INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 09 marca 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 10 marca 2011r.), uzupełnionym w dniu 15 kwietnia 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 marca 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu wydatku poniesionego na cele rehabilitacyjne.

Z uwagi na braki formalne wniosku pismem z dnia 06 kwietnia 2011r. Znak: IBPB II/1/415-245/11/ŚS wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. W dniu 15 kwietnia 2011r. wpłynęło uzupełnienie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni ma 87 lat, jest po udarze mózgu, ze znacznym niedowładem prawej części ciała. Wnioskodawczyni posiada I grupę inwalidzką na stałe. Wnioskodawczyni nie wychodzi z mieszkania, porusza się tylko przy pomocy wózka ręcznego 3 - kołowego w bardzo ograniczonym stopniu. Wnioskodawczyni mieszka sama. Dotychczas wnioskodawczyni posiadała centralne ogrzewanie węglowe z piecem w piwnicy, do którego trzeba było wielokrotnie schodzić w ciągu dnia. Do końca ubiegłej zimy piec obsługiwała córka wnioskodawczyni, która zmarła w sierpniu. We wrześniu 2010r. wnioskodawczyni przeprowadziła modernizację ogrzewania na gazowe z piecem w mieszkaniu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można odliczyć od dochodu koszty przeprowadzonej modernizacji ogrzewania, polegającej na przekształceniu centralnego ogrzewania węglowego na centralne ogrzewanie gazowe...

Wnioskodawczyni wskazuje, iż modernizacja ogrzewania była koniecznością życiową. Art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na który się powołała nie precyzuje co podlega odliczeniu. Jej zdaniem ma prawo skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu poniesionych wydatków dotyczących modernizacji centralnego ogrzewania z węglowego (w piwnicy) na gazowe (w mieszkaniu). Wnioskodawczyni podkreśla, iż spełniła wszystkie kryteria dotyczące ulgi, np. posiada I grupę inwalidzką od 2003r. na stałe, przeprowadziła remont w oparciu o posiadane plany instalacji gazowej (rachunki na kwotę 4.700 zł - całe oszczędności), dokonany został odbiór przeprowadzonych prac przez gazowników i kominiarzy, nie korzystała z żadnych ulg ani dofinansowań.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ww. ustawy, wydatki o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl zaś postanowień art. 26 ust. 13a ustawy, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym lub od dochodu na podstawie ustawy z dnia 24 sierpnia 2006r. o podatku tonażowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Natomiast stosownie do art. 26 ust. 7c ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na rehabilitację uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy nie określa szczegółowo jakie wydatki podlegają odliczeniu. Literalne brzmienie „adaptacja” oznacza przystosowanie do innego użytku, przeróbkę dla nadania innego charakteru (Słownik Języka Polskiego tom I pod redakcją prof. dr Mieczysława Szymczaka, W-wa 1978). Adaptacja mieszkania lub budynku oznacza, zatem przeróbkę mającą nadać mu inny charakter, przystosować do innego użytku. Natomiast wyposażenie mieszkania/budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe. Zakres prac adaptacyjnych bądź prac związanych z wyposażeniem lokalu/budynku musi być przeprowadzony stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności osoby niepełnosprawnej i musi być związany z rodzajem jej niepełnosprawności. Przeprowadzone prace adaptacyjne mają ułatwiać osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym budynku lub lokalu mieszkalnym, a nie ogólnie zapewniać lepszy komfort mieszkania. Przez adaptację należy rozumieć takie przystosowanie mieszkania lub budynku mieszkalnego, które umożliwi lub ułatwi życie w nim osoby niepełnosprawnej, a nie jedynie poprawi standard. Trzeba bowiem wyraźnie zaznaczyć, iż ulga przysługująca osobie niepełnosprawnej lub osobie mającej na utrzymaniu osobę niepełnosprawną nie jest ulgą remontowo–modernizacyjną, tak więc w jej ramach nie można dokonać odliczeń wydatków, które w rzeczywistości są tylko i wyłącznie wydatkami mającymi na celu przywrócenie lub poprawienie standardu mieszkania i które to wydatki mogą być ponoszone przez każdego posiadacza (użytkownika) lokalu bez względu na to czy jest osobą niepełnosprawną czy też nią nie jest.

Jak z powyższego wynika zakres i rodzaj robót związanych z adaptacją mieszkania oraz budynku mieszkalnego uzależniony jest zatem od charakteru niepełnosprawności. Ma on ułatwić osobie niepełnosprawnej funkcjonowanie w danym mieszkaniu lub budynku mieszkalnym i jednocześnie ma być związany z rodzajem niepełnosprawności danego podatnika lub osoby niepełnosprawnej będącej na jego utrzymaniu. W katalogu wyliczeń ujętym w art. 26 ust. 7a cyt. ustawy spotyka się przy wielu wydatkach na cele rehabilitacyjne zastrzeżenia co do możliwości ich poniesienia m.in. w następujący sposób: stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, niezbędny w rehabilitacji, ułatwiający wykonywanie czynności życiowych, indywidualny charakter. Wskazane przykłady świadczą o tym, że konkretny wydatek przeznaczony na cele rehabilitacyjne lub związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych musi z reguły wyróżniać się pewną cechą charakterystyczną, indywidualną dla danej osoby niepełnosprawnej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wnioskodawczyni ma 87 lat, jest po udarze mózgu, ze znacznym niedowładem prawej części ciała. Wnioskodawczyni posiada I grupę inwalidzką na stałe. Wnioskodawczyni nie wychodzi z mieszkania, porusza się tylko przy pomocy wózka ręcznego 3 - kołowego w bardzo ograniczonym stopniu. Dotychczas wnioskodawczyni posiadała centralne ogrzewanie węglowe z piecem w piwnicy, do którego trzeba było wielokrotnie schodzić w ciągu dnia. We wrześniu 2010r. wnioskodawczyni przeprowadziła modernizację ogrzewania na gazowe z piecem w mieszkaniu.

W świetle powołanej regulacji prawnej wydatków poniesionych na modernizację ogrzewania (z węglowego na gazowe) nie można zaliczyć do wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne, bowiem nie wykazują one cech indywidualnego przeznaczenia i niezbędności w rehabilitacji. Z całą pewnością modernizacja przeprowadzona w tym zakresie poprawi wnioskodawczyni warunki życia, jednak trudno doszukać się w tych wydatkach cech, które mogłyby pozwolić na zaliczenie ich jako wydatków na cele rehabilitacyjne. Należy wskazać, że każdy podatnik dokonujący remontu czy modernizacji mieszkania/domu może dokonać zmiany sposobu ogrzewania domu/mieszkania, czyli ponieść wydatki, które poniosła wnioskodawczyni w celu zmiany sposobu ogrzewania pomieszczeń. Gazowy piec nie jest przeznaczony wyłącznie dla osób niepełnosprawnych w celu zaspokojenia ich potrzeb. Są to standardowe rzeczy i urządzenia występujące w powszechnej sprzedaży, dostępne dla przeciętnego kupującego. Cechują się łatwością obsługi, jednakże są rzeczami i urządzeniami powszechnego użytku, przeznaczonymi do korzystania przez nieokreślony krąg osób. Zatem remont czy modernizacja mieszkania/domu w ww. zakresie nie spełnia przesłanek określonych w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie Naczelnego Sadu Administracyjnego, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Ponownie należy podkreślić, że ulga, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy nie jest ulgą remontowo-modernizacyjną.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż wydatki poniesione modernizację ogrzewania spełniają przesłankę określoną w art. 26 ust.7a pkt 1 ww. ustawy i nie mogą być odliczone od dochodu wnioskodawczyni.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.