Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.434.2019.2.JS
z 3 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 września 2019 r. (data wpływu 22 października 2019 r.) uzupełnionym pismem z 16 grudnia 2019 r. (data wpływu 18 grudnia 2019 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usługi kompleksowej na rzecz kontrahentów zagranicznych jest:

• nieprawidłowe w zakresie miejsca świadczenia usługi na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności spółki ukraińskiej zlokalizowanego na Litwie;
• prawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2019 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usługi kompleksowej na rzecz kontrahentów zagranicznych. Ww. wniosek został przez Wnioskodawcę uzupełniony pismem z 16 grudnia 2019 r. (data wpływu 18 grudnia 2019 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 2 grudnia 2019 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.433.2019.1.JS.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką handlową z siedzibą w Polsce, będącą podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Kompleksowa usługa będzie zawierać:

• przewóz towaru transportem kolejowym z (…) (Ukraina) do (…) (do magazynu Spółki),
• przeładunek kontener – magazyn – auto,
• usługa celna – DSK, T1 (przygotowanie dokumentów tranzytowych i deklaracji przyjęcia towaru na magazyn czasowego składowania),
• magazynowanie towaru na MCS,
• transport kontenera z magazynu w (…) do klienta na terenie UE.
  
  

Zleceniodawcą (Usługobiorcą) jest:

1. Ukraińska spółka, która jest podatnikiem podatku VAT na Ukrainie i nie jest zarejestrowana w Polsce;
2. Litewska spółka, która jest podatnikiem podatku VAT na Litwie i nie jest zarejestrowana w Polsce;
3. Spółka z siedzibą na terenie Wielkiej Brytanii, która jest tam zarejestrowana jako podatnik VAT w tym państwie i posiada rachunek bankowy na Białorusi.
   
   

Pismem z 16 grudnia 2019 r. (data wpływu 18 grudnia 2019 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższy opis o następujące informacje:

Spółka ukraińska posiada dwa miejsca prowadzonej działalności, tj. (…) na Ukrainie oraz (…) na Litwie. Spółka litewska oraz spółka z siedzibą na terytorium Wielkiej Brytanii nie posiadają poza miejscem swojej siedziby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego świadczona jest przedmiotowa usługa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie przez Wnioskodawcę ww. usług cząstkowych tworzących kompleksową usługę, która w ocenie Spółki jest usługą spedycji, powinna być opodatkowana podatkiem VAT jako jedna kompleksowa usługa spedycji według siedziby usługobiorcy, a co za tym idzie – czy miejscem świadczenia usługi są w zależności od siedziby usługobiorcy:

1. Ukraina,
2. Litwa,
3. Wielka Brytania?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi polegające na organizacji transportu mogą dotyczyć wykonania samej usługi transportowej, ale mogą równie dobrze polegać na organizacji całego procesu związanego z przemieszczeniem towarów, tj. na wysłaniu lub odbiorze przesyłki, zorganizowaniu całości lub części procesu przemieszczania przesyłki, dokonaniu innych czynności związanych z obsługą przesyłki i jej przemieszczaniem. Takie złożone świadczenie można uznać za usługę spedycyjną. W ustawie o VAT nie odnajdziemy jednak definicji usług spedycyjnych. Źródłem regulacji dla tego typu usług jest kodeks cywilny. Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić że pod pojęciem „spedycja” mieści się znacznie szerszy zakres czynności niż pod pojęciem „transport”. Spedycja bowiem obejmować może cały szereg czynności: odebranie towaru od nadawcy, dostarczenie do miejsca formowania przesyłki, załadunek, przewóz, wyładunek, dostarczenie do ostatecznego odbiorcy/punktu załadunku, załatwienie wszelkich formalności i wypełnienie dokumentacji. Działalność spedytora może ograniczać się jedynie do znalezienia firmy, która wszystkie te czynności wykona na jego zlecenie.

W opisanej w pytaniu sytuacji, miejsce świadczenia zarówno usług spedycyjnych, jak i usług transportowych (jeśli świadczone są dla podatnika na Ukrainie, Litwie, Wielkiej Brytanii) ustalane jest zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 28b ustawy. Przepis ten wskazuje, że miejsce opodatkowania usług, w sytuacji, gdy świadczone są na rzecz podatników, znajduje się w miejscu, gdzie usługobiorca ma swoją siedzibę. Dlatego Wnioskodawca uważa, iż w przypadku, gdy usługobiorcą jest ukraińska spółka, to usługa opodatkowana będzie na Ukrainie, jeżeli usługobiorcą jest litewska spółka to usługa opodatkowana będzie na Litwie, zaś w przypadku gdy usługobiorcą jest spółka z siedzibą w Wielkiej Brytanii to usługa opodatkowana będzie na terenie Wielkiej Brytanii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w zakresie miejsca świadczenia usługi na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności spółki ukraińskiej zlokalizowanego na Litwie oraz prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 2174 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

Przez terytorium kraju, stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy, rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…) (art. 2 pkt 3 ustawy).

Natomiast przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

Według art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z powołanych regulacji wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Zatem na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). W przypadku uznania danego świadczenia za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, winien istnieć bezpośredni konsument, beneficjent świadczenia, odnoszący wymierną korzyść.

W opisanym stanie faktycznym, Spółka będąca zarejestrowanym podatnikiem VAT świadczy usługę na rzecz kontrahentów (usługobiorców) zagranicznych – spółki ukraińskiej, spółki litewskiej oraz spółki z siedzibą na terytorium Wielkiej Brytanii. Kontrahenci Spółki mają status podatników VAT w krajach, gdzie posiadają siedzibę i nie są zarejestrowani do celów VAT w Polsce. Świadczona przez Wnioskodawcę usługa obejmuje przewóz towaru transportem kolejowym z Ukrainy do magazynu Spółki na terytorium kraju, przeładunek kontener – magazyn – auto, usługę celną – DSK, T1 (przygotowanie dokumentów tranzytowych i deklaracji przyjęcia towaru na magazyn czasowego składowania), magazynowanie towaru na magazynie czasowego składowania oraz transport kontenera z magazynu Spółki do klienta na terytorium Unii Europejskiej.

Wnioskodawca, w odpowiedzi na wezwanie Organu o doprecyzowanie, czy poszczególni kontrahenci Spółki posiadają poza miejscem swojej siedziby stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na rzecz którego świadczona jest przedmiotowa usługa wskazał, że spółka ukraińska posiada dwa miejsca prowadzonej działalności, tj. (…) na Ukrainie oraz (…) na Litwie, zaś spółka litewska oraz spółka z siedzibą na terytorium Wielkiej Brytanii nie posiadają poza miejscem swojej siedziby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, na rzecz którego świadczona jest przedmiotowa usługa.

W związku z powyższym, Spółka ma wątpliwości, czy świadczenie ww. usług cząstkowych, tworzących kompleksową usługę, stanowi świadczenie przez nią usługi spedycji dla której miejscem opodatkowania jest – w zależności od siedziby usługobiorcy – Ukraina, Litwa lub Wielka Brytania.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że ustawodawca nie zdefiniował dla potrzeb podatku VAT „usługi spedycji” pomimo tego, że w ustawie posługuje się tym pojęciem (por. art. 83 ust. 3 pkt 3 ustawy). Z uwagi na powyższe, dla potrzeb podatku VAT usługę spedycji należy traktować jako samodzielne świadczenie, a definiując ją należy przyjąć jej znaczenie potoczne.

Pojęcie „spedycja” to w znaczeniu słownikowym ogół czynności, których celem jest zorganizowanie przewozu rzeczy.

Zgodnie z art. 794 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm., dalej: „K. c.”) – przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem.

Spedytor obowiązany jest do podejmowania czynności potrzebnych do uzyskania zwrotu nienależnie pobranych sum z tytułu przewoźnego, cła i innych należności związanych z przewozem przesyłki. Spedytor obowiązany jest do podjęcia czynności potrzebnych do zabezpieczenia praw dającego zlecenie lub osoby przez niego wskazanej względem przewoźnika albo innego spedytora. Spedytor jest odpowiedzialny za przewoźników i dalszych spedytorów, którymi posługuje się przy wykonaniu zlecenia, chyba że nie ponosi winy w wyborze (art. 797-799 K. c.).

Natomiast z brzmienia art. 800 K. c. wynika, że spedytor może sam dokonać przewozu. W tym wypadku spedytor ma jednocześnie prawa i obowiązki przewoźnika.

Z przywołanych przepisów wynika, że pod pojęciem „spedycja” mieści się znacznie szerszy zakres czynności niż pod pojęciem „transport”. Transport to z reguły umowa o przewóz, natomiast spedycja może obejmować cały zestaw czynności, wykonywanych przez spedytora bezpośrednio lub pośrednio, które doprowadzić mają do przewozu towaru w miejsce określone przez zlecającego usługę. Usługa ta ma charakter kompleksowy i obejmuje swoim zakresem czynności związane z przewozem towaru (m.in. odebranie towaru, załadunek, przewóz, wyładunek, formowanie przesyłki, dostarczenie towaru w uzgodnione miejsce), jak i czynności formalne, umożliwiające dokonanie przewozu (wypełnienie stosownej dokumentacji, opłaty itp.). Istotą umowy spedycji jest dokonanie wysyłki lub odbioru określonych towarów.

Co do zasady, dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług każde świadczenie powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia, usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas gdy tworzyć będą jedną usługę złożoną (kompleksową) obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. Jeżeli jednak w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej (zasadniczej), lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi złożonej.

Powyższe wnioski oparte są na orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE). Przykładowo, w orzeczeniach C-349/96 oraz C-242/08 TSUE wskazał, że dla ustalenia, czy w danym przypadku mamy do czynienia ze świadczeniem złożonym, czy też z zespołem odrębnych świadczeń, istotne jest dokonanie analizy danej transakcji z punktu widzenia jej sensu ekonomicznego. Innymi słowy, zdaniem Trybunału podmiot dokonujący świadczenia powinien zweryfikować, czy dane świadczenie miałoby ekonomiczne uzasadnienie, gdyby zostało podzielone na poszczególne czynności, czy też właśnie z ekonomicznego punktu widzenia świadczenie stanowi jedną, kompleksową całość, a jego podział na poszczególne czynności miałby charakter sztuczny.

Innym często spotykanym w orzeczeniach TSUE kryterium oceny przy identyfikacji charakteru świadczenia jest dokonanie weryfikacji z punktu widzenia odbiorcy świadczenia rozumianego jako przeciętny konsument. Zdaniem Trybunału, jeżeli z takiej perspektywy nabywca jest zainteresowany nabyciem jednego (złożonego) świadczenia, a nie zespołu poszczególnych odrębnych czynności, wówczas dla celów VAT należy przyjąć, że dane świadczenie ma charakter złożony. Wskazane kryterium identyfikacji jest zatem zasadniczo zbliżone do opisanego powyżej kryterium charakteru ekonomicznego.

Mając na uwadze powyższe, a także biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego przedstawiony we wniosku należy stwierdzić, że czynności w postaci transportu towarów z terytorium Ukrainy na terytorium kraju, przeładunku towarów, usługi celnej, przygotowania dokumentów tranzytowych i deklaracji przyjęcia towaru na magazyn czasowego składowania, magazynowania towarów oraz ich transportu w kontenerze do klienta na terytorium Unii Europejskiej, które dokonywane są przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów, stanowią szereg powiązanych ze sobą działań mających na celu zorganizowanie i dokonanie odbioru oraz wysyłki przedmiotowych towarów. W ocenie Organu, przesądza to o tym, że Wnioskodawca świadczy na rzecz kontrahentów (spółki ukraińskiej, spółki litewskiej, spółki z Wielkiej Brytanii) usługę spedycyjną, która jako taka jest usługą złożoną.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług regulują przepisy art. 28a do 28o ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy ‒ na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku ‒ rozumie się przez to:
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6;
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem w myśl tego przepisu będzie każdy podmiot, który wykonuje czynności obejmujące wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne, oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Pojęcie podatnika obejmuje nie tylko podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w ustawie o VAT, lecz również podmioty wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą zdefiniowaną w innych systemach prawnych, której definicja odpowiada tej przyjętej w polskich przepisach. Definicja podatnika obejmuje zatem również podatników podatku od wartości dodanej czy podatku o podobnym charakterze, a w przypadku gdy w danym systemie prawnym brak jest tego rodzaju podatków, każdy podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą odpowiadającą działalności gospodarczej określonej w przepisach o podatku od towarów i usług. Podatnikami będą również osoby prawne, które nie są podatnikami, ale są zidentyfikowane lub są zobowiązane do identyfikacji na potrzeby podatku VAT w Polsce albo innym państwie członkowskim (art. 28a pkt 1 lit. b ustawy o VAT). Regulacja ta dotyczy osób prawnych niebędących podatnikami, ale dokonujących wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów i w związku z tymi nabyciami mających obowiązek rejestracji do celów VAT. Natomiast z art. 28a ust. 1 pkt 2 ustawy wynika, że za podatnika w całym zakresie jego aktywności należy uznawać także podmiot, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług.

Na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Z kolei zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak wynika z opisu sprawy, kontrahenci Spółki będący jej usługobiorcami mają status podatników VAT w krajach, gdzie posiadają siedzibę. Przy czym, spółka litewska oraz spółka z siedzibą na terytorium Wielkiej Brytanii nie posiadają poza miejscem swojej siedziby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego świadczona jest przedmiotowa usługa, natomiast spółka ukraińska posiada dwa miejsca prowadzonej działalności – na Ukrainie oraz na Litwie.

Jednocześnie, do świadczonej przez Wnioskodawcę złożonej usługi spedycji nie będzie miał zastosowania żaden z zawartych w ustawie przepisów szczególnych, w których określony został odmienny od zasady ogólnej (zawartej w art. 28b ustawy) sposób ustalania miejsca świadczenia. Oznacza to, że w rozpatrywanym przypadku zastosowanie będzie miała przywołana zasada ogólna, wskazana w art. 28b ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Wobec powyższego, miejscem świadczenia przedmiotowej usługi kompleksowej spedycji na rzecz usługobiorców – spółki litewskiej oraz spółki z Wielkiej Brytanii – będzie terytorium państwa, gdzie znajduje się siedziba ich działalności gospodarczej, tj. odpowiednio terytorium Litwy oraz Wielkiej Brytanii. Z kolei w odniesieniu do kontrahenta ukraińskiego, miejscem świadczenia przez Wnioskodawcę usługi spedycji na jego rzecz będzie Ukraina – w przypadku, gdy usługa ta będzie świadczona na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności znajdującego się na Ukrainie albo Litwa – w sytuacji, gdy przedmiotowa usługa będzie przez Wnioskodawcę świadczona na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności spółki ukraińskiej znajdującego się na terytorium tego kraju.

Tym samym, opisana w stanie faktycznym usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahentów z Litwy, z Ukrainy oraz z Wielkiej Brytanii nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za:

• nieprawidłowe w zakresie miejsca świadczenia usługi na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności spółki ukraińskiej zlokalizowanego na Litwie;
• prawidłowe w pozostałym zakresie.
  
  

Organ informuje, że niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem wniosku, tj. uznania usługi świadczonej przez Wnioskodawcę za kompleksową usługę spedycji oraz wskazania miejsca jej świadczenia na podstawie przedstawionego stanu faktycznego, pytania oraz stanowiska przedstawionego w odniesieniu do tego pytania. Inne kwestie, nieobjęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.