INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2011 r. (data wpływu 23 maja 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanego wynagrodzenia z tytułu utraconych korzyści przez Gminę - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2011 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania otrzymanego wynagrodzenia z tytułu utraconych korzyści przez Gminę.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina Miasto jest właścicielem nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste na 99 lat, t.j. do dnia 14 grudnia 2094 r. z przeznaczeniem pod zabudowę usługową. W dniu 14 grudnia 1995 r. pomiędzy Gminą a użytkownikiem wieczystym został zawarty akt notarialny o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, w którym termin zabudowy nieruchomości został wyznaczony na dzień 30 października 2007 r. Stawka opłaty rocznej z tytułu ww. użytkowania ustalono na poziomie 3% wartości nieruchomości, ze względu na to, iż prawo wieczystego użytkowania ustanowione przed dniem 1 maja 2004 r. nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z faktem, iż użytkownik wieczysty nie dotrzymał terminu zabudowy przedmiotowej nieruchomości, na podstawie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, wszczęto postępowanie mające na celu zmianę warunków umowy o oddanie w użytkowanie wieczyste w zakresie przedłużenia terminu zabudowy. Jednocześnie użytkownik wieczysty wystąpił o zmianę przeznaczenia nieruchomości z funkcji handlowej na działalność usługowo-mieszkalną. Zmiana przeznaczenia gruntu wiąże się z koniecznością zamiany stawki opłaty rocznej z 3% na 1%. Warunkiem wyznaczenia nowego terminu zabudowy oraz zmiany przeznaczenia nieruchomości była zapłata na rzecz Gminy kwoty utraconych korzyści wskutek zmiany stawki procentowej opłaty rocznej. Kwota ta pozwoli zrekompensować utracone korzyści, wynikające ze zmiany ww. stawki z tytułu użytkowania wieczystego w wysokości 3%, które powinny wpływać do Gminy przez okres, na który zostało ustanowione użytkowanie wieczyste, t.j. do roku 2094. Ww. kwotę wyliczono na podstawie operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego. Użytkownik wieczysty zobowiązał się do zapłaty tej kwoty jednorazowo, przed podpisaniem aktu notarialnego zmieniającego warunki zabudowy gruntu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota przekazana Gminie przez użytkownika wieczystego tytułem zwrotu utraconych korzyści podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, kwota przekazana przez użytkownika wieczystego tytułem zwrotu utraconych korzyści podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W związku z tym za przedmiotową czynność został wystawiona faktura VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatkiem od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste.

Towarami – w myśl art. 2 pkt 6 powołanej ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Kwestie dotyczące prawa wieczystego użytkowania uregulowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Z regulacji zawartych w tej ustawie wynika, iż użytkowanie wieczyste stanowi wprawdzie prawo do rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do właściciela.

W świetle art. 233 ww. ustawy, użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Z następnych przepisów Kodeksu cywilnego (art. 234, 235 i 237) wynikają kolejne uprawnienia użytkownika wieczystego, ukształtowane na wzór uprawnień właściciela. W wyniku ustanowienia prawa wieczystego użytkowania dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać tym gruntem jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot.

Należy zauważyć, iż dostawa towarów rozumiana jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej stronie prawo do faktycznego dysponowania nim, jakby była właścicielem tego dobra. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (t.j. nad towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala mu rozporządzać nim jak właściciel.

Stosownie do art. 72 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), opłaty z tytułu użytkowania wieczystego ustala się według stawki procentowej od ceny nieruchomości gruntowej określonej zgodnie z art. 67. Zgodnie z ust. 3 tegoż artykułu, wysokość stawek procentowych opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego jest uzależniona od określonego w umowie celu, na jaki nieruchomość gruntowa została oddana, i wynosi:

1. za nieruchomości gruntowe oddane na cele obronności i bezpieczeństwa państwa, w tym ochrony przeciwpożarowej - 0,3% ceny;
2. za nieruchomości gruntowe pod budowę obiektów sakralnych wraz z budynkami towarzyszącymi, plebanii w parafiach diecezjalnych i zakonnych, archiwów i muzeów diecezjalnych, seminariów duchownych, domów zakonnych oraz siedzib naczelnych władz kościołów i związków wyznaniowych - 0,3% ceny;
3. za nieruchomości gruntowe na działalność charytatywną oraz na niezarobkową działalność: opiekuńczą, kulturalną, leczniczą, oświatową, wychowawczą, naukową lub badawczo-rozwojową - 0,3% ceny;



1. za nieruchomości gruntowe oddane na cele rolne - 1% ceny;


4. za nieruchomości gruntowe oddane na cele mieszkaniowe, na realizację urządzeń infrastruktury technicznej i innych celów publicznych oraz działalność sportową - 1% ceny;



1. za nieruchomości gruntowe na działalność turystyczną - 2% ceny;


5. za pozostałe nieruchomości gruntowe - 3% ceny.

Z zapisu art. 33 ust. 1 ww. ustawy wynika, że użytkowanie wieczyste wygasa z upływem okresu ustalonego w umowie albo przez rozwiązanie umowy przed upływem tego okresu.

Zgodnie z ust. 3 cyt. artykułu, właściwy organ może żądać rozwiązania umowy użytkowania wieczystego przed upływem ustalonego okresu stosownie do art. 240 Kodeksu cywilnego, jeżeli użytkownik wieczysty korzysta z tej nieruchomości w sposób sprzeczny z ustalonym w umowie, a w szczególności, jeżeli nie zabudował jej w ustalonym terminie.

W umowie o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste – w myśl art. 62 ust. 1 tej ustawy – musi być ustalony sposób i termin jego zagospodarowania, w tym termin zabudowy, zgodnie z celem, na który nieruchomość gruntowa została oddana w użytkowanie wieczyste.

Jeśli sposób zagospodarowania polega na zabudowie, musi być w umowie ustalony termin rozpoczęcia lub termin zakończenia zabudowy – ust. 2 ww. artykułu.

Możliwe jest jednak przedłużenie tych terminów. Stosownie do brzmienia ust. 4 cyt. artykułu, termin, o którym mowa w ust. 1, może być przedłużony na wniosek użytkownika wieczystego, jeżeli nie mógł być dotrzymany z przyczyn niezależnych od użytkownika.

W razie niedotrzymania tych terminów art. 63 ww. ustawy upoważnia do ustalenia dodatkowych opłat rocznych obciążających użytkownika wieczystego niezależnie od zwykłej opłaty rocznej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 14 grudnia 1995 r. Gmina, będąca właścicielem nieruchomości gruntowej, zawarła akt notarialny o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste, w którym termin zabudowy nieruchomości został wyznaczony na dzień 30 października 2007 r. Stawka opłaty rocznej z tytułu ww. użytkowania ustalona została na poziomie 3% wartości nieruchomości. W związku z faktem, iż użytkownik wieczysty nie dotrzymał terminu zabudowy, na podstawie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami, wszczęto postępowanie mające na celu zmianę warunków umowy o oddanie w użytkowanie wieczyste w zakresie przedłużenia terminu zabudowy. Jednocześnie użytkownik wieczysty wystąpił o zmianę przeznaczenia nieruchomości z funkcji handlowej na działalność usługowo-mieszkalną, co wiąże się z koniecznością zamiany stawki opłaty rocznej z 3% na 1%. Warunkiem wyznaczenia nowego terminu zabudowy oraz zmiany przeznaczenia nieruchomości była zapłata na rzecz Gminy kwoty utraconych korzyści spowodowanych zmianą stawki procentowej opłaty rocznej.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skoro ustanowienie użytkowania wieczystego jest na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług dostawą towarów, zatem wszelkie opłaty związane z ustanowieniem użytkowania wieczystego, w tym również opłaty należne z tyt. wyznaczenia nowego terminu zagospodarowania nieruchomości oraz zmiany stawki opłaty rocznej, podlegają opodatkowaniu jako kwoty należne z tytułu dostawy towarów.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.