2020.04.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.44.2020.3.JKU
z 24 kwietnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 900 z późn. zm.), oraz art. 15zzs ust. 7 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 31 stycznia 2020 r. (data wpływu 3 lutego 2020 r.), uzupełnionym 23 i 30 marca 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy realizowana przez Wnioskodawcę Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, spełniający warunki wskazane w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT,
czy odsetki od Obligacji oraz odsetki od środków udostępnionych Spółce w ramach uczestnictwa w systemie cash-pooling - w części, w jakiej zostały przeznaczone na finansowanie Inwestycji - można uznać za koszty finansowania dłużnego wynikające z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej (tj. Inwestycji), a tym samym koszty te nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT

-jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 lutego 2020 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

czy realizowana przez Wnioskodawcę Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, spełniający warunki wskazane w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT,
czy odsetki od Obligacji oraz odsetki od środków udostępnionych Spółce w ramach uczestnictwa w systemie cash-pooling - w części, w jakiej zostały przeznaczone na finansowanie Inwestycji - można uznać za koszty finansowania dłużnego wynikające z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej (tj. Inwestycji), a tym samym koszty te nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 17 marca 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-3.4010.44.2020.1.JKU wezwano do jego uzupełnienia, co tez nastąpiło 23 i 30 marca 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – X Sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) posiada siedzibę i zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz jest zarejestrowanym podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i tym samym podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka prowadzi działalność w ramach Grupy Kapitałowej (dalej: „Grupa”).

Wnioskodawca prowadzi inwestycję polegającą na budowie nowego bloku energetycznego, wraz z infrastrukturą towarzyszącą (dalej: „Inwestycja”). Inwestycja jest zlokalizowana na terenach o charakterze przemysłowym oraz techniczno-produkcyjnym.

Realizowana Inwestycja jest (…).

Budowa Inwestycji stanowi realizację celów określonych w projekcie „(…)”. Jak wynika z tego dokumentu, (…).

We wspomnianym dokumencie wskazuje się, że (…).

W związku z powyższym, dla pokrycia rosnącego popytu na energię elektryczną oraz w sytuacji znacznych wycofań jednostek wytwórczych z systemu energetycznego, konieczne jest tworzenie nowych inwestycji - jak Inwestycja realizowana przez Wnioskodawcę – (…).

Początkowo (...) Inwestycja była prowadzona przez X w ramach wyodrębnionego w schemacie organizacyjnym Oddziału. W wyniku reorganizacji X, 3 kwietnia 2017 r. doszło do podziału X przez wydzielenie zorganizowanej części przedsiębiorstwa (dalej: „ZCP”) w postaci Oddziału i przeniesienia jej na Spółkę. W ramach transferu ZCP przeniesiony został zespół składników materialnych i niematerialnych warunkujących prawidłowe funkcjonowanie Oddziału oraz ukończenie procesu inwestycyjnego, obejmujący m.in. środki trwałe w budowie w postaci Inwestycji realizowanej przez Oddział, a także zobowiązania finansowe zaciągnięte w celu finansowania Inwestycji.

Z uwagi na rozmiar Inwestycji oraz związane z nią koszty, od początku istniała konieczność sięgania po zewnętrzne źródła finansowania. Na etapie prowadzenia Inwestycji przez X, głównymi źródłami jej finansowania były obligacje emitowane przez X (dalej: „Obligacje”). Natomiast po przejęciu Inwestycji przez Wnioskodawcę, głównym źródłem finansowania stały się środki udostępnione Spółce w ramach systemu cash-pooling, którego uczestnikiem jest Spółka (dalej: „Środki z cash-pooling”).

W związku z powyższym, w wartości środków trwałych w budowie przekazanych w ramach ZCP do Wnioskodawcy ujęte zostały m.in. koszty obsługi zadłużenia, z którego finansowana była Inwestycja na etapie prowadzenia jej przez X. Koszty te obejmowały odsetki wypłacone przez X od wyemitowanych Obligacji.

Obligacje.

W latach (…) X wyemitowało łącznie (…) sztuk obligacji o całkowitej wartości nominalnej (…) zł, z czego na dzień wydzielenia (…) zł zobowiązania z tego tytułu wskazane zostało jako służące finansowaniu Inwestycji. W konsekwencji, w związku z wykorzystaniem finansowania w postaci obligacji w całym okresie Inwestycji, do wartości początkowej środków trwałych powstających w ramach Inwestycji zaliczono odsetki od Obligacji o łącznej wartości (…) zł.

Cash-pooling.

Zgodnie z treścią umowy cash-poolingu rzeczywistego, do której przystąpiła Spółka, jeden z Uczestników został wskazany przez strony jako tzw. Agent. Każdy z Uczestników, w tym także Wnioskodawca, zawarł z Agentem Umowę rozliczeniową w systemie cash-pooling (dalej: „Umowa rozliczeniowa”). Przedmiotem Umowy rozliczeniowej jest w szczególności ustalenie przez Agenta dla Uczestnika wysokości limitu dziennego, zmiany jego wysokości oraz ustalenie oprocentowania roszczeń.

Usługa realizowana przez Agenta polega na zarządzaniu fizycznymi transferami środków finansowych pomiędzy rachunkami bieżącymi klientów tej usługi. Usługa jest realizowana w oparciu o umowę, która została zawarta pomiędzy Bankiem a Uczestnikami (będącymi polskimi rezydentami podatkowymi; dalej: „Umowa”) oraz w oparciu o Umowę rozliczeniową.

