Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.63.2020.1.TK
z 17 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2020 r. (data wpływu 18 lutego 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika i opodatkowania sprzedaży sześciu niezabudowanych działek powstałych po podziale działki nr 1/1 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika i opodatkowania sprzedaży sześciu niezabudowanych działek powstałych po podziale działki nr 1/1.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w 1996 r. nabył działkę o powierzchni 1,7743 ha. Wnioskodawca nabył ją jako osoba fizyczna do majątku osobistego. Działka ta jest niezabudowana oraz nie była nigdy zagospodarowana ani też nie była użytkowana w ramach żadnej działalności gospodarczej.

Obecnie Wnioskodawca przeprowadza podział tej działki na mniejsze działki o powierzchni do 3.000 m². Będą to działki przeznaczone zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. W przyszłości planowa jest sprzedaż tych niezabudowanych działek.

Przed sprzedażą Wnioskodawca poniesie następujące wydatki:

1. „uzbrojenie” działek (prąd, woda, kanalizacja, gaz);
2. wynagrodzenie geodety i koszty pozyskania map geodezyjnych.
   
   

Szacowane koszty „uzbrojenia” działek i koszty geodezyjne wyniosą około 10 000,00 zł.

Ponadto, Wnioskodawca zawrze umowę z pośrednikiem od nieruchomości, który będzie poszukiwał klientów na te działki (m.in. zamieści zdjęcia działek w internecie wraz z ich opisem) oraz od strony formalnej będzie obsługiwał ich sprzedaż. Żadne szersze działania reklamowe, czy też marketingowe związane ze sprzedaż tych działek nie są planowane.

WJ prowadzi działalność gospodarczą (działalności rolna na innych gruntach – gruntach rolnych) i jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tego tytułu.

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnia:

1. Wnioskodawca nabył w 1996 r. działkę nr 1/1 o powierzchni 1,7743 ha na podstawie umowy kupna-sprzedaży.
2. Nabycie powyższej działki nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (ani czynności zwolnionej z tego podatku) i czynność ta nie była udokumentowana fakturą VAT.
3. Wnioskodawcy z tytułu nabycia ww. nieruchomości nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ transakcja nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, zatem nie została wystawiona faktura VAT.
4. Wnioskodawca nabył działkę nr 1/1 na własne potrzeby mieszkaniowe. Wnioskodawca planował tam wybudować budynek mieszkalny dla siebie, ale tego planu nigdy nie zrealizował. Działka od momentu zakupu nie była w ogóle użytkowana ani wykorzystywana w żaden sposób. Ten stan nie ulegnie zmianie do dnia planowanej sprzedaży działek w przyszłości.
5. Wnioskodawca podzieli działkę nr 1/1 na sześć (6) działek.
6. Przedmiotem planowanej sprzedaży będzie sześć (6) działek. Do podziału działki nr 1/1 dojdzie w niedalekiej przyszłości, stąd na chwilę obecną nie są jeszcze znane numery jakie zostaną nadane poszczególnym działkom.
7. Wnioskodawca jest rolnikiem i nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.
8. Z nieruchomości gruntowej (ww. działka) nie były, nie są i nie będą dokonywane zbiory i dostawy produktów rolnych. Działka ta w żaden sposób nie była, nie jest i nie będzie wykorzystywana pod produkcję rolną.
9. Przedmiotowa nieruchomość (działka nr 1/1) nie była, nie jest i nie będzie przedmiotem udostępnienia osobom trzecim na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia itp.
10. Wnioskodawca nie zamieszczał i nie zamierza zamieszczać ogłoszeń o sprzedaży nieruchomości w środkach masowego przekazu.
11. Jak wyżej wyjaśniono, działka nr 1/1 nie była, nie jest i nie będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę na cele działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług ani na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług. Po podziale działki nr 1/1 na sześć (6) osobnych działek w niedalekiej przyszłości stan ten nie ulegnie zmianie.
12. Wnioskodawca nie wie z czyjej inicjatywy nastąpiło uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i wynikające z ww. planu przeznaczenie działek. Wnioskodawca o to nie wnioskował do organu administracji samorządowej.
    
    

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca dokonując w przyszłości sprzedaży niezabudowanych działek stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, zobowiązanym do opodatkowania sprzedaży tych działek podatkiem od towarów i usług według stawki 23% VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonując sprzedaży ww. działek w przyszłości nie stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy VAT, a tym samym nie będzie zobowiązany do opodatkowania ich sprzedaży podatkiem z zastosowaniem stawki 23% VAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Wprawdzie Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na gruntach rolnych i jest podatnikiem podatku VAT z tego tytułu, jednakże działki, o których wyżej mowa nigdy nie były użytkowane w ramach jakiejkolwiek działalności gospodarczej (są w majątku prywatnym Wnioskodawcy) i Wnioskodawca będzie je sprzedawał jako osoba prywatna.

Warto w tym miejscu odwołać się do orzecznictwa sądowego. Zarówno krajowe, jak i unijne orzecznictwo wypracowało pewne kryteria pomagające ocenić, kiedy zbywca nieruchomości występuje w roli podatnika VAT, a kiedy jedynie zarządza własnym majątkiem. Wskazano je m.in. w wyroku TSUE z dnia 15 września 2011 r. (C-180/10 i C-181/10) oraz w wyrokach NSA: z dnia 18 października 2011 r. (I FSK 1536/10) i z dnia 1 czerwca 2017 r. (I FSK 451/17).

TSUE w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (...), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Warto też zwrócić uwagę na wyrok WSA w Krakowie I SA/Kr 320/15, w którym stwierdzono, że także stanowisko jakoby zlecenie sprzedaży wskazanych działek profesjonalnemu pośrednikowi zajmującemu się obrotem nieruchomościami świadczyło o podjęciu przez skarżącą czynności o charakterze zawodowym (profesjonalnym), przeczy logice oraz doświadczeniu życiowemu. Skoro bowiem podatniczka zleca sprzedaż działek pośrednikowi w obrocie nieruchomościami to oznacza, iż sama nie działa w tym zakresie zawodowo (profesjonalnie). Wynik takiego wnioskowania jest logiczny choćby ze względów finansowych i pragmatycznych oraz świadczy o braku profesjonalnego doświadczenia skarżącej w tym zakresie (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 30 stycznia 2013 r., sygn. akt I SA/Po 839/12 oraz wyrok NSA z dnia 3 czerwca 2014 r., sygn. akt I FSK 955/13). O ile zatem w związku z nieruchomością nie były podejmowane przez podatniczkę czynności o charakterze kwalifikowanym (charakterystyczne np. dla działalności deweloperskiej czy też z zakresu obrotu nieruchomościami), z pojęciem działalności gospodarczej nie powinny być identyfikowane jedynie transakcje odpłatnego zbycia nieruchomości, w związku z wyzbywaniem się majątku uzyskanego w przeszłości. Samo tylko wyodrębnienie z jednej nieruchomości działek gruntu, powiązane także z koniecznością uprzedniego uzyskania stosownych decyzji administracyjnych, czy uregulowania prawidłowego dostępu do nich, nie wykracza poza działania mieszczące się w zwykłym zarządzie własnymi sprawami majątkowymi (wyroki NSA: z dnia 9 marca 2016 r., sygn. akt II FSK 1423/14 oraz 5 marca 2019 r., sygn. akt II FSK 829/17).

W rozważanej sytuacji, grunt, który jest obecnie przedmiotem podziału został nabyty przez WJ w 1996 r. i nie był nigdy użytkowany w ramach jakiejkolwiek działalności gospodarczej. WJ do momentu sprzedaży tych gruntów poniesie jedynie niewielkie koszty „uzbrojenia” tych działek (media) oraz koszty geodezyjne. Ponadto, Wnioskodawca zawrze umowę z pośrednikiem od nieruchomości, który będzie poszukiwał klientów na te działki (m.in. standardowo zamieści zdjęcia działek w internecie wraz z ich opisem). Żadne szersze działania reklamowe, czy też marketingowe związane ze sprzedaż tych działek nie są planowane.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, w związku ze sprzedażą ww. działek w przyszłości nie stanie się On podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, a tym samym nie będzie zobowiązany do opodatkowania ich sprzedaży podatkiem od towarów i usług według stawki 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów – w rozumieniu art. 7 ustawy – podlega jednak opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej – zawarta w ustawie – ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W podobny sposób kwestię tę rozstrzygnął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

W świetle powyższego w sprawach dotyczących opodatkowania dostawy nieruchomości dokonywanej przez osoby fizyczne konieczne staje się ustalenie, czy w celu sprzedaży nieruchomości zbywca podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez handlowców w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż ta nastąpiła w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

W tym miejscu należy podkreślić, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE z dnia 4 października 1995 r. w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w 1996 r. nabył działkę nr 1/1 o powierzchni 1,7743 ha. Wnioskodawca nabył ją jako osoba fizyczna do majątku osobistego. Działka ta jest niezabudowana oraz nie była nigdy zagospodarowana ani też nie była użytkowana w ramach żadnej działalności gospodarczej.

Obecnie Wnioskodawca przeprowadza podział tej działki na mniejsze działki o powierzchni do 3.000 m². Będą to działki przeznaczone zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną. W przyszłości planowa jest sprzedaż tych niezabudowanych działek.

Przed sprzedażą Wnioskodawca poniesie wydatki na: „uzbrojenie” działek (prąd, woda, kanalizacja, gaz); wynagrodzenie geodety i koszty pozyskania map geodezyjnych.

Szacowane koszty „uzbrojenia” działek i koszty geodezyjne wyniosą około 10 000,00 zł.

Ponadto, Wnioskodawca zawrze umowę z pośrednikiem od nieruchomości, który będzie poszukiwał klientów na te działki (m.in. zamieści zdjęcia działek w internecie wraz z ich opisem) oraz od strony formalnej będzie obsługiwał ich sprzedaż. Żadne szersze działania reklamowe, czy też marketingowe związane ze sprzedaż tych działek nie są planowane.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą (działalności rolna na innych gruntach – gruntach rolnych) jest podatnikiem podatku od towarów i usług z tego tytułu.

Wnioskodawca nabył w 1996 r. działkę nr 1/1 o powierzchni 1,7743 ha na podstawie umowy kupna-sprzedaży.

Nabycie powyższej działki nie nastąpiło w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (ani czynności zwolnionej z tego podatku) i czynność ta nie była udokumentowana fakturą VAT.

Wnioskodawcy z tytułu nabycia ww. nieruchomości nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, ponieważ transakcja nie była opodatkowana podatkiem od towarów i usług, zatem nie została wystawiona faktura VAT.

Wnioskodawca nabył działkę nr 1/1 na własne potrzeby mieszkaniowe. Wnioskodawca planował tam wybudować budynek mieszkalny dla siebie, ale tego planu nigdy nie zrealizował. Jak wyjaśniono w złożonym wniosku, działka od momentu zakupu nie była w ogóle użytkowana ani wykorzystywana w żaden sposób. Ten stan nie ulegnie zmianie do dnia planowanej sprzedaży działek w przyszłości.

Wnioskodawca podzieli działkę nr 1/1 na sześć działek.

Przedmiotem planowanej sprzedaży będzie sześć działek. Do podziału działki nr 1/1 dojdzie w niedalekiej przyszłości, stąd na chwilę obecną nie są jeszcze znane numery jakie zostaną nadane poszczególnym działkom.

Z ww. działki nie były, nie są i nie będą dokonywane zbiory i dostawy produktów rolnych. Działka ta w żaden sposób nie była, nie jest i nie będzie wykorzystywana pod produkcję rolną.

Działka nr 1/1 nie była, nie jest i nie będzie przedmiotem udostępnienia osobom trzecim na podstawie umowy najmu, dzierżawy, użyczenia itp.

Wnioskodawca nie zamieszczał i nie zamierza zamieszczać ogłoszeń o sprzedaży nieruchomości w środkach masowego przekazu.

Działka nr 1/1 nie była, nie jest i nie będzie wykorzystywana przez Wnioskodawcę na cele działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług ani na cele działalności zwolnionej od podatku od towarów i usług. Po podziale działki nr 1/1 na sześć osobnych działek stan ten nie ulegnie zmianie.

Wnioskodawca nie wie z czyjej inicjatywy nastąpiło uchwalenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i wynikające z ww. planu przeznaczenie działek. Wnioskodawca o to nie wnioskował do organu administracji samorządowej.

W związku z powyższym opisem Wnioskodawca ma wątpliwości, czy dokonując w przyszłości sprzedaży niezabudowanych działek stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zobowiązanym do opodatkowania sprzedaży tych działek podatkiem od towarów i usług według stawki 23% VAT.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, aby wyjaśnić wątpliwości Wnioskodawcy należy w pierwszej kolejności ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowany będzie działać w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W niniejszej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując dostawy działek Wnioskodawca wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawę towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak. Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego nie wynika bowiem taka aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca nie podjął ciągu działań, które wskazywałyby na aktywność w zakresie obrotu nieruchomościami (takich jak np.: ogrodzenie działek, wystąpienie o warunki zabudowy, wnioskowanie o objęcie nieruchomości planem zagospodarowania przestrzennego itd.). Co prawda Wnioskodawca planuje podzielić działkę nr 1/1 na 6 działek oraz uzbroić (Wnioskodawca wskazał, że poniesie wydatki na uzbrojenie działek (prąd, woda, kanalizacja i gaz)), a także planuje zawrzeć umowę z pośrednikiem nieruchomości, który będzie poszukiwał klientów na te działki (m.in. zamieści zdjęcia działek w internecie wraz z opisem) oraz od strony formalnej będzie obsługiwał sprzedaż. Jednak, w omawianej sytuacji należy skazać, że ww. działania Wnioskodawcy nie mogą świadczyć o zamiarze wykonywania działalności gospodarczej w zakresie profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

W tym miejscu należy wskazać na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 kwietnia 2016 r., sygn. akt I SA/Gd 234/16, w którym sąd stwierdził, że: „Uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla czterech działek powstałych w wyniku podziału działki siedliskowej, a także sprzedaż za pośrednictwem portali internetowych oraz biura nieruchomości nie stanowi o zawodowej działalności skarżącej. (…) Korzystanie z biura nieruchomości czy portali internetowych przy sprzedaży nieruchomości przemawia raczej za tym, że skarżąca nie zajmuje się profesjonalnym obrotem nieruchomościami. Trudno przy tym wyobrazić sobie w jaki inny sposób mogłaby znaleźć potencjalnych nabywców działek”.

Zatem w rozpatrywanej sprawie sprzedaż działek można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawca dokonując dostawy działek będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, i nie wystąpi w roli podatnika podatku od towarów i usług. Skutkiem powyższego transakcje zbycia ww. działek nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a tym samym w rozpatrywanej sprawie nie będą miały zastosowania przepisy ustawy.

Podsumowując, Wnioskodawca dokonując w przyszłości sprzedaży sześciu niezabudowanych działek nie stanie się podatnikiem podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy, zobowiązanym do opodatkowania sprzedaży tych działek podatkiem od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy oceniono jako prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.