Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.603.2019.2.MR
z 9 stycznia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2019 r. (data wpływu 4 listopada 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że opłaty wpisowe wnoszone przez osoby przystępujące do klubu nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że opłaty wpisowe wnoszone przez osoby przystępujące do klubu nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Wniosek uzupełniono w dniu 27 grudnia 2019 r. o dokonanie opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

(…) Sp. z o.o. (zwana dalej „Spółką” lub „Wnioskodawcą”) jest spółką kapitałową, zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie działalności obiektów sportowych służących poprawie kondycji fizycznej. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, Spółka sprzedaje świadczenia (głównie na rzecz klientów indywidualnych), tj. usługi wstępu.

Świadczenia te są opodatkowane VAT (według właściwej stawki) i co do zasady dokumentowane paragonami czy fakturami VAT (chyba, że przepisy dopuszczają wyłączenie z fiskalizacji). Działalność Spółki skupia się więc na budowaniu szerokiego grona stałych klientów i odbiorców, którzy mogą korzystać z jej poszczególnych świadczeń i z którymi Spółka pozostaje w stałej interakcji.

Dla osób zainteresowanych korzystaniem ze świadczeń Wnioskodawcy, z którymi zawiera on umowę na okres dłuższy niż 7 dni, oraz utrzymywania bieżących interakcji ze Spółką, Spółka wymaga aby formalnie przystąpiły one do klubu prowadzonego przez Wnioskodawcę. Za rejestrację, a tym samym uzyskanie statusu klienta, Spółka pobiera opłatę wpisową. Opłata wpisowa jest podstawą do tego, aby klient mógł nabywać od Spółki inne świadczenia, w szczególności wnosić opłatę stanowiącą wynagrodzenie za wstęp do klubu fitness.

Wniesienie opłaty wpisowej nie wiąże się z żadną konkretną/wymierną korzyścią dla osoby przystępującej do klubu, poza samym przystąpieniem do tego klubu (i uzyskiwaniem bieżących informacji od Spółki na temat jej działań biznesowych czy marketingowych).

Z perspektywy Spółki, pozyskanie klubowicza daje możliwość pozostawania w kontakcie z klubowiczem (np. przekazywania mu ofert na nowe świadczenia Spółki), czy oceny istotnych informacji dotyczących tego klubowicza.

Wyraźnego podkreślenia raz jeszcze wymaga, iż:

1. Klient dokonujący opłaty wpisowej jest członkiem bazy marketingowej/sprzedażowej Spółki, jak również ma możliwość zakupu świadczeń Spółki związanych z korzystaniem z klubu fitness (za dodatkową opłatą).
2. Opłata wpisowa nie uprawnia sama w sobie do korzystania z klubu fitness. Jeśli klient wniesie opłatę wpisową, a następnie kupi karnet do klubu fitness, dopiero wtedy będzie mógł skorzystać z oferty klubu (bez karnetu nie ma takiej możliwości).
3. Wniesienie opłaty wpisowej przez klienta nie wiąże się z żadnym zobowiązaniem po stronie Spółki. Nie jest to opłata powodująca konieczność świadczenia jakiejkolwiek dodatkowej usługi (jest to raczej opłata na pokrycie kosztów retencji danego klienta).
4. Opłata wpisowa nie wpływa w żadnym stopniu na późniejszą wartość wynagrodzenia za świadczone usługi na rzecz klientów Spółki.
   
   

W związku z powyższym, po stronie Spółki powstała wątpliwość, czy opłata wpisowa wnoszona przez osoby przystępujące do klubu powinna być obciążona VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przepisów ustawy o VAT, tj. art. 8 ust. 1 i art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, opłaty wpisowe wnoszone przez osoby przystępujące do klubu stanowią wynagrodzenie za świadczenie podlegające opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przepisów ustawy o VAT, tj. art. 8 ust. 1 i art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, opłaty wpisowe wnoszone przez osoby przystępujące do klubu nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie podlegające opodatkowaniu VAT.

W ocenie Spółki, opłaty wpisowe nie stanowią wynagrodzenia za świadczenia podlegające opodatkowaniu VAT – w żadnym bowiem przypadku, opłata wpisowa nie jest ekwiwalentem świadczenia zwrotnego, które Spółka realizowałaby na rzecz osoby wnoszącej opłatę.

Brak świadczenia usług

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Niemniej jednak, co potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE), nie każda płatność uzyskiwana przez podatnika powinna być utożsamiana z wynagrodzeniem za usługę podlegającą opodatkowaniu VAT.

Przykładowo w orzeczeniu w sprawie C-16/93 (Tolsma) TSUE stwierdził, że wykonywanie usługi w miejscach publicznych przez ulicznego muzyka, bez gwarancji otrzymania za nie określonej zapłaty, nie stanowi świadczenia usług. W przypadku tym brak było bowiem bezpośredniego związku pomiędzy wykonywanym świadczeniem a otrzymanymi datkami. Wielkość datku w żaden sposób nie była uzależniona od cech świadczonej usługi. Datek nie miał zatem charakteru wynagrodzenia za usługę.

W orzeczeniu w sprawie C-102/86 (Apple and Pear Development) TSUE wskazał natomiast, że usługę można uznać za dokonywaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi. W wyroku tym TSUE wskazał, że opłaty uiszczane przez rolników na rzecz organizacji, do której przynależą, nie są wynagrodzeniem za jej usługi. Organizacja miała bowiem dowolność co do przeznaczenia otrzymywanych środków, jej członkowie zaś nie mieli bezpośredniego wpływu na ich spożytkowanie. Nie można zatem mówić, aby składka członkowska miała charakter zapłaty za usługę. W przywołanym orzeczeniu TSUE zaznaczył, że działania organizacji przynoszą korzyści ogółowi członków, jednakże brak jest bezpośredniego związku między wpłacaną kwotą a uzyskanym świadczeniem.

Uwzględniając zatem powyższe orzeczenia, aby uznać, że dane świadczenie ma charakter odpłatny, a więc stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o VAT, muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1. istnieje konsument danego świadczenia,
2. istnieje stosunek prawny między świadczącym usługę a usługobiorcą w ramach którego świadczenia stron uznawane są za ekwiwalentne,
3. między świadczeniem usługodawcy a wzajemnym świadczeniem usługobiorcy (wynagrodzeniem) istnieje bezpośredni związek o charakterze przyczynowym.
   
   

Mając na uwadze powyższe, opodatkowaniu, co do zasady, podlegają usługi świadczone odpłatnie, przy czym związek między otrzymanym wynagrodzeniem, a świadczeniem na rzecz dokonującego płatność musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było stwierdzić, że płatność następuje za to świadczenie.

W przedmiotowej sytuacji, opłaty wpisowe, po pierwsze, nie stanowią odpłatności za żadne konkretne świadczenie ze strony Wnioskodawcy (w związku z wniesieniem opłaty, osoba zostaje członkiem klubu, w związku z czym może m.in. otrzymywać informacje handlowe od Wnioskodawcy, czy nabywać konkretne świadczenia Wnioskodawcy), po drugie, nie są one ekwiwalentne z żadnym świadczeniem Wnioskodawcy. Są one wyłącznie zapłatą za to, aby osoba stała się członkiem klubu Wnioskodawcy (co wytwarza „więź” pomiędzy członkiem klubu a Wnioskodawcą). Dlatego też, opłaty te nie mogą być traktowane jako wynagrodzenie za świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz osoby przystępującej do klubu (stąd nie powinny być obciążane VAT).

Brak zaliczki

W konsekwencji, skoro opłata wpisowa nie stanowi wynagrodzenia za jakiekolwiek świadczenie podlegające opodatkowaniu VAT, to kwoty otrzymywane przez Wnioskodawcę nie mogą być traktowane jako zaliczki (przedpłaty) na poczet jakichkolwiek świadczeń. W konsekwencji, wniesienie takiej opłaty nie będzie rodzić konsekwencji podatkowych w zakresie VAT po stronie Wnioskodawcy, w tym obowiązki rozliczenia VAT.

Praktyka organów podatkowych

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że opłaty wpisowe wnoszone przez osoby chcące zostać członkami klubu Spółki nie stanowią wynagrodzenia za świadczenia podlegające opodatkowaniu VAT, tym samym nie powinny być obciążane podatkiem. Przedstawione przez Wnioskodawcę stanowisko znajduje potwierdzenie także w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe.

Przykładowo, w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w dniu 23 maja 2014 r., sygn. IPPP1/443-255/14-2/AP, wskazano, że:

„(...) Spółka oferuje posiadaczom Kart klubowych jedynie ekspektatywę możliwości nabycia towarów na preferencyjnych warunkach oraz uzyskania innych korzyści określonych w Regulaminie. Przekazanie Karty klubowej nie ma związku z określoną umową sprzedaży. Istotą członkostwa w Klubie jest zatem nabycie przez osobę fizyczną uprawnień o charakterze abstrakcyjnym. W konsekwencji, możliwe jest zaistnienie sytuacji, w której członek Klubu przez cały okres uczestnictwa w Klubie ani razu nie skorzysta z przywilejów przyznanych mu na mocy postanowień Regulaminu. Tym samym, przystępując do Klubu dana osoba fizyczna nie nabywa też usługi w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, a jedynie możliwość uzyskania w przyszłości pewnych korzyści, dotyczących przede wszystkim warunków sprzedaży, przewidzianych w Regulaminie (...)”.

Analogiczne stanowisko zostało również wyrażone przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 4 lipca 2012 r., sygn. IPPP2/443-327/13-4/MM, w której organ wskazał, że:

„(...) Otrzymywanych przez Wnioskodawcę należności z tytułu składek członkowskich nie można uznać za wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług, gdyż nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczącym usługę, a otrzymywanym z tego tytułu wynagrodzeniem. Wynagrodzenie powinno mieć charakter wzajemny i ekwiwalentny, tzn. powinna istnieć bezpośrednia i jasno zindywidualizowana relacja pomiędzy podmiotami tego stosunku zobowiązaniowego. (...) Z powyższego wynika zatem, że Wnioskodawca uzyskując obrót z tytułu składek członkowskich nie świadczy odpłatnych usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT (...)”.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 24 listopada 2011 r., sygn. IPPP2/443-962/11-5/AK, gdzie wskazał, że:

„(...) na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług czynności, które podlegają opodatkowaniu, tj. dostawa towarów oraz świadczenie usług powinny mieć charakter odpłatny z tym, że pomiędzy otrzymaną zapłatą, a wykonanym świadczeniem powinien istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonanego świadczenia, a zatem wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia. (...) Jeżeli nie istnieje bezpośredni związek pomiędzy wnoszoną składką, a dostawą towarów lub usługą na rzecz jego członków (...) wówczas nie podlegają one opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Składki te nie stanowią bowiem odpłatności za jakąkolwiek dostawę towarów lub usług i nie rodzą po stronie członka żadnego roszczenia (...)”.

Analogiczne stanowisko zajął również: Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 4 lutego 2016 r., sygn. ILPP5/4512-1-8/16-3/IP, Dyrektor KIS w interpretacji z dnia 26 lipca 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-1.4012.342.2018.2.DG, Dyrektor KIS w interpretacji z dnia 11 maja 2018 r., sygn. 0114-KDIP4.4012.150.2018.1.BS, Dyrektor KIS w interpretacji z dnia 23 lipca 2018 r., sygn. 0114-KDIP1.1.4012.297.2018.2.RR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2018 r., poz. 2174, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Powołane przepisy wskazują, że pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie niebędące dostawą towarów i świadczone na rzecz innego podmiotu. Przy czym, świadczenie usług nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonywania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji. Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy bowiem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Należy przy tym zaznaczyć, że nie każde powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z tym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Z treści powołanego wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy są wykonywane odpłatnie. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Przy czym przepisy ustawy nie określają postaci wynagrodzenia.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

• w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
• świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).
  
  

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Dana usługa podlega więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Należy w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z dnia 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za świadczenie odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a beneficjentem, i w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem pod pojęciem odpłatności dostawy towarów lub odpłatności świadczenia usług należy rozumieć prawo podmiotu dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługę do żądania od nabywcy towaru, odbiorcy usługi lub osoby trzeciej zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego). Tym samym, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę, wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższej analizy, dostawa towarów lub świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie, oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Zauważyć należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Obowiązek podatkowy od czynności podlegających opodatkowaniu, powstaje co do zasady, na podstawie art. 19a ust. 1 ustawy, z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Przy czym, zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy, jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka będąca zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie działalności obiektów sportowych służących poprawie kondycji fizycznej. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą sprzedaje świadczenia (głównie na rzecz klientów indywidualnych), tj. usługi wstępu. Świadczenia te są opodatkowane VAT (według właściwej stawki) i co do zasady dokumentowane paragonami czy fakturami VAT. Dla osób zainteresowanych korzystaniem ze świadczeń Spółki, z którymi Spółka zawiera umowę na okres dłuższy niż 7 dni, oraz utrzymywania bieżących interakcji z nią, Spółka wymaga aby formalnie przystąpiły one do klubu prowadzonego przez nią. Za rejestrację a tym samym uzyskanie statusu klienta, Spółka pobiera opłatę wpisową. Opłata wpisowa jest podstawą do tego, aby klient mógł nabywać od Spółki inne świadczenia, w szczególności wnosić opłatę stanowiącą wynagrodzenie za wstęp do klubu fitness. Wniesienie opłaty wpisowej nie wiąże się z żadną konkretną/wymierną korzyścią dla osoby przystępującej do klubu, poza samym przystąpieniem do tego klubu (i uzyskiwaniem bieżących informacji od Spółki na temat jej działań biznesowych czy marketingowych). Z perspektywy Spółki, pozyskanie klubowicza daje możliwość pozostawania w kontakcie z klubowiczem (np. przekazywania mu ofert na nowe świadczenia Spółki), czy oceny istotnych informacji dotyczących tego klubowicza. Klient dokonujący opłaty wpisowej jest członkiem bazy marketingowej/sprzedażowej Spółki, jak również ma możliwość zakupu świadczeń Spółki związanych z korzystaniem z klubu fitness (za dodatkową opłatą). Opłata wpisowa nie uprawnia sama w sobie do korzystania z klubu fitness. Jeśli klient wniesie opłatę wpisową, a następnie kupi karnet do klubu fitness, dopiero wtedy będzie mógł skorzystać z oferty klubu (bez karnetu nie ma takiej możliwości). Wniesienie opłaty wpisowej przez klienta nie wiąże się z żadnym zobowiązaniem po stronie Spółki. Nie jest to opłata powodująca konieczność świadczenia jakiejkolwiek dodatkowej usługi (jest to raczej opłata na pokrycie kosztów retencji danego klienta). Opłata wpisowa nie wpływa w żadnym stopniu na późniejszą wartość wynagrodzenia za świadczone usługi na rzecz klientów Spółki.

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii ustalenia, czy opłata wpisowa wnoszona przez osoby przystępujące do klubu powinna być obciążona VAT.

Aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności, dokonanej w zamian za wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy czynności te skutkują uzyskaniem bezpośrednich korzyści przez wpłacającego – tj. w tym przypadku przez klienta, który dokonał zapłaty opłaty wpisowej.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca wskazał, że wniesienie opłaty wpisowej nie wiąże się z żadnym zobowiązaniem po stronie Spółki do świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz klienta. Tym samym, ww. opłata wpisowa nie ma związku z żadną konkretną/wymierną korzyścią dla osoby ją ponoszącej. Wniesienie opłaty umożliwia jedynie rejestrację wpłacającego w klubie Spółki i uzyskanie statusu członka bazy marketingowej/sprzedażowej. Dopiero w dalszej kolejności zarejestrowany klient Spółki ma możliwość zakupu za wynagrodzeniem usługi wstępu do klubu fitness.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że skoro opłata wpisowa nie jest zapłatą za jakąkolwiek czynność dokonywaną na rzecz klienta, to w konsekwencji nie stanowi ona wynagrodzenia za świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Wobec tego opłaty wpisowe nie stanowią również zaliczki na poczet przyszłych usług świadczonych przez Spółkę.

Podsumowując, w świetle przepisów art. 8 ust. 1 i art. 19a ust. 8 ustawy, opłaty wpisowe wnoszone przez osoby przystępujące do klubu nie stanowią wynagrodzenia za świadczenie podlegające opodatkowaniu VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Należy zatem zaznaczyć, że odpowiedzi na pytanie zawarte we wniosku udzielono w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku, w szczególności o informację, że klient aby zostać członkiem klubu musi wnieść jednorazową opłatę wpisową, z którą nie wiąże się żadne zobowiązanie po stronie Spółki do świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz klienta. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.