Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.518.2019.1.AKU
z 14 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 września 2019 r. (data wpływu 19 września 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2018 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2019 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w latach 2016, 2017, 2018 mieszkał w Austrii, gdzie był ubezpieczony i odprowadzał wszelkie składki socjalne i emerytalne.

Wnioskodawca w ww. latach rozliczał też swoje podatki w austriackim urzędzie. Wnioskodawca w ww. latach mieszkał w (...), w tym samym (wynajmowanym) mieszkaniu. Posiadał polisę ubezpieczeniową na to mieszkanie, umowy na dostarczane do niego usługi, a także umowę na osobisty dLAN telefonu komórkowego oraz konto osobiste w austriackim banku.

Wnioskodawca prowadził w czasie swojego pobytu w Austrii aktywność społeczną, kulturalną, sportową itp. w miejscu swojego zamieszkania, tj. w (... ) Wnioskodawca w 2018 r. zainwestował w Austrii poprzez austriackie Stowarzyszenie Inwestorów Kapitałowych w kilka młodych i rozwijających się firm austriackich. W latach 2016 – 2017 Wnioskodawca uzyskiwał dochody z zatrudnienia na umowę o pracę w austriackiej firmie, do biura której uczęszczał w celu wykonywania swoich obowiązków. W 2018 r. Wnioskodawca stracił zatrudnienie w tej firmie. Pomimo utraty dotychczasowej pracy Wnioskodawca dalej mieszkał w 2018 r. w Austrii, w tym samym mieszkaniu, aktywnie poszukując nowej pracy w Austrii. W czasie tych poszukiwań (nowej pracy) w 2018 r. Wnioskodawca zarejestrował się w AMS (odpowiednik polskiego urzędu pracy), który wypłacał Mu świadczenia pieniężne z tytułu ubezpieczenia na wypadek utraty pracy. Jednym z warunków otrzymywania tych świadczeń było pozostawanie Wnioskodawcy do dyspozycji instytucji AMS na terenie Austrii, regularne uczęszczanie na rozmowy kwalifikacyjne do austriackich firm oraz odbywanie organizowanych przez AMS kursów zawodowych, w tym nauki języka niemieckiego, na które Wnioskodawca uczęszczał w Austrii w 2018 r. Przez cały czas pobytu w Austrii Wnioskodawca był z żoną w rozdzielności małżeńskiej, tzn. żona z dzieckiem pozostawała w Polsce, w wybudowanym dawno temu domu, który jest wspólną własnością. Do Austrii rodzina Wnioskodawcy rzadko przyjeżdżała w odwiedziny. Wnioskodawca nie użytkuje samochodu, choć jest współwłaścicielem auta we wspólnej własności, użytkowanego przez Jego żonę w Polsce.

Wnioskodawca posiada konto osobiste wspólnie z żoną, założone dawno temu w Polsce, ale sam korzysta przede wszystkim z innego konta, tj. swojego konta osobistego w austriackim banku. Środki zgromadzone z działalności w Austrii Wnioskodawca przechowuje na tym koncie.

W 2018 r. wobec przedłużającego się procesu poszukiwania pracy w Austrii, Wnioskodawca zdecydował się podjąć kroki w celu zabezpieczenia swojej przyszłości materialnej i zainwestował w Austrii w rozwijające się austriackie firmy oraz zakupił mieszkanie (inwestycyjne) w Polsce. Z zakupionego w Polsce mieszkania Wnioskodawca od września 2018 r. uzyskiwał dochody jedynie o charakterze biernym, nie zarządzał też aktywnie tą nieruchomością. W latach 2016 – 2017 Wnioskodawca nie uzyskał żadnych dochodów w Polsce. W 2018 r. w związku z przygotowaniem i oddaniem w najem ww. mieszkania inwestycyjnego Wnioskodawca wykazał stratę w polskim urzędzie skarbowym, złożywszy stosowne zeznanie podatkowe z przekonaniem, że zyski czerpane z tego źródła będą w Jego przypadku podlegały ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, w myśl art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mówiącej, że osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a sama okoliczność posiadania nieruchomości i wykorzystania jej przez Wnioskodawcę w sposób przedstawiony w stanie faktycznym, nie przesądza o konieczności uznania Go za polskiego rezydenta podatkowego, co potwierdza stanowisko organów skarbowych wyrażone m.in. w interpretacji indywidualnej Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 grudnia 2015 r., mówiącej, że: „Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem organów podatkowych osoba, która posiada w Polsce nieruchomość, ale na stałe przebywa za granicą, nie jest polskim rezydentem podatkowym” (IPPB1/4511-1032/15-4/AM). Wnioskodawca w latach 2016, 2017, 2018 swoje istotne dochody uzyskiwał w Austrii i stosowne rozliczenia podatkowe składał w austriackim Finanzamt (odpowiednik polskiego urzędu skarbowego), który uznawał Wnioskodawcę za swojego rezydenta podatkowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca na podstawie przedstawionego stanu faktycznego posiadał w 2018 r. miejsce zamieszkania (dla celów podatkowych) na terytorium Austrii?
2. Czy podlegał za 2018 r. w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz niewypełnienie przez Wnioskodawcę przesłanek określonych w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że Wnioskodawca posiadał w 2018 r. ośrodek interesów życiowych w Austrii i przebywał w Austrii dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. A zatem, był w 2018 r. osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Austrii. Wnioskodawca podlega więc za okres objęty zapytaniem, tj. 2018 r., stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy obowiązkowi podatkowemu w Polsce tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład;
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości lub praw do takiej nieruchomości, w tym ze zbycia jej w całości albo w części lub zbycia jakichkolwiek praw do takiej nieruchomości;
5. papierów wartościowych oraz pochodnych instrumentów finansowych niebędących papierami wartościowymi, dopuszczonych do publicznego obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w ramach regulowanego rynku giełdowego, w tym uzyskane ze zbycia tych papierów albo instrumentów oraz z realizacji praw z nich wynikających;
6. tytułu przeniesienia własności udziałów (akcji) w spółce, ogółu praw i obowiązków w spółce niebędącej osobą prawną lub tytułów uczestnictwa w funduszu inwestycyjnym albo instytucji wspólnego inwestowania, w których co najmniej 50% wartości aktywów, bezpośrednio lub pośrednio, stanowią nieruchomości położone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa do takich nieruchomości;
7. tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych lub potrącanych, przez osoby fizyczne, osoby prawne albo jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia.
   
   

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki wynikające z tego przepisu są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a w konsekwencji – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w latach 2016, 2017, 2018 mieszkał w Austrii i rozliczał swoje podatki w austriackim urzędzie, a także odprowadzał wszelkie składki socjalne i emerytalne. Wnioskodawca w ww. latach mieszkał w wynajmowanym mieszkaniu, na które posiadał polisę ubezpieczeniową, umowy na dostarczane do niego usługi, a także umowę na osobisty dLAN telefonu komórkowego. Był również posiadaczem konta osobistego w austriackim banku.

Wnioskodawca prowadził w czasie swojego pobytu w Austrii aktywność społeczną, kulturalną, sportową w miejscu swojego zamieszkania, tj. w W. W 2018 r. zainwestował w Austrii poprzez austriackie Stowarzyszenie Inwestorów Kapitałowych w kilka młodych i rozwijających się firm austriackich. W latach 2016 – 2017 Wnioskodawca uzyskiwał dochody z tytułu umowy o pracę w austriackiej firmie, jednakże w 2018 r. stracił zatrudnienie u tego pracodawcy. Pomimo utraty dotychczasowej pracy Wnioskodawca mieszkał w 2018 r. w Austrii, aktywnie poszukując w tym kraju nowej pracy. W czasie tych poszukiwań Wnioskodawca zarejestrował się w AMS (odpowiednik polskiego urzędu pracy), który wypłacał Mu świadczenia pieniężne z tytułu ubezpieczenia na wypadek utraty pracy. Jednym z warunków otrzymywania tych świadczeń było pozostawanie Wnioskodawcy do dyspozycji instytucji AMS na terenie Austrii, regularne uczęszczanie na rozmowy kwalifikacyjne do austriackich firm oraz odbywanie organizowanych przez AMS kursów zawodowych, w tym nauki języka niemieckiego, na które Wnioskodawca uczęszczał w Austrii w 2018 r.

W 2018 r. Wnioskodawca zainwestował w Austrii w rozwijające się austriackie firmy oraz zakupił mieszkanie (inwestycyjne) w Polsce. Z zakupionego w Polsce mieszkania Wnioskodawca od września 2018 r. uzyskiwał dochody jedynie o charakterze biernym, nie zarządzał też aktywnie tą nieruchomością.

Wnioskodawca w latach 2016, 2017, 2018 swoje istotne dochody uzyskiwał w Austrii i stosowne rozliczenia podatkowe składał w austriackim Finanzamt (odpowiednik polskiego urzędu skarbowego), który uznawał Wnioskodawcę za swojego rezydenta podatkowego.

Żona i dziecko Wnioskodawcy przebywają w Polsce i rzadko przyjeżdżają do Niego w odwiedziny. Wnioskodawca jest współwłaścicielem auta użytkowanego przez Jego żonę w Polsce, posiada także konto osobiste wspólnie z żoną, założone dawno temu w Polsce, ale sam korzysta przede wszystkim ze swojego konta osobistego w austriackim banku. Środki zgromadzone z działalności w Austrii Wnioskodawca przechowuje na tym koncie.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Wiedniu dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz. U. z 2005 r., Nr 224, poz. 1921, z późn. zm.).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Określenie to jednak nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Umowy jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie ma ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Rozstrzygające znaczenie w kwestii opodatkowania dochodów uzyskiwanych ze źródeł położonych na terytorium danego państwa ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania podatnika. Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Analizując informacje zawarte we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej należy uznać, że Wnioskodawcę w roku podatkowym 2018 łączyły z Austrią ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych), gdyż w tym państwie Wnioskodawca przebywał przez większą część roku wynajmując mieszkanie. Istotne dla siebie dochody Wnioskodawca również uzyskiwał w Austrii i rozliczał się z nich w austriackim urzędzie podatkowym, który uznawał Wnioskodawcę za swojego rezydenta podatkowego. Ponadto, Wnioskodawca prowadził w czasie swojego pobytu w Austrii aktywność społeczną, kulturalną, sportową, a także inwestował w rozwijające się austriackie firmy.

Zatem, uwzględniając zapisy Umowy zawartej między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku oraz przepis art. 3 ust. 1a i 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że w 2018 r. Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegał ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, że w Polsce Wnioskodawca ma obowiązek opodatkować tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, dochody uzyskane przez Wnioskodawcę w Austrii nie podlegają opodatkowaniu w Polsce, zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wykazywania tych dochodów w zeznaniu rocznym w Polsce.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tutejszy Organ podkreśla, że jednym z celów interpretacji indywidualnych jest zinterpretowanie przepisów budzących wątpliwość wśród podatników, w określonych stanach faktycznych czy zdarzeniach przyszłych. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) nakłada na Organ podatkowy obowiązek udzielania interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ww. ustawy jest sam przepis prawa. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.