INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16.12.2010 r. (data wpływu 10.01.2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia praw do emisji CO2, uzyskiwanych na potrzeby działalności gospodarczej objętej zwolnieniem z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie uzyskanego przez Spółkę zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej, uzupełnionym w dniu 31.03.2011 r. (data wpływu do BKIP w Płocku) o dokument potwierdzający prawo do reprezentacji Spółki przez panią I.K. na wezwanie z dnia 21.03.2011 r. Nr IPPB3/423-3/11-2/MS (data doręczenia 24.03.2011 r.) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.01.2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zbycia praw do emisji CO2, uzyskiwanych na potrzeby działalności gospodarczej objętej zwolnieniem z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie uzyskanego przez Spółkę zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

H. (dalej „Podatnik”) prowadzi działalność gospodarczą na terytorium Polski, jako wspólnik (komandytariusz) polskiej spółki komandytowej Sp.k., (dalej „Spółka” lub „X ”).

Stosownie do art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updop) (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) Podatnik, będąc niemieckim rezydentem podatkowym, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od dochodów osiągniętych ze źródeł położonych na terytorium Polski. Takim źródłem jest dla niego, zgodnie z art. 5 cytowanej w/w ustawy, udział w Spółce mającej status spółki osobowej. W konsekwencji, Podatnik podlega w Polsce opodatkowaniu od dochodów osiągniętych z tytułu udziału w Spółce.

Spółka jest spółką działającą na terenie SSE (zezwolenie nr 99 z dnia 6 grudnia 2005 na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej). Spółka produkuje płyty drewnopochodne wysokiej i średniej gęstości, sklasyfikowane zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dn. 06.04.2004r. w prawie PKWiU w grupie 20.2 - „fornir, płyty laminowane, płyty wiórowe, płyty pilśniowe oraz pozostałe rodzaje płyt i desek; sklejka”. Produkowane przez Spółkę płyty dostępne są w grubościach od 1,5 do 12 mm, formatach standardowych lub pod zamówienie klienta, surowe lub polakierowane w kolorze uniwersalnym lub dekorze drewnopodobnym. Dodatkowo płyty mogą mieć wywiercone otwory, ponacinane narożniki, formaty mogą być także klejone elastyczną spoiną klejową lub taśmą co umożliwia ich złożenie na czas transportu. Proces produkcji tego typu wyrobów jest nieodłącznie związany z emisją CO2, co skutkuje tym, iż Spółka jest zobowiązana do przedstawiania do umorzenia odpowiedniej ilości praw do emisji CO2. Prawa te Spółce zostały przyznane w ramach krajowego Planu Rozdziału Uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata 2008-2012 (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 1 lipca 2008, Dz. U. 2008.202.1248, tabela nr 3 załącznika, poz. 514). W związku z wprowadzeniem nowych technologii produkcji jak również stosowaniem bardziej ekologicznych rodzajów paliw, Spółka ograniczyła emisję CO2 i dzięki temu posiada nadwyżkę niewykorzystanych uprawnień, którą następnie odsprzedaje.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż praw do emisji CO2, uzyskanych wyłącznie na potrzeby produkcji płyt fornirowych jest jednym z rodzajów przychodów objętych zwolnieniem z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie uzyskanego przez Spółkę zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie Specjalnej Stefy Ekonomicznej...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1992r. Nr 21, poz. 86) („ustawa o pdop”) zwolnieniem podatkowym objęte są „dochody (. . .), uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia (… )”.

W związku z powyższym, aby dany dochód mógł być objęty zwolnieniem, musi być uzyskany z działalności, która (i) jest wskazana w zezwoleniu na prowadzenie działalności na terenie SSE oraz (ii) jest prowadzona na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej („SSE”).

Zgodnie z treścią zezwolenia strefowego (załącznik nr 1 do niniejszego wniosku) Spółka uzyskała zezwolenie: „na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE, rozumianej jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wytworzonych wyrobów i świadczonych usług na terenie Strefy określonych w następujących pozycjach Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego:

(- - -.)

Sekcja Podsekcja Dział Grupa

D DD 20 20.2

Opis

Fornir, płyty laminowane, płyty wiórowe, płyty pilśniowe oraz pozostałe rodzaje płyt i desek, sklejka.

Jak zatem rozumiemy, o ile dany dochód pochodzi z działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej w zakresie wskazanych wyżej wyrobów i o ile niniejsza działalność jest prowadzona na terenie Strefy, dochód, a zatem zarówno przychód jak i koszt z nim związany jest objęty zwolnieniem podatkowym.

Zgodnie zatem z literalną interpretacją powyższych przepisów oraz stosownie do zezwolenia strefowego Spółki, klasyfikacja przychodów ze sprzedaży praw do emisji, zależna jest od ustalenia, czy sprzedaż takich praw, uzyskanych wyłącznie na potrzeby produkcji płyt fornirowych jest zaliczana do działalności gospodarczej w wyniku której powstaje zindywidualizowany wyrób strefowy (zgodnie z PKWiU z 2004r.).

W konsekwencji, istotne jest ustalenie czy zbycie praw do emisji CO2 klasyfikowane jest zgodnie z Polską Klasyfikacją Działalności z 2004 roku (zgodnie z pkt 5.1.5 Zasad Metodycznych PKWiU 2004 Podstawowym założeniem budowy PKWiU jest powiązanie klasyfikacji produktów (wyrobów i usług) z klasyfikacją działalności gospodarczych (PKD) tak, aby każdy produkt klasyfikowany był przede wszystkim w zależności od rodzaju działalności, w wyniku której powstaje), jako „Produkcja arkuszy fornirowych, produkcja płyt i sklejek (klasa 20.20 Z PKDO 2004)” czy też stanowi odrębną działalność gospodarczą z odrębnym kodem klasyfikacyjnym nie ujętym, w zezwoleniu strefowym.

Zdaniem Podatnika kluczową kwestią przy udzielaniu odpowiedzi jest odróżnienie dwóch stanów faktycznych. Pierwszy z nich ma miejsce wówczas, gdy posiadana nadwyżka uprawnień do emisji CO2 powstaje w z wiązka z ich wcześniejszym nabyciem w celu ich dalszej odsprzedaży. Wówczas należy wskazać, iż sprzedaż uprawnień stanowi działalność handlową, odrębną od działalności produkcyjnej, przy której emitowany jest CO2 i jako taka nie może być objęta zwolnieniem podatkowym.

Druga sytuacja, która jest właśnie przedmiotem zapytania Podatnika, występuje wtedy. gdy nadwyżka uprawnień do emisji CO2 pochodzi wyłącznie z przydziału ich emitentowi zanieczyszczeń takiemu jak i H. W takiej bowiem sytuacji, nabycie przez Spółkę praw związane jest wyłącznie z procesem produkcji i ewentualny obrót nadwyżką uprawnień nie powinien być zdaniem Podatnika przyporządkowany do odrębnego kodu klasyfikacyjnego. Należy podkreślić, iż nie jest możliwe precyzyjne określenie ilości potrzebnych dla celów produkcji praw do emisji, a zatem naturalnym skutkiem działalności produkcyjnej (w tym przypadku produkcji płyt drewnopochodnych) jest powstawanie odpowiednio nadwyżek lub ewentualnie niedoborów praw do emisji. Zakup brakujących praw do emisji z pewnością nie jest traktowany, jako działalność odrębna od procesu produkcji, lecz jako jej nieodłączny element. Omawiane uprawnienia do emisji CO2 (a właściwie uprawnienia do wprowadzania do powietrza ekwiwalentu gazów cieplarnianych) nabywane są tylko i wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą produkcji płyt drewnopochodnych, w ilości określonej w Krajowym Planie Rozdziału Uprawnień do emisji CO2.

Również tylko i wyłącznie w związku z tą działalnością powstała nadwyżka omawianych uprawnień. W szczególności, sprzedaż ta ma wyłącznie charakter incydentalny i wynika przede wszystkim z poniesienia wcześniej znacznych nakładów na instalację grzewczą w zakładzie oraz faktu, iż Spółka wykorzystuje przy produkcji płyt kosztowniejszy, lecz bardziej ekologiczny gaz ziemny w miejsce przykładowo węgla kamiennego (przychód ze sprzedaży uprawnień ma zatem zrekompensować dodatkowe koszty produkcji płyt jakie ponosi Spółka).

W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że zasadne jest uznanie, iż sprzedaż praw do emisji uprzednio przydzielonych w związku z prowadzoną działalnością produkcyjną płyt drewnopochodnych, nie jest samodzielną działalnością prowadzoną przez Spółkę lecz jest jedynie jednym z elementów racjonalnego prowadzenia działalności produkcyjnej płyt drewnopodobnych.

Powyższe potwierdził również Ośrodek Klasyfikacji i Nomenklatur Urzędu Statystycznego w Łodzi, który w piśmie z dnia 23 listopada 2010r. (załącznik nr 2 do niniejszego wniosku) w odniesieniu do to tożsamego stanu faktycznego wskazał, iż „sprzedaż na wasz rachunek przez Spółkę X Polska, przyznanych uprawnień do emisji CO2 (związanych z produkcją płyt drewnopodobnych wysokiej i średniej gęstości) nie jest działalnością odrębnie sklasyfikowaną i mieści się w grupowaniu: PKD 16.21Z Produkcja arkuszy fornirowych i płyt wykonanych na bazie drewna”. (…) (…) według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 stycznia 2004r. (Dz. U. Nr 33, poz. 289 i Nr 165, poz. 1727) działalność ta mieści się w grupowaniu: „PKD 20.20.Z „produkcja płyt fornirowych, produkcja płyt i sklejek”.

Równocześnie, Spółka podkreśla, że całość zakładu produkcji płyt fornirowych zlokalizowana jest na terenie SSE. W konsekwencji, Spółka wnosi o potwierdzenie, iż przychód ze sprzedaży, przyznanych praw do emisji CO2, uzyskanych wyłącznie na potrzeby produkcji płyt fornirowych, stanowi przychód z działalności gospodarczej wskazanej w zezwoleniu i tym samym jest objęty zwolnieniem podatkowym w oparciu o posiadane przez Spółkę zezwolenie nr 99.

Dodatkowo Spółka wskazuje, iż zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 8 maja 2007r., przepisy Rozporządzenia regulujące szczegółowe kwestie związane z korzystaniem ze zwolnienia z PDOP ( w tym kalkulacji limitu pomocy publicznej) stanowią normy prawa podatkowego, do których zastosowanie winny mieć przepisy art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej. Podobnie uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wzroku z 21 listopada 2007r., w którym stwierdził, iż nie można obowiązku udzielania przez organ podatkowy pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego zawężać wyłącznie do ustaw zawierających w tytule pojęcie prawa podatkowego, ponieważ nie tylko w tych ustawach uregulowano elementy, od których zależy opodatkowanie i jego wysokość.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego, co następuje:

Specjalne Strefy Ekonomiczne są częścią terytorium kraju wyodrębnioną administracyjnie, na której możliwe jest prowadzenie działalności gospodarczej na preferencyjnych warunkach, a w szczególności korzystania ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych lub podatku dochodowego od osób fizycznych, o czym wyraźnie stanowi art. 12 ustawy z dnia 20 października 1994r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz. U z 2007r. Nr 42, poz. 274 ze zm.). Podstawą do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym jest zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej (art. 16 ust.1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm. dalej „ustawa o pdop”), wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Według art. 17 ust. 4 ww. ustawy zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 34, przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Z przytoczonego powyżej przepisu wynikają podstawowe warunki stosowania przedmiotowego zwolnienia, do których należą:

