2020.02.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.684.2019.2.AK
z 26 lutego 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 grudnia 2019 r. (data wpływu 18 grudnia 2019 r.) uzupełnione pismem z dnia 5 lutego 2020 r. (data nadania 6 lutego 2020 r., data wpływu 6 lutego 2020 r.) oraz pismem z dnia 6 lutego 2020 r. (data nadania 6 lutego 2020 r., data wpływu 6 lutego 2020 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-2.4011.684.2019.1.AK z dnia 27 stycznia 2020 r. (data wysłania 27 stycznia 2020 r., data doręczenia 31 stycznia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania i możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 grudnia 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania odszkodowania i możliwości skorzystania ze zwolnienia przedmiotowego.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 27 stycznia 2020 r. Nr 0114-KDIP3-2.4011.684.2019.1.AK (data nadania 27 stycznia 2020 r., data doręczenia 31 stycznia 2020 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 5 lutego 2020 r. (data nadania 6 lutego 2020 r., data wpływu 6 lutego 2020 r.) oraz pismem z dnia 6 lutego 2020 r. (data nadania 6 lutego 2020 r., data wpływu 6 lutego 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 18 grudnia 2018 roku zawarł ugodę sądową, w wyniku której miał otrzymać odszkodowanie w kwocie 28.000 zł brutto tytułem „Odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę”.
Strony oświadczyły, ze ugoda wyczerpuje wszelkie ich wzajemne roszczenia związane z łączącym je stosunkiem pracy.

Wnioskodawca dochodził jako Powód przed Sądem Pracy:

zapłaty odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, w wysokości określonej w art. 56 w związku z art. 58 Kodeksu Pracy w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę w trybie art. 52 Kodeksu Pracy, to jest kwoty 19.200 zł brutto,
zapłaty kwoty 30.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia z powodu stosowania względem Powoda mobbingu w pozwanym zakładzie pracy,
zapłaty kwoty 14.480 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania z powodu stosowania względem Powoda mobbingu w pozwanym zakładzie pracy.

Żądanie odszkodowania dotyczyło utraconych dochodów na skutek rozstroju zdrowia wywołanego mobbingiem (różnicy pomiędzy wynagrodzeniem za pracę, a wypłaconym zasiłkiem chorobowym) oraz poniesionych kosztów leczenia.

Strony zachęcane przez sąd rozpatrujący sprawę doszły do porozumienia i zawarły ugodę sądową, zgodnie z którą Pozwany miał zapłacić na rzecz Wnioskodawcy kwotę 28.000 zł tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę w terminie do 15 stycznia 2019 r.

W dniu 15 stycznia 2019 roku pracodawca wypłacił Wnioskodawcy kwotę 22.960 zł potrącając od ugodzonego odszkodowania zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Czy zawarta przed sądem ugoda dotyczyła tylko odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę czy również odszkodowania za rozstrój zdrowia wywołany mobbingiem? Poproszono o jednoznaczne wskazanie czego dotyczyła zawarta ugoda.
Wątpliwość tutejszego Organu wzbudził fakt, że Wnioskodawca w przedstawionym stanie faktycznym wskazał, że, cyt.: „(…) Pozwany miał zapłacić na rzecz Wnioskodawcy kwotę (…) tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę (…)”, natomiast we własnym stanowisku Wnioskodawca wskazuje, że, cyt.: „(…) zasady dotyczące odszkodowania i zadośćuczynienia za stosowanie względem pracownika mobbingu zostały określone w Kodeksie pracy.”
Czy w zawartej ugodzie doszło do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę, z rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (lub za wypowiedzeniem) na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron?
Czy w zawartej ugodzie sądowej wskazano, że wypowiedzenie umowy o pracę zostało dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy dotyczących rozwiązania umowy o pracę? Jeśli tak, należało wskazać jakie konkretnie przepisy zostały naruszone.
Na jakiej podstawie ustalono kwotę przedmiotowego świadczenia? Czy wysokość lub zasady ustalania wskazanego we wniosku świadczenia wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, postanowień układów zbiorowych pracy, czy też innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040 i 1043, z późn. zm.)?
Czy przedmiotowe świadczenie miało Wnioskodawcy zrekompensować zarobek jaki mógłby uzyskać, gdyby do rozwiązania umowy o pracę nie doszło?

W uzupełnieniu z dnia 5 lutego 2020 r. Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny o następujące informacje:

Zawarta przed sądem ugoda dotyczyła odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę,
W ugodzie sądowej wobec faktu, że pracownik (jako pierwszy) jak i pracodawca (kilka dni później) złożyli sobie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, z tym, że pracownik, z powodu stosowania mobbingu, ostatecznie zmieniono tryb rozwiązania umowy za porozumieniem stron,
Ugoda nie precyzuje naruszenia żadnych przepisów: istotą ugody jest odszkodowanie za rozwiązanie umowy o pracę oraz nierozstrzyganie co do istoty sporu (czy naruszono przepisy czy nie),
Kwotę odszkodowania ustalono na podstawie art. 58 KP oraz art. 94 (3) par. 4 KP, a ostateczna kwota była wyrazem ustępstw obu stron,
Przedmiotowe świadczenie nie miało zrekompensować pracownikowi zarobku, jaki mógłby uzyskać, gdyby do rozwiązania nie doszło, lecz miało charakter odszkodowawczy za poniesioną przez pracownika szkodę związaną z mobbingiem i koniecznością zastosowania przez pracownika z tej przyczyny art. 55 KP.

W uzupełnieniu z dnia 6 lutego 2020 r. Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny o następujące informacje:

Zawarta przez Wnioskodawcę ugoda była formą polubownego załatwienia sporu, jaki się toczył pomiędzy Wnioskodawcą a Jego byłym pracodawcą. Na skutek zawartej ugody Wnioskodawca odstąpił od dochodzenia przed sądem pracy zarówno odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia (które nastąpiło parę dni później po złożeniu przez Wnioskodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia), w wysokości określonej w art. 56, w związku z art. 58 Kodeksu Pracy, w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę w trybie art. 52 Kodeksu Pracy, jak i od zasądzenia na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania tytułem zadośćuczynienia z powodu stosowania względem Niego mobbingu. W zamian za to były pracodawca zgodził się wypłacić Wnioskodawcy odszkodowanie, jak i rozwiązać stosunek pracy za porozumieniem stron. Dlatego, otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie nie dotyczyło tylko odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę, lecz również odszkodowania za rozstrój zdrowia wywołany mobbingiem.
na mocy przedmiotowej ugody doszło m.in. do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron. W ugodzie sądowej wobec faktu, że pracownik (jako pierwszy) jak i pracodawca (kilka dni później) złożyli sobie oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, z tym, że pracownik, z powodu stosowania mobbingu.
w zawartej ugodzie nie wskazano czy wypowiedzenie umowy o pracę zostało lub nie dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy, ponieważ istotą ugody było polubowne załatwienie sporu pomiędzy stronami, a nie rozstrzyganie o jego istocie.
ugoda nie wskazuje wprost na podstawie jakich przepisów ustalono kwotę przedmiotowego odszkodowania. Jednak biorąc pod uwagę przedmiot sporu pomiędzy Wnioskodawcą a byłym pracodawcą, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że sąd przy określeniu kwoty odszkodowania wziął pod uwagę przepisy art. 58 Kodeksu pracy oraz art. 94 3 § 4 Kodeksu Pracy.
Biorąc pod uwagę, że na mocy zawartej ugody Wnioskodawca zobowiązał się do cofnięcia złożonego w dniu 28 czerwca 2017 roku oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę w trybie art. 55 Kodeksu Pracy, wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie nie miało na celu zrekompensowanie zarobku, jaki Wnioskodawca mógłby uzyskać, gdyby do rozwiązania umowy o pracę nie doszło, ponieważ intencją Wnioskodawcy było rozwiązanie stosunku pracy z uwagi na mobbing. Dlatego, w ocenie Wnioskodawcy otrzymane świadczenie miało charakter odszkodowawczy za poniesioną przez Wnioskodawcę szkodę związaną z mobbingiem i koniecznością zastosowania przez pracownika z tej przyczyny art. 55 Kodeksu pracy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane odszkodowanie w świetle obowiązujących przepisów jest wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, w szczególności czy podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, pracodawca popełnił błąd, ponieważ zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r., Rozdział 3, art. 21 ust. 1 pkt 3 (ewentualnie 3b) wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie wolne jest od podatku dochodowego.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem między innymi odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe. Z kolei zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b tej ustawy – wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień: (i) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz (ii) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 29 listopada 2006 r. sygnatura akt SK 51/06 uznał, że art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w zakresie, w jakim wyłącza zwolnienie podatkowe w stosunku do odszkodowań uzyskanych na podstawie ugody sądowej, jest niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

W opinii Wnioskodawcy wysokość odszkodowania wynika wprost z przepisów odrębnych ustaw, tj. z ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), zgodnie z którym na podstawie art. 58 Kodeksu pracy, pracownikowi, z którym niezasadnie rozwiązano umowę o pracę w trybie art. 52 Kodeksu pracy przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Ponieważ pomimo wskazywanych roszczeń związanych ze stosowaniem mobbingu, strony kwestii tej nie rozstrzygnęły w ugodzie i postanowiły, że wypłacone odszkodowanie ma być „związane z rozwiązaniem umowy o pracę”, w ocenie Wnioskodawcy rozważania na temat podstawy prawnej dotyczącej odszkodowania i zadośćuczynienia za stosowany mobbing nie mają tu znaczenia.

Niemniej jednak należy zauważyć, że zasady dotyczące odszkodowania i zadośćuczynienia za stosowanie względem pracownika mobbingu zostały określone w Kodeksie pracy.

Wobec faktu, że zgodnie z zawartą ugodą strony oświadczyły, że zawarta przez nie ugoda wyczerpuje wszelkie wzajemne roszczenia wynikające ze stosunku pracy, stwierdzić należy, że ugoda obejmuje także te żądania jako żądania, których podstawy prawne oraz zasady ustalania zostały określone w Kodeksie pracy.

Z ostrożności jednak, nawet gdyby uznać, że ustalona w ugodzie sądowej kwota odszkodowania, jako niższa niż wynagrodzenie Wnioskodawcy za okres wypowiedzenia nie wynikała wprost z odrębnych ustaw, Wnioskodawca wskazuje, jak poniżej: W przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (zadośćuczynienia), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą.

Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Należy w tym miejscu podkreślić, że odszkodowanie zastrzeżone w ugodzie nie jest związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy oraz odszkodowanie opisane w ugodzie nie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono, gdyż w związku ze stosowanym względem niego mobbingiem doznał opisywanych w pozwie szkód, zarówno majątkowych, jak i niemajątkowych i opisana w ugodzie płatność ma charakter ściśle odszkodowawczy, zaś żądne z dochodzonych pozwem żądań nie dotyczyło utraconych korzyści.

Jak stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 16 maja 2014 r. o sygn. IPTPB2/415-117/14-2/AK, odszkodowanie wypłacone na podstawie wyroku sądu za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Kwota wynegocjowanego dodatkowego wynagrodzenia w drodze ugody sądowej dla byłego pracownika, wypłacona w związku z nieprawidłowym zwolnieniem z pracy, jest zwolniona z podatku dochodowego – uznał Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 17 sierpnia 2016 r. Nr ITPB2/4511-490/16/MU.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że opisana w umowie jako odszkodowanie związane z rozwiązaniem umowy o pracę kwota w wysokości 28.000 zł stosownie do cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlega zwolnieniu z opodatkowania tym podatkiem, ponieważ w istocie na podstawie ugody sądowej przyznano Wnioskodawcy odszkodowanie niezwiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a także nie dotyczące korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W konsekwencji powyższego, stanowisko Wnioskodawcy powinno zostać uznane za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 1387, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 11 ust. 1 przywołanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cyt. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w dniu 18 grudnia 2018 roku zawarł z pracodawcą ugodę sądową, w wyniku której miał otrzymać odszkodowanie w kwocie 28.000 zł brutto tytułem „Odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę”. Strony oświadczyły, ze ugoda wyczerpuje wszelkie ich wzajemne roszczenia związane z łączącym je stosunkiem pracy. Na mocy przedmiotowej ugody doszło m.in. do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron. Zawarta przez Wnioskodawcę ugoda była formą polubownego załatwienia sporu, jaki się toczył pomiędzy Wnioskodawcą a Jego byłym pracodawcą. Na skutek zawartej ugody Wnioskodawca odstąpił od dochodzenia przed sądem pracy zarówno odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia, w wysokości określonej w art. 56, w związku z art. 58 Kodeksu Pracy, w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę w trybie art. 52 Kodeksu Pracy, jak i od zasądzenia na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania tytułem zadośćuczynienia z powodu stosowania względem Niego mobbingu. W zamian za to były pracodawca zgodził się wypłacić Wnioskodawcy odszkodowanie, jak i rozwiązać stosunek pracy za porozumieniem stron. Dlatego, otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie nie dotyczyło tylko odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę, lecz również odszkodowania za rozstrój zdrowia wywołany mobbingiem. W zawartej ugodzie nie wskazano czy wypowiedzenie umowy o pracę zostało lub nie dokonane z naruszeniem przepisów prawa pracy, ponieważ istotą ugody było polubowne załatwienie sporu pomiędzy stronami, a nie rozstrzyganie o jego istocie. Ugoda nie wskazuje wprost na podstawie jakich przepisów ustalono kwotę przedmiotowego odszkodowania. Jednak biorąc pod uwagę przedmiot sporu pomiędzy Wnioskodawcą a byłym pracodawcą, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że sąd przy określeniu kwoty odszkodowania wziął pod uwagę przepisy art. 58 Kodeksu pracy oraz art. 94 3 § 4 Kodeksu Pracy.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy kwota otrzymanego przez Niego odszkodowania podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2019 r. poz. 1040 i 1043), z wyjątkiem:

określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) zacytowanego przepisu.

Zgodnie z art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy – ilekroć w Kodeksie pracy jest mowa o prawie pracy, rozumie się przez to przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, określające prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, a także postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów określających prawa i obowiązki stron stosunku pracy.

Podkreślić należy, że wyżej przytoczone zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem, korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
1. ustawy,
2. przepisów wykonawczych do ustawy,
3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,
wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.).

Odwołując się zatem do prawa cywilnego należy stwierdzić, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie. Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy, w sprawach nieuregulowanych przepisami prawa pracy, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Powyższe oznacza, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy, posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 183d, art. 361, art. 45, art. 50 § 1 i § 3, art. 56, art. 943 § 3, art. 99, art. 1012 Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie, w sytuacji gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony narusza przepisy o wypowiadaniu takiej umowy o pracę (art. 50 § 3 Kodeksu pracy), przepisy o wypowiadaniu warunków pracy i płacy (art. 50 § 1 w zw. z art. 42 § 1 Kodeksu pracy) bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 50 § 3 Kodeksu pracy, jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w § 3, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące (art. 50 § 4 kodeksu pracy).

Funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy –poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

W myśl art. 45 § 1 ww. ustawy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 cyt. ustawy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe, w takim przypadku sąd orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 powyższej ustawy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 471 Kodeksu pracy).

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, umowę o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron. Jednakże należy zauważyć, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł z byłym pracodawcą ugodę sądową. Strony oświadczyły, ze ugoda wyczerpuje wszelkie ich wzajemne roszczenia związane z łączącym je stosunkiem pracy. Na mocy przedmiotowej ugody doszło m.in. do zmiany sposobu rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron. Wnioskodawca wskazał, że odstąpił On od dochodzenia przed sądem pracy zarówno odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w związku z nieuzasadnionym rozwiązaniem przez pracodawcę umowy o pracę w trybie art. 52 Kodeksu Pracy, jak i od zasądzenia na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania tytułem zadośćuczynienia z powodu stosowania względem Niego mobbingu.

Zgodnie z art. 917 Kodeksu cywilnego, strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Wobec tego, zawarta między Wnioskodawcą, a byłym pracodawcą ugoda sądowa stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że kwota wypłacona Wnioskodawcy ma charakter umowny, gdyż wynika jedynie z ustaleń pomiędzy stronami ugody, a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron. Wysokość odszkodowania nie wynika z przepisów ustaw, układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumieniach zbiorowych regulujących wysokość lub zasady ustalania odszkodowania. Ponadto w zawartej ugodzie nie stwierdzono naruszenia przepisów prawa pracy traktujących o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedzeniem. Doszło natomiast do zawarcia ugody, na mocy której pracodawca zobowiązał się do zapłaty stosownej kwoty tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę. Zatem w przedmiotowej sprawie nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy, bez względu na to, czy pracownik poniósł jakąkolwiek szkodę.

W związku z tym należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane Wnioskodawcy przez byłego pracodawcę nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, przedmiotowe świadczenie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie ww. artykułu.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymienione przepisy zwalniają od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako wyłączone ze zwolnienia – podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody (ugody w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego), której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

Określone w ugodzie sądowej odszkodowanie stanowi dla Wnioskodawcy należność za odstąpienie przez Wnioskodawcę od roszczeń wobec pracodawcy w związku z wypowiedzeniem przez pracodawcę stosunku pracy. W konsekwencji otrzymana przez Wnioskodawcę kwota jest zapłatą za zrzeczenie się przez Wnioskodawcę wszelkich roszczeń w stosunku do pracodawcy w związku z rozwiązaniem stosunku pracy, a jej wysokość została ustalona w oparciu o porozumienie pomiędzy Wnioskodawcą a pracodawcą. Jednocześnie wypłata przedmiotowego świadczenia stanowi dla pracodawcy gwarancję, że Wnioskodawca nie będzie składał jakichkolwiek roszczeń w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę.

Zatem, wypłacona przez byłego pracodawcę na rzecz Wnioskodawcy kwota odszkodowania nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą byłego pracownika). Odszkodowanie to ma tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki Wnioskodawca mógłby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło. W związku z powyższym, otrzymana kwota na podstawie ugody sądowej dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć.

W związku z tym, wypłacona przez byłego pracodawcę na rzecz Wnioskodawcy kwota nie będzie również korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe znajduje potwierdzenie m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 20 października 2016 r., sygn. akt III SA/Wa 2827/15 oraz w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 stycznia 2015 r., sygn. akt. II FSK 2918/12.

Przyznanie przez pracodawcę (byłego pracodawcę) różnorodnych dodatkowych świadczeń – nawet jeśli nazywane są przez strony umowy „odszkodowaniem” – nie oznacza, że takie świadczenia mają każdorazowo charakter odszkodowawczy, zmierzają do naprawienia szkody. Nie nazwa, lecz rzeczywisty charakter świadczenia decyduje o tym, czy przybiera ono cechy odszkodowania, czy też nie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w prawomocnym wyroku z dnia 13 lutego 2019 r., sygn. akt III SA/Wa 1008/18 wskazał, że: „(…) Nazwanie świadczenia odszkodowaniem nie oznacza, że obiektywnie posiada ono taki charakter i zawiera się w pojęciu odszkodowania lub zadośćuczynienia korzystającego ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Skoro bowiem odszkodowanie jest świadczeniem, którego zasadniczym celem jest naprawienie wyrządzonej szkody, która nastąpiła wbrew woli uprawnionego, natomiast zadośćuczynienie jest świadczeniem z tytułu wyrządzonej szkody niematerialnej (krzywdy), to nie można przyjąć, że uzyskane przez skarżącego świadczenie wypełnia cechy tak rozumianego odszkodowania lub zadośćuczynienia. (…)”

Wojewódzki Sąd Administracyjny potwierdził swoje stanowisko także w wyroku z dnia 26 lipca 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 2219/16: „dokonując wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3 i 3b u.p.d.o.f należy wreszcie mieć na uwadze, że o charakterze danego świadczenia nie przesądza sama jego nazwa, a rzeczywisty charakter świadczenia. Na gruncie zastosowania tego przepisu należy badać, oprócz jego podstawy prawnej także charakter i funkcje świadczenia, żeby ocenić, czy jest ono zwolnione od podatku. Kwota wynikająca z zawartej ugody, nazwana przez strony odszkodowaniem, nie musi mieć rzeczywiście charakteru odszkodowawczego i odwrotnie – nie sprecyzowanie, że dane świadczenie jest odszkodowaniem, nie determinuje takiego charakteru tegoż świadczenia.”

Zatem, otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lub 3b ww. ustawy. W konsekwencji, były pracodawca postąpił prawidłowo potrącając od przedmiotowego świadczenia zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy wskazać, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą sytuacji podobnych do zdarzeń opisanych przez Wnioskodawcę, ale nie tożsamych. Niemniej jednak, w toku rozważań nad sposobem rozstrzygnięcia wniosku organ miał na względzie także prezentowane w nich stanowiska i argumenty.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Ponadto wyjaśnić należy, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin