INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 kwietnia 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 16 maja 2011r.), uzupełnionym w dniu 05 lipca 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne.

Z uwagi na braki formalne wniosku pismem z dnia 27 kwietnia 2011r. Znak: IBPBII/1/415-510/11/ŚS wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. W dniu 05 lipca 2011r. wpłynęło uzupełnienie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni w roku 2010 zachorowała na nerki i przyznano jej rentę inwalidzką (całkowita niezdolność do pracy). Terapią ratującą życie stała się dializoterapia. Lekarz zadecydował codzienne dializy otrzewnowe. Jednak, by taka terapia była możliwa w warunkach domowych konieczne jest specjalne pomieszczenie, w którym można wykonać sterylną wymianę płynu dializacyjnego. Ze względu na otwartą ranę, którą wprowadzony jest cewnik do brzucha (jamy otrzewnowej) i ryzyko zakażenia i zapalenia otrzewnej, z takiego pomieszczenia może korzystać tylko osoba dializowana. Ponieważ wnioskodawczyni mieszka z rodzicami zdecydowała się zrobić dodatkową łazienkę, w której będzie mogła dokonywać wymian płynu dializacyjnego oraz dbać o higienę osobistą (używanie wspólnej łazienki stwarza ryzyko zakażenia i zapalenia otrzewnej, co w następstwie może uniemożliwić terapię dializą otrzewnową). Koszt łazienki wyniósł 4052,14 zł i objął płytki ścienne i podłogowe, toaletę, prysznic (kąpiel w wannie z cewnikiem Tenkchoffa jest niedozwolona), umywalkę i szafki do przechowywania materiałów opatrunkowych i dializacyjnych, baterie (prysznicową i zlewową), lampy, żarówki, gniazdka oraz materiały potrzebne do wykonania łazienki (kleje, fugi, zaprawy itp.).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wobec faktu, że bez takiego pomieszczenia terapia dializą otrzewnową zaleconą przez lekarza byłaby niemożliwa wnioskodawczyni ma prawo odliczyć na cele rehabilitacyjne kwotę przeznaczoną na wykonanie pomieszczenia do dializ (w tym przypadku łazienki)...

Zdaniem wnioskodawczyni, opierając się na opinii księgowej Ogólnopolskiego Stowarzyszenia (…) ma prawo odliczyć taki koszt na cele rehabilitacyjne bez ograniczeń.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy – w brzmieniu obowiązującym w 2010r. - wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Stosownie natomiast do treści art. 26 ust. 7 pkt 4 cyt. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od dnia 2011r. - wysokość wydatków na cele określone w ust. 1 (a zatem również na cele rehabilitacyjne), z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na rehabilitację uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy nie określa szczegółowo jakie wydatki podlegają odliczeniu. Literalne brzmienie „adaptacja” oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego tom I pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, W-wa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza, zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku. Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zakres prac adaptacyjnych bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności osoby niepełnosprawnej i musi być związany z rodzajem jej niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Przez adaptację należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard. Trzeba bowiem wyraźnie zaznaczyć, iż ulga przysługująca osobie niepełnosprawnej lub osobie mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną nie jest ulgą remontowo–modernizacyjną, tak więc w jej ramach nie można dokonać odliczeń wydatków, które w rzeczywistości są tylko i wyłącznie wydatkami mającymi na celu przywrócenie lub poprawienie standardu mieszkania i które to wydatki mogą być ponoszone przez każdego posiadacza (użytkownika) lokalu bez względu na to czy jest osobą niepełnosprawną czy też nią nie jest.

Jak z powyższego wynika zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją mieszkania oraz budynku mieszkalnego uzależniony jest zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika lub osoby niepełnosprawnej będącej na jego utrzymaniu. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a cyt. ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia co do możliwości ich poniesienia m.in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, indywidualny charakter. Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne lub związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną, indywidualną dla danej osoby niepełnosprawnej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni w 2010r. zachorowała na nerki i przyznano jej rentę inwalidzką (całkowita niezdolność do pracy). Terapią ratującą życie stała się dializoterapia. Wnioskodawczyni stwierdziła, iż lekarz zadecydował codzienne dializy otrzewnowe. Jednak, by taka terapia była możliwa w warunkach domowych konieczne jest – zdaniem wnioskodawczyni - specjalne pomieszczenie, w którym można wykonać sterylną wymianę płynu dializacyjnego. Ponieważ wnioskodawczyni mieszka z rodzicami zdecydowałam się zrobić dodatkową łazienkę, w której będzie mogła dokonywać wymiany płynu dializacyjnego oraz dbać o higienę osobistą (używanie wspólnej łazienki - zdaniem wnioskodawczyni - stwarza ryzyko zakażenia i zapalenia otrzewnej, co w następstwie może uniemożliwić terapię dializą otrzewnową). Koszt łazienki wyniósł 4052,14 zł i objął płytki ścienne i podłogowe, toaletę, prysznic (kąpiel w wannie z cewnikiem Tenkchoffa jest niedozwolona), umywalkę i szafki do przechowywania materiałów opatrunkowych i dializacyjnych, baterie (prysznicową i zlewową), lampy, żarówki, gniazdka oraz materiały potrzebne do wykonania łazienki (kleje, fugi, zaprawy itp.).

W związku z przytoczonym przepisem art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy, za wydatki takie można uznać wydatki poniesione na np. likwidację barier architektonicznych, budowę podjazdów dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, „poszerzenie drzwi”, likwidację progów, założenie okien zamykanych z niskiego poziomu, położenie terakoty antypoślizgowej, likwidację wanny i zainstalowanie brodzika z panelem prysznicowym i siedziskiem dla osób niepełnosprawnych ruchowo, założenie „wiszącego” w.c. oraz umywalki „bez nogi” umożliwiających swobodne podjechanie wózkiem, także montaż wszelkiego rodzajów uchwytów, specjalnych baterii dla osób z niepełnosprawnymi dłońmi, montaż drzwi przesuwnych itd.

W świetle powołanej regulacji prawnej wydatków poniesionych na wykonanie dodatkowej łazienki (płytki ścienne i podłogowe, toaletę, prysznic, umywalkę i szafki do przechowywania materiałów opatrunkowych i dializacyjnych, baterie (prysznicową i zlewową), lampy, żarówki, gniazdka oraz materiały potrzebne do wykonania łazienki (kleje, fugi, zaprawy itp.), w której wnioskodawczyni będzie dokonywać dializy otrzewniowej nie można zaliczyć do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, ponieważ nie wykazują one cech indywidualnego przeznaczenia i niezbędności w rehabilitacji. Z całą pewnością dodatkowa łazienka wyposażona w prysznic, toaletę, umywalkę ułatwi wnioskodawczyni dokonywanie wymiany płynu dializacyjnego oraz dbanie o higienę osobistą, tym samym poprawi warunki życia wnioskodawczyni, jednakże trudno doszukać się w tych wydatkach cech charakterystycznych dla niepełnosprawności wnioskodawczyni. Podkreślić bowiem należy, iż wydatki poniesione na wyposażenie tejże łazienki w urządzenia sanitarne i armaturę nie stanowią wydatków na cele rehabilitacyjne, gdyż np. prysznic, umywalka, szafki do przechowywania materiałów opatrunkowych nie wykazują cech indywidualnego przeznaczenia wynikającego z niepełnosprawności i są częścią składową łazienek ogólnodostępnych. Do wydatków tego rodzaju, można bowiem - jak już wyżej wskazano - zaliczyć wyłącznie zakup wyposażenia i armatury przystosowanej dla potrzeb osób niepełnosprawnych, jak np. wszelakiego rodzaju uchwytów, podpórek, specjalnych baterii umywalkowych i wannowych, specjalnych siedzisk montowanych pod prysznice itp.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.