2019.12.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.753.2019.1.EK
z 16 grudnia 2019 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2019 r. (data wpływu 29 października 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania nabywanych pakietów ubezpieczeniowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 października 2019 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania nabywanych pakietów ubezpieczeniowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Główną działalnością A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) jest sprzedaż hurtowa wyrobów chemicznych. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach swojej działalności dokonuje zarówno czynności opodatkowanych, np. sprzedaż towarów i usług, jak i nieopodatkowanych (zwolnionych) np. udzielanie pożyczek i gwarancji podmiotom powiązanym, świadczenie usług medycznych na rzecz pracowników i współpracowników (odsprzedaż usług zakupionych od podmiotów medycznych). Spółka rozlicza podatek od towarów i usług miesięcznie.

Wnioskodawca zatrudnia na ten moment 402 osoby. Spółka dba o środowisko pracy, jak też o dobre relacje między pracownikami. Wobec istniejących na rynku pracy trudności w znalezieniu sumiennych i wykwalifikowanych pracowników, a także utrzymaniu ich, Spółka podejmuje różne starania, aby być postrzeganym jako atrakcyjny i rzetelny pracodawca. W celu zwiększenia swojej atrakcyjności na rynku pracy jako pracodawca, Wnioskodawca między innymi zawarł z podmiotem zewnętrznym (firma ubezpieczeniowa), umowę generalną w sprawie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników oraz współmałżonków / partnerów i pełnoletnich dzieci pracowników Wnioskodawcy jako ubezpieczającego.

Ubezpieczonymi są więc poszczególne osoby fizyczne i to im należą się ewentualne świadczenia z tytułu ubezpieczenia. Spółka jako ubezpieczający opłaca na konto ubezpieczyciela składki za wszystkich ubezpieczonych z częstotliwością miesięczną (częściowo je finansuje - o czym dalej) oraz wykonuje obowiązki zgłoszeniowe i informacyjne.

W wariancie II, III oraz IV pakietu podstawowego, pracownik dopłaca różnicę wynikającą z wysokości składki, jako potrącenie z wynagrodzenia. Innymi słowy, jeżeli wariant II pakietu podstawowego kosztuje 70 zł, to Spółka odprowadza za pracownika składkę 70 zł, z czego 30 zł finansuje sama, a 40 zł potrąca z wynagrodzenia pracownika.

Do programu mogą przystąpić wszyscy pracownicy, którzy nie ukończyli 69 roku życia oraz ich współmałżonkowie/partnerzy i pełnoletnie dzieci (na zasadzie pełnej odpłatności, ale na warunkach takich samych jak pracownicy). Program daje możliwość dodatkowego rozszerzenia zakresu ochrony o pakiety dodatkowe, co pozwala na lepsze dopasowanie ubezpieczenia do indywidualnych potrzeb. Pakiety dodatkowe są dobrowolne, a składki pokrywane są w całości przez pracowników (składki są w całości potrącane z wynagrodzenia pracownika) - wtedy pracodawca tylko pośredniczy przy opłacaniu składek za pakiety dodatkowe.

Przelew składki łącznej, dotyczącej pracowników i ich bliskich, zgodnie z umową, wykonywany jest do 10-go dnia następnego miesiąca od dnia rozpoczęcia ochrony ubezpieczeniowej. Tzn. np. za ubezpieczenie aktywne od 1 września, Spółka dokonała przelewu do dnia 10-go października.

Nabywane pakiety ubezpieczeniowe, jak wskazano, składają się z kilku elementów, tj.

świadczeń podstawowych
- pakiet podstawowy w wariancie I - w pełni finansowany przez Wnioskodawcę i doliczany do przychodu pracownika,
- pakiet podstawowy w wariancie II, III oraz IV - w części finansowany przez Wnioskodawcę, tj. do wysokości ceny pakietu podstawowego w wariancie I, w pozostałej części finansowany przez pracownika - potrącenie z wynagrodzenia,
dodatkowych świadczeń - pakiety dodatkowe - finansowane w pełni przez pracownika i potrącane przez Wnioskodawcę z wynagrodzenia pracownika,
świadczeń ubezpieczeniowych dla członków rodziny i innych osób bliskich - w pełni opłacane przez pracowników (ich wartość jest potrącana z wynagrodzenia pracownika).

