2020.04.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.70.2020.1.EB
z 23 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), w zw. z art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lutego 2020 r. (data wpływu 24 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy licytacyjnej nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy licytacyjnej nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym (…) (dalej: Wnioskodawca, Zainteresowany) na podstawie art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz. U. 2020 r., poz. 106, z późn. zm., powoływana dalej jako ustawa o VAT), wykonując czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, jest płatnikiem podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji.

W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko Panu (…) Wnioskodawca wszczął egzekucję z nieruchomości gruntowej zabudowanej oznaczonej nr działek 1 i 2 położonej w m. (…) gm. (…), dla której Sąd Rejonowy (…) Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (…).

Działki gruntu sąsiadują ze sobą i tworzą jedną gospodarczą całość o łącznej powierzchni 0,2400 ha. Nieruchomość zabudowana jest budynkami o charakterze produkcyjno-usługowymi wraz z infrastrukturą towarzyszącą prawidłowemu funkcjonowaniu nieruchomości (woda z sieci ogólnodostępnej, kanalizacja sanitarna do własnej oczyszczalni, energia elektryczna, centralne ogrzewanie z własnej kotłowni opalanej węglem - piec węglowy nie stanowi własności dłużnika).

W skład zabudowań wchodzą:

kompleks dwóch budynków produkcyjno-usługowych – o łącznej powierzchni użytkowej (...) m² i powierzchni zabudowy (...) m². Budynki zostały wybudowane w latach 90-tych ubiegłego stulecia. Budynki stanowią gospodarczą całość, zlokalizowane są na działce nr ewid. 1, fragment budynku nr 1 znajduje się również na działce nr ewid. 2: budynek nr 1 o powierzchni użytkowej (...) m², budynek nr 2 o powierzchni użytkowej (...) m²;
kontener stalowy o powierzchni użytkowej (...) m² – znajduje się na działce o nr ewid. 1;
budynek gospodarczo-usługowy z pomieszczeniami biurowo-socjalnymi (w trakcie budowy) o powierzchni użytkowej (...) m² – znajduje się na działce o nr ewid. 1, fragment znajduje się na działce o nr ewid. 2. Budowę rozpoczęto na podstawie decyzji nr (…) z dnia 21 stycznia 2008 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz decyzji nr (…) z dnia 5 września 2008 r. o pozwoleniu na budowę. Ostatniego wpisu w dzienniku budowy (nr (...) wydany 12 marca 2009 r.) dokonano w dniu 15 września 2010 r. Budowę przerwano. Zaawansowanie prac ok. 50%.

Dla obszaru, na którym znajduje się nieruchomość brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (utracił moc z dnia 31 grudnia 2003 r.). Nieruchomość, zgodnie ze zamianami "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (…)” (II edycja) uchwalonego przez Radę Gminy (…) uchwałą nr (…) z dnia 8 czerwca 2015 r. znajduje się na terenie oznaczonym jako „zabudowa produkcyjno-usługowa i usługowa”. Dłużnik nabył nieruchomość na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego (…) z dnia 10 września 2007 r. sygn. akt (…) o przysądzeniu własności. Nieruchomość zabudowana była wówczas budynkiem produkcyjno-biurowym i budynkiem produkcyjno-magazynowym (kompleks dwóch budynków produkcyjno-usługowych). Transakcja była opodatkowana podatkiem od towarów i usług w części dotyczącej dostawy budynku produkcyjno-magazynowego.

Dłużnik nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zakończył prowadzenie działalności gospodarczej w dniu 22 listopada 2013 r. Dłużnik do dnia zakończenia prowadzenia działalności wykorzystywał ww. nieruchomość w prowadzonej działalności gospodarczej. Dłużnik nie sporządził spisu natury na dzień likwidacji działalności gospodarczej. Po dniu zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej nieruchomość nie była udostępniana osobom trzecim na podstawie umów cywilnoprawnych ani odpłatnie ani nieodpłatnie. Dłużnik po likwidacji działalności gospodarczej nie dokonywał żadnych nakładów zmierzających do zwiększenia wartości nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy planowana sprzedaż licytacyjna nieruchomości będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, czy też będzie zwolniona z tego podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględniając stan prawny w zakresie podatku od towarów i usług, a także mając na uwadze poprawność realizacji obowiązków podatkowych komornika sądowego jako płatnika podatku od towarów i usług Wnioskodawca uważa, że sprzedaż licytacyjna nieruchomości nie będzie stanowiła czynności wykonywanej w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zatem nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy - podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT – przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami – według art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Tak więc, w świetle przytoczonych powyżej przepisów, zarówno grunt, jak i budynek spełniają definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż traktowana jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Opodatkowaniu podatkiem podlegają również towary w przypadku, o którym mowa w art. 14 (art. 5 ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z at. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną, wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3, zwany dalej "spisem z natury".