1. pochodzenie dochodu z działalności gospodarczej,
2. wykonywanej zgodnie z zakresem przedmiotowym udzielonego zezwolenia, a przy tym takiej tylko
3. która prowadzona jest na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Poza tym z art. 17 ust. 1 pkt 34 wynika wprost, że omawiane zwolnienie od podatku jest formą pomocy publicznej, a w zakresie wielkości dopuszczalnej pomocy publicznej (w formie tego zwolnienia) ustawa podatkowa odsyła do odrębnych przepisów.
   
   

Zatem spełnienie przez Spółkę warunków wymienionych w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o PDOP oznacza, że dochody osiągnięte na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej z działalności gospodarczej, mieszczącej się w ramach udzielonego Spółce zezwolenia, są zwolnione z opodatkowania. A contrario, jeżeli dany rodzaj (przedmiot) działalności nie został wymieniony w zezwoleniu, to osiągnięty z niej dochód podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Na dochód podlegający zwolnieniu nie składają się zatem wszelkie przychody i koszty, które można powiązać z działalnością strefową, ale wyłącznie przychody osiągane z prowadzenia działalności gospodarczej wskazanej w zezwoleniu i koszty ponoszone w celu ich uzyskania.

Prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej i wynikające stąd zwolnienie dochodów pochodzących z tej działalności jest wyjątkiem od zasady równości i sprawiedliwości opodatkowania, w związku z tym przepisy dotyczącej zwolnień muszą być interpretowane ściśle, zgodnie z ich wykładnią językową. Zwolnieniem objęty jest dochód, czyli przychody uzyskane z działalności na terenie strefy pomniejszone o koszty ich uzyskania.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca to podmiot działający na podstawie zezwolenia nr 99 z dnia 6 grudnia 2005r. na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej. Zgodnie z jego brzmieniem, Wnioskodawca może prowadzić działalność gospodarczą rozumianą, jako działalność produkcyjną, handlową i usługową w zakresie wytwarzanych wyrobów i świadczenia usług na terenie Strefy (podkreślenie organu), określonych wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego m. in. w grupie 20.2 –„fornir, płyty laminowane, płyty wiórowe, płyty pilśniowe oraz pozostałe rodzaje płyt i desek; sklejka”. Wnioskodawca osiąga również przychody ze sprzedaży nadwyżki praw do emisji CO2, które zostały przyznane Spółce w ramach Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata 2008-2012. Przedmiotowa nadwyżka praw do emisji CO2 powstała w związku z wprowadzeniem nowych technologii produkcji.

Ocena prawna konkretnego dochodu pod kątem możliwości uznania go za dochód wolny od podatku na podstawie tego przepisu powinna opierać się na treści zezwolenia strefowego. Zezwolenie, którym dysponuje Wnioskodawca wyraźnie wskazuje, iż Spółka może prowadzić na terenie specjalnej strefy ekonomicznej działalność gospodarczą rozumianą, jako działalność produkcyjna, handlowa i usługowa w zakresie wytwarzanych wyrobów i świadczenia usług na terenie Strefy, określonych wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Głównego Urzędu Statystycznego (m. in. grupa 20.2 – fornir, płyty laminowane, płyty wiórowe, płyty pilśniowe oraz pozostałe rodzaje płyt i desek; sklejka ). Zarówno działalność produkcyjna, handlowa jak i usługowa może dotyczyć tylko i wyłącznie wytwarzanych wyrobów, tj. płyt drewnopodobnych wysokiej i średniej gęstości.

Odnosząc powyższe do sytuacji faktycznej przedstawionej w treści wniosku, należy zauważyć, że działalność w zakresie sprzedaży praw do emisji CO2 (które nie są wyrobem wytworzonym na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, lecz prawem materialnym nabytym przez Wnioskodawcę w ramach Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata 2008-2012) nie została wymieniona w wydanym Wnioskodawcy zezwoleniu na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej, uprawniającym do korzystania z pomocy publicznej, jaką jest przedmiotowe zwolnienie. Z tego względu, dochody uzyskane z tytułu zbycia ww. praw nie są wolne od podatku na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o pop.

Dokonując oceny przedmiotu zwolnienia nie ma znaczenia fakt, że Urząd Statystyczny w Łodzi odpowiadając „X Polska Spółka z o.o. i Spółka” Spółka komandytowa uznał, iż „sprzedaż na wasz rachunek (…), przyznanych uprawnień do emisji CO2 (związanych z produkcją płyt drewnopodobnych wysokiej i średniej gęstości) nie jest działalnością odrębnie sklasyfikowaną i mieści się w grupowaniu: PKD 16.21Z „Produkcja arkuszy fornirowych i płyt wykonanych na bazie drewna””, ponieważ zakres zezwolenia odnosi się jedynie do wytworzonych przez Wnioskodawcę wyrobów i usług świadczonych na terenie specjalnej strefy ekonomicznej sklasyfikowanych wg PKD. Tymczasem, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, ani też wydane na jej podstawie przepisy wykonawcze, nie dają podstaw do uznania, iż dochody uzyskane ze zbycia praw do emisji CO2 przydzielonych Spółce w związku z rodzajem prowadzonej działalności korzystają ze zwolnienia określonego w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Prawa majątkowe w postaci praw do emisji CO2 nabierają niejako samoistnego bytu z chwilą ich otrzymania. Przychód z nich nie powstaje bowiem w momencie ich otrzymania, ale zbycia co pozostaje w luźnym związku czasowym z momentem wytworzenia płyt drewnopodobnych. Przedmiotowe prawa do emisji CO2 stanowią bowiem prawa majątkowe, które mogą być przedmiotem obrotu gospodarczego przez co dochód ze zbycia nadwyżki tych praw nie może być utożsamiany z dochodami uzyskiwanymi przez Spółkę z tytułu działalności produkcyjnej, handlowej lub usługowej związanej z wyrobami wytworzonymi na terenie specjalnej strefy ekonomicznej przez Wnioskodawcę.

Ocena prawna dochodów uzyskanych w związku ze zbyciem nadwyżki praw do emisji CO2 wiąże się z nakazem ścisłego traktowania wyjątków od zasady powszechności opodatkowania, jakim są zwolnienia przedmiotowe. Przepisy normujące te zwolnienia, jako przepisy szczególne, nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej. Za efekt takiej właśnie, rozszerzającej znaczenie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wykładni należy uznać stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę.

Należy przy tym podkreślić, że tutejszy organ nie neguje ścisłego związku pomiędzy wprowadzaniem nowych technologii produkcji płyt drewnopodobnych, skutkującym powstaniem nadwyżki praw do emisji CO2 a produkcją strefową Spółki, objętą zezwoleniem. Istnienie tej zależności nie przesądza jednak o objęciu dochodów ze zbycia praw omawianym zwolnieniem przedmiotowym. Za uznaniem dochodów ze zbycia ww. praw za wolne od podatku nie przemawia również podnoszony przez Spółkę argument, że możliwość ich zbycia stanowi rekompensatę kosztów poniesionych w związku z wprowadzeniem nowych technologii produkcji.

Stanowisko organu podatkowego znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 30 grudnia 2009r. sygn. akt I SA/Bd 868/09 oraz w powołanych w jego uzasadnieniu orzeczeniach WSA w Rzeszowie z dnia 10 lipca 2007r. w sprawie I SA/Rz 463/07, z dnia 21 lipca 2009r. w sprawie I SA/Rz 398/09, w wyroku z 11 sierpnia 2009r. w sprawie I SA/Rz 562/09 oraz w wyroku z dnia 12 sierpnia 2009r. w sprawie I SA/GL 15/09.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.