Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.554.2019.2.PG
z 6 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 września 2019 r. (data wpływu 24 września 2019 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 listopada 2019 r. (data wpływu 4 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% podatku od towarów i usług z tytułu zakupu paliwa do samochodów osobowych za pomocą kart paliwowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% podatku od towarów i usług z tytułu zakupu paliwa do samochodów osobowych za pomocą kart paliwowych. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 27 listopada 2019 r. (data wpływu 4 grudnia 2019 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na sprzedaży urządzeń przeznaczonych do budownictwa i ciepłownictwa. Zainteresowany jest czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług. Do samochodów osobowych używanych przez pracowników firmy Wnioskodawca kupuje paliwo odliczając 50% podatku od towarów i usług. W celu zakupu Zainteresowany zawarł umowę z firmą A Sp. z o.o. Sp. k. będącą czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i posiadającą koncesję na obrót paliwami ciekłymi o wydanie i używanie kart paliwowych.

Umowa skonstruowana jest w ten sposób, że przy pomocy kart paliwowych dostarczonych przez A. Wnioskodawca dokonuje na wybranych stacjach paliw (…) zakupu paliwa od A.

Zapłata za ww. zakupy:

Na rachunek bankowy A Wnioskodawca wpłaca zaliczkę w ustalonej kwocie, która upoważnia go do zakupu paliwa do wysokości 80% wpłaconej zaliczki. Po wyczerpaniu ww. limitu Zainteresowany wpłaca kolejną zaliczkę upoważniającą go do kolejnych zakupów do wysokości 80% wartości zaliczki.

A wystawia fakturę za sprzedaż paliwa za okres rozliczeniowy będący miesiącem kalendarzowym.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 27 listopada 2019 r. (data wpływu 4 grudnia 2019 r.) Wnioskodawca poinformował, że w dniu 14 czerwca 2019 r. Wnioskodawca zawarł umowę z firmą A w celu zakupu towarów (paliwa). Warunki wyżej wymienionej umowy określają jasno w paragrafie 4 rabaty na każdy zakupiony litr paliwa który udzielany jest przez firmę A.

Aby móc dokonać zakupu towarów firma A udostępniła karty flotowe które są własnością (…) jak uwzględniono w punkcie (…) Ogólnych Warunków Handlowych (…).

Zapłata za zakup towarów odbywa się na podstawie faktury wystawianej przez firmę A za okres rozliczeniowy będący miesiącem kalendarzowym i uwzględnia tylko sprzedaż paliwa.

Dodatkowo A uczestniczy w transakcji, wpływając na warunki dotyczące ceny kupowanego paliwa, pośredniczy w rozpatrywaniu reklamacji co uwzględniono w punkcie (…) Ogólnych Warunków Handlowych (…).

W związku z powyższym Wnioskodawca zwraca się do Krajowej Informacji Skarbowej z prośbą o interpretację czy z faktur wystawianych miesięcznie za zakup paliwa na podstawie umowy przysługuje prawo do odliczenia 50% podatku od towarów i usług?

Ponadto Wnioskodawca uzupełnił opis sprawy o następujące informacje:

1. Na podstawie umowy firma A ma wpływ na kształtowanie cen paliw poprzez udzielanie Wnioskodawcy rabatów określonych w paragrafie 4 umowy.
2. Firma A pośredniczy w procesie reklamacji zgodnie z Ogólnymi Warunkami Handlowymi (…).
3. Firma A ma możliwość ustalania (jak i dokonywania zmian) limitów transakcji realizowanych przy użyciu kart paliwowych zgodnie z Ogólnymi Warunkami Handlowych (…).
4. Firma A jest uprawiona do zablokowania karty paliwowej w przypadku jej zgubienia, kradzieży lub w przypadku nieuregulowania płatności przez Wnioskodawcę zgodnie z Ogólnymi Warunkami Handlowych (…).
5. Firma A zgodnie z Umową par. 5 pobiera opłaty za karty paliwowe (m.in. za wydanie kart i za ich miesięczne użytkowanie).
6. Firma A jest emitentem kart paliwowych wystawionych zgodnie z umową.
7. Paliwo nabywane za pomocą kart paliwowych jest związane wyłącznie z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.
   
   

W tym przypadku występują przesłanki pozwalające na zwrot lub odliczenie podatku VAT. Firma A dokonuje dostawy towarów. Jest podmiotem transakcji łańcuchowej, mającym realny wpływ na tę transakcję.

Firma A jest emitentem kart i może dysponować towarem jako właściciel, ponieważ ma wpływ na transakcję, np. na czas lub miejsce jej zawarcia. Może przenieść dalej prawa do rozporządzania towarem.

Cena płacona przez posiadacza karty różni się od tej oferowanej przez stację innym klientom. Firma A może w każdym momencie zablokować kartę, np. z uwagi na zaległości płatnicze, niski poziom salda.

W przypadku tej działalności ma miejsce transakcja łańcuchowa, zgodnie z definicją art. 7 ust. 8 polskiej ustawy o VAT. Występują w niej jedynie trzy podmioty: stacja benzynowa, A posiadający koncesję na obrót paliwami oraz klient. Dodatkowo profil działalności A to przedpłata, a zatem A nie kredytuje swoich klientów.

Wnioskodawca zajmuje stanowisko, iż przysługuje mu prawo do odliczania 50% podatku od miesięcznych faktur za zakup paliwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tak wystawionej faktury Wnioskodawca ma prawo do odliczenia 50% podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, tak.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Powyższy przepis definiuje tzw. transakcje (dostawy) łańcuchowe. Warunkiem niezbędnym do ich zaistnienia jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Przepis ten bazuje zatem na fikcji prawnej, zgodnie z którą, dla potrzeb podatku VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, pomimo że fizyczne wydanie towaru ma miejsce tylko jeden raz. W odniesieniu do powyższego, każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji, na którego następuje przeniesienie prawa do rozporządzenia towarem jak właściciel, musi posiadać praktyczną kontrolę nad tym towarem, możliwość korzystania z niego oraz ustalenia warunków takiego korzystania.

Z kolei art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis obejmuje sytuacje, w której podmiot świadczący (odsprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie.

Na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Ustawodawca umożliwił podatnikom skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, która pozbawia podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Oznacza to, że podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Natomiast na podstawie art. 88 ust. 4 ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się również do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Zgodnie z powyższą regulacją, z prawa do odliczenia podatku skorzystać mogą wyłącznie podatnicy, którzy są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Ponadto na podstawie art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

W myśl art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Stosownie do art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

1. w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
   1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
   2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
2. do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.
   
   

W świetle art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

1. sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
2. konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.
   
   

Art. 86a ust. 9 pkt 1 i 2 ustawy stanowi, że do pojazdów samochodowych, o których mowa w ust. 4 pkt 2, należą:

1. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, mające jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
   1. klasyfikowane na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
   2. z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków;
2. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu.
   
   

Zgodnie z art. 86a ust. 10 pkt 1 ustawy, spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 9 pkt 1 i 2 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na sprzedaży urządzeń przeznaczonych do budownictwa i ciepłownictwa i jest czynnym podatnikiem podatku od towaru i usług. Do samochodów osobowych używanych przez pracowników firmy Wnioskodawca kupuje paliwo odliczając 50% podatku od towarów i usług. W celu zakupu paliwa Zainteresowany zawarł umowę z firmą A będącą czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług i posiadającą koncesję na obrót paliwami ciekłymi o wydanie i używanie kart paliwowych. Umowa skonstruowana jest w ten sposób, że przy pomocy kart paliwowych dostarczonych przez firmę A Wnioskodawca dokonuje na wybranych stacjach paliw zakupu paliwa od firmy.

Zapłata za ww. zakupy jest następująca: na rachunek bankowy firmy A Wnioskodawca wpłaca zaliczkę w ustalonej kwocie, która upoważnia go do zakupu paliwa do wysokości 80% wpłaconej zaliczki. Po wyczerpaniu ww. limitu Zainteresowany wpłaca kolejną zaliczkę upoważniającą go do kolejnych zakupów do wysokości 80% wartości zaliczki. Firma A wystawia fakturę za sprzedaż paliwa za okres rozliczeniowy będący miesiącem kalendarzowym.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące prawa do odliczenia 50% podatku od towarów i usług z tak wystawionej faktury.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w analizowanej sprawie w pierwszej kolejności jest ustalenie, czy transakcje dokonywane pomiędzy firmą a Wnioskodawcą, dokonującym zakupów paliwa na podstawie kart paliwowych, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT.

W powyższym zakresie należy wskazać na orzeczenie TSUE z dnia 6 lutego 2003 r. w sprawie C-185/01 (Auto Lease Holland BV), którego tezy mają istotne znaczenie dla analizy przedmiotowej sprawy. W ww. orzeczeniu Trybunał podkreślił, że pojęcie „dostawa towarów” należy interpretować jako przeniesienie prawa do dysponowania majątkiem rzeczowym jak właściciel, nawet jeśli nie występuje przeniesienie prawa własności tego majątku w sensie prawnym. Przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel nie musi wiązać się z cywilnoprawnym przeniesieniem własności, lecz polega na przeniesieniu władztwa ekonomicznego (rozporządzanie, dysponowanie, posiadanie) nad towarami. W punkcie 32 swojego uzasadnienia Trybunał stwierdził, że „z literalnego brzmienia przepisu wynika wprost, że »dostawa towarów« nie odnosi się do przeniesienia własności, przewidzianego wewnętrznymi przepisami państw członkowskich”. Jednocześnie podkreślił, że pojęcie to należy rozumieć w ten sposób, iż obejmuje swoim zakresem każde przeniesienie aktywów materialnych przez jedną stronę w ten sposób, że uprawnia to drugą stronę takiej transakcji do faktycznego rozporządzania tą rzeczą, na takich prawach jakby był właścicielem.

Powyższe zaakceptowano również w wyroku TSUE z dnia 15 maja 2019 r. w sprawie C 235/18 Vega International Car Transport and Logistic – Trading GmbH dotyczącym zasad opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji przeprowadzanych przy użyciu kart paliwowych. Trybunał stwierdził, że rozważania przedstawione w orzeczeniu C-185/01 w odniesieniu do art. 5 ust. 1 szóstej dyrektywy znajdują zastosowanie do okoliczności niniejszej sprawy w odniesieniu do wykładni pojęcia „dostawy towarów” w rozumieniu art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112. Należy zatem zbadać, czy dostawcy paliw faktycznie przenieśli na Vega International lub Vega Poland uprawnienie do dysponowania paliwem jak właściciel.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo Trybunału, w celu określenia statusu podatkowego danej czynności każdorazowo należy dokonać analizy istotnych postanowień umowy zawartej pomiędzy stronami. W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania opisanych transakcji z udziałem kart jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy. Wskazany przepis bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy kolejny w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, a ponadto obciążony jest ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Jeżeli zatem z zawartych postanowień wynika, że drugi w łańcuchu podmiot (pośrednik) ma wpływ na wspomniane wyżej istotne elementy kształtujące obrót danym towarem, to wówczas należy uznać, że rozporządza on daną rzeczą jak właściciel, czyli jest czynną stroną transakcji, w ramach której kolejna w szeregu dostawa na rzecz nabywcy będzie dokonana (uznana za dokonaną) przez niego.

Analiza przedstawionych okoliczności sprawy prowadzi do wniosku, że schemat transakcji realizowanych za pośrednictwem firmy A przy wykorzystaniu kart paliwowych, odpowiada modelowi transakcji łańcuchowych opisanych powyżej. W pierwszej transakcji pomiędzy stacją paliw a firmą A, dochodzi do dostawy towaru (paliwa) a następnie firma A odsprzedaje nabywane towary (paliwo) na rzecz Wnioskodawcy. Fizyczne wydanie towarów ma natomiast miejsce pomiędzy stacją paliw (pierwszy podmiot w łańcuchu) a Wnioskodawcą (ostatni podmiot w łańcuchu). Zatem firma A występuje tu jako pośrednik, który uczestniczy w łańcuchu dostaw, będąc zarówno nabywcą, jak i dostawcą towarów.

Przedstawione w uzupełnieniu wniosku informacje przemawiają za uznaniem, że firma A posiada prawo dysponowania towarem (paliwem) jak właściciel, jest aktywnym uczestnikiem w łańcuchu dostaw paliwa, które nabywane jest przez Wnioskodawcę z wykorzystaniem kart paliwowych.

Na potwierdzenie tej tezy, że firma A ma realny wpływ na towary (paliwa) nabywane za pomocą kart paliwowych, przemawiają poniższe argumenty. Bowiem jak wskazał Wnioskodawca:

• na podstawie zawartej umowy firma A ma wpływ na kształtowanie ceny paliwa poprzez udzielanie Wnioskodawcy rabatów określonych w umowie;
• firma A pośredniczy w procesie reklamacji (zgodnie z umową) przy użyciu kart paliwowych;
• firma A ma możliwość ustalania (jak i dokonywania zmian) limitów transakcji realizowanych przy użyciu kart paliwowych;
• firma A jest uprawiona do zablokowania karty paliwowej w przypadku jej zgubienia, kradzieży lub w przypadku nieuregulowania płatności przez Wnioskodawcę;
• firma A pobiera opłaty za karty paliwowe (m.in. za wydanie kart i za ich miesięczne użytkowanie);
• firma A jest emitentem kart paliwowych wystawionych zgodnie z umową.
• na rachunek bankowy firmy A Wnioskodawca wpłaca zaliczkę w ustalonej kwocie, która upoważnia go do zakupu paliwa do wysokości 80% wpłaconej zaliczki. Po wyczerpaniu ww. limitu Zainteresowany wpłaca kolejną zaliczkę upoważniającą go do kolejnych zakupów do wysokości 80% wartości zaliczki.
  
  

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że firma A nie ogranicza się wyłącznie do wydania kart paliwowych Wnioskodawcy, za pośrednictwem których możliwy jest zakup paliwa, ale pełni rolę aktywnego pośrednika, mającego wpływ na warunki, w jakich dokonywane są transakcje. Tym samym, w ramach wskazanego powyżej schematu współpracy pomiędzy stronami z wykorzystaniem ww. kart paliwowych, będzie dochodziło do sprzedaży towarów przez stację paliw na rzecz firmy A, a następnie odsprzedaży tych towarów przez firmę A na rzecz Wnioskodawcy.

W konsekwencji należy uznać, że transakcje dokonywane pomiędzy firmą A a Wnioskodawcą w zakresie zakupów towaru (paliwa), dokonywanych przy pomocy kart paliwowych, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, która na podstawie art. 41 ust. 1 w związku z art. 146aa ustawy, opodatkowana będzie podstawową stawką podatku VAT.

Jednocześnie Wnioskodawca wskazał, że paliwo nabywane za pomocą kart paliwowych jest związane wyłącznie z wykonywaniem czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Zarówno Wnioskodawca jak i firma A są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług. Firma A wystawia fakturę za sprzedaż paliwa za okres rozliczeniowy będący miesiącem kalendarzowym. Paliwo jest nabywane przez Wnioskodawcę do samochodów osobowych.

W związku z powyższym, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez firmę A dokumentującej nabycie paliwa przy wykorzystaniu kart paliwowych, z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w art. 86a ustawy w zakresie odliczania podatku naliczonego od zakupu paliwa związanego z eksploatacją samochodów.

Reasumując, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z faktury wystawionej przez firmę A w wysokości 50% kwoty podatku VAT wykazanego na tej fakturze.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy zostało uznane za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.