Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.395.2019.3.KS1
z 14 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2019 r. (data wpływu 23 lipca 2019 r.) uzupełnionego pismem z dnia 7 października 2019 r. (data nadania 8 października 2019 r., data wpływu 11 października 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.395.2019.1.KS1 z dnia 30 września 2019 r. (data nadania 30 września 2019 r., data odbioru 2 października 2019 r.), pismem z dnia 21 października 2019 r. (data wpływu 25 października 2019 r.) oraz pismem z dnia 4 listopada 2019 r. (data nadania 6 listopada 2019 r., data wpływu 13 listopada 2019 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-1.4011.395.2019.2.KS1 z dnia 28 października 2019 r. (data nadania 28 października 2019 r., data odbioru 30 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację wykorzystywanych w działalności gospodarczej pojazdów osobowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację wykorzystywanych w działalności gospodarczej pojazdów osobowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie działalności leczniczej - przeważająca działalność gospodarczą w zakresie działalności leczniczej - o kodzie PKD 86.10.Z. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w kilkunastu punktach w Polsce. Podmiot leczniczy jest opodatkowany wedle stawki liniowej. W zakres działalności Wnioskodawcy wchodzą również czynności, które są opodatkowane podatkiem VAT, natomiast samochody są używane tylko i wyłącznie do prowadzenia działalności medycznej. Jako podmiot leczniczy jest zwolniony w podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174) w części dotyczącej prowadzenia działalności leczniczej, w zakresie pozostałej działalności podmiot jest podatnikiem podatku VAT.

W skład majątku podmiotu leczniczego wchodzi kilkanaście samochodów. Część samochodów stanowi własność przedsiębiorcy a część jest leasingowana. Wykorzystywanie przez Wnioskodawcę wielu samochodów jest niezbędne, gdyż jego działalność jest rozproszona. Samochody, w tym karetki, wykorzystywane są wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, dotyczącej działalności leczniczej: do przewozu materiałów diagnostycznych, materiałów medycznych, dokumentów, sprzętu informatycznego, korespondencji, dojazdu do pacjenta, transportu sanitarnego.

W związku z eksploatacją samochodów Wnioskodawca ponosi koszty ich utrzymania i użytkowania, między innymi koszty paliwa, usług motoryzacyjnych, zakupu i wymiany opon i innych materiałów eksploatacyjnych. Podmiot leczniczy nie odlicza podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z używaniem samochodów służbowych. Kwotę netto łącznie z podatkiem VAT z faktur dokumentujących wydatki związane z tymi samochodami ujmuje w kosztach uzyskania przychodów.

Podmiot leczniczy twierdzi, że nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów zgodnie ze zwolnieniem wynikającym z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b Ustawy o VAT (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174). Podmiotowi leczniczemu nie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z art. 86 ust. 1 w powiązaniu z art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie bowiem z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit b tej ustawy, przepisu o prowadzeniu ewidencji nie stosuje się w przypadku, gdy podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych. Wnioskodawca nie będzie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż używa samochodów tylko w zakresie działalności medycznej.

Pismem z dnia 7 października (data wpływu 11 października 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek wskazując, że Wnioskodawca wykorzystuje w prowadzonej działalności następujące samochody: zarówno samochody osobowe, o których mowa w art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. a) lub b) ww. ustawy. Pojazdy te posiadają dodatkowe badania techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzone zaświadczeniem wydanym przez stację, a dowody rejestracyjne pojazdów zawierają odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań. Wnioskodawca wykorzystuje także pojazdy specjalne, o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przepisów o ruchu drogowym wynika, że te pojazdy są pojazdami specjalnymi i zostało to potwierdzone dokumentami wydanymi zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Wszystkie wymienione pojazdy stanowią środki trwałe albo wartości niematerialne i prawne podlegające ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i są wykorzystywane na potrzeby związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy związaną jednak wyłącznie z działalnością medyczną.

Pismem z dnia 21 października 2019 r. (data wpływu 25 października 2019 r.) Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny wniosku wskazując, że samochody osobowe wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, których dotyczy wniosek o udzielenie interpretacji indywidualnej, to samochody, których Wnioskodawca jest właścicielem i są zarejestrowane na Wnioskodawcy imię i nazwisko, są one wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz samochody leasingowane w ramach leasingu operacyjnego, które ze względu na obowiązujące Wnioskodawcę przepisy o rachunkowości są wpisane do ewidencji środków trwałych, ale podatkowo rozliczane są jak zawarta umowa tj. umowa leasingu operacyjnego (ich amortyzacja nie stanowi kosztu uzyskania przychodu, kosztem są raty leasingowe).

Pismem z dnia 4 listopada 2019 r. (data wpływu 13 listopada 2019 r.) Wnioskodawca przeformułował zadane pytanie oraz przedstawił do niego własne stanowisko w sprawie.

W związku z powyższym opisem zadano ostatecznie sformułowane pytanie.

Czy koszty związane z wykorzystaniem wszystkich pojazdów osobowych (zarówno samochodów osobowych będących własnością Wnioskodawcy, jak i samochodów (pojazdów) będących przedmiotem leasingu) dla potrzeb prowadzenia działalności Wnioskodawca może rozliczyć 100% w kosztach podatkowych bez prowadzenia jakiejkolwiek ewidencji przebiegu pojazdu, gdy Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT, lecz samochody są wykorzystywane wyłącznie w części działalności związanej z działalnością medyczną, zwolnionej z podatku VAT na podstawie art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b Ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawa z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którą nie musi prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu podatnik, któremu nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nim związanych, dotyczy pojazdów osobowych będących zarówno własnością Wnioskodawcy, jak i przedmiotem leasingu operacyjnego, wykorzystywanych w działalności medycznej Wnioskodawcy, więc nie musi on prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu, a może rozliczać 100% w kosztach podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe z uwagi na stwierdzenie Wnioskodawcy, że będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów pełną wartość kosztów używania pojazdów osobowych bez konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, jednak uzasadnienie prawne jest jak poniżej.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• zostać poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• być definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• zostać poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• być należycie udokumentowany,
  

• nie znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tą działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych oraz ilości tych środków transportu. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków związanych z eksploatacją składnika majątku za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wykorzystywaniem samochodu, a osiągniętym przychodem spoczywa na podatniku. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie samochodu osobowego i jego eksploatację do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

Zasady opodatkowania stron umowy leasingu, reguluje rozdział 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei pkt 2 ww. artykułu stanowi, że ilekroć w rozdziale jest mowa o podstawowym okresie umowy leasingu – rozumie się przez to czas oznaczony, na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawodawca określił warunki, jakie muszą być spełnione przy tego typu zdarzeniu, aby umowa była rozliczana tak, jakby nic się nie zmieniło. Otóż nie mogą powstać inne istotne zmiany w jej zapisach, dotyczące np. czasu jej trwania czy wartości opłat leasingowych.

W świetle art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Ustawa z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2159; dalej: ustawa zmieniająca) wprowadziła z 1 stycznia 2019 r. zmiany dotyczące m.in. zasad ujmowania w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków eksploatacyjnych związanych z samochodem osobowym, wykorzystywanym także do celów prywatnych.

Zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2019 r., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu kosztów używania, stanowiącego własność podatnika prowadzącego działalność, samochodu osobowego niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, oraz składek na ubezpieczenie takiego samochodu. Wydatki te i składki w wysokości 20% stanowią jednak koszty uzyskania przychodów pod warunkiem, że samochód ten jest wykorzystywany również do celów związanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Przepis ten, jak wprost wynika z jego treści, dotyczy wydatków z tytułu eksploatacji samochodu osobowego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej stanowiącego własność podatnika niebędącego składnikiem majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy, w tym niebędącego środkiem trwałym.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 46a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów 25% poniesionych wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu kosztów używania samochodu osobowego, innego niż określony w pkt 46, na potrzeby prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej - jeżeli samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika.

Z uzasadnienia do ustawy zmieniającej wynika, że wszelkie wydatki związane z korzystaniem z samochodu osobowego służącego podatnikowi także do innych celów niż działalność gospodarcza podlegać będą zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w wysokości 75% tych wydatków. Możliwość zaliczenia do kosztów 100% takich wydatków dotyczyć będzie tylko wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik będzie musiał prowadzić ewidencję potwierdzającą wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika (wykorzystana będzie w tym zakresie ewidencja stosowana dla celów VAT).

Na podstawie art. 23 ust. 5f ww. ustawy, w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, uznaje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany również do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika.

Stosownie natomiast do art. 23 ust. 5g ww. ustawy, przepisu ust. 5f nie stosuje się, jeżeli podatnik na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

W myśl art. 86a ust. 5 pkt 2 ww. ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych w odniesieniu do których:

1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.
   
   

Jak wynika z przytoczonych przepisów, możliwość zaliczenia do kosztów 100% wydatków eksploatacyjnych dotyczy tylko wykorzystywania samochodu osobowego wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej, przy czym podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji potwierdzającej wykorzystywanie samochodu osobowego wyłącznie do celów związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Podatnik wykorzystuje w tym celu ewidencję stosowaną dla celów podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast w przypadku nieprowadzenia przez podatnika ewidencji dla celów podatku VAT, również dla celów podatku dochodowego przyjmuje się, że samochód osobowy jest wykorzystywany także do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika, chyba że podatnik nie jest na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług zobowiązany do prowadzenia takiej ewidencji.

Podatnik nie musi prowadzić ewidencji, jeżeli na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie jest obowiązany do prowadzenia takiej ewidencji, z wyjątkiem przypadku, gdy brak tego obowiązku wynika z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Innymi słowy – co do zasady - jeżeli podatnik nie ma obowiązku prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu dla celów podatku od towarów i usług, to również na gruncie podatku dochodowego dla zaliczenia wydatków eksploatacyjnych z tytułu używania samochodu osobowego zaliczonego do środków trwałych, nie jest wymagane prowadzenie takiej ewidencji.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie działalności leczniczej. Do prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca wykorzystuje kilkanaście samochodów, w tym: samochody osobowe, pojazdy samochodowe, o których mowa w art. 5a pkt 19a lit. a) lub b) oraz pojazdy specjalne. Część samochodów stanowi własność Wnioskodawcy, a część jest leasingowana na podstawie leasingu operacyjnego. W związku z eksploatacją samochodów Wnioskodawca ponosi koszty ich utrzymania i użytkowania, między innymi koszty paliwa, usług motoryzacyjnych, zakupu i wymiany opon i innych materiałów eksploatacyjnych. Wnioskodawca nie odlicza podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z używaniem samochodów służbowych. Kwotę netto łącznie z podatkiem VAT z faktur dokumentujących wydatki związane z tymi samochodami ujmuje w kosztach uzyskania przychodów. Wnioskodawca nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów zgodnie ze zwolnieniem wynikającym z art. 86a ust. 5 pkt 2 lit. b Ustawy o VAT (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174). Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego w związku z art. 86 ust. 1 w powiązaniu z art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca nie będzie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu, o której mowa w art. 86a ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż używa samochodów tylko w zakresie działalności medycznej. Wnioskodawca chciałby zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 100% wydatków związanych z eksploatacją wszystkich pojazdów osobowych.

Jak wskazano powyżej, kosztami uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Z wniosku wynika, że przedmiotowe samochody osobowe są użytkowane przez Wnioskodawcę wyłącznie do celów związanych z prowadzoną przez spółkę działalnością gospodarczą. Zatem wydatki związane z wykorzystaniem tych samochodów do celów związanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy mogą być w całości (100%) zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa podatkowego oraz opis stanu faktycznego, w którym Wnioskodawca wskazał, że nie jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu dla potrzeb podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie jest również zobligowany w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych do prowadzenia odrębnej ewidencji, czy też osobnego ewidencjonowania kosztów eksploatacji ww. pojazdów osobowych wykorzystywanych wyłącznie w prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Podkreślenia wymaga, że niniejsza interpretacja indywidualna, zgodnie z zakresem wniosku, dotyczy wyłącznie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.