INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 08 lutego 2011r.), uzupełnionym w dniu 22 kwietnia 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu przez jednego z kredytobiorców – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08 lutego 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych spłaty kredytu przez jednego z kredytobiorców.

Z uwagi na stwierdzone braki formalne wniosku, pismem z dnia 05 kwietnia 2011r. Znak: IBPBII/1/436-109/11/AA, IBPBII/1/415-120/11/AA wezwano wnioskodawcę do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 22 kwietnia 2011r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 22 grudnia 2009r. została zawarta z bankiem umowa kredytu mieszkaniowego hipotecznego, gdzie jako kredytobiorca zostały wymienione trzy osoby tj. wnioskodawca, córka wnioskodawcy oraz jego żona. Na podstawie ww. umowy kredytowej bank udzielił kredytu w kwocie 368.000 zł przeznaczonego na zakup lokalu mieszkalnego, który został zakupiony przez córkę wnioskodawcy od X Sp. z o.o. z siedzibą w Z., w dniu 23 grudnia 2009r., na podstawie umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego. Przedmiotowa kwota kredytu stanowiła 80% ceny sprzedaży mieszkania.

Córka wnioskodawcy zamierza spłacić ze swoich środków pozostałą do zapłaty część kredytu, zaciągniętego w celu zapłaty ceny sprzedaży za zakupione przez nią mieszkanie (spłata kredytu nastąpi w ratach lub jednorazowo na rachunek banku wskazany w umowie kredytu).

Treść uzupełnienia wniosku wskazuje, iż okoliczność figurowania wnioskodawcy (wraz z żoną) obok córki, w umowie kredytowej, jako kredytobiorcy wynika z faktu nie posiadania przez córkę wnioskodawcy zdolności kredytowej niezbędnej do zaciągnięcia kredytu na zakup mieszkania (tj. w celu zwiększenia zdolności kredytowej córki).

Wnioskodawca zaznaczył, iż z treści umowy kredytowej nie wynika, iż każdy z kredytobiorców ma zapłacić określoną część kredytu. Natomiast wnioskodawca i jego żona zakładali, że to córka, a nie oni, spłaci kredyt. Przy czym wnioskodawca nadmienił, iż pierwsze raty kredytu zostały spłacone przez niego, z powodu zbyt niskich przychodów córki w tym okresie. Spłata przez wnioskodawcę ww. rat kredytu została potraktowana jako darowizna na rzecz córki, którą zgłosiła do właściwego urzędu skarbowego. Intencją spłacania przez córkę wnioskodawcy pozostałych rat kredytu nie jest obdarowanie pozostałych kredytobiorców, lecz spłacenie zaciągniętego kredytu na zakupione przez nią mieszkanie.

Wnioskodawca zaznaczył, iż dołączona do wniosku umowa kredytowa stanowi element twierdzeń podatnika o stanie faktycznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy spłacanie w przyszłości przez córkę wnioskodawcy kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania skutkować będzie po stronie wnioskodawcy jakimikolwiek konsekwencjami podatkowym w podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy, spłata przez jego córkę rat kredytu zaciągniętego na zakup przez nią mieszkania nie będzie skutkować jakimikolwiek konsekwencjami podatkowymi dla niego w podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż to osoba kupująca mieszkanie spłaci raty kredytu zaciągniętego na jego zakup. W związku z powyższym nie nastąpi żaden akt przysporzenia na rzecz wnioskodawcy i tym samym nie wystąpi po jego stronie przychód (dochód).

Na potwierdzenie swojego stanowiska wnioskodawca przytacza interpretacje indywidualne prawa podatkowego:

• z dnia 19 stycznia 2010r. Znak: IPPB2/436—433/09-3/AF,
• z dnia 15 grudnia 2009r. Znak: ITPB2/436-137a/09/TJ,
• z dnia 05 lutego 2010r. Znak: ITPB2/436-185/09/TJ.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Według art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Z opisu przedstawionego zdarzenia wynika, iż w dniu 22 grudnia 2009r. została zawarta z bankiem umowa kredytu mieszkaniowego hipotecznego, gdzie jako kredytobiorcy zostały wymienione trzy osoby, tj. wnioskodawca, jego córka oraz żona. W treści umowy kredytowej nie ma zapisu, iż każdy z kredytobiorców ma zapłacić określoną część kredytu. Na podstawie wskazanej umowy kredytowej Bank udzielił kredytu w kwocie 368.000 zł, przeznaczonego na zakup lokalu mieszkalnego, który to lokal został zakupiony przez córkę wnioskodawcy w dniu 23 grudnia 2009r. Córka wnioskodawcy zamierza spłacić ze swoich środków pozostałą do zapłaty część kredytu. W uzupełnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, iż intencją spłacania rat przez jego córkę nie jest obdarowanie rodziców lecz spłacenie kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż spłata przez jego córkę rat kredytu zaciągniętego przez nią na zakup mieszkania nie będzie skutkować jakimikolwiek konsekwencjami podatkowymi w podatku dochodowym od osób fizycznych po stronie wnioskodawcy, gdyż to osoba kupująca mieszkanie spłaci raty kredytu zaciągniętego na jego zakup.

Stosownie do art. 366 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

W myśl art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.

Jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, wówczas pozostali dłużnicy zwolnieni są z zobowiązania wobec wierzyciela i powstaje problem wzajemnych rozliczeń między dłużnikami. Dłużnik, który spełnił świadczenie może więc żądać części tego świadczenia, jaka przypada na pozostałych współdłużników. Służy mu w stosunku do nich tzw. roszczenie regresowe (regres, roszczenie zwrotne). W świetle komentowanego przepisu o tym, czy roszczenie regresowe przysługuje, a jeśli tak, to w jakim zakresie, rozstrzyga treść istniejącego między dłużnikami stosunku prawnego. Uregulowanie zawarte w art. 376 Kodeksu cywilnego daje podstawę do przyjęcia, że między dłużnikami solidarnymi zawsze istnieje stosunek wewnętrzny (uchwała SN z 17 lipca 2007 r., III CZP 66/07), nawet jeśli w niektórych przypadkach nie jest on wyraźnie zarysowany. Skoro bowiem określonemu dłużnikowi przysługuje roszczenie regresowe, musi istnieć stosunek prawny stanowiący jego podstawę. Zasada zwrotu w częściach równych znajduje zastosowanie jedynie wówczas, gdy z treści tego stosunku nie wynika nic innego. W doktrynie podkreśla się, że ze stosunku wewnętrznego może także wynikać, iż roszczenie regresowe w ogóle nie powstanie.

Z treści wniosku wynika, iż aby zwiększyć zdolność kredytową córki jej rodzice przystąpili do umowy kredytowej jako współkredytobiorcy. Z założenia jednak to nie rodzice mieli spłacać kredyt lecz córka, która ze środków uzyskanych z kredytu zakupiła dla siebie lokal mieszkalny. Innymi słowy, mimo że kredytobiorcami były trzy osoby to tylko jedna z nich otrzymała kredyt, który teraz w formie rat lub jednorazowo spłaci.

Skoro zatem wnioskodawca nie dysponuje w żadnej części zaciągniętym kredytem (całość kwoty została „skonsumowana” przez innego kredytobiorcę – córkę, na zakup jej lokalu) oraz sposób spłaty kredytu i następnie rozliczeń między dłużnikami został określony w ten sposób (wyraźny lub dorozumiany), iż tylko jeden z dłużników spłaca kredyt, tj. ten dłużnik który go otrzymał to tym samym istniejący między dłużnikami stosunek wykluczył regres. Spłacająca kredyt nie będzie miała zatem regresu wobec pozostałych współkredytobiorców o zwrot przypadających na nich części zobowiązania. Dla wnioskodawcy nie powstanie zatem przychód z tytułu spłaty rat kredytu przez jego córkę. Córka wnioskodawcy spłacając kredyt nie dokonuje tzw. nieodpłatnego świadczenia na rzecz wnioskodawcy, gdyż z treści łączącego ich stosunku wewnętrznego (nawet dorozumianego), nie wynikało, iżby to wnioskodawca miał spłacać część kredytu, a ponadto z tytułu zaciągniętego kredytu wnioskodawca nie osiągnął żadnych korzyści majątkowych, gdyż nie otrzymał do swojej dyspozycji żadnej części kredytu.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że rozstrzygnięcia te zostały wydane w indywidualnych sprawach dotyczących innych stanów faktycznych niż będący przedmiotem niniejszej interpretacji, nie są więc wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację i tym samym nie mogą być brane pod uwagę przy ocenie stanowiska dokonanej w przedmiotowej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.