INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2011 r. (data wpływu 14 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osób z niepełnosprawnością narządu ruchu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na opłacenie przewodników osób z niepełnosprawnością narządu ruchu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności narządu ruchu w stopniu znacznym i wymaga stałej pomocy ze strony innej osoby. W przypadku Zainteresowanego opiekę tą sprawuje Jego żona. Ponieważ ww. są małżeństwem to Wnioskodawca nie angażuje innej osoby w charakterze przewodnika.

Zainteresowany podaje, iż ponieważ małżonkowie prowadzą wspólne gospodarstwo domowe (wspólny rachunek ROR w banku mającym siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej) to nie posiada On dowodów opłacania przewodnika, tj. Jego żony. Wnioskodawca podkreśla, iż z powodu niesprawności narządu ruchu wkład żony w Jego opiekę jest niezbędny.

Ponadto, Zainteresowany wskazuje, iż posiada orzeczenie o niepełnosprawności z dnia 3 grudnia 1981 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwotę w wysokości 2 280 zł – ustaloną w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych na rok 2011 – Wnioskodawca będę mógł odliczyć od dochodu w PIT-37 za rok 2011...

Zdaniem Wnioskodawcy – zgodnie z art. 26 ppkt 7a pkt 7 – wydatki poniesione na opłacanie przewodników osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa można odliczyć w kwocie nie przekraczającej 2 280 zł. Ponadto, Zainteresowany podnosi, iż w art. 26 ppkt 7c ustawodawca wskazał, że w przypadku wydatków, o których mowa w pkt 7 nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość, jednakże na żądanie organów kontroli skarbowej istnieje obowiązek przedstawienia dowodów niezbędnych do ustalenia prawa do odliczenia, a w szczególności – wskazania z imienia i nazwiska osoby, które opłacano w związku z pełnieniem przez nich funkcji przewodnika.

W opinii Wnioskodawcy, żądanie przedstawienia dowodów opłacania przewodnika w tym przypadku byłoby nieuzasadnione i krzywdzące, gdyby Jego żona miała płacić podatek od kwoty 2 280 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z cytowanego przepisu wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne jest uprawniony do odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot wydatków poniesionych w tym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, które to ustawodawca określił wyraźnie w art. 26 ust. 7a ww. ustawy. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy, za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł.

Z kolei stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy stanowi, iż w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, (…), nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą z niepełnosprawnością narządu ruchu w stopniu znacznym. Zainteresowany wymaga stałej opieki innej osoby. Opiekę tą sprawuje Jego żona, z którą Wnioskodawca prowadzi wspólne gospodarstwo domowe. Żona Zainteresowanego sprawuje również funkcje przewodnika. Wnioskodawca nie angażuje z tym charakterze innych osób. Ponadto, Zainteresowany nie posiada dowodów opłacenia przewodnika, tj. żony.

W tym miejscu przywołać należy brzmienie zgodnie art. 23 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (Dz. U. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.), w myśl którego małżonkowie są obowiązani do wspólnego pożycia i wzajemnej pomocy i wierności. Ponadto, zgodnie z art. 31 ww. ustawy, między małżonkami istnieje ustawowa wspólność małżeńska. Należy podkreślić, że codzienna pomoc współmałżonka nie jest tożsama z opłaceniem przewodnika, o którym mowa w cytowanych przepisach.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz przytoczone wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca nie będzie uprawniony do skorzystania z tzw. ulgi rehabilitacyjnej – a tym samym wykazania w zeznaniu rocznym za 2011 r. kwoty 2 280 zł – z uwagi na fakt, iż nieodpłatnie korzysta On z pomocy swojej żony. Tymczasem, jak wskazano w oparciu o przepisy Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, pełnienie przez żonę funkcji przewodnika stanowi pomoc małżonki, której nie można utożsamiać z opłaceniem przewodnika, w rozumieniu art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tutejszy organ pragnie nadmienić, że dokumenty dołączone przez Zainteresowanego do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.