2019.11.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0115-KDIT2-2.4011.435.2019.2.ENB

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.435.2019.2.ENB
z 27 listopada 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2019 r. (data wpływu 16 października 2019 r.), uzupełnionym w dniu 18 listopada 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty uzyskiwanej z Holandii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 18 listopada 2019 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania renty uzyskiwanej z Holandii.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od 2007 r. pracował w Holandii jako pracownik fizyczny. W 2013 r. Wnioskodawca zachorował w Holandii i od tego czasu jest niezdolny do pracy. Przez kolejne dwa lata Wnioskodawca przebywał w Holandii gdzie otrzymywał chorobowe wypłacane z UWV Holandia. W Holandii Wnioskodawca był cały czas ubezpieczony. W 2016 r. Wnioskodawca przyjechał za zgodą UWV na stałe do Polski, gdzie starał się o rentę polską, którą uzyskał w lipcu 2017 r. z jednoczesną spłatą od dnia stawienia się przed komisją w Holandii.

Złożony wniosek o wydanie interpretacji dotyczy roku 2017 i 2018. W tym okresie Wnioskodawca przebywał wyłącznie w Polsce. Przez cały okres pracy w Holandii Wnioskodawca był zameldowany w Polsce, gdzie posiadał miejsce zamieszkania, rodzinę, dzieci, nieruchomości i znajomych.

Po przyznaniu polskiej renty Holandia potrąciła jej wartość i obecnie mając dwa źródła dochodu Wnioskodawca musi płacić podwójne podatki. Do momentu, w którym Wnioskodawca otrzymywał tylko rentę holenderską, przysługiwała Mu również ulga na niepracującą żonę.

W rozliczeniu rocznym PIT-36 (PIT-ZG) Wnioskodawca wykazuje rentę holenderską jak i rentę polską. W UWV w Holandii jest pobierany bardzo niski podatek, co skutkuje na koniec roku kolosalną dopłatą, którą musi uiścić do Urzędu Skarbowego. W Polsce przy zbiegu 2 rent Wnioskodawca również musi zapłacić wysoki podatek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca musi opłacać w Polsce podatek od renty wypłacanej z Holandii według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych (UWV), w sytuacji gdy podatek został już naliczony i pobrany w Holandii?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli holenderski organ wypłacający rentę naliczył i pobrał podatek, to Wnioskodawca nie powinien rozliczać podatku w Polsce wg. metody proporcjonalnego obliczenia na podstawie art. 27 ust. 9 lub 9a ustawy. Wnioskodawca opłaca podwójny podatek, co jest dla Niego niekorzystne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca od 2007 r. pracował w Holandii jako pracownik fizyczny. W 2013 r. Wnioskodawca zachorował w Holandii i od tego czasu jest niezdolny do pracy. Przez kolejne dwa lata Wnioskodawca przebywał w Holandii gdzie otrzymywał chorobowe wypłacane z UWV Holandia. W Holandii Wnioskodawca był cały czas ubezpieczony. W 2016 r. Wnioskodawca przyjechał za zgodą UWV na stałe do Polski, gdzie starał się o rentę polską, którą uzyskał w lipcu 2017 r. z jednoczesną spłatą od dnia stawienia się przed komisją w Holandii.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny, uznać należy, że w okresie którego dotyczy wniosek Wnioskodawca w Polsce objęty był nieograniczonym obowiązkiem podatkowym, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. podlegał obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W konsekwencji, w odniesieniu do renty otrzymywanej z Holandii zastosowanie znajduje Konwencja z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120).

Stosownie do art. 18 ust. 5 ww. Konwencji wszelkie emerytury i inne płatności wypłacane według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Umawiającego się Państwa osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym pierwszym wymienionym Umawiającym się Państwie.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że wskazana we wniosku renta wypłacana według holenderskiego systemu ubezpieczeń społecznych, na podstawie art. 18 ust. 5 ww. Konwencji podlega opodatkowaniu zarówno w państwie źródła, jak i w państwie rezydencji. Postanowienie w umowie, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) wskazuje bowiem, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności. Zatem renta uzyskana z Holandii podlega opodatkowaniu zarówno w Holandii jak i w Polsce. Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce należy zastosować określoną w Konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania.

Stosownie do art. 23 ust. 5 lit. a) ww. Konwencji polsko-holenderskiej w odniesieniu do osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce podwójnego opodatkowania unikać się będzie w następujący sposób – jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która może być opodatkowana w Niderlandach.

Zgodnie natomiast z art. 27 ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o zastosowaniu metody określonej w ust. 8, lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Stosownie do art. 27 ust. 9a ustawy, w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 1, uzyskującego wyłącznie dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które nie są zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zasady określone w ust. 9 stosuje się odpowiednio.

Wobec powyższego, renta wypłacana według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Holandii podlega opodatkowaniu zarówno w państwie źródła, tj. Holandii, jak i w państwie miejsca zamieszkania, tj. w Polsce. Podstawą prawną ww. twierdzenia jest cytowany wyżej art. 18 ust. 5 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu. Zatem w tym przypadku znajduje zastosowanie ww. metoda unikania podwójnego opodatkowania, tj. tzw. metoda proporcjonalnego zaliczenia (odliczenia podatku zapłaconego za granicą). W tej sytuacji dochodzi bowiem do podwójnego opodatkowania, którego należy unikać stosownie do przywołanych wyżej przepisów (art. 23 ust. 5 lit. a) ww. Konwencji oraz art. 27 ust. 9 i ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z metodą proporcjonalnego zaliczenia, podatnik osiągający dochody za granicą ma obowiązek wykazać ww. dochody w zeznaniu, a od podatku dochodowego obliczonego według skali podatkowej ma prawo odliczyć podatek zapłacony za granicą. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w państwie obcym.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin