INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2011 r. (data wpływu 30 marca 2011 r.) w zakresie przywrócenia prawa do odliczenia ulgi budowlanej– jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 marca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stosowania ulgi budowlanej w związku z zastosowaniem ustawy abolicyjnej. Pismem z dnia 03.06.2011 r. znak IBPBII/2/415-419/11/JG na podstawie art. 169 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Pismo zawierające uzupełnienie wniosku wpłynęło do tut. Organ w dniu 13.06.2011 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zaistniałego stanu faktycznego:

Wnioskodawca po złożeniu w 2009 r. do właściwego urzędu skarbowego rozliczeń wynikających z ustawy „abolicyjnej” został pozbawiony możliwości skorzystania z ulgi budowlanej. W opinii Wnioskodawcy postanowienia ustawy są dla niego krzywdzące, gdyż pozbawiają Wnioskodawcę ulgi podatkowej nabytej w latach wcześniejszych. Składając korektę zeznań podatkowych, Urząd Skarbowy przyjął stanowisko, że Wnioskodawca nie może skorzystać z przysługującej mu ulgi.

W ocenie Wnioskodawcy w związku z faktem nabycia praw do ulgi budowlanej w latach wcześniejszych ulga ta powinna zwiększać nadpłacony podatek dochodowy.

Wnioskodawca zauważa, że przez długi okres czasu pracował w Kazachstanie (pracuje tam do dnia dzisiejszego). W Polsce rozliczeń dokonywał Wnioskodawca metodą odliczenia proporcjonalnego. Takie rozliczenie zawsze skutkowało tym, że dokonując obliczenia rocznego nie płacił należnego podatku dochodowego, gdyż przysługująca mi ulga budowlana konsumowała ten podatek. Wnioskodawca uważa, iż mocą ustawy abolicyjnej winien odzyskać niesłusznie zapłacony podatek dochodowy, co automatycznie skutkować powinno zwiększeniem kwoty ulgi budowlanej, którą będzie można odliczać od podatku w kolejnych latach.

W odpowiedzi na wezwanie, w uzupełnieniu stanu faktycznego wnioskodawca wskazał, że:

1. Ulga budowlana począwszy od 2003 r. rozliczana była na druku PIT/D w wysokości poniesionych wydatków ( 2003 r. - 18998,48 zł, 2004 r. - 6025,21, 2005 r.- 4.187,82 zł)
2. Ulga abolicyjna dotyczyła lat 2004-2007 (decyzje w tej sprawie wydał Naczelnik Urzędu Skarbowego).
3. Brak możliwości skorzystania z ulgi budowlanej wynikał z decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w zakresie ulgi abolicyjnej za lata wskazane powyżej.
4. Należny podatek dochodowy wynikał z decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego wskazanych powyżej.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ulga budowlana nie skonsumowana w wyniku postanowień ustawy abolicyjnej powinna zwiększać podatek dochodowy przysługujący Wnioskodawcy do odliczenia w latach następnych...

Zdaniem Wnioskodawcy, mocą ustawy abolicyjnej powinien odzyskać niesłusznie zapłacony podatek, co automatycznie powinno skutkować zwiększeniem ulgi budowlanej, którą powinien rozliczać w kolejnych latach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2001r., podatek dochodowy od osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, obliczony zgodnie z art. 27, obniżony zgodnie z art. 27b o kwotę składki na powszechne ubezpieczenie zdrowotne zmniejsza się na zasadach określonych w ust. 2-17, jeżeli w roku podatkowym podatnik poniósł wydatki na własne potrzeby mieszkaniowe, przeznaczone na:

1. zakup gruntu lub odpłatne przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntu pod budowę budynku mieszkalnego,
2. budowę budynku mieszkalnego,
3. wkład budowlany lub mieszkaniowy do spółdzielni mieszkaniowej; w razie przeniesienia przez spółdzielnię mieszkaniową na rzecz członka własności lokalu mieszkalnego, za wydatki poniesione na wkład budowlany uznaje się wydatki stanowiące nadwyżkę ponad kwotę wkładu mieszkaniowego zaliczonego przez spółdzielnię na wkład budowlany,
4. zakup nowo wybudowanego budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w takim budynku od gminy albo od osoby, która wybudowała ten budynek w wykonywaniu działalności gospodarczej,
5. nadbudowę lub rozbudowę budynku na cele mieszkalne,
6. przebudowę strychu, suszarni albo przystosowanie innego pomieszczenia na cele mieszkalne oraz wykończenie lokalu mieszkalnego w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym, do dnia zasiedlenia tego lokalu,
7. remont i modernizację budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego zajmowanego na podstawie tytułu prawnego oraz wpłaty na wyodrębniony fundusz remontowy spółdzielni mieszkaniowej lub wspólnoty mieszkaniowej, utworzonych na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 27a ust. 15 ww. ustawy kwota odliczeń od podatku, ustalona zgodnie z ust. 3 pkt 1 lit. a) i b), pkt 2 i 3 oraz ust. 4, przekraczająca kwotę podatku obliczonego zgodnie z art. 27, podlega odliczeniu od podatku obliczonego za lata następne, aż do całkowitego jej odliczenia.

Z powołanego wyżej przepisu wynika zatem, iż podatek dochodowy podlegał zmniejszeniu jeżeli w danym roku podatkowym podatnik poniósł wydatki na własne potrzeby mieszkaniowe z określonych tytułów. Tylko kwota odliczeń z tytułu ww. ulgi, która nie znalazła pokrycia w podatku należnym za dany rok podatkowy podlega odliczeniu od podatku w latach następnych, aż do jej całkowitego odliczenia.

Z dniem 01 stycznia 2002r. w związku ze zmianą art. 27a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadzoną przez art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 listopada 2001r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych dochodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 134 poz. 1509), zlikwidowano ulgę budowlaną (tzw. „dużą ulgę budowlaną”), pozostawiając ulgę związaną z ponoszeniem wydatków na remont i modernizację budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego (tzw. „ulgę remontową”).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej podatnikom, którzy w latach 1997-2001 nabyli prawo do odliczania od podatku wydatków poniesionych na cele określone w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. a)-f) i pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002r., a odliczenia te nie znalazły pokrycia w podatku obliczonym za te lata, przysługuje prawo do dokonywania tych odliczeń na zasadach określonych w tej ustawie.

Stosownie do treści art. 4 ust. 2 ww. ustawy zmieniającej, podatnikom, którzy w latach 1997-2001 nabyli prawo do odliczania od podatku wydatków poniesionych na cele określone w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. a)-f) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002r., przysługuje, na zasadach określonych w tej ustawie, prawo do odliczania od podatku dalszych wydatków na kontynuację danej inwestycji - poniesionych od dnia 1 stycznia 2002r. do dnia 31 grudnia 2004r.

Z kolei w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy zmieniającej, wydatki, o których mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002r., poniesione do dnia 31 grudnia 2001r., które nie znalazły pokrycia w podatku obliczonym za lata 1997-2001, podlegają odliczeniu od podatku na zasadach określonych w art. 27a ust. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002r.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy zmieniającej wydatki, o których mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002r., poniesione w 2002r. podlegają odliczeniu od podatku, obliczonego za 2002r., w wysokości i na zasadach określonych w art. 27a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2002r.

Natomiast podstawę prawną dokonywania odliczeń od podatku wydatków na cele remontowo-modernizacyjne, ponoszonych w latach 2003-2005 stanowi art. 12 ustawy z dnia 12 listopada 2003r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 202, poz. 1956). Podatnicy, którzy w 2003r. wydatki, o których mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2003r., odliczali od podatku, a odliczenie to nie znalazło pokrycia w podatku za 2003r., zachowują prawo do ich odliczania od podatku w latach następnych, aż do całkowitego ich odliczenia. Przepisy art. 27a ust. 14 i art. 45 ust. 3a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2003r. stosuje się odpowiednio (art. 12 ust. 1 ustawy zmieniającej).