Rozliczeń z pracownikami, tj. potrąceń za składkę dotyczącą i finansowaną przez pracownika, Wnioskodawca dokonuje na podstawie składanych przez pracowników deklaracji oraz zgody na potrącenie z wynagrodzenia. Dodać jeszcze trzeba, że pracownicy przebywający np. na urlopach wychowawczych lub z innych powodów nie otrzymujący wynagrodzenia, a którzy przystąpili do umowy ubezpieczenia, indywidualnie opłacają składkę za siebie na konto dedykowane do ubezpieczenia grupowego (Wnioskodawca nie ma możliwości dokonywania potrąceń).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy Spółka powinna traktować pakiety ubezpieczenia na życie pracownika, finansowane w całości przez siebie (pakiet podstawowy wariant I) jako nieodpłatne świadczenie usługi ubezpieczenia na cele osobiste dla pracownika i uwzględniać je w swoich rozliczeniach podatku od towarów i usług?
Czy Wnioskodawca powinien traktować pakiety ubezpieczenia na życie pracownika, finansowane w części przez siebie, a w pozostałym zakresie przez pracownika (pakiet podstawowy warianty II-IV) jako odpłatne świadczenie usługi dla pracownika (odsprzedaż usługi ubezpieczenia) i uwzględniać je w swoich rozliczeniach podatku od towarów i usług?
Czy Spółka powinna uznać, że w zakresie pakietów dodatkowych oraz pakietów dla osób bliskich pracowników, w całości finansowanych przez pracowników, świadczy odpłatne usługi ubezpieczenia (odsprzedaż usług) i odpowiednio uwzględniać to w swoich rozliczeniach podatku od towarów i usług?

Własne stanowisko w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego

W ocenie Spółki, w zaistniałym stanie faktycznym, w zakresie żadnego pakietu świadczeń ubezpieczeniowych, nie może ona zostać uznana za podatnika podatku od towarów i usług (VAT), ponieważ jako ubezpieczający nie świadczy na czyjąkolwiek rzecz usługi ubezpieczeniowej, w szczególności nie odsprzedaje pracownikom i ich bliskim (ubezpieczeni) usługi ubezpieczeniowej świadczonej przez ubezpieczyciela.

Wyjaśnienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie zaś usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej; zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji; świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z kolei jak stanowi art. 8 ust. 2a ustawy VAT, w przypadku, gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zgodnie z brzmieniem art. 29a ust. 1 ustawy VAT, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Powołany przepis art. 8 wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się podatnika - nie będące dostawą towarów - na rzecz innego podmiotu. Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług lub dostawy towarów, to - co do zasady - niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT jest spełnienie przesłanki odpłatności.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść ekonomiczna na rzecz świadczącego usługę.

W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem VAT będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa) w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści związane z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem VAT transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

W przypadku tzw. refakturowania usług (art. 8 ust. 2a ustawy VAT), podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Należy przyjąć, że nawet jeśli podmiot faktycznie nie świadczy usługi (osobiście nie wykonuje czynności), jednakże pośrednio bierze udział w jej świadczeniu, to dla potrzeb podatku VAT takie zachowanie jest traktowane na równi ze świadczeniem konkretnej usługi. Podmiot ten staje się zatem podatnikiem ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami, tj. w szczególności powinien opodatkować i udokumentować tę usługę według zasad dla niej przewidzianych.

Mając na uwadze przedstawią treść wniosku i przywołane przepisy należy stwierdzić, że kwoty pobranych przez Wnioskodawcę od pracowników (potrąconych z wynagrodzenia) i zapłaconych z własnych środków składek ubezpieczeniowych, dotyczą kosztów ubezpieczenia pracowników i ich bliskich w związku z podpisaną przez Spółkę umową pracowniczego grupowego ubezpieczenia na życie oraz zdrowie pracowników i przystąpieniem pracowników (osób bliskich) do tego ubezpieczenia poprzez wypełnienie odpowiedniej deklaracji. W szczególności, wysokość potrącanych składek ubezpieczeniowych odpowiada wysokości składki ubezpieczeniowej dla wybranego przez pracownika (osobę bliską) wariantu ubezpieczenia innego niż pakiet podstawowy w wariancie I. Tak więc w rzeczywistości to pracownik (osoba bliska), a nie Spółka jest podmiotem będącym stroną umowy ubezpieczenia (pracownik zawiera z zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczeniową). Tym samym, to pracownik (a nie Spółka) jest podmiotem zobowiązanym do zapłaty składki ubezpieczeniowej do ubezpieczyciela. Nie ma więc wątpliwości, że kwota składki ubezpieczeniowej stanowi wynagrodzenie należne ubezpieczycielowi od ubezpieczonego, czyli korzystającego z usługi ubezpieczenia. Składki te należne są ubezpieczycielowi w zamian za nabywane przez pracowników usługi ubezpieczeniowe. Dlatego też kwoty wynikające z sumy potrącanych z wynagrodzenia i wpłacanych bezpośrednio przez Spółkę środków finansowych, przekazywane są do ubezpieczyciela jako zapłata za jego usługi. Spółka uiszcza składkę ubezpieczeniową do ubezpieczyciela w imieniu i na rzecz pracownika korzystającego z ubezpieczenia. Skoro więc kwoty potrącanych i płaconych „zamiast” pracownika składek ubezpieczeniowych (za wariant I pakietu podstawowego), odpowiadające wysokości składki ubezpieczeniowej dla wybranego przez pracownika wariantu ubezpieczenia, są zapłatą dla ubezpieczyciela, to suma potrąconych składek ubezpieczeniowych nie może stanowić równocześnie należności Wnioskodawcy. Spółka nie dysponuje wartością pobranych składek ubezpieczeniowych, ponieważ są one wynagrodzeniem należnym ubezpieczycielowi.

Nie jest to również płatność za jakiekolwiek usługi odsprzedawane przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca w analizowanych okolicznościach jest podmiotem zawierającym umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Spółka zawarła we własnym imieniu umowę grupowego ubezpieczenia na życie oraz zdrowie swoich pracowników i ich osób bliskich. W umowie tej występuje jako ubezpieczający. Uprawnionymi do odbioru świadczeń, czyli ubezpieczonymi są pracownicy Spółki, którzy poprzez wypełnienie odpowiedniej deklaracji (wybranie jednego z wariantów ubezpieczenia, określenie zakresu i sumy ubezpieczenia oraz wysokości miesięcznie płaconej składki ubezpieczeniowej) przystępują do grupowego ubezpieczenia pracowniczego. Ubezpieczenie na cudzy rachunek jest specyficzną formą ubezpieczenia, odmienną od innych form. Odmienność ubezpieczenia na cudzy rachunek polega przede wszystkim na tym, że w ramach takiego ubezpieczenia ubezpieczający pełni szczególną rolę, gdyż zawarta umowa ubezpieczenia ma na celu ochronę nie jego interesów, a osób trzecich. Zatem Wnioskodawca, pomimo zawarcia umowy ubezpieczenia we własnym imieniu, nie jest odbiorcą usługi oferowanej przez ubezpieczyciela.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli jako pracodawca zawarł umowę grupowego ubezpieczenia na życie pracowników, ale kwotę składki na to ubezpieczenie potrąca z wynagrodzenia pracowników oraz w zakresie pakietu podstawowego wariant I płaci składkę „za pracownika” i odprowadza bezpośrednio na konto ubezpieczyciela, to działa jedynie jako swego rodzaju pośrednik, a niejako podmiot, który „odsprzedaje” usługę ubezpieczyciela pracownikowi. W konsekwencji, kwoty składki ubezpieczeniowej, w żadnej części, nie powinien wykazywać w swoim rejestrze sprzedaży, w składanych deklaracjach VAT ani w JPK. W rzeczywistości bowiem to pracownik (a nie Spółka) jest podmiotem będącym stroną umowy ubezpieczenia (pracownik zawiera z zakładem ubezpieczeń „za pośrednictwem” pracodawcy umowę ubezpieczeniową) i to on (pracownik) jest zobowiązany do zapłaty składki ubezpieczeniowej do ubezpieczyciela za siebie i za swoich bliskich. Potrącone przez Spółkę kwoty składki ubezpieczeniowej z wynagrodzenia pracownika nie stanowią jej należności, lecz są od razu należne ubezpieczycielowi - pracodawca tylko je przekazuje.

Mając na uwadze powyższe, nie można uznać, iż Wnioskodawca kupuje i „odsprzedaje” usługę pracownikom w sytuacji, gdy pracownik wnosi za określony pakiet odpłatność (pełną czy częściową). Usługa ubezpieczeniowa nie jest bowiem przez Spółkę nabywana we własnym imieniu i na własny rachunek (umowa zawarta jest na rachunek pracowników). W konsekwencji nie może jej odsprzedać w tym samym, nabytym od ubezpieczyciela zakresie. Spółka zawierając umowę ubezpieczenia grupowego, wystąpiła w roli ubezpieczającego jedynie po to, aby możliwe było otrzymanie przez pracowników (jako grupy) korzystniejszych warunków ubezpieczenia na życie i zdrowie. Efektywnie składki płacone są w całości przez pracowników Spółki, czyli osoby trzecie. Pracownicy (ewentualnie osoby bliskie pracowników) są również uprawnionymi z umowy ubezpieczenia, a nie Spółka. Zatem w analizowanej sprawie w przypadku zawieranych przez Wnioskodawcę umów ubezpieczenia na cudzy rachunek (pracownika), nie ma w szczególności zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy VAT.

W przedstawionych okolicznościach sprawy, nie będzie również mieć zastosowania art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT w odniesieniu do pakietu podstawowego wariant I, gdyż jak wskazano wyżej, Wnioskodawca nie uczestniczy w świadczeniu przedmiotowych usług ubezpieczeniowych, tj. nie nabywa ich od Ubezpieczyciela, ani też ich nie świadczy. Fakt, że Spółka płaci składkę zamiast pracownika (ubezpieczonego), nie może mieć tego skutku, że Wnioskodawca w zakresie tej składki staje się podmiotem świadczącym usługę pracownikowi. Zachodzi tutaj tylko taka sytuacja, że odpłatność za usługę ubezpieczeniową, zamiast usługobiorcy (czyli pracownika) uiszcza osoba trzecia. Usługa zaś pozostaje jedna, jej stronami są nadal ubezpieczyciel i ubezpieczony (pracownik). Przypominając, Wnioskodawca nie nabywa we własnym imieniu i na rzecz osób trzecich świadczeń od towarzystwa ubezpieczeniowego. Wnioskodawca jedynie umożliwia pracownikom i członkom ich rodzin przystąpienie do grupowego ubezpieczenia, które oferuje towarzystwo ubezpieczeniowe. Wnioskodawca nie świadczy zatem żadnych usług na rzecz pracowników, niezależnie od tego, czy pracownik płaci składkę z własnych środków, czy też finansuje ją pracodawca. Samo pobieranie i przekazywanie przez pracodawcę (Spółkę) składek ubezpieczeniowych nie mieści się w definicji dostawy towaru bądź świadczenia usług, a tym samym nie podlega u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem VAT, bowiem nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy VAT.

Tym samym, brak jest podstaw do wykazywania w rejestrach sprzedaży, JPK i deklaracjach podatkowych dla podatku VAT, wartości pracowniczego ubezpieczeniowego pakietu podstawowego w wariancie I, finansowanego przez pracodawcę (Wnioskodawcę).

W konsekwencji, działanie Wnioskodawcy jako ubezpieczającego w ramach umowy grupowego ubezpieczenia, pozostaje poza zakresem czynności opodatkowanych podatkiem VAT, a zatem potrąconych z wynagrodzenia pracowników kwot składek na ubezpieczenie grupowe, jak również kwot uiszczanych przez Spółkę za pracowników, nie wykazuje się w rejestrze sprzedaży, JPK i w składanych deklaracjach VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r. poz. 2174, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez sprzedaż, w myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Powołany przepis wskazuje, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie usług należy rozumieć każde zachowanie się podatnika – nie będące dostawą towarów – na rzecz innego podmiotu. Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez pojęcie świadczenia usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Przy czym, o ile dane zachowanie podatnika mieści się w ustawowej definicji świadczenia usług lub dostawy towarów, to – co do zasady – niezbędnym elementem do uznania tego zachowania za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT jest spełnienie przesłanki odpłatności.

