INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2011 r. (data wpływu 21 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni świadczy usługi biura rachunkowego na podstawie świadectwa kwalifikacji uprawniającego do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. W zakresie pracy Zainteresowanej jest prowadzenie w imieniu podatników podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz ryczałtu, ponadto Wnioskodawczyni sporządza deklaracje podatkowe roczne oraz deklaracje miesięczne VAT, co jest nieodłączną cechą wykonywania czynności. Zainteresowana nie prowadzi natomiast doradztwa podatkowego ani nie ma uprawnień do udzielania doradztwa, nie udziela i nie będzie udzielać porad prawnych. Ponadto, w roku 2009 obroty Wnioskodawczyni nie przekroczyły kwoty 100.000 zł. Klasyfikacja statystyczna PKWiU 6920Z.

Dodatkowo Wnioskodawczyni wyjaśniła, iż nie prowadzi doradztwa finansowego, ubezpieczeniowego ani prawnego, nie jest wpisana na listę doradców podatkowych, ani biegłych rewidentów i nie będzie w przyszłości wykonywać tych czynności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni mogła skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w roku 2010...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 215, poz. 1666) na rok 2010 podatnicy, których obrót w roku poprzednim nie przekroczył 100.000,00 zł. mogą skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy pod warunkiem pisemnego powiadomienia o zamiarze naczelnika urzędu skarbowego, co też Zainteresowana uczyniła. Zakres świadczonych usług nie kwalifikuje się do czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. W ramach działalności gospodarczej nieodzowym jest sporządzanie deklaracji podatkowych w imieniu zleceniodawcy, którzy sami podpisują deklaracje podatkowe. Usługi mieszczą się w klasyfikacji PKWiU (rok 2005) pod symbolem 74.12. Z, „usługi rachunkowo-księgowe”, klasyfikacja ta nie obejmuje usług doradztwa podatkowego. Wykonywanie czynności doradztwa podatkowego zastrzeżone jest dla podmiotów do tego uprawnionych, tj. osób wpisanych na listę doradców podatkowych, radców prawnych oraz biegłych rewidentów, natomiast Wnioskodawczyni takich uprawnień nie posiada.

Zainteresowana nie prowadzi doradztwa finansowego, ubezpieczeniowego ani prawnego, nie jest wpisana na listę doradców podatkowych ani biegłych rewidentów, nie będzie w przyszłości wykonywać tych czynności, w związku z tym może skorzystać ze zwolnienia w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, iż przedmiotowa interpretacja dotyczy prawa do korzystania ze zwolnienia od podatku w roku 2010, zatem wydana została w oparciu o stan prawny wówczas obowiązujący.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Jak stanowił art. 8 ust. 3 ustawy, obowiązujący do dnia 31 grudnia 2010 r., usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

W myśl § 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.) do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. stosowana była Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast art. 113 ust. 1 od dnia 1 stycznia 2011 r. na podstawie art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 215, poz. 1666), otrzymał brzmienie - zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jednakże art. 2 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, iż kwotę o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy wymienionej w art. 1, dla 2010 r. przyjmuje się w wysokości 100.000 zł.

Ponadto, w myśl art. 2 ust. 2 tego artykułu, w 2010 r. podatnicy, u których łączna wartość sprzedaży opodatkowanej w 2009 r. była wyższa niż 50.000 zł i nie przekroczyła 100.000 zł, mogą skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy wymienionej w art. 1, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego w terminie do dnia 15 stycznia 2010 r., z zastrzeżeniem ust. 3.

Stosownie do art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W oparciu o art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę (…).

Natomiast zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

W tym miejscu należy zauważyć, iż powołany wyżej art. 2 ust. 2 ww. ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług dotyczy takich podatników, którzy korzystali w roku 2009 ze zwolnienia od podatku VAT, jako podmioty kontynuujące działalność i:

• przekraczając kwotę 50.000 zł utracili w roku 2009 prawo do tego zwolnienia, przy czym nie przekroczyli nowego, podwyższonego limitu określonego na rok 2010 (tj. 100.000 zł), lub
• zrezygnowali w roku 2009 ze zwolnienia, przy czym łączna wartość ich sprzedaży opodatkowanej w 2009 r. była wyższa niż 50.000 zł, ale nie przekroczyła 100.000 zł.
  
  

W stosunku do takich podatników na mocy cyt. przepisu przejściowego nie znajdzie zastosowania zasada wyrażona w art. 113 ust. 11 ustawy, stosownie do której podatnik może powrócić do zwolnienia najwcześniej po upływie roku, licząc od końca roku, w którym stał się czynnym podatnikiem VAT. U tych podatników utrata prawa do zwolnienia od podatku wskutek przekroczenia limitu obrotów w roku 2009 (50.000 zł) skutkowałaby wyłączeniem ich na rok z możliwości powrotu do tego zwolnienia na podstawie wskazanego art. 113 ust. 11 ustawy.

Natomiast przepis ten nie dotyczy podatników będących już w roku 2009 czynnymi podatnikami VAT (czyli takich, którzy weszli w VAT – obowiązkowo lub dobrowolnie – w roku 2008 lub wcześniej), którzy za rok 2009 nie przekroczyli 100.000 zł. Tacy podatnicy bowiem w celu ponownego skorzystania ze zwolnienia powinni złożyć jedynie aktualizację druku VAT-R, informując o wyborze zwolnienia.

Podkreślić w tym miejscu należy, że powrót do zwolnienia od opodatkowania podatkiem VAT możliwy jest wyłącznie od początku danego roku podatkowego, tj. od dnia 1 stycznia, nie jest tym samym możliwy wybór zwolnienia od dowolnego miesiąca w danym roku podatkowym.

Na mocy art. 113 ust. 13 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.) zwolnień, o których mowa w ust. 1 i ust. 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, z wyjątkiem energii elektrycznej (PKWiU 40.10.10.) i wyrobów tytoniowych w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym,
   3. nowych środków transportu,
   4. terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę;
2. świadczących usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa, a także usługi jubilerskie;
3. niemających siedziby lub miejsca zamieszkania na terytorium kraju.
   
   

W świetle powołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, iż co do zasady, podatnik może ponownie skorzystać ze zwolnienia od opodatkowania podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

• od końca roku, w którym nastąpiła utrata prawa do zwolnienia od podatku lub rezygnacji z tego zwolnienia, musi upłynąć co najmniej rok,
• podatnik w poprzednim roku podatkowym nie może przekroczyć określonej wartości sprzedaży, wskazanej w art. 113 ust. 1 ustawy,
• podatnik nie może wykonywać czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy.
  
  

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 113 ust. 14 pkt 2 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określił w drodze rozporządzenia listę towarów i usług, o których mowa w ust. 13 pkt 1 lit. a i pkt 2, z uwzględnieniem klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

W wykonaniu delegacji ustawowej zawartej w art. 113 ust. 14 pkt 2 ww. ustawy Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.).

Stosownie do § 26 ww. rozporządzenia, Minister Finansów określił listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku, określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy - stanowiącą załącznik do ww. rozporządzenia. Pod poz. 37 załącznika do ww. rozporządzenia -w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. - (bez względu na symbol PKWiU), wymieniono doradztwo, z wyłączeniem doradztwa rolniczego związanego z uprawą roślin i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia doradztwa. W potocznym rozumieniu termin „doradztwo” obejmuje szereg usług doradczych, tj.: podatkowe, prawne, finansowe. Zakres znaczeniowy pojęcia „usługi w zakresie doradztwa” jest szerszy niż termin „usługi w zakresie doradztwa podatkowego”. Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z Małym Słownikiem Języka Polskiego PWN, Warszawa 1994, „doradzać” znaczy udzielać porady, podać, wskazać sposób postępowania w takiej sprawie. Doradztwo jest zatem udzieleniem fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza ekonomicznych. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Tut. Organ wskazuje, iż jednym z rodzajów doradztwa jest doradztwo podatkowe.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (t. j. Dz. U. z 2008 r. Nr 73, poz. 443 ze zm.), zwanej dalej ustawą o doradztwie podatkowym, czynności doradztwa podatkowego obejmują:

1. udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami;
2. prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie;
3. sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie;
4. reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1.
   
   

Z kolei art. 2 ust. 2 ustawy o doradztwie podatkowym stanowi, iż zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy.

Podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 ustawy o doradztwie podatkowym, są osoby fizyczne, wpisane na listę doradców podatkowych, adwokaci i radcowie prawni oraz biegli rewidenci, z wyłączeniem czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4 (art. 3 ustawy o doradztwie podatkowym).

Natomiast zasady wykonywania czynności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Zgodnie z art. 76a ust. 1 ww. ustawy o rachunkowości, usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych jest działalnością gospodarczą, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, polegającą na świadczeniu usług w zakresie czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2-6.

W myśl art. 76a ust. 2 ww. ustawy, przedsiębiorcy wykonujący działalność, o której mowa w ust. 1, są również uprawnieni do wykonywania działalności obejmującej:

1. prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie,
2. sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie

   - w zakresie określonym odrębnymi przepisami.

Zgodnie z przepisem art. 76a ust. 4 ww. ustawy, uprawnione do wykonywania czynności z zakresu usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych są, z zastrzeżeniem ust. 6, osoby posiadające certyfikat księgowy, osoby wpisane do rejestru biegłych rewidentów lub na listę doradców podatkowych.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni świadczy usługi biura rachunkowego na podstawie świadectwa kwalifikacji uprawniającego do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. W zakresie pracy Zainteresowanej jest prowadzenie w imieniu podatników podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz ryczałtu, ponadto Wnioskodawczyni sporządza deklaracje podatkowe roczne oraz deklaracje miesięczne VAT, co jest nieodłączną cechą wykonywania czynności. Wnioskodawczyni wyjaśniła, iż zleceniodawcy sami podpisują deklaracje. Zainteresowana nie prowadzi natomiast doradztwa podatkowego ani nie ma uprawnień do udzielania doradztwa, nie udziela i nie będzie udzielać porad prawnych. Wnioskodawczyni nie prowadzi również doradztwa finansowego, ubezpieczeniowego. Ponadto, w roku 2009 obroty Wnioskodawczyni nie przekroczyły kwoty 100.000 zł. Zainteresowana jak wskazano we wniosku – zawiadomiła naczelnika urzędu skarbowego – w oparciu o art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o zamiarze korzystania ze zwolnienia od podatku w roku 2010.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy osiągnięty przez Wnioskodawczynię w roku 2009 r. obrót z tytułu prowadzonej działalności przekroczył 50.000 zł i nie przekroczył kwoty 100.000 zł, Zainteresowana nie świadczyła usług w zakresie doradztwa finansowego, ubezpieczeniowego, prawnego ani podatkowego, a ponadto nie jest wpisana na listę doradców podatkowych ani biegłych rewidentów, a także w terminie ustawowym pisemnie zawiadomiła naczelnika urzędu skarbowego o zamiarze skorzystania ze zwolnienia podmiotowego wówczas mogła w roku 2010 skorzystać ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie i według zasad określonych przepisami art. 113 ustawy. W takim przypadku bowiem w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że w świetle powołanych przepisów, z tytułu świadczonych usług przysługiwało Wnioskodawczyni prawo do skorzystania od dnia 1 stycznia 2010 r. ze zwolnienia podmiotowego, określonego w ustawie o podatku od towarów i usług, do czasu przekroczenia kwoty obrotu wskazanej przepisami zmieniającymi tę ustawę, t.j. w roku 2010 kwoty 100.000 zł, o ile – jak wynika z treści wniosku – wykonując działalność w zakresie usług rachunkowo-księgowych, Zainteresowana nie dokonuje czynności obejmujących doradztwo.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.