Wydatki, o których mowa w art. 27a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2003r., poniesione w latach 2004-2005 podlegają odliczeniu od podatku, w wysokości i na zasadach określonych w art. 27a i art. 45 ust. 3a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2003r. (art. 12 ust. 2 ustawy zmieniającej).

Mając na względzie powyższe przepisy należy podkreślić, że przeniesieniu na lata następne podlega jedynie prawo do odliczenia wydatków, które nie znalazły pokrycia w podatku w roku poniesienia wydatku. Zgodnie z powołanymi przepisami podatek zmniejsza się bowiem o wydatki, które podatnik poniósł w roku podatkowym i dopiero gdy wydatki te nie znajdują pokrycia w podatku mogą być przenoszone na lata następne.

Z dniem 6 sierpnia 2008 r. weszła w życie ustawa z dnia 25 lipca 2008r. o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 143, poz. 894), którą w myśl art. 1 tejże ustawy stosuje się do podatników, którzy przynajmniej w jednym roku podatkowym, w okresie od 2002r. do 2007r., podlegali obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym i uzyskiwali w tym roku przychody z pracy, do których miał zastosowanie art. 27 ust. 9 albo 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 3 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy organ podatkowy, na wniosek podatnika, sporządzony według ustalonego wzoru (PIT-AZ) zwraca kwotę stanowiącą różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania podatkowego albo z decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego, a kwotą odpowiadającą podatkowi obliczonemu za dany rok podatkowy, którego dotyczy wniosek, przy zastosowaniu do przychodów z pracy zasad określonych w art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - w przypadku dokonania wpłaty podatku dochodowego należnego za ten rok podatkowy wynikającego ze złożonego zeznania podatkowego albo z decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego (zwrot).

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 1 i 3 cyt. ustawy w sprawach nieuregulowanych w ustawie stosuje się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Ordynacji podatkowej, z zastrzeżeniem ust. 2.

Podkreślić należy, iż rozwiązania przyjęte w przywołanej ustawie o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie mają wpływu na wysokość zobowiązania podatkowego za dany rok podatkowy. Wymieniona ustawa nie zmienia bowiem metody unikania podwójnego opodatkowania wynikającej z umowy międzynarodowej.

Zwrot kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy podatkiem należnym wynikającym ze złożonych zeznań podatkowych lub decyzji a kwotą odpowiadającą podatkowi wyliczonemu za okresy objęte zeznaniami lub decyzjami podatkowymi z zastosowaniem metody wyłączenia z progresją (w miejsce metody odliczenia proporcjonalnego), unormowany w przywoływanym art. 3 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie zwiększa w żaden sposób wysokości ulgi mieszkaniowej do odliczenia w latach następnych, ustawa ta bowiem nie tylko nie zmienia metody unikania opodatkowania, ale i ani nie koryguje wysokości przysługujących podatnikowi ulg.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż podatnik za okres objęty decyzjami o uldze abolicyjnej rozliczał się z uwzględnieniem dochodów z Kazachstanu. W Polsce rozliczeń dokonywał Wnioskodawca metodą odliczenia proporcjonalnego. Takie rozliczenie zawsze skutkowało tym, że dokonując obliczenia rocznego nie płacił należnego podatku dochodowego, gdyż przysługująca mi ulga budowlana konsumowała ten podatek.

W świetle powyższego raz jeszcze zauważyć należy, iż przepisy ustawy o szczególnych rozwiązaniach dla podatników uzyskujących niektóre przychody poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie zawierają żadnych odniesień do uprawnień nabytych przez podatników zgodnie z ustawą o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych dochodów osiąganych przez osoby fizyczne. Zakres znaczeniowy wspomnianych powyżej aktów prawnych jest rozłączny i rozstrzygnięcia wynikające z decyzji naczelnika urzędu skarbowego w zakresie ulgi abolicyjnej nie wpływają na uprawnienia do przysługujących podatnikom praw do odliczania ulgi budowlanej.

Prawo do przenoszenia ulg mieszkaniowych na kolejne lata – na określonych warunkach – jest regulowane ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, kolejnymi jej nowelizacjami i przepisami przejściowymi. Zatem w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.