W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści związane z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Podkreślić jednak należy, że w ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, muszą być spełnione określone warunki:

w przypadku użycia towarów stanowiących część przedsiębiorstwa – użycie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika oraz istnienie prawa podatnika do odliczenia – w całości lub w części – podatku naliczonego przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych (warunki te muszą być spełnione łącznie),

w przypadku świadczenia usług – świadczenie ich do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Niedopełnienie warunku określonego w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ponadto jak stanowi art. 8 ust. 2a ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z powyższego przepisu wynika, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. W świetle uregulowań art. 8 ust. 2a ustawy, należy przyjąć, że nawet jeśli podmiot faktycznie nie świadczy usługi (osobiście nie wykonuje czynności), jednakże pośrednio bierze udział w jej świadczeniu to dla potrzeb podatku od towarów i usług, takie zachowanie jest traktowane na równi ze świadczeniem konkretnej usługi. Podmiot ten staje się zatem podatnikiem ze wszystkimi, wynikającymi z tego, konsekwencjami, tj. w szczególności powinien opodatkować i udokumentować tę usługę według zasad dla niej przewidzianych.

Z art. 41 ust. 1 ustawy wynika, że stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6% stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, że zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Na mocy art. 99 ust. 1 ustawy – podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Natomiast zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

W myśl art. 109 ust. 8a ustawy, ewidencja, o której mowa w ust. 3, prowadzona jest w formie elektronicznej przy użyciu programów komputerowych.

Na gruncie niniejszej sprawy należy wskazać, że podstawowym elementem transakcji ubezpieczeniowej w ogólnym rozumieniu jest to, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zamian za uprzednią zapłatę składki, zapewnić ubezpieczonemu, w przypadku zmaterializowania się pokrywanego ryzyka, usługę uzgodnioną w chwili zawarcia umowy.

Z kolei „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia okoliczności objętych umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-8/01 orzekł, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, że ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skandia C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

W akapicie 41 sprawy Skandia, Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku, tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

W rozpatrywanej sprawie znaczenie ma ustalenie, czy Spółka jest podmiotem zawierającym umowy ubezpieczenia na cudzy rachunek, a zatem czy spełni kryterium podmiotowe wskazane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy.

Wskazać należy, że ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje, co należy rozumieć pod pojęciem umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, zatem w celu dokładnego zdefiniowania tego pojęcia należy sięgnąć do regulacji prawa cywilnego.

Co prawda prawo podatkowe stanowi osobną od prawa cywilnego gałąź prawa, jednak przy stosowaniu prawa podatkowego należy posiłkować się prawem cywilnym, o ile nie stoi w sprzeczności z przepisami prawa podatkowego. W szczególności w celu określenia natury stosunków cywilnoprawnych łączących podmioty cywilnoprawne (osoby fizyczne, prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej).

Ponadto, w przypadku gdy ustawy podatkowe posługują się pewnymi pojęciami bez ich zdefiniowania (jak np. własność, zdolność prawna), należy nadawać tym pojęciom znaczenie ustalone w prawie cywilnym, jako gałęzi prawa regulującej stosunki prywatne pomiędzy podmiotami cywilnoprawnymi. Inne stanowisko prowadziłoby do powstania niespójności w ramach systemu prawa, jak również do dowolności interpretacyjnej, umożliwiając różne rozumienie tych samych pojęć. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w szczególności w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2002 r., sygn. akt P 7/00, w którym stwierdzone zostało, że „Uznając samodzielność regulacji Ordynacji podatkowej nie sposób zanegować faktu, iż prawo cywilne spełnia rolę tzw. prawa powszechnego, co usprawiedliwia odwołanie się do wykształconych w nim pojęć podstawowych”.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145), przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Natomiast zgodnie z art. 808 § 1 i § 2 k.c., ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. Ubezpieczony może nie być imiennie wskazany w umowie, chyba że jest to konieczne do określenia przedmiotu ubezpieczenia. Roszczenie o zapłatę składki przysługuje ubezpieczycielowi wyłącznie przeciwko ubezpieczającemu. Zarzut mający wpływ na odpowiedzialność ubezpieczyciela może on podnieść również przeciwko ubezpieczonemu.