Usługa funkcjonuje w oparciu o rachunki bankowe, otwarte i prowadzone w PLN dla Agenta (dalej: „Rachunek główny Agenta”) oraz Uczestników (dalej: „Rachunki”).

Zgodnie z Umową na koniec każdego dnia roboczego Bank przeprowadza następujące czynności:

ustala saldo każdego uczestnika,
w przypadku, gdy saldo Uczestnika niebędącego Agentem ma wartość:
1. ujemną - dokonuje transferu środków pieniężnych z Rachunku Głównego Agenta na Rachunek Uczestnika niebędącego Agentem,
2. dodatnią - dokonuje transferu środków pieniężnych z Rachunku Uczestnika niebędącego Agentem na Rachunek Główny Agenta, tak aby po dokonaniu tych przelewów salda Uczestników na rachunkach Uczestników niebędących Agentem były równe zeru.

Jeżeli Bank uzna, że:

co najmniej jeden Uczestnik niebędący Agentem jest Uczestnikiem Dodatnim (Uczestnik, którego saldo ma wartość dodatnią) i co najmniej jeden Uczestnik niebędący Agentem jest Uczestnikiem Ujemnym (Uczestnik, którego saldo rachunku ma wartość ujemną), to wówczas Agent z wykorzystaniem środków pieniężnych dostępnych na jego Rachunku Głównym spłaci zobowiązanie Uczestników Ujemnych względem Banku i nabędzie w ten sposób wierzytelność Banku względem Uczestników Ujemnych do wysokości dokonanej spłaty, wstępując tym samym w prawa zaspokojonego wierzyciela, tj. Banku w trybie art. 518 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1145 ze zm., dalej: „Kodeks cywilny”), Uczestnicy dodatni niebędący Agentem, z wykorzystaniem środków pieniężnych zgromadzonych na ich Rachunkach, spłacą zobowiązanie Agenta w rachunku Głównym Agenta (o ile Agent będzie Uczestnikiem Ujemnym) względem Banku i nabędą w ten sposób wierzytelność Banku względem Agenta do wysokości dokonanej spłaty, wstępując tym samym w prawa zaspokojonego wierzyciela, tj. Banku w trybie art. 518 § 1 Kodeksu cywilnego,
każdy z Uczestników innych niż Agent jest Uczestnikiem Ujemnym lub saldo Uczestnika jest równe zeru, to wówczas Agent, z wykorzystaniem środków pieniężnych dostępnych na Rachunku Głównym Agenta spłaci zobowiązania Uczestników Ujemnych względem Banku i nabędzie w ten sposób wierzytelność Banku względem Uczestników Ujemnych do wysokości dokonanej spłaty, wstępując tym samym w prawa zaspokojonego wierzyciela, tj. Banku, w trybie art. 518 § 1 Kodeksu cywilnego,
każdy z Uczestników innych niż Agent jest Uczestnikiem Dodatnim lub saldo Uczestnika jest równe zeru, to wówczas Uczestnicy Dodatni, z wykorzystaniem środków pieniężnych zgromadzonych na ich Rachunkach, spłacą zobowiązania Agenta w Rachunku Głównym i nabędą w ten sposób wierzytelność Banku względem Agenta do wysokości dokonanej spłaty, wstępując tym samym w prawa zaspokojonego wierzyciela, tj. Banku w trybie art. 518 § 1 Kodeksu cywilnego,
każdy z Uczestników jest Uczestnikiem Dodatnim lub saldo Uczestnika jest równe zeru, to wówczas Agent przejmie długi Banku względem Uczestników Dodatnich niebędących Agentem (tj. zobowiązanie Banku do wypłaty salda dodatniego Uczestnikom Dodatnim niebędącym Agentem) w trybie art. 519 § 1 Kodeksu cywilnego. Celem przejęcia długów Bank przeleje na Rachunek Główny Agenta kwotę w wysokości wartości nominalnej długów.

W przypadku, gdy limity dzienne nie zostaną spłacone na koniec dnia roboczego przez któregokolwiek Uczestnika innego niż Agent, Agent przejmuje długi Uczestników Ujemnych względem Banku z tytułu niespłaconego przez Uczestników Ujemnych sald.

Każdego dnia roboczego Bank będzie dokonywał obliczenia łącznej kwoty wzajemnych zobowiązań i wierzytelności między Agentem i każdym Uczestnikiem z osobna z tytułów wskazanych powyżej.

Bank dokonuje naliczenia odsetek należnych Uczestnikom (z wyłączeniem Agenta) z tytułu roszczeń przy zastosowaniu stawek określonych przez Agenta na każdy dzień występowania roszczenia.

Środki z cash-pooling stanowią zasadniczą część finansowania Inwestycji. W związku z tym Spółka występuje i może wystąpić w pozycji Uczestnika Ujemnego, a w rezultacie naliczane są obciążające Spółkę odsetki od udostępnionych w ramach cash-poolingu środków.

Przez wzgląd na fakt, iż obecnie zasadnicza część działalności Wnioskodawcy ogranicza się do budowy bloku energetycznego, z Rachunku ponoszone są głównie wydatki związane z Inwestycją, tj. wydatki na nabycie i wytworzenie środków trwałych. Jednocześnie, ponoszone są również inne wydatki związane z funkcjonowaniem Spółki, głównie koszty zarządu. W rezultacie można uznać, że środki udostępniane Wnioskodawcy w ramach cash-poolingu wykorzystywane są zarówno do pokrywania wydatków inwestycyjnych (zasadnicze przeznaczenie), jak również innych kosztów funkcjonowania Spółki związanych z bieżącą działalnością.

Ponieważ z Rachunku w ramach środków udostępnionych z cash-poolingu ponoszone są wydatki związane z realizacją inwestycji, Spółka będzie w stanie przypisać znaczną część odsetek do przedmiotowej Inwestycji. Zważywszy na wykorzystanie zadłużenia na finansowanie wydatków inwestycyjnych, odsetki będą więc mogły zostać przypisane do nabywanych/zakupionych środków trwałych. Od momentu przystąpienia do systemu cash-poolingu skapitalizowano odsetki w kwocie (…) zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy realizowana przez Wnioskodawcę Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, spełniający warunki wskazane w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT?
Czy odsetki od Obligacji oraz odsetki od środków udostępnionych Spółce w ramach uczestnictwa w systemie cash-pooling - w części, w jakiej zostały przeznaczone na finansowanie Inwestycji - można uznać za koszty finansowania dłużnego wynikające z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej (tj. Inwestycji), a tym samym koszty te nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy:

realizowana przez Wnioskodawcę Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, spełniający warunki wskazane w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT;
odsetki od Obligacji oraz odsetki od środków udostępnionych Spółce w ramach uczestnictwa w systemie cash-pooling - w części, w jakiej zostały przeznaczone na finansowanie Inwestycji - można uznać za koszty finansowania dłużnego wynikające z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej (tj. Inwestycji), a tym samym koszty te nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT.

Ad 1.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym (art. 15c ust. 3 ustawy o CIT).

Z kolei zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, przez pojęcie kosztów finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Jednocześnie, prawodawca zastrzegł w art. 15c ust. 8 ustawy o CIT, że przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie bierze się pod uwagę kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej, w przypadku którego spełnione są łącznie następujące warunki:

wykonawca projektu podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej;
aktywa, których projekt dotyczy, znajdują się w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;
koszty finansowania zewnętrznego są wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej,
dochody są osiągane w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Artykuł 15c ust. 10 ustawy o CIT wprowadza definicję „długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej”. W świetle ww. regulacji, długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej oznacza projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, będący w ogólnym interesie publicznym.

Ponadto art. 15c ust. 9 ustawy o CIT wskazuje, iż dochodu wynikającego z długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej nie uwzględnia się przy obliczaniu przychodów i kosztów, o których mowa w ust. 1 tego przepisu.

Powyższe rozwiązania (wprowadzone do ustawy o CIT w wyniku nowelizacji ww. ustawy, która weszła w życie od 1 stycznia 2018 r.) wynikają z konieczności dostosowania przepisów krajowych do Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „Dyrektywa ATAD”). Celem nowelizacji wskazanym w uzasadnieniu do projektu ustawy nowelizującej ustawę o CIT była konieczność uszczelnienia systemu podatku dochodowego przez wyeliminowanie niepożądanych działań prowadzących do nieuzasadnionego zmniejszenia podstawy opodatkowania (zob. Uzasadnienie do art. 15c Ustawy o CIT projektu ustawy zmieniającej ustawę o CIT).

Zmiana przepisów w powyższym zakresie wynika pośrednio z zaleceń dotyczących przeciwdziałania erozji bazy podatkowej i przenoszeniu zysków, opublikowanych przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (dalej: „OECD”; Raport OECD „Addressing Base Erosion and Profit Shifting”, sporządzony na zlecenie G20, Działanie 4, Aktualizacja z 2016 r.), które to zalecenia zostały przyjęte z zadowoleniem przez Radę Europejską i stały się podstawą do rozwiązań zawartych w Dyrektywie ATAD. OECD odgrywa istotną rolę w gospodarce światowej poprzez tworzenie optymalnych warunków międzynarodowych dla rozwoju gospodarczego jej państw członkowskich. OECD prowadzi badania poświęcone sytuacji gospodarczej poszczególnych krajów członkowskich i na tej podstawie publikuje raporty zawierające rekomendacje dla poszczególnych rządów krajów członkowskich. Należy jednak podkreślić, że - jak wskazuje sama OECD - „zalecenia nie są prawnie wiążące, jednak w praktyce mają dużą siłę motywującą ponieważ reprezentują polityczną gotowość państw członkowskich, w związku z czym oczekuje się, że państwa członkowskie dołożą wszelkich starań, aby w pełni je wdrożyć”. Dodatkowo treść rekomendacji OECD może stanowić wskazówkę i kierunek interpretacyjny w przypadku wątpliwości w wykładni obowiązujących przepisów.

W wyniku przeprowadzonych badań OECD dostrzegła konieczność ograniczenia możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania dłużnego ze względu na wykorzystywanie tego mechanizmu do tzw. agresywnego planowania podatkowego stosowanego przez przedsiębiorstwa nadużywające mechanizm finansowania dłużnego, którego efektem było wykazywanie straty na poziomie zysku przed opodatkowaniem. W celu ograniczenia nadużyć związanych z doliczeniem kosztów finansowania dłużnego OECD zaproponowała wprowadzenie progu limitującego wysokość kosztów finansowania dłużnego podlegającego odliczeniu, które to rozwiązanie zostało przyjęte na gruncie Dyrektywy ATAD, a w konsekwencji zostało implementowanie do ustawy o CIT.

Niezależnie od powyższych zaleceń OECD dostrzegła jednak konieczność pozostawienia państwom członkowskim możliwości zaliczenia bez ograniczeń do kosztów uzyskania przychodów kosztów finansowania zewnętrznego wykorzystywanych na cele inwestycji wykazujących silne powiązanie z sektorem publicznym, które z uwagi na ich specyfikę wykazują wysoki wskaźnik zadłużenia, ale nie powodują ryzyka wystąpienia erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysku.

Zgodnie z zaleceniami OECD, za takie projekty mogą zostać uznane projekty spełniające poniższe warunki:

projekt ma charakter długoterminowy (czas trwania inwestycji wynosi powyżej 10 lat), a środki trwałe składające się na projekt nie mogą zostać zbyte wedle swobodnego uznania podmiotu prowadzącego projekt,
podmiot prowadzący projekt, na gruncie umowy lub innej podstawy prawnej, jest zobowiązany przez jednostkę sektora publicznego lub organizację pożytku publicznego do dostarczania towarów lub usług leżących w ogólnym interesie publicznym, które to zobowiązanie jest przedmiotem szczególnej kontroli lub regulacji,
wypłata odsetek następuje na rzecz podmiotu trzeciego udzielającego kredytu, który to podmiot może dochodzić zaspokojenia swoich wierzytelności ze środków trwałych składających się na projekt lub z dochodów osiągniętych z przedmiotowego projektu. Jakiekolwiek inne porozumienia, na podstawie których osoby trzecie udzielające finansowania mogą dochodzić zaspokojenia z innych środków trwałych niż środki trwałe składające się na projekt, jak również gwarancje udzielone przez grupy spółek nie mogą zostać uznane za spełniające warunek wyłączenia,
pożyczka udzielona podmiotowi prowadzącemu projekt nie przekracza wartości lub szacunkowej wartości środków trwałych wykazywanych według ceny nabycia lub będących w toku budowy, chyba że dodatkowe finansowanie jest wykorzystywane na utrzymanie lub zwiększenie wartości środków trwałych. Za wyjątkiem minimalnego i przypadkowego finansowania udzielonego osobom trzecim (jak przykładowo na rachunku depozytowym), fundusze podmiotu prowadzącego projekt nie mogą być przedmiotem pożyczki na rzecz osób trzecich,
podmiot prowadzący projekt, koszty odsetek, środki trwałe składające się na projekt oraz zysk osiągnięty z projektu znajdują się w tym samym państwie, w którym osiągnięty zysk jest przedmiotem opodatkowania na zasadach podstawowych. W przypadku gdy środki trwałe składające się na projekt znajdują się na terenie zakładu, niniejsze wyłączenie stosuje się wyłącznie w przypadku, gdy zysk osiągnięty z projektu jest przedmiotem opodatkowania w kraju stosującym wyłączenie,

podobne projekty podmiotu prowadzącego projekt lub innych podmiotów z grupy podmiotu prowadzącego projekt nie są zadłużone w znacznie mniejszym stopniu, biorąc pod uwagę ich okresy trwania.

Powyższe wyłączenie dotyczące zaliczania kosztów zewnętrznego finansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej wynika z zaleceń OECD, które mimo że nie są prawnie wiążące dla państw członkowskich, to stały się podstawą dla Parlamentu Europejskiego w trakcie prac nad Dyrektywą ATAD i w efekcie omawiane wyłączenie zostało dodane do przepisów Dyrektywy ATAD (zob. Rezolucja ustawodawcza Parlamentu Europejskiego z dnia 8 czerwca 2016 r. w sprawie wniosku dotyczącego dyrektywy Rady ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego). W trakcie debaty nad wprowadzeniem ww. wyłączenia zwrócono uwagę na niewielkie lub zerowe ryzyka w zakresie erozji bazy podatkowej i przenoszenia zysków w przypadku dopuszczenia możliwości odliczania kosztów finansowania zewnętrznego projektów z zakresu infrastruktury publicznej. Co więcej, mając na uwadze, że projekty infrastrukturalne są w dużym stopniu finansowane zewnętrznie, przedstawiciele w Parlamencie Europejskim zwrócili uwagę, że ograniczenie możliwości odliczenia odsetek nie oznacza nic innego jak podwójne opodatkowanie, ponieważ odsetki niemożliwe do odliczenia są opodatkowane z jednej strony jako zysk dla firmy, która dokonała inwestycji, z drugiej strony, jako dochód od pożyczkodawcy. Wprowadzenie możliwości zastosowania wyłączenia nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego poniesionych z tytułu pożyczek wykorzystywanych do finansowania długoterminowych projektów z zakresu infrastruktury publicznej zostało pozostawione do swobodnego uznania państw członkowskich. Jak wynika z Dyrektywy ATAD państwa członkowskie powinny w tym celu odpowiednio wykazać, że uzgodnienia finansowe na potrzeby projektów z zakresu infrastruktury publicznej posiadają szczególne cechy uzasadniające takie podejście, w odróżnieniu od innych uzgodnień w zakresie finansowania podlegających ograniczeniu. Przy zastosowaniu przedmiotowego wyłączenia istotne jest również wykazanie, że zastosowanie wyłączenia nie było głównym celem warunkującym wykorzystanie finansowania zewnętrznego.

Dyrektywa ATAD za projekt z zakresu infrastruktury publicznej uznaje projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, który to projekt dane państwo członkowskie uważa za będący w ogólnym interesie publicznym (zob. art. 4 ust. 4 Dyrektywy ATAD).

Ustawodawca kierując się wytycznymi wynikającymi z Dyrektywy ATAD skorzystał z możliwości wprowadzenia wyłączenia przy obliczaniu nadwyżki kosztów finansowania zewnętrznego w postaci pożyczek (kredytów) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej. Jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej ustawę o CIT wprowadzenie tego rozwiązania wymaga wykazania, że konkretne uzgodnienia finansowe na potrzeby projektów z zakresu infrastruktury publicznej posiadają szczególne cechy uzasadniające stosowanie odstępstwa od zasady ogólnej.

Biorąc pod uwagę powyższe, kluczowe z perspektywy zastosowania ograniczeń wskazanych w art. 15c ustawy o CIT, w odniesieniu do Wnioskodawcy, jest ustalanie czy:

Inwestycja polegająca na budowie bloku energetycznego wraz z infrastrukturą towarzyszącą może zostać uznana za długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT,
spełnione zostały warunki wskazane w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT.

Jak zostało wskazane wyżej, ustawa o CIT, podobnie jak Dyrektywa ATAD definiuje pojęcie długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej jako: „projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, będący w ogólnym interesie publicznym”.

Powyższa definicja nie daje jednak jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, jaki rodzaj projektów może być kwalifikowany jako długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, a także, co należy rozumieć pod pojęciem „znaczącego składnika majątku“ oraz jak należy rozumieć pojęcie „w ogólnym interesie publicznym”.

W świetle braku jednoznacznej i klarownej definicji pojęcia „długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury”, skład orzekający Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w wyroku z 16 lipca 2019 r. (sygn. III SA/Wa 2493/18) wskazał, iż „przez infrastrukturę publiczną należy rozumieć zbiór instytucji, obiektów czy urządzeń stanowiących podstawę do właściwego funkcjonowania bądź rozwoju danego systemu gospodarczego. Szerzej określając, jest to kompleks urządzeń użyteczności publicznej, niezbędny do zapewnienia należytego funkcjonowania gospodarki narodowej i życia ludności, odpowiednio rozmieszczony w przestrzeni (Kupiec i in. „Gospodarka Przestrzenna Infrastruktura Ekonomiczna Uniwersytet w B.”, 2005). Pojęcie infrastruktury zostało podobnie zdefiniowane przez A. Ginsberta-Geberta (Ekonomiczne i socjologiczne problemy ochrony środowiska: praca zbiorowa Wrocław: Zakł. Nar. im. Ossolińskich, 1985), który poza wymienieniem takich cech, jak: podstawowe instytucje niezbędne do funkcjonowania gospodarki czy związanie z terenem bazy materialnej, wskazuje także o konieczności wyposażenia terenu, zarówno w niezbędne urządzenia techniczne, jak i urządzenia społeczne, socjalne i instytucje kultury. Wskazuje tym samym, że infrastruktura stanowi odrębną kategorię ekonomiczną złożoną z infrastruktury technicznej i społecznej”.

Biorąc pod uwagę rozumienie infrastruktury publicznej przedstawione przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie we wspomnianym wyżej wyroku należy uznać, iż prowadzona przez Wnioskodawcę Inwestycja, polegająca na budowie nowego bloku energetycznego wraz z infrastrukturą towarzyszącą, stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej, o którym mowa w art. 15c ust. 8 ustawy o CIT. Zgodnie bowiem z opinią składu orzekającego w przytoczonym wyżej wyroku, „do kategorii projektu z zakresu infrastruktury publicznej można także zaliczyć projekty dotyczące pozyskania źródła energii włączone do powszechnego systemu energetycznego mające na celu pokrycie deficytu energii elektrycznej na określonych terenach kraju. Podnieść należy, że prawodawca podkreśla, że mają to być projekty z „zakresu” co uprawnia do twierdzenia o szerokim określeniu kategorii projektów inwestycyjnych w tym zakresie. Warte odnotowania jest także to, że mają to być projekty długoterminowe. Zatem projekty o charakterze wieloletnim i trwałym służące dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów. Istotne jest także to, że o tym czy dany projekt inwestycyjny spełnia przesłanki określone w wyłączeniu z limitowania kosztów decyduje zapewne w oparciu o obiektywne opinie dane państwo członkowskie”.

Inwestycja realizowana przez Spółkę niewątpliwie stanowi wieloletni (...) projekt dotyczący pozyskania źródła energii (…). Jego realizacja dąży do wypełniania celów, o których mowa w (…). Nowy blok energetyczny zapewni bezpieczeństwo dostaw energii (…), utrzyma długoterminowy popyt na węgiel kamienny (…), przy jednoczesnym ograniczeniu wpływu sektora energetycznego na środowisko (…).

Zgodnie z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT, omawiane zwolnienie z limitowania kosztów finansowania zewnętrznego ma zastosowanie, jeśli długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej spełni dodatkowe warunki określone w ww. przepisie. Zdaniem Spółki, w przypadku Inwestycji spełnione zostały wszystkie wskazane w art. 15c ust. 8 ustawy o CIT warunki, tj.

wykonawca projektu podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej - zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej zaprezentowanym w interpretacji indywidualnej z dnia 24 kwietnia 2018 r., sygn. 0111-KDIB1-2.4010.41.2018.1.MM, za wykonawcę projektu należy uznać podmiot, który zleca wykonanie danego projektu; Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym i podlega opodatkowaniu w Polsce,
aktywa, których projekt dotyczy znajdują się w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej - Inwestycja znajduje się w X,
koszty finansowania zewnętrznego są wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej - zdaniem Wnioskodawcy warunek ten odnosi się do kosztów finansowania związanych z realizacją długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej, które są ponoszone przez wykonawcę projektu (zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 maja 2018 r., Znak: 0114-KDIP2-2.4010.93.2018.1.AM),
dochody z projektu osiągane są w całości na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej - w ocenie Wnioskodawcy, przez „dochody osiągane w państwie członkowskim Unii Europejskiej”, powinny być rozumiane wyłącznie dochody związane ze „znaczącym składnikiem aktywów” i osiągane przez podmiot będący wykonawcą projektu (zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 24 kwietnia 2018 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.41.2018.1.MM) i jednocześnie biorąc pod uwagę fakt, iż dochody związane z realizacją Inwestycji są przez Spółkę osiągane w całości na terytorium Polski, w ocenie Wnioskodawcy przedmioty warunek należy uznać za spełniony.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka spełnia warunki formalne o których mowa w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT oraz realizowana przez Wnioskodawcę Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT.

Ad 2.

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, przez pojęcie kosztów finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

W ocenie Spółki, posłużenie się przez prawodawcę sformułowaniem „w szczególności” w powyższym przepisie, wskazuje na otwarty charakter definicji kosztów finansowania dłużnego.

Z kolei zgodnie z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT, przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie bierze się pod uwagę kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej spełniającego warunki wskazane w tym ustępie.

Biorąc pod uwagę powyższe, aby koszty finansowania Inwestycji nie były brane pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego:

koszty te muszą stanowić koszty finansowania dłużnego,
koszty te muszą wynikać z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej,
długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej musi spełniać warunki wskazane w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT.

Jak wskazano w opisie, na pierwszym etapie realizacji Inwestycji środki, z których była ona finansowana pochodziły z wyemitowanych przez X Obligacji. Kosztem dla emitenta obligacji są co do zasady odsetki, które w przypadku środków przeznaczonych na realizację Inwestycji były odnoszone przez X na wartość początkową powstających środków trwałych, a następnie jako środki trwałe w budowie zostały przekazane Wnioskodawcy wraz z ZCP powstałą w wyniku podziału przez wydzielenie.

Z perspektywy podatkowej przepisy ustawy o CIT nie wprowadzają odrębnej definicji obligacji, natomiast w swoich regulacjach zawierają specyficzne odniesienia i zapisy poświęcone obligacjom. W praktyce, w kwestiach nieuregulowanych dla obligacji są one traktowane jak instrument analogiczny do pożyczki.

Powyższe podejście znajduje potwierdzenie w praktyce sądów administracyjnych. W szczególności, zgodnie z stanowiskiem prezentowanym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z 18 stycznia 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 1564/12: „obligacje mieszczą się w zakresie szeroko rozumianego pojęcia „pożyczka”. Zgodzić się więc należy z organem, iż obligacje mają charakter pożyczkowy, co potwierdza doktryna prawa podatkowego, a w konsekwencji tego wierzytelność inkorporowana w obligacjach jest wierzytelnością pożyczkową”.

Ww. podejście zdaje się mieć również potwierdzenie w treści regulacji ustawy o CIT, dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji obowiązujących do 1 stycznia 2018 r. W szczególności, w myśl art. 16 ust. 7b ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r., przez pożyczkę należało rozumieć każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy; przez pożyczkę tę rozumie się także kredyt, emisję papierów wartościowych o charakterze dłużnym, depozyt nieprawidłowy lub lokatę: pochodnych instrumentów finansowych nie uważa się za pożyczkę w rozumieniu tego przepisu. Z kolei, w świetle przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami finansowymi (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 89 ze zm.) za papiery wartościowe uważa się m.in. obligacje.

W konsekwencji, choć pożyczka i emisja obligacji to dwa odrębne typy stosunków prawnych, tym niemniej na płaszczyźnie ekonomicznej sens obu tych instytucji jest zbliżony - obligacje pod wieloma względami przypominają pożyczkę lub kredyt, co implikuje zbliżone skutki podatkowe obligacji i pożyczki na gruncie ustawy o CIT. Stanowisko to potwierdził również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 26 lutego 2019 r. , Znak: 0111-KDIB1-3.4010.649.2018.1.BM, w której zgodził się on z podatnikiem, że m.in. odsetki od wyemitowanych obligacji „można uznać za koszty finansowania dłużnego wynikające z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania ww. Projektu, a tym samym koszty te nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 8 u.p.d.o.p., wskazać należy, że jak wynika z art. 15c ust. 9 u.p.d.o.p., dochodu wynikającego z długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej nie uwzględnia się przy obliczaniu przychodów i kosztów, o których mowa w ust. 1, tym samym, zgodzić się należy z Wnioskodawcą, iż koszty te nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 8 u.p.d.o.p.”

Dodatkowo, jak wynika z opisu, zasadniczą część finansowania Inwestycji stanowią Środki z cash pooling. W związku z tym, Spółka występuje i może wystąpić w pozycji Uczestnika ujemnego, a w rezultacie naliczane są obciążające Spółkę odsetki od udostępnionych w ramach cash poolingu środków.

Przez wzgląd na fakt, iż obecnie zasadnicza część działalności Wnioskodawcy ogranicza się do budowy bloku energetycznego, z Rachunku ponoszone są głównie wydatki związane z inwestycją, tj. wydatki na nabycie i wytworzenie środków trwałych. Jednocześnie, ponoszone są również inne wydatki związane z funkcjonowaniem Spółki, głównie koszty zarządu. W rezultacie można uznać, że środki udostępniane Wnioskodawcy w ramach cash poolingu wykorzystywane są zarówno do pokrywania wydatków inwestycyjnych (zasadnicze przeznaczenie), jak również innych kosztów funkcjonowania Spółki związanych z bieżącą działalnością.

Ponieważ z Rachunku w ramach środków udostępnionych z cash poolingu ponoszone są wydatki związane z realizacją Inwestycji, Spółka będzie w stanie przypisać znaczną część odsetek do przedmiotowej Inwestycji. Zważywszy na wykorzystanie zadłużenia na finansowanie wydatków inwestycyjnych, odsetki będą więc mogły zostać przypisane do nabywanych/zakupionych środków trwałych, co potwierdza wydana na wniosek Wnioskodawcy interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 15 lutego 2019 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.538.2018.2.ŚS zgodnie z którą: „Spółka jest uprawniona do zaliczania do wartości początkowej środków trwałych stanowiącej podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych odsetek (w przypisanej części, naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania) od środków otrzymanych w ramach cash poolingu jeżeli środki te były wykorzystywane na finansowanie wytworzenia lub zakupu środków trwałych”.

Zdaniem Wnioskodawcy, również środki udostępniane Spółce w ramach uczestnictwa w systemie cash pooling wykazują bezwzględne podobieństwo do umowy pożyczki. Polskie przepisy prawa cywilnego nie zawierają regulacji odnoszących się do umowy cash poolingu. Stąd też umowę taką zaliczyć należy do umów nienazwanych na gruncie polskich przepisów prawa cywilnego. Tym niemniej cechą takiej umowy jest to, że jeden z podmiotów (uczestnik umowy) przekazuje własne środki finansowe innemu podmiotowi (innemu uczestnikowi umowy), celem pokrycia przez ten inny podmiot zobowiązań pieniężnych. Otrzymane przez podmiot środki finansowe podlegają zwrotowi wraz z wynagrodzeniem za korzystanie z tych środków, określonym w formie odsetek.

Stanowisko takie znalazło potwierdzenie w orzecznictwie odnoszącym się do poprzedniego brzmienia przepisów dotyczących limitowania kosztów finansowania dłużnego (wspomniany wyżej art. 16 ust. 7b ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.). Przykładowo w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 września 2018 r. (sygn. II FSK 2450/16) skład orzekający wskazał, że „w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego trafnie wskazuje się, że przepis art. 16 ust. 7b u.p.d.o.p. definiuje umowę pożyczki na użytek stosowania normy wynikającej z art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 tej ustawy szerzej niż wynika to z definicji zawartej w Kodeksie cywilnym i oznacza każdą umowę, w której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy i zapłacić odsetki, nawet wówczas, gdy zobowiązania stron umowy wynikają z niej w sposób dorozumiany. Za umowę pożyczki w takim ujęciu uważa się także różne formy umów o świadczenie usług kompleksowego zarządzania płynnością finansową - umów cash poolingu (por. np. wyroki NSA z 30 września 2015 r., sygn. akt II FSK 3137/14; z 2 grudnia 2016 r., sygn. akt II FSK 3784/14; z 17 stycznia 2017 r., sygn. akt II FSK 3793/14; z 10 stycznia 2018 r., sygn. akt II FSK 3445/15; z 10 sierpnia 2018 r., sygn. akt II FSK 2081/16 - http://orzecczenia.nsa.gov.pl - dalej: CBOSA)”.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem, iż:

odsetki od Obligacji oraz odsetki od środków udostępnionych Spółce w ramach uczestnictwa w systemie cash pooling stanowią koszty finansowania dłużnego jako koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT,
koszty te wynikają z wyemitowanych Obligacji oraz uczestnictwa w strukturze zarządzania płynnością finansową - cash pooling (mieszczących się w zakresie szeroko rozumianego pojęcia „pożyczka”), wykorzystanych przez Spółkę w całości do sfinansowania Inwestycji,
Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej w rozumieniu art. 15 ust. 10 ustawy o CIT, spełniający warunki wskazane w art. 15c ust. 8 ustawy o CIT (co było przedmiotem rozważań w ramach pytania 1) koszty finansowania Inwestycji w postaci odsetek od Obligacji oraz odsetek od środków udostępnionych Spółce w ramach uczestnictwa w systemie cash pooling można uznać za koszty finansowania dłużnego wynikające z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej (tj. Inwestycji), spełniającego warunki wskazane w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT, a tym samym koszty te nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, realizowana przez Spółkę Inwestycja polegająca na budowie bloku energetycznego wraz z infrastrukturą towarzyszącą stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, spełniający warunki wskazane w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT. Jednocześnie, zdaniem Wnioskodawcy, zarówno odsetki od Obligacji, jak i odsetki od środków udostępnionych Spółce w ramach uczestnictwa w systemie cash pooling - w części, w jakiej zostały przeznaczone na finansowanie Inwestycji - można uznać za koszty finansowania dłużnego wynikające z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej (tj. Inwestycji), a tym samym koszty te nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865 z późn. zm., dalej: „updop”), podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl art. 15c ust. 3 updop, przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Stosownie do art. 15c ust. 8 updop, przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego nie bierze się pod uwagę kosztów finansowania dłużnego wynikających z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej, w przypadku którego spełnione są łącznie następujące warunki:

wykonawca projektu podlega opodatkowaniu w państwie członkowskim Unii Europejskiej;
aktywa, których projekt dotyczy, znajdują się całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;
koszty finansowania zewnętrznego są wykazywane dla celów podatkowych w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej;
dochody są osiągane w całości w państwie członkowskim Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 15c ust. 9 powołanej ustawy, dochodu wynikającego z długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej nie uwzględnia się przy obliczaniu przychodów i kosztów, o których mowa w ust. 1.

Długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej oznacza projekt służący dostarczeniu, modernizacji, eksploatacji lub utrzymaniu znaczącego składnika aktywów, będący w ogólnym interesie publicznym (art. 15c ust. 10 updop).

Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione (art. 15c ust. 12 updop).

Stosownie do art. 15c ust. 13 updop, przez przychody o charakterze odsetkowym rozumie się przychody z tytułu odsetek, w tym odsetek skapitalizowanych, oraz inne przychody równoważne ekonomicznie odsetkom odpowiadające kosztom finansowania dłużnego.

Mając na uwadze powyżej wskazane przepisy, aby dany projekt został uznany za długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej spełnione muszą być następujące warunki:

przedmiotem projektu ma być znaczący składnik aktywów, a zatem stanowić zasoby majątkowe podatnika o wiarygodnie określonej wartości. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2018 r., poz. 395, z późn. zm., dalej: „Ustawa o Rachunkowości”) aktywa to kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych;
celem projektu ma być dostarczenie, modernizacja lub eksploatacja tego znaczącego składnika aktywów;
cel projektu wskazany powyżej ma być w ogólnym interesie publicznym. Pojęcie „interes” oznacza, iż pewien stan lub przedmiot zostaje uznany za „interes” danego podmiotu, ponieważ jest on dla niego wartościowy, korzystny lub przez niego pożądany. W przypadku interesu publicznego pewien stan lub przedmiot jest uznany za wartościowy korzystny lub pożądany przez całe społeczeństwo lub jakąś jego zbiorowość.

Jednocześnie wskazać należy, że uregulowanie przewidziane w art. 15c ust. 8, 9 i 10 updop dotyczy nie wszystkich długoterminowych projektów z zakresu infrastruktury publicznej, lecz tylko takich, które spełniają dodatkowe cztery warunki wskazane w art. 15c ust. 8 ustawy.

Pojęcie infrastruktury publicznej nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Również wykładnia językowa nie daje w tym zakresie jednoznacznych wyników.

Dla rozstrzygnięcia analizowanej sprawy należy sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 65 z późn. zm.).

Stosownie do art. 6 ust. 2 celami publicznymi, w rozumieniu powołanej ustawy, jest budowa i utrzymywanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesyłania lub dystrybucji płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń.

Na tle powyższego przepisu w orzecznictwie sądów administracyjnych wykształcił się pogląd, zgodnie z którym art. 6 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nie pozwala na zaliczenie budowy urządzeń wytwarzających energię do inwestycji celu publicznego, gdyż taki charakter mają jedynie inwestycje polegające na budowie i utrzymaniu urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej.

Powyższy pogląd został przedstawiony m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 30 stycznia 2009 r., II SA/Kr 735/08. W wyroku tym Sąd uznał, że: „z brzmienia art. 6 pkt 2 u.g.n. wprost wynika, że do celów publicznych zaliczono jedynie budowę i utrzymanie urządzeń służących do przesyłania energii elektrycznej, nie zaliczając do nich budowy i utrzymania urządzeń do wytwarzania energii. Odmienna interpretacja, wskazująca na to, iż aby możliwe było przesyłanie energii elektrycznej, konieczne jest istnienie obiektu lub urządzenia niezbędnego do korzystania z tych sieci, prowadziłaby do nieuprawnionego wniosku, iż budowa każdej elektrowni stanowi realizację celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 u.p.z.p”.

Tym samym, w analizowanym zdarzeniu przyszłym, realizacja Inwestycji polegająca na budowie nowego bloku energetycznego nie może być uznana za realizację celu publicznego. Nie sposób więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że planowane przedsięwzięcie stanowi projekt z zakresu infrastruktury publicznej.

W konsekwencji, w analizowanym zdarzeniu przyszłym, realizacja Inwestycji opisanej we wniosku nie może zostać uznana za długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej w rozumieniu art. 15c ust. 8 i 10 updop.

W związku z powyższym, odsetki od Obligacji oraz odsetki od środków udostępnionych Spółce w ramach uczestnictwa w systemie cash-pooling - nie mogą zostać uznane za koszty finansowania dłużnego wynikające z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej (tj. Inwestycji).

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia:

czy realizowana przez Wnioskodawcę Inwestycja stanowi długoterminowy projekt z zakresu infrastruktury publicznej w rozumieniu art. 15c ust. 10 ustawy o CIT, spełniający warunki wskazane w art. 15c ust. 8 pkt 1-4 ustawy o CIT,
czy odsetki od Obligacji oraz odsetki od środków udostępnionych Spółce w ramach uczestnictwa w systemie cash-pooling - w części, w jakiej zostały przeznaczone na finansowanie Inwestycji - można uznać za koszty finansowania dłużnego wynikające z kredytów (pożyczek) wykorzystywanych do sfinansowania długoterminowego projektu z zakresu infrastruktury publicznej (tj. Inwestycji), a tym samym koszty te nie powinny być brane pod uwagę przy wyliczaniu nadwyżki kosztów finansowania dłużnego zgodnie z art. 15c ust. 8 ustawy o CIT

należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP

Bieg powyższego terminu nie rozpoczyna się do dnia zakończenia okresu stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID (art. 15zzs ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020 r., poz. 374 ze zm.).

Jednocześnie, stosownie do art. 15zzs ust. 7 ww. ustawy z dnia 2 marca 2020 r., czynności dokonane w postępowaniach, o których mowa w ust. 1, w okresie stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID są skuteczne. Tym samym, Strona może skutecznie wnieść skargę pomimo wstrzymania biegu powyższego terminu.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin