INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 08 lutego 2011 r. (data wpływu 11 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowania podatku od nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie refakturowana podatku od nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej 30 września 2009 r. zawarł umowę leasingu finansowego nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej halą produkcyjną i budowlami w postaci dróg, placów parkingów. Wartość przedmiotu leasingu Strony ustaliły na podstawie: wartości rynkowej działki gruntu plus kosztów budowy obiektów budowlanych plus marża zysku. Tak ustalona wartość powiększona o 22% podatku VAT zostanie spłacona przez korzystającego w 60-ciu miesięcznych ratach. Finansujący wystawił Korzystającemu stosowną fakturę VAT i odprowadził do Urzędu Skarbowego podatek VAT zgodnie z obowiązującym prawem. Korzystający, posiadając tytuł prawny do nieruchomości (leasing) mógł i sam zawarł umowę na ubezpieczenie obiektów, na pokrywanie opłat z tytułu zużycia energii elektrycznej, wody i gazu z odpowiednimi gestorami mediów. Ponadto, na podstawie zapisów wiążącej Finansującego i Korzystającego umowy, oprócz rat z tytułu leasingu Finansujący obciąża Korzystającego z tytułu podatku od nieruchomości jaki jest pobierany przez Gminę od Finansującego, jako właściciela nieruchomości. Obciążenie Korzystającego z tytułu zapłaconego podatku od nieruchomości następuje na podstawie noty księgowej jako czynność nie objęta regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy jako Finansujący słusznie obciąża Korzystającego z tytułu zwrotu kosztów podatku od nieruchomości, z której Korzystający korzysta na podstawie umowy leasingu (jest w posiadaniu nieruchomości), na podstawie noty księgowej traktując powyższe jako czynność nie podlegającą regulacji ustawy o VAT, czy też winien czynność tę dokumentować fakturą VAT i doliczyć do wielkości podatku od nieruchomości podatek VAT w stawce 22% w roku 2010 r. i 23% począwszy od roku 2011...

Zdaniem Wnioskodawcy słusznie dokumentuje obciążenie Korzystającego za pomocą noty księgowej nie doliczając do wielkości podatku od nieruchomości następnej daniny w postaci podatku VAT. Stanowisko to podyktowane jest, według Wnioskodawcy, następującymi względami:

1. Strony mają prawo regulować swoje wzajemne relacje w oparciu o regulacje prawa cywilnego.
2. Zgodnie z art. 7097 § 1 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z dnia 18 maja 1964 r. z późn. zm.) Korzystający obowiązany jest ….......ponosić ciężary związane z …..... posiadaniem rzeczy.
3. Zgodnie z art. 17j ust. 2 pkt 2 ustawy pdop (Dz. U. Nr 534 z 2000 r. z późn. zm.) „do sumy opłat.... nie zalicza się …..podatków …..jeżeli w umowie leasingu zastrzeżono, że Korzystający będzie ponosił ciężar tych podatków.”
4. Obciążenie Korzystającego podatkiem od nieruchomości nie jest objęte zakresem opodatkowania, o którym mowa w art. 5 ustawy o VAT.
5. Koszt podatku od nieruchomości, który na mocy umowy pokrywa Korzystający, nie miał wpływu na cenę transakcji (wartość przedmiotu leasingu jako wielkość obrotu), o którym mowa w art. 29 ust. 1 ustawy o VAT.
6. Utrwalone w praktyce i stanowiskach organów skarbowych przez wszystkie lata funkcjonowania ustawy o VAT, że refakturowanie zakupionych usług lub towarów odbywa się w stawkach takich w jakich zakup został dokonany.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Ponadto, art. 8 ust. 1 ustawy określa, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Treść powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wskazuje, że to nie odpłatność sama w sobie podlega opodatkowaniu lecz świadczenie, za które odpłatność przysługuje. Dotyczy to także podatku od nieruchomości, który nie jest ani towarem, ani usługą w rozumieniu art. 7 i art. 8 ustawy.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2 - 22, art. 30 - 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należną podatku.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie precyzują w sposób szczegółowy jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, posłużenie się jednak sformułowaniem „całość świadczenia należnego od nabywcy” oznacza, że w podstawie opodatkowania należy uwzględnić wszelkie dodatkowe koszty bezpośrednio związane z dostawą towarów lub ze świadczeniem usługi zasadniczej, którymi w efekcie obciążany jest nabywca świadczenia. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego. W przypadku nawet, gdyby te elementy wykazane zostały na fakturze odrębnie, nie zmieni to faktu, że dla potrzeb opodatkowania podatkiem od towarów i usług powiększą one podstawę opodatkowania dostarczanego towaru lub świadczonej usługi.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy stawka podatku wynosi 22%, zastrzeżeniem ust. 2 - 12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Art. 146a ust. 1 ustawy (wprowadzony z dniem 1 stycznia 2011 r. ustawą z dnia 26 listopada 2010 r. o zmianie niektórych ustaw związanych z realizacją ustawy budżetowej - Dz. U. Nr 238, poz. 1578) stanowi, że w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podatnicy, o których mowa w art. 15 ustawy, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę podatku i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16 (art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług). Zgodnie zaś z art. 2 pkt 22 ustawy, sprzedażą jest również odpłatne świadczenie usług.

W przypadku świadczenia usług leasingu, koszty podatku od nieruchomości, którymi obciążany jest korzystający, stanowią część składową podstawy opodatkowania usługi leasingu i to niezależnie od tego, czy stanowiąc element kalkulacyjny wchodzą w skład umówionej przez strony należności za usługę leasingu, czy też umowa stron wyodrębnia podatek od nieruchomości w oddzielnych kwotach.

Koszty podatku od nieruchomości zatem, którymi obciążany jest korzystający z leasingu, są elementem podstawy opodatkowania usługi leasingu i podlegają opodatkowaniu według stawki właściwej dla czynności głównej, czyli leasingu.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł dnia 30 września 2009 r. umowę leasingu finansowego nieruchomości gruntowej wraz z posadowionymi na niej halą produkcyjną i budowlami w postaci dróg, placów parkingów. Na podstawie zapisów wiążącej Finansującego i Korzystającego umowy, oprócz rat z tytułu leasingu Finansujący obciąża Korzystającego z tytułu podatku od nieruchomości, jaki jest pobierany przez Gminę od Finansującego. Obciążenie Korzystającego z tytułu zapłaconego podatku od nieruchomości następuje na podstawie noty księgowej jako czynność nie objęta regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług.

Stwierdzić należy, że zobowiązanie podatkowe na gruncie podatku od nieruchomości ciąży na Spółce jako na właścicielu i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę Korzystającego ze skutkiem zwalniającym Spółkę z obowiązku podatkowego. Strony stosunku cywilnoprawnego mogą jednak, w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych zawrzeć w umowie postanowienie, co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu podatku od nieruchomości. Pomimo tego, że podatek od nieruchomości stanowi odrębny element rozliczeń z Korzystającym, jest on należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi dotyczącą leasingu i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego Strony stosunku cywilnoprawnego – tak jak czynsz.

Faktury wystawiane na tą okoliczność powinny dokumentować kompleksową usługę leasingu, której podatek od nieruchomości jest jedynie częścią składową.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz okoliczności przedstawione we wniosku, stwierdzić należy, iż z uwagi na fakt, że podatek od nieruchomości stanowi część składową czynszu podlega opodatkowaniu na podstawie faktur VAT. Opłata z tytułu podatku od nieruchomości jest ściśle związana ze świadczoną przez Finansującego usługą leasingu w rozumieniu ustawy i jest częścią należności z tytułu świadczenia usługi na rzecz Korzystającego. W związku z tym, podatek od nieruchomości związany z przedmiotem leasingu stanowi element kalkulacyjny przy ustaleniu opłaty za usługę główną, wobec czego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla usługi leasingu.

Należy przy tym zauważyć, że w rozpatrywanym przypadku przedmiotem umowy leasingu finansującego jest skonkretyzowana usługa, nie zaś szereg dowolnie wyodrębnionych usług. Tym samym na całość świadczenia należnego od Korzystającego składa się na równi z ratą leasingową kwota podatku od nieruchomości. Zatem brak jest podstaw do odrębnego wydzielenia tego podatku i jego przenoszenia na rzecz korzystającego.

Wobec przedstawionego stanu faktycznego oraz obowiązujących przepisów podatkowych stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Reasumując należy stwierdzić, że Finansujący będący podatnikiem podatku od towarów i usług jest zobowiązany wystawić dla Korzystającego fakturę VAT stwierdzającą wykonanie usługi na podstawie umowy leasingu traktując podatek od nieruchomości jako część kwoty należnej z tytułu świadczonej usługi i opodatkować według obowiązującej do 31 grudnia 2010 r. stawki 22%, a od 01 stycznia 2011 r. według stawki 23%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św Mikołaja 78/79,50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.