W takim przypadku ubezpieczający nie jest jednocześnie ubezpieczonym.

Z drugiej strony ubezpieczony jest uprawniony do żądania należnego świadczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Dodatkowo może żądać, by ubezpieczyciel udzielił mu informacji o postanowieniach zawartej umowy oraz ogólnych warunkach ubezpieczenia w zakresie, w jakim dotyczą jego praw i obowiązków.

Z treści ww. art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy jasno wynika, że zwolnieniem objęte są m.in. – co należy podkreślić – usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek. Z zapisu tego wynika zatem, że aby zwolnione były usługi świadczone przez ubezpieczającego, nie ma wymogu, aby ubezpieczającym był agent, pośrednik, czy też broker ubezpieczeniowy, w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Powołane regulacje wskazują, że umowa ubezpieczenia na cudzy rachunek jest konstrukcją prawną, w której ubezpieczający zawiera z ubezpieczycielem umowę w celu ochrony interesu osoby trzeciej – ubezpieczonego, przy czym ubezpieczyciel świadczy ochronę ubezpieczeniową bezpośrednio na rzecz ww. osoby trzeciej, na której rachunek została zawarta umowa. Osoba trzecia nie musi być jednoznacznie wskazana w zawartej z ubezpieczycielem umowie ubezpieczenia.

Zatem należy uznać, że ubezpieczenie na cudzy rachunek jest specyficzną formą ubezpieczenia odmienną od jego typowych form. Odmienność ubezpieczenia na cudzy rachunek polega przede wszystkim na tym, że w ramach takiego ubezpieczenia ubezpieczający pełni szczególną rolę, gdyż zawarta umowa ubezpieczenia ma na celu ochronę nie jego interesów, a osób trzecich.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w celu zwiększenia swojej atrakcyjności na rynku pracy jako pracodawca, zawarł z podmiotem zewnętrznym (firma ubezpieczeniowa), umowę generalną w sprawie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników oraz współmałżonków / partnerów i pełnoletnich dzieci pracowników Wnioskodawcy jako ubezpieczającego. Ubezpieczonymi są więc poszczególne osoby fizyczne i to im należą się ewentualne świadczenia z tytułu ubezpieczenia. Spółka jako ubezpieczający opłaca na konto ubezpieczyciela składki za wszystkich ubezpieczonych z częstotliwością miesięczną (częściowo je finansuje) oraz wykonuje obowiązki zgłoszeniowe i informacyjne.

Podstawowy pakiet ubezpieczenia w wariancie I, dla pracownika jest finansowany przez Wnioskodawcę jako pracodawcę. Oznacza to, że składka miesięczna ubezpieczenia podstawowego w tym wariancie jest opłacana przez Spółkę za każdego pracownika, który dokona zgłoszenia do ubezpieczenia i wypełni deklarację przystąpienia - składka ubezpieczeniowa finansowana przez pracodawcę stanowi przychód pracownika i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym oraz stanowi podstawę naliczenia składki ZUS (od wartości 30 zł). W wariancie II, III oraz IV pakietu podstawowego, pracownik dopłaca różnicę wynikającą z wysokości składki, jako potrącenie z wynagrodzenia. Do programu mogą przystąpić wszyscy pracownicy, którzy nie ukończyli 69 roku życia oraz ich współmałżonkowie/partnerzy i pełnoletnie dzieci (na zasadzie pełnej odpłatności, ale na warunkach takich samych jak pracownicy). Program daje możliwość dodatkowego rozszerzenia zakresu ochrony o pakiety dodatkowe, co pozwala na lepsze dopasowanie ubezpieczenia do indywidualnych potrzeb. Pakiety dodatkowe są dobrowolne, a składki pokrywane są w całości przez pracowników (składki są w całości potrącane z wynagrodzenia pracownika) - wtedy pracodawca tylko pośredniczy przy opłacaniu składek za pakiety dodatkowe.

Płatność składki za polisę odbywa się na podstawie umowy zawartej z ubezpieczycielem, złożonych przez pracowników deklaracji zgłoszeniowych i naliczeń do listy płac; poprawność naliczeń za dany okres rozliczeniowy - miesiąc, sprawdzana jest przez Wnioskodawcę na dedykowanej do tego celu platformie ubezpieczyciela. Przelew składki łącznej, dotyczącej pracowników i ich bliskich, zgodnie z umową, wykonywany jest do 10-go dnia następnego miesiąca od dnia rozpoczęcia ochrony ubezpieczeniowej. Tzn. np. za ubezpieczenie aktywne od 1 września, Spółka dokonała przelewu do dnia 10-go października.

Nabywane pakiety ubezpieczeniowe, jak wskazano, składają się z kilku elementów, tj.

świadczeń podstawowych
- pakiet podstawowy w wariancie I - w pełni finansowany przez Wnioskodawcę i doliczany do przychodu pracownika,
- pakiet podstawowy w wariancie II, III oraz IV - w części finansowany przez Wnioskodawcę, tj. do wysokości ceny pakietu podstawowego w wariancie I, w pozostałej części finansowany przez pracownika - potrącenie z wynagrodzenia,
dodatkowych świadczeń - pakiety dodatkowe - finansowane w pełni przez pracownika i potrącane przez Wnioskodawcę z wynagrodzenia pracownika,
świadczeń ubezpieczeniowych dla członków rodziny i innych osób bliskich - w pełni opłacane przez pracowników (ich wartość jest potrącana z wynagrodzenia pracownika).

Powyższe zatem wskazuje, że kwota składki ubezpieczeniowej (na którą składa się część pobrana przez Wnioskodawcę od pracowników – potrącona z wynagrodzenia, jak również część, która została dofinansowana przez Spółkę, bądź całość opłacona przez Wnioskodawcę, bądź całość opłacona przez pracownika) dotyczy kosztów ubezpieczenia pracowników (osób bliskich) w związku z zawartą polisą ubezpieczeniową. W rzeczywistości pracownik (osoba bliska), a nie Spółka, jest podmiotem będącym stroną umowy ubezpieczenia na życie. Tym samym, pracownik (a nie Spółka) jest podmiotem zobowiązanym do zapłaty składki ubezpieczeniowej do ubezpieczyciela.

Nie ma więc wątpliwości, że kwota składki ubezpieczeniowej, we wszystkich wskazanych wariantach ubezpieczenia, stanowi wynagrodzenie należne ubezpieczycielowi od ubezpieczonego, czyli korzystającego z usługi ubezpieczenia. Składki te należne są ubezpieczycielowi w zamian za nabywane przez pracowników (osoby bliskie) usługi ubezpieczeniowe. Dlatego też kwoty wynikające z sumy przekazywanych ubezpieczycielowi środków finansowych przekazywane są do niego jako zapłata za jego usługi. Spółka uiszcza składkę ubezpieczeniową do ubezpieczyciela w imieniu i na rzecz pracownika (osoby bliskiej) korzystającego z ubezpieczenia. Skoro kwoty potrącanych składek ubezpieczeniowych odpowiadające wysokości składki ubezpieczeniowej dla wybranego przez pracownika (osoby bliskiej) wariantu ubezpieczenia są zapłatą dla ubezpieczyciela, to suma potrąconych składek ubezpieczeniowych nie stanowi należności Wnioskodawcy. Spółka nie dysponuje wartością pobranych składek ubezpieczeniowych, ponieważ są one wynagrodzeniem należnym ubezpieczycielowi.

Nie jest to również płatność za usługi odsprzedawane przez Wnioskodawcę. Spółka zawarła we własnym imieniu umowę grupowego ubezpieczenia swoich pracowników (osób bliskich). Uprawnionymi do odbioru świadczeń, czyli ubezpieczonymi są pracownicy Spółki, bądź osoby bliskie (współmałżonkowie, partnerzy, pełnoletnie dzieci pracowników), którzy wyrazili chęć przystąpienia do grupowego ubezpieczenia, mając jednocześnie możliwość wyboru pakietu. Zatem w niniejszych okolicznościach, Wnioskodawca nie dokonuje odsprzedaży usług, gdyż nie nabywa usług ubezpieczeniowych we własnym imieniu i na własny rachunek, które następnie odsprzedaje w takim samym zakresie. Wnioskodawca zawarł umowę grupowego ubezpieczenia na życie na rzecz swoich pracowników (osób bliskich). Tak więc wobec zawartej umowy ubezpieczenia na rzecz pracowników, Wnioskodawca nie korzysta z ochrony ubezpieczeniowej zapewnionej od ubezpieczyciela. Do odbioru świadczeń ubezpieczeniowych (korzystania z wybranych pakietów udostępnionych w ramach zawartej polisy) od ubezpieczyciela uprawniony jest wyłącznie pracownik, bądź osoba bliska (ubezpieczony), który na mocy zawartej przez Wnioskodawcę polisy grupowego ubezpieczenia może z nich skorzystać. Zatem Spółka, pomimo zawarcia umowy ubezpieczenia we własnym imieniu, nie jest odbiorcą usługi oferowanej przez ubezpieczyciela. Skoro Wnioskodawca zawierając umowę ubezpieczenia wskazuje swoich pracowników bądź ich osoby bliskie, to należy uznać, że wskazane osoby są konsumentami usługi ubezpieczeniowej świadczonej przez ubezpieczyciela. Skoro Spółka nie jest podmiotem, który nabywa usługę ubezpieczenia, to nie może dokonać odsprzedaży usługi ubezpieczeniowej w tym samym, nabytym od ubezpieczyciela, zakresie.

W konsekwencji, w rozpatrywanej sprawie nie dochodzi do kupna usług ubezpieczeniowych nabytych we własnym imieniu i na własny rachunek, a następnie ich odsprzedaży na rzecz pracownika (osoby bliskiej) jako konsumenta usługi ubezpieczeniowej. Zatem w przypadku zawartej przez Wnioskodawcę umowy ubezpieczenia na życie w imieniu własnym, lecz na rzecz pracowników, nie ma zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy.

W opisanych okolicznościach, w odniesieniu do pakietu podstawowego w wariancie I, gdzie Wnioskodawca uiszcza składkę ubezpieczeniową w całości za pracownika, nie będzie również mieć zastosowania ww. wskazany art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, gdyż w niniejszej sytuacji Wnioskodawca nie uczestniczy, jak wyżej wskazano, w świadczeniu usług ubezpieczeniowych, tj. nie nabywa ich od Ubezpieczyciela, ani też ich nie świadczy. Spółka jedynie umożliwiła pracownikom przystąpienie do ubezpieczenia na życie oferowanego przez ubezpieczyciela, decydując się w tym wariancie, na finansowanie tej składki.

Podsumowując, w opisanym stanie sprawy, Spółka zawierając umowę ubezpieczenia grupowego dla pracowników bądź ich osób bliskich i następnie przekazując do ubezpieczyciela pobrane składki, nie dokonuje świadczenia usług na rzecz pracowników (osób bliskich) z tytułu zawartej z ubezpieczycielem umowy grupowego ubezpieczenia na życie, a także z tytułu przekazywania miesięcznych składek na rachunek ubezpieczyciela. Rola Spółki jako ubezpieczającego – jak wynika z wniosku – sprowadza się jedynie się do pobrania składki od ubezpieczonych i przekazania jej na konto ubezpieczyciela, przy czym w zależności od wybranego Wariantu ubezpieczenia część bądź całość składki należnej od pracowników jest przez Spółkę finansowana. Składki należne są ubezpieczycielowi w zamian za nabywane przez pracowników (osoby bliskie) usługi ubezpieczenia w zależności od wybranego wariantu. Spółka w związku z zawartą generalną umową w sprawie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników (osób bliskich) nie odnosi żadnych bezpośrednich korzyści, wynikających z zawartej umowy.

Tym samym, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, że w opisanej sytuacji Spółka nie świadczy żadnych usług na rzecz pracowników (osób bliskich), niezależnie czy pracownik płaci składkę w całości bądź w części z własnych środków, czy też finansuje ją pracodawca w całości bądź w części. Zatem samo pobranie i przekazywanie przez Spółkę jako pracodawcę składek ubezpieczeniowych nie mieści się w definicji dostawy towaru bądź świadczenia usług, a tym samym nie podlega u Wnioskodawcy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Tym samym, brak jest podstaw, w odniesieniu do każdego z opisanych wariantów, do wykazywania kwot składek w rozliczeniach na potrzeby podatku od towarów i usług, które Wnioskodawca jest obowiązany, zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, składać/ prowadzić.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin