INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskującej, przedstawione we wniosku z dnia 19.05.2011 r. (data wpływu 30.05.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia dla usług związanych z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat oraz pozostałych usług wspomagających ubezpieczenia i fundusze emerytalne - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.05.2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia dla usług związanych z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat oraz pozostałych usług wspomagających ubezpieczenia i fundusze emerytalne.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskująca świadczy następujące usługi:

1. Analiza i rozpatrywanie spraw kierowanych przez zamawiającego, dotyczących oceny zasadności skarg i roszczeń odszkodowawczych kierowanych do firm ubezpieczeniowych oraz dochodzenie tych roszczeń. W ramach tych czynności mieści się ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, analizowanie dokumentacji uzasadniającej roszczenia szkodowe, analiza sposobu prowadzenia postępowań odszkodowawczych, propozycje ustalenia wysokości odszkodowania i zawarcia ugody z zakładem ubezpieczeń w imieniu poszkodowanego, przygotowanie i opracowanie wniosków o wypłatę odszkodowania, gromadzenie dokumentacji i przekazywanie jej ubezpieczycielowi. Usługi wykonywane w ramach tej działalności, będą polegały na reprezentowaniu osób poszkodowanych w ramach pełnomocnictwa udzielonego zamawiającemu lub bezpośrednio Wnioskującej, dotyczącego doradztwa szkodowego i dochodzenia roszczeń odszkodowawczych od ubezpieczycieli.
2. Udzielanie w imieniu i na rzecz dającego zlecenie porad z zakresu tematyki ubezpieczeniowej podczas dyżurów telefonicznych w siedzibie dającego zlecenie.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wyżej opisane usługi korzystają ze zwolnienia od podatku VAT...

Zdaniem Wnioskującej opisane usługi korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodnie z ustaloną nomenklaturą PKWiU z 2008 r. obowiązującą w roku 2011 tj.: 66.21.10.0 „usługi związane z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat” oraz 66.29.19.0 „pozostałe usługi wspomagające ubezpieczenia i fundusze emerytalne, gdzie indziej niesklasyfikowane” zgodnie z art. 43 ust.1 pkt 37 oraz ust.13.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Co do zasady, w myśl art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Podkreślić także należy, iż zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Stosownie natomiast do art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Zatem, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Stosownie do art. 135 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347.1 ze zm.), państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Należy odnotować na samym początku, że terminy używane do określenia zwolnień od podatku przewidziane w artykule 135 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (patrz w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v Germany (2002) ECR I-5811, paragraf 43).

Jest ustalonym prawem precedensowym, że zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich. W związku z powyższym, tut. Organ wydając interpretację w stanie prawnym od dnia 1 stycznia 2011 r. określa ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych, ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych.

Natomiast, „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Czynność ubezpieczeniowa, w każdym przypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, iż tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) szóstej dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskująca będzie wykonywała usługi polegające na reprezentowaniu osób poszkodowanych w ramach pełnomocnictwa udzielonego zamawiającemu lub bezpośrednio Wnioskującej, dotyczącego doradztwa szkodowego i dochodzenia roszczeń odszkodowawczych od ubezpieczycieli. W ramach tych czynności mieście się ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń, analizowanie dokumentacji uzasadniającej roszczenia szkodowe, analiza sposobu prowadzenia postępowań odszkodowawczych, propozycje ustalenia wysokości odszkodowania i zawarcia ugody z zakładem ubezpieczeń w imieniu poszkodowanego, przygotowywanie i opracowywanie wniosków o wypłatę odszkodowania, gromadzenie dokumentacji. Ponadto wśród świadczonych usług Wnioskująca wskazała udzielanie i imieniu i na rzecz dającego zlecenie porad z zakresu tematyki ubezpieczeniowej podczas dyżurów telefonicznych w siedzibie dającego zlecenie.

Wnioskująca sklasyfikowała świadczone usługi w grupowaniu PKWiU z 2008 r. 66.21.10.0 „Usługi związane z oceną ryzyka i szacowaniem poniesionych strat” oraz 66.29.19.0 „Pozostałe usługi wspomagające ubezpieczenia i fundusze emerytalne, gdzie indziej niesklasyfikowane”

Biorąc pod uwagę opis sprawy stwierdzić należy, iż Zainteresowana nie wykonuje „czynności ubezpieczeniowych”. „Czynność ubezpieczeniowa” w rozumieniu TSUE, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Zauważyć należy, iż „czynność ubezpieczeniowa”, w każdym wypadku związana będzie z istnieniem stosunku umownego między ubezpieczycielem, który na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług może korzystać ze zwolnienia z tego podatku, a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym. Natomiast z opisu sprawy wynika, iż między Wnioskującą oraz ubezpieczonymi nie istnieje żaden stosunek prawny ubezpieczenia, a jedynie stosunek prawny polegający na reprezentowaniu osób poszkodowanych przed zakładem ubezpieczeń przy ubieganiu się o odszkodowania od zakładu ubezpieczeń w związku ze zdarzeniami, za które zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność w oparciu o ubezpieczenia zawarte u tego ubezpieczyciela przez osobę poszkodowaną.

Podobnie należy stwierdzić, iż Zainteresowana nie wykonuje czynności ubezpieczeniowych w przypadku usług polegających na udzielaniu porad z zakresu tematyki ubezpieczeniowej, które to działania stanowią jedynie element wspomagający w przypadku świadczenia usług ubezpieczeniowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskująca nie występuje w roli ubezpieczyciela, który w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz ubezpieczonego klienta.

Wnioskująca nie świadczy również usług reasekuracyjnych, polegających na wykonywaniu czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze cedowanie przyjętego ryzyka.

W konsekwencji, czynności wykonywane przez Wnioskodawcę będące przedmiotem wniosku, nie stanowią usług ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy wynika, iż prawodawca zwolnił od podatku również usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera legalnej definicji pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, w celu właściwego zrekonstruowania normy prawnej ujętej w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy warto odnieść się do zewnętrznych aktów prawa, dotyczących niniejszej materii. Aktem regulującym przedmiotowe zagadnienie jest ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124, poz. 1154 ze zmianami), zwanej dalej UPU, zgodnie z regulacjami której, wykonywane za wynagrodzeniem czynności faktyczne lub prawne związane z zawieraniem lub wykonywaniem umów ubezpieczenia stanowią szeroko pojęte pośrednictwo ubezpieczeniowe. W szczególności zakres czynności agencyjnych w rozumieniu art. 4 pkt 1 powyższej ustawy obejmuje:

• pozyskiwanie klientów,

• wykonywanie czynności przygotowawczych zmierzających do zawierania umów ubezpieczenia,

• zawieranie umów ubezpieczenia,

• uczestniczenie w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie,

• organizowanie i nadzorowanie czynności agencyjnych.
  
  

Art. 2 pkt 2 w/w ustawy określa, iż pośrednictwo ubezpieczeniowe jest wykonywane wyłącznie przez agentów ubezpieczeniowych lub brokerów ubezpieczeniowych, z zastrzeżeniem art. 3.

Według art. 4 cyt. ustawy, pośrednik ubezpieczeniowy wykonuje:

1. czynności w imieniu lub na rzecz zakładu ubezpieczeń, zwane dalej „czynnościami agencyjnymi”, polegające na: pozyskiwaniu klientów, wykonywaniu czynności przygotowawczych zmierzających do zawierania umów ubezpieczenia, zawieraniu umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w administrowaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności agencyjnych (działalność agencyjna) albo
2. czynności w imieniu lub na rzecz podmiotu poszukującego ochrony ubezpieczeniowej, zwane dalej „czynnościami brokerskimi”, polegające na zawieraniu lub doprowadzaniu do zawarcia umów ubezpieczenia, wykonywaniu czynności przygotowawczych do zawarcia umów ubezpieczenia oraz uczestniczeniu w zarządzaniu i wykonywaniu umów ubezpieczenia, także w sprawach o odszkodowanie, jak również na organizowaniu i nadzorowaniu czynności brokerskich (działalność brokerska).
   
   

Stosownie do art. 6 ust. 2 ww. ustawy, za pośrednictwo ubezpieczeniowe nie uznaje się działalności polegającej na dostarczaniu osobom zainteresowanym ochroną ubezpieczeniową ogólnych informacji o możliwości zawierania umów ubezpieczenia oraz o warunkach i skutkach takich umów, w szczególności o zakresie ochrony ubezpieczeniowej, jeżeli informacje są dostarczane przez podmiot wykonujący działalność inną niż pośrednictwo ubezpieczeniowe, pozostają w związku z tą działalnością i nie mają na celu doprowadzenia do zawarcia lub wykonania umowy ubezpieczenia.

Odnosząc się do powyższego stwierdzić należy, iż działalność pośrednictwa ubezpieczeniowego dotyczy działalności wykonywanej przez pośrednika, który nie zajmuje miejsca jakiejkolwiek strony umowy dotyczącej produktu finansowego. Powinna to być usługa wykonana na rzecz strony umowy oraz opłacona przez nią jako odrębna działalność pośrednictwa. Pośrednictwo to ma zatem na celu dokonanie wszelkich niezbędnych czynności, które umożliwiłyby zawarcie przez obie strony umowy, przy czym pośrednik nie realizuje w stosunku do treści umowy żadnego własnego interesu.

W konsekwencji, usługi polegające na reprezentowaniu osób poszkodowanych nie będą stanowić pośrednictwa ubezpieczeniowego, lecz po prostu wykonanie niektórych czynności w ramach zawartej umowy pomiędzy Wnioskującą a poszkodowanym, których przedmiotem jest uzyskanie od zakładu ubezpieczeniowego najbardziej satysfakcjonujących świadczeń odszkodowawczych. Usługi świadczone przez Wnioskującą będą w rezultacie rozumiane jako forma współpracy polegająca na wspieraniu osób poszkodowanych za wynagrodzeniem w uzyskaniu przez nich satysfakcjonujących świadczeń.

Analiza wyżej cytowanego art. 6 ust. 2 ustawy o pośrednictwie ubezpieczeniowym wskazuje, iż udzielanie porad z zakresu tematyki ubezpieczeniowej, w przypadku gdy nie spełnia warunków określonych w tym przepisie również nie stanowi pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Biorąc pod uwagę powyższe, czynności polegające na reprezentowaniu osób poszkodowanych w dochodzeniu roszczeń odszkodowawczych oraz czynności udzielania porad z zakresu tematyki ubezpieczeniowej nie stanowią usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, korzystających ze zwolnienia od podatku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Należy zatem rozważyć możliwość zastosowania zwolnienia na podstawie powołanego art. 43 ust. 13 ustawy. Ze wskazanego artykułu wynika, iż zastosowanie zwolnienia od podatku możliwe jest także w odniesieniu do usług stanowiących element usług wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, pod warunkiem spełnienia łącznie następujących warunków: stanowią one odrębną całość, są właściwe oraz niezbędne do świadczenia usługi zwolnionej.

Odnosząc się do powyższego, aby uznać usługę za właściwą musi ona z ogólnego punktu widzenia stanowić osobną całość, w rezultacie obejmując funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej.

Czynności polegających na reprezentowaniu osób poszkodowanych w ramach pełnomocnictwa dotyczącego dochodzenia roszczeń od ubezpieczycieli, nie można uznać za usługę stanowiącą element usługi ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej bądź też usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, która sama stanowi odrębną całość i jest właściwa oraz niezbędna do świadczenia tych usług.

Charakter tych czynności wskazuje, iż będą one co prawda konsekwencją zawartej umowy, jednakże nie można będzie ich uznać za usługę właściwą dla usługi ubezpieczeniowej (uzyskanie odszkodowania w związku z poniesioną szkodą przez ubezpieczonego w związku z zawartym wcześniej ubezpieczeniem). Bowiem ubezpieczony w celu uzyskania odszkodowania, zgodnie z zasadami określonymi umową ubezpieczenia, jest zobowiązany zgłosić poniesioną szkodę, natomiast ubezpieczyciel jako zainteresowany sam dokonuje oglądu i szacowania szkody. Zatem, jeżeli klient towarzystwa ubezpieczeniowego w zakresie swoich obowiązków jako strona umowy ubezpieczeniowej zleci prowadzenie spraw o odszkodowanie (na podstawie zawartej umowy) oraz rozszerzy zakres umocowania również o dodatkowe czynności polegające na: przygotowaniu i opracowaniu wniosków wypłatę odszkodowania, gromadzeniu dokumentacji itp. – to dojdzie do zawarcia pomiędzy Wnioskującą a ubezpieczonym odrębnej umowy niż umowa ubezpieczenia. Potwierdzeniem tego jest również fakt, iż Wnioskująca w stosunku do tych czynności musi zostać umocowana na podstawie pełnomocnictwa przez ubezpieczonego.

Odnośnie czynności, określonych przez Wnioskującą jako udzielanie w imieniu i na rzecz dającego zlecenie porad z zakresu tematyki ubezpieczeniowej podczas dyżurów telefonicznych w siedzibie dającego zlecenie, należy zauważyć, iż z opisu wynika, że są to czynności jedynie o charakterze techniczno-administracyjnym. Niewątpliwie są one pośrednio związane z usługami ubezpieczenia, wspomagają efektywność, jednakże nie są one niezbędne i właściwe dla usługi ubezpieczeniowej, nie mogą być one uznane za charakterystyczne dla usług ubezpieczeniowych. Przyjęcie takiego podejścia byłoby zbyt daleko idące i jednocześnie stojące w sprzeczności z zasadą wąskiej wykładni prawa podatkowego dotyczącego zwolnień jako odstępstwa od powszechności opodatkowania.

Zatem przedmiotowe czynności te nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 13 ustawy.

Reasumując, świadczone przez Wnioskodawcę usługi, polegające na reprezentowaniu osób poszkodowanych w celu dochodzenia roszczeń odszkodowawczych od zakładów ubezpieczeniowych i udzielaniu porad z zakresu tematyki ubezpieczeniowej podczas dyżurów telefonicznych w siedzibie dającego zlecenie – nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, określonego w art. 43 ust. 1 pkt 37 oraz w art. 43 ust. 13 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.