Podatnicy są obowiązani złożyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości towarów i o kwocie podatku należnego, nie później niż w dniu złożenia deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3.

Obowiązek podatkowy w przypadku, o którym mowa w art. 14 ust. 1, powstaje w dniu rozwiązania spółki, zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu albo wystąpienia przypadków, o których mowa w ust. 1 pkt 3 (art. 14 ust. 6 ustawy).

Dalej, zgodnie z art. 14 ust. 7 ustawy o VAT, dostawa towarów dokonywana przez byłych wspólników spółek, o których mowa w ust. 1 pkt 1, oraz przez osoby fizyczne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 3, której przedmiotem są towary objęte spisem z natury, podlega zwolnieniu od podatku przez okres 12 miesięcy od dnia, o którym mowa w ust. 6, pod warunkiem rozliczenia podatku od towarów objętych spisem z natury.

Według art. 14 ust. 8 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest wartość towarów podlegających spisowi z natury, ustalona zgodnie z art. 29a ust. 2.

Stosownie do treści art. 29a ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów lub towarów podobnych, a gdy nie ma ceny nabycia – koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów.

Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Jeśli zatem osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Towar po likwidacji działalności, staje się majątkiem prywatnym danej osoby fizycznej, który dalej może darować lub sprzedać na umowę kupna - sprzedaży.

Po likwidacji prowadzenia działalności gospodarczej przez Dłużnika przedmiotowa nieruchomość nie była i nadal nie jest wykorzystywana do jakichkolwiek celów zarobkowych, oznacza to, że stanowi ona majątek osobisty dłużnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2019 r. poz. 1438, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 18 ustawy wprowadza szczególną na gruncie przepisów ustawy regulację, kiedy to należny podatek pobierany jest i odprowadzany do urzędu skarbowego przez płatnika, a nie przez podatnika. Płatnik pełni w tym przypadku rolę pośrednika pomiędzy podatnikiem a organem podatkowym, przekazując organowi środki pieniężne podatnika. Uzasadnione jest to charakterem odpłatnej dostawy następującej w ramach wykonywania czynności egzekucyjnych. Jeżeli bowiem dłużnik niesolidnie spłaca swoje zobowiązania i w celu wyegzekwowania należności wszczęto przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne, to istnieją podstawy do uznania, że nie uiści również podatku należnego w związku z dostawą mającą miejsce w ramach egzekucji.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W świetle przedstawionych powyżej przepisów, nieruchomość, zarówno gruntowa, jak i zabudowana, spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność, stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy, wskazać należy, że w przypadku, gdy dłużnik – właściciel danej nieruchomości – jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą, istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. W tym miejscu należy podkreślić, że wprawdzie pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92, które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego powyżej orzeczenia C-291/92 wynika, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania nieruchomości (lub jej części) wyłącznie do celów osobistych.

Tym samym określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wskażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą.

Stwierdzić należy, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca na podstawie art. 18 ustawy o podatku od towarów i usług wykonując czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, jest płatnikiem podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji.

W toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko Dłużnikowi Wnioskodawca wszczął egzekucję z nieruchomości gruntowej zabudowanej oznaczonej nr działek 1 i 2. Działki gruntu sąsiadują ze sobą i tworzą jedną gospodarczą całość o łącznej powierzchni 0,2400 ha. Nieruchomość zabudowana jest budynkami o charakterze produkcyjno-usługowymi wraz z infrastrukturą towarzyszącą prawidłowemu funkcjonowaniu nieruchomości (woda z sieci ogólnodostępnej, kanalizacja sanitarna do własnej oczyszczalni, energia elektryczna, centralne ogrzewanie z własnej kotłowni opalanej węglem – piec węglowy nie stanowi własności dłużnika).

W skład zabudowań wchodzą:

kompleks dwóch budynków produkcyjno-usługowych – o łącznej powierzchni użytkowej (...) m² i powierzchni zabudowy (...) m². Budynki zostały wybudowane w latach 90-tych ubiegłego stulecia. Budynki stanowią gospodarczą całość, zlokalizowane są na działce nr ewid. 1, fragment budynku nr 1 znajduje się również na działce nr ewid. 2: budynek nr 1 o powierzchni użytkowej (...) m², budynek nr 2 o powierzchni użytkowej (...) m²;
kontener stalowy o powierzchni użytkowej (...) m² – znajduje się na działce o nr ewid. 1;
budynek gospodarczo-usługowy z pomieszczeniami biurowo-socjalnymi (w trakcie budowy) o powierzchni użytkowej (...) m² – znajduje się na działce o nr ewid. 1, fragment znajduje się na działce o nr ewid. 2. Budowę rozpoczęto na podstawie decyzji nr (…) z dnia 21 stycznia 2008 r. o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu oraz decyzji nr (…) z dnia 5 września 2008 r. o pozwoleniu na budowę. Ostatniego wpisu w dzienniku budowy (nr (...) wydany 12 marca 2009 r.) dokonano w dniu 15 września 2010 r. Budowę przerwano. Zaawansowanie prac ok. 50%.

Dla obszaru, na którym znajduje się nieruchomość brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (utracił moc z dnia 31 grudnia 2003 r. Dłużnik nabył nieruchomość na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 10 września 2007 r. o przysądzeniu własności. Nieruchomość zabudowana była wówczas budynkiem produkcyjno-biurowym i budynkiem produkcyjno-magazynowym (kompleks dwóch budynków produkcyjno-usługowych). Transakcja była opodatkowana podatkiem od towarów i usług w części dotyczącej dostawy budynku produkcyjno-magazynowego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą zwolnienia od podatku dostawy licytacyjnej nieruchomości.

Aby ustalić czy Wnioskodawca, jako komornik sądowy, będzie zobowiązany do opodatkowania sprzedaży przedmiotowej nieruchomości, należy dokonać analizy, czy Dłużnik w okolicznościach opisanych we wniosku będzie podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy.

W niniejszej sprawie, brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Zainteresowanych w przedmiocie zbycia opisanych nieruchomości, która byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności). Sprzedawane działki zostały wycofane do majątku prywatnego Dłużnika i od tego momentu nie były one wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej. Nie wystąpił również ciąg zdarzeń, które przesądzają, że sprzedaż wskazanych we wniosku nieruchomości wypełnia przesłanki działalności gospodarczej. Dłużnik nie podjął takich aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, które świadczyłyby o angażowaniu środków w sposób podobny do wykorzystywanych przez handlowców. Dłużnik, sprzedając przedmiotowe nieruchomości, będzie korzystać z przysługującego Jemu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz cytowane regulacje z zakresu podatku od towarów i usług organ interpretacyjny stwierdza, że sprzedaż przez Komornika przedmiotowej nieruchomości, o której mowa we wniosku, należącej do Dłużnika – nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z treści wniosku nie wynika, aby Dłużnik po likwidacji działalności gospodarczej w dniu 22 listopada 2013 r. wykonywał lub miał zamiar wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT (w tym w zakresie najmu lub dzierżawy), w której wykorzystywałby ww. nieruchomość. Jak bowiem wynika z treści wniosku, po likwidacji prowadzenia działalności gospodarczej przez Dłużnika przedmiotowa nieruchomość nie była i nadal nie jest wykorzystywana do jakichkolwiek celów zarobkowych. Zatem skoro nieruchomość ta od października 2013 r. nie była wykorzystywana przez Dłużnika do działalności gospodarczej to stanowiła Jego majątek prywatny. Zatem w opisanej sytuacji Dłużnik nie wystąpi w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu ww. przepisu ustawy. Wobec tego sprzedaż licytacyjna nieruchomości będzie sprzedażą majątku osobistego Dłużnika, do której unormowania z zakresu podatku od towarów i usług nie znajdą zastosowania.

Podsumowując, planowana sprzedaż licytacyjna nieruchomości należącej do Dłużnika nie będzie w ogóle podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zaznacza się, że w niniejszej interpretacji udzielono odpowiedzi wyłącznie w zakresie zadanego pytania i przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego. Inne kwestie, nieobjęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa – rozpatrzone, dotyczy to m.in. kwestii obowiązku sporządzenia przez Dłużnika spisu z natury.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID- 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2020 r., poz. 374, z późn. zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu

Skargę wnosi się na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin