz przytoczone przepisy prawa uznać należy, iż umorzona wierzytelność wobec kontrahenta włoskiego na podstawie art. 508 Kodeksu cywilnego, podlegać będzie zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 23 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.