Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.83.2020.1.RM
z 28 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lutego 2020 r. (data wpływu 28 lutego 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe w zakresie uznania realizowanych dostaw za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów opodatkowaną stawką podatku w wysokości 0% (pytanie nr 1 i 2) oraz
  
• prawidłowe w zakresie zwolnienia z podatku importu towarów (pytanie nr 3).
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania realizowanych dostaw za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów opodatkowaną stawką podatku w wysokości 0% oraz zwolnienia z podatku importu towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca nabywa towary od podmiotu, którego siedziba znajduje się w Rosji (dalej: „dostawca”) i sprzedaje je podmiotom (dalej: „nabywcy”), których siedziby znajdują się w krajach Unii Europejskiej (dalej: „UE”) innych niż Polska.

Towary są transportowane transportem drogowym, przez przewoźnika działającego na zlecenie dostawcy i obciążającego dostawcę kosztami transportu z Rosji bezpośrednio do miejsca przeznaczenia wskazanego przez nabywcę w kraju UE innym niż Polska. Dostawa pomiędzy dostawcą a Spółką jest dokonywana na warunkach DAP, zaś warunki dostawy pomiędzy Spółką a nabywcą to DDP.

W trakcie transportu z Rosji do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE towary są zgłaszane w Polsce do celnej procedury dopuszczenia do obrotu. Zgłoszenia dokonuje agencja celna w imieniu Spółki, która przekazuje organowi celnemu m.in. polski numer VAT Spółki oraz numer VAT nabywcy nadany przez kraj UE inny niż Polska jak również przedstawia egzemplarz (lub kopię) dokumentu CMR, z którego wynika, że miejscem przeznaczenia importowanego towaru jest kraj UE inny niż Polska.

Spółka uwzględnia w informacji podsumowującej dane dotyczące dostawy dokonanej na rzecz nabywcy i przedkłada kopię tej informacji organowi celnemu w ciągu 4 miesięcy po miesiącu, w którym zgłoszono towary do odprawy.

Spółka jest w posiadaniu kopii dokumentu CMR, podpisanego przez przewoźnika oraz przez nabywcę oraz oświadczenia nabywcy o otrzymaniu towaru w innym kraju UE.

Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT-UE. Nabywcy towarów są zarejestrowani dla celów podatku VAT w krajach UE innych Polska i posiadają ważne numery VAT, zawierające dwuliterowe kody identyfikujące kraj nadania numeru, które zostały podane przez nich Spółce. Numery te są wskazywane na fakturach wystawianych przez Spółkę, z których wynika ilość i rodzaj sprzedanego towaru (numery VAT są również wskazywane w informacji podsumowującej oraz przekazywane organowi celnemu w trakcie odprawy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy dostawa towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz nabywcy stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w Polsce?
   
2. Czy Spółka posiada dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, uprawniające do stosowania stawki 0% VAT?
3. Czy import towarów dokonywany przez Spółkę w Polsce jest zwolniony z VAT?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

1. dostawa towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz nabywcy stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w Polsce;
   
2. Spółka posiada dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, uprawniające do stosowania stawki 0% VAT; oraz
   
3. import towarów dokonywany przez Spółkę w Polsce jest zwolniony z VAT.
   
   

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 1.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów wysyłanych spoza UE jest kraj UE, w którym towary te są importowane, jeśli dostawca jest jednocześnie zobowiązany do zapłaty VAT z tytułu importu.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, obowiązanym do zapłaty VAT z tytułu importu jest osoba, na której ciąży obowiązek zapłaty cła a taką osobą jest ten, kto zgłasza towary do celnej procedury dopuszczenia towarów do obrotu [ art. 77 ust. 3 Unijnego Kodeksu Celnego - Rozporządzenie Parlamenty Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (wersja przekształcona; Dz.U.UE L z dnia 10 października 2013 r.)].

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wysyłane z Rosji (czyli spoza UE) towary są zgłaszane w Polsce do procedury dopuszczenia obrotu przez agencję celną działająca w imieniu Spółki. Oznacza to, że Spółka jest zobowiązana do zapłaty w Polsce podatku VAT z tytułu importu towarów, wobec czego dostawa tych towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz nabywcy ma miejsce w Polsce.

Przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów rozumie się wywóz towarów z Polski do innego kraju UE (art. 13 ust. 1 ustawy o VAT) pod warunkiem, że nabywca tych towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju (art. 13 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że importowane przez Spółkę towary są wywożone (już po odprawie celnej) do innych krajów UE zaś nabywcy są zarejestrowani dla celów VAT w krajach UE innych niż Polska. W konsekwencji, dostawa towarów dokonywana przez Spółkę na rzecz nabywcy powinna być kwalifikowana jako wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Powyższa konkluzja prowadzi również do wniosku, że skoro Spółka dokonuje w Polsce wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (która jest opodatkowana stawką VAT 0%, zgodnie z uzasadnieniem stanowiska Spółki w odniesieniu do pytania nr 2), to nabywca dokonuje wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w kraju UE zakończenia transportu i jest z tego tytułu zobowiązany do zapłaty podatku VAT w tym kraju. Dzięki temu zrealizowany zostaje cel opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, tj. przeniesienie wpływów podatkowych do kraju ostatecznej konsumpcji (zgodnie np. z pkt 26-31 wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawie EMAG Handel Eder OHG przeciwko Finanzlandesdirektion für Kärnten, C-245/04).

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 2.

Z poprzedniej części uzasadnienia wynika, że dokonywane przez Spółkę transakcje stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów, natomiast zgodnie ze stanem faktycznym, dostawca (tj. Spółka) jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE a nabywcy posiadają (i przekazują Spółce) ważne numery VAT zawierające dwuliterowy kod kraju innego niż Polska. W tych okolicznościach Spółka jest uprawniona do stosowania stawki 0% VAT, o ile posiada dowody na to, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z Polski i dotarły do miejsca przeznaczenia w innym kraju UE (tj. spełniony jest warunek, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT).

Ze stanu faktycznego wynika, że Spółka posiada kopię dokumentu CMR podpisanego przez przewoźnika oraz przez nabywcę oraz oświadczenie nabywcy o otrzymaniu towaru w innym kraju UE. Spółka posiada również fakturę, z której wynika ilość i rodzaj sprzedanego towaru, która przez to jest równoznaczna ze specyfikacją towarów. Tego rodzaju dokumenty są wprost wymienione w ustawie o VAT jako dowodzące dostarczenia towarów do nabywcy w innym kraju UE, zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 1 i 3 i art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy o VAT. Nie powinno zatem budzić wątpliwości, że w przedstawionym stanie faktycznym Spółka posiada dowody, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione z Polski i dotarły do miejsca przeznaczenia w innym kraju.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 3.

Zgodnie z § 4 Rozporządzenia MF, import towarów jest zwolniony z podatku VAT, jeśli miejscem przeznaczenia tych towarów jest inny kraj UE i wywóz tych towarów z Polski następuje w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, pod warunkiem, że:

• importer jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE;
• w momencie importu importer wskaże organowi celnemu swój numer VAT oraz numer VAT nabywcy oraz przedstawi dowód, że importowane towary są przeznaczone do wysyłki do innego kraju UE;
  
• w terminie 4 miesięcy po miesiącu, w którym powstał obowiązek z tytułu importu towarów, importer przedstawi organowi celnemu dokument lub zaświadczenie wydane przez naczelnika urzędu skarbowego potwierdzające wykazanie powyższej dostawy w informacji podsumowującej oraz nie naruszy tego obowiązku w odniesieniu do towarów importowanych w okresie 17 miesięcy poprzedzających import towarów.
  
  

Jak wynika ze stanu faktycznego, importowane przez Spółkę towary są wywożone z Polski do innych krajów UE a dokonywana przez Spółkę transakcja stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (zgodnie ze stanowiskiem Spółki w zakresie pytania nr 1). Jednocześnie, ze stanu faktycznego wprost wynika, że spełnione są wskazane powyżej warunki, tj. Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE, nabywca jest zarejestrowany dla celów VAT w innym kraju UE, oba te numery są przedstawiane organowi celnemu w momencie importu wraz z dokumentem CMR, z którego wynika, że miejscem przeznaczenia towarów jest inny kraj UE oraz, że Spółka dostarcza do organu celnego, w ciągu 4 miesięcy, kopię informacji podsumowującej zawierającej dane dotyczące przedmiotowej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W konsekwencji należy przyjąć, że import towarów dokonywany przez Spółkę w Polsce jest zwolniony z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r. poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
   
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Natomiast ilekroć jest mowa o terytorium państwa członkowskiego - rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 4 ustawy). Z kolei przez terytorium państwa trzeciego rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3 (art. 2 pkt 5 ustawy).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

W przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach (art. 7 ust. 8 ustawy).

Stosownie do art. 2 pkt 7 ustawy, przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Jak wskazuje art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Stosownie do art. 33 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 1b, są obowiązani do obliczenia i wykazania w:

1. zgłoszeniu celnym albo
   
2. rozliczeniu zamknięcia, o którym mowa w art. 175 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2015/2446 z dnia 28 lipca 2015 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 w odniesieniu do szczegółowych zasad dotyczących niektórych przepisów unijnego kodeksu celnego (Dz. Urz. UE L 343 z 29.12.2015, str. 1, z późn. zm.), zwanego dalej "rozporządzeniem 2015/2446", w przypadkach, o których mowa w art. 324 lub art. 325 rozporządzenia 2015/2447
   

- kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek, z zastrzeżeniem art. 33b.

Zgodnie z art. 77 ust. 1 lit. a i b Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiającego Unijny Kodeks Celny (Dz. Urz. UE. L 2013 nr 269, str. 1), dług celny w przywozie powstaje w wyniku objęcia towarów nieunijnych podlegających należnościom celnym przywozowym jedną z następujących procedur celnych: dopuszczenia do obrotu, w tym na mocy przepisów o końcowym przeznaczeniu oraz odprawy czasowej z częściowym zwolnieniem z należności celnych przywozowych.

W myśl art. 77 ust. 2-3 Unijnego Kodeksu Celnego, dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego. Dłużnikiem jest zgłaszający. W przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na której rzecz dokonuje się zgłoszenia celnego. Jeżeli zgłoszenie celne dotyczące jednej z procedur, o których mowa w ust. 1, zostaje sporządzone na podstawie danych powodujących, że nie zostają pobrane w całości lub części należności celne przywozowe, osoba, która dostarczyła dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia i która wiedziała lub powinna była wiedzieć, że dane te są nieprawdziwe, jest również dłużnikiem.

W myśl art. 5 pkt 15, 18 i 19 Unijnego Kodeksu Celnego:

• „zgłaszający” oznacza osobę, która składa zgłoszenie celne, deklarację do czasowego składowania, przywozową deklarację skróconą, wywozową deklarację skróconą, zgłoszenie do powrotnego wywozu lub powiadomienie o powrotnym wywozie we własnym imieniu, albo osobę, w której imieniu takie zgłoszenie, deklaracja lub powiadomienie są składane;
• „dług celny” oznacza nałożony na określoną osobę obowiązek zapłaty stosownej kwoty należności celnych przywozowych lub wywozowych, określonej dla danych towarów na mocy obowiązujących przepisów prawa celnego;
• „dłużnik” oznacza każdą osobę odpowiedzialną za dług celny.
  
  

Na podstawie art. 26a ust. 1 ustawy, miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Jak stanowi art. 13 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
   
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Stosownie do art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Zatem, przy spełnieniu warunków odnośnie podmiotów biorących udział w transakcji, co do zasady, w przypadku gdy w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą następuje wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Zachodzi wówczas transakcja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów w sprzedaży, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie.

Miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy (art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy).

Zatem, co do zasady, w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych miejscem opodatkowania dostawy towarów jest miejsce (kraj), w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki.

Ponadto zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie regulacji art. 22 ust. 3 ustawy w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
   
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Stosownie zaś do art. 22 ust. 4 ustawy, w przypadku gdy miejscem rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów jest terytorium państwa trzeciego, dostawę towarów dokonywaną przez podatnika lub podatnika podatku od wartości dodanej, który jest również podatnikiem z tytułu importu albo zaimportowania tych towarów, uważa się za dokonaną na terytorium państwa członkowskiego importu albo zaimportowania tych towarów.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT-UE. Wnioskodawca nabywa towary od podmiotu z siedzibą w Rosji (dostawca), a następnie sprzedaje je podmiotom z terytorium innych niż Polska państw członkowskich Unii Europejskiej (nabywcy). Dostawa pomiędzy dostawcą a Spółką jest dokonywana na warunkach DAP zaś dostawy pomiędzy Spółką a nabywcą odbywają się na warunkach DDP. Towary transportowane są przez przewoźnika działającego na zlecenie dostawcy i na jego koszt z Rosji bezpośrednio do wskazanego przez nabywcę miejsca przeznaczenia w kraju UE innym niż Polska. W Polsce towary zgłaszane są do celnej procedury dopuszczenia do obrotu. W imieniu Wnioskodawcy zgłoszenia dokonuje agencja celna, która przekazuje organowi celnemu m.in. polski numer VAT Spółki, numer VAT nabywcy nadany przez kraj UE inny niż Polska oraz egzemplarz (lub kopię) dokumentu CMR, z którego wynika, że miejscem przeznaczenia importowanego towaru jest inny niż Polska kraj członkowski UE. Wnioskodawca posiada kopię dokumentu CMR, podpisanego przez przewoźnika i nabywcę oraz oświadczenia nabywcy o otrzymaniu towaru w innym kraju UE. Dane dotyczące dostawy dokonanej na rzecz nabywcy Wnioskodawca uwzględnia w informacji podsumowującej, a jej kopię przedkłada organowi celnemu, w ciągu 4 miesięcy po miesiącu, w którym zgłoszono towary do odprawy. Nabywcy towarów są zarejestrowani dla celów podatku VAT w krajach UE innych Polska i posiadają ważne numery VAT, zawierające dwuliterowe kody identyfikujące kraj nadania numeru, które zostały podane przez nich Spółce. Numery te są wskazywane na fakturach wystawianych przez Spółkę, z których wynika ilość i rodzaj sprzedanego towaru (numery VAT są również wskazywane w informacji podsumowującej oraz przekazywane organowi celnemu w trakcie odprawy).

Ad. 1

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. ustalenia czy dostawa towarów na rzecz nabywcy stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w Polsce.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że nabycie towarów przez Wnioskodawcę od dostawcy z Rosji nastąpi w ramach importu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy. Wnioskodawca poprzez agencję celną działającą w imieniu Wnioskodawcy, dokona na terytorium Polski odprawy celnej (dopuszczenie do obrotu). Wnioskodawca jako zarejestrowany w Polsce podatnik VAT-UE i jednocześnie importer towaru, nabędzie przedmiotowy towar od dostawcy z terytorium kraju trzeciego (towar zostanie przetransportowany z terytorium Rosji na terytorium Polski), a następnie sprzeda ten towar nabywcy z innego niż Polska państwa członkowskiego UE (towar zostanie przetransportowany z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego UE niż Polska). W takim przypadku znajdą zastosowanie uregulowania zawarte w art. 22 ust. 4 ustawy - dostawa towarów, których transport na terytorium UE rozpoczyna się w kraju trzecim, dokonywana będzie przez podatnika (Wnioskodawcę), który równocześnie jest podatnikiem z tytułu importu tych towarów na terytorium Polski.

Zatem dostawę towaru dokonaną przez Spółkę na rzecz innego podmiotu unijnego, należy uznać - stosownie do art. 22 ust. 4 ustawy - za dokonaną w miejscu importu towaru, a więc na terytorium Polski. Oznacza to, że dostawa dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz nabywcy z innego niż Polska państwa członkowskiego UE podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, bowiem miejscem świadczenia dla tej transakcji będzie terytorium kraju.

Wnioskodawca jest zarejestrowany w Polsce jako podatnik VAT-UE. Natomiast nabywcy towarów są zarejestrowani dla celów podatku VAT w innych niż Polska krajach członkowskich UE. Zatem skoro, w wyniku dokonanej przez Wnioskodawcę dostawy zaimportowanego w Polsce towaru, która - jak wyżej wskazano – podlegać będzie opodatkowaniu na terytorium kraju, towar transportowany będzie na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, transakcję tę należy traktować i opodatkować jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1, zgodnie z którym dostawa towarów dokonywana na rzecz nabywcy stanowi wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w Polsce jest prawidłowe.

Ad. 2

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia, czy posiadane dokumenty uprawniają do opodatkowania dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawką VAT w wysokości 0%.

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
      
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
      • pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
        
      • co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
   Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
   
2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
   
3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
      
   2. następujące dokumenty:
      • polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
        
      • dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
        
      • poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
        
   
   

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych rozporządzeniem 2018/1912 nie oznacza, że stawka 0% nie ma zastosowania. W takiej sytuacji dostawca musi udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
   
2. (uchylony),
   
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
   
4. (uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Przy tym w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
   
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
   
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

W związku z tym istotne jest to, aby posiadane dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Ponadto należy zauważyć, że ustawa nie zawiera definicji „dokumentu przewozowego”. Nawiązując do art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym, że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238, z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem, sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Wobec tego, nie należy utożsamiać pojęcia „dokumentu przewozowego”, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

W konsekwencji dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały wywiezione i dostarczone nabywcy do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy będzie uprawniało (również od dnia 1 stycznia 2020 r.) do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Odnosząc powyższe do wątpliwości Wnioskodawcy należy uznać, że dowody (komplet dokumentów), w posiadaniu których będzie Wnioskodawca (do terminu złożenia deklaracji VAT za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonywanych dostaw Towarów), dokonując dostaw towarów w ramach transakcji stanowiących wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, tj.: kopia dokumentu CMR podpisanego przez przewoźnika oraz nabywcę towarów, faktura zawierająca rodzaj i ilość sprzedanego towaru oraz oświadczenie nabywcy o otrzymaniu towaru w innym kraju UE, stanowią w świetle przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego dowody z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, które łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego UE innego niż terytorium kraju.

Zatem Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla dokonanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeśli przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, będzie posiadał dokumenty wskazane w opisie sprawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 jest prawidłowe.

Ad. 3

Ponadto Wnioskodawca powziął wątpliwość czy import towarów dokonywany w Polsce zwolniony jest z podatku VAT.

Stosownie do § 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2018 r., poz. 701, z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem, zwalnia się od podatku import towarów w przypadku, gdy miejscem przeznaczenia tych towarów jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju i wywóz z terytorium kraju tych towarów nastąpi w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

Przy czym w myśl § 4 ust. 2 rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się, pod warunkiem że importer, który dokonuje wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jest podatnikiem zarejestrowanym jako podatnik VAT UE oraz:

1. w momencie importu:
   1. podał swój ważny numer identyfikacji podatkowej, o którym mowa w art. 97 ust. 10 ustawy, przyznany mu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych,
      
   2. przedstawił dowód wskazujący, że importowane towary przeznaczone są do transportu lub wysyłki z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego,
      
   3. podał ważny numer identyfikacyjny VAT:
      • przyznany mu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w państwie członkowskim przeznaczenia importowanych towarów - w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy, albo
        
      • nabywcy towarów przyznany mu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w państwie członkowskim przeznaczenia importowanych towarów - w przypadku, o którym mowa w art. 13 ust. 1 ustawy;
2. w terminie 4 miesięcy po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu importu towarów, przedstawi odpowiednio dokumenty, o których mowa w ust. 3 lub 4;
   
3. w okresie 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym dokonywany jest import towarów, nie naruszył warunku, o którym mowa w pkt 2, w odniesieniu do towarów importowanych w okresie 17 miesięcy poprzedzających import towarów. Jeżeli warunek ten został naruszony, importer składa organowi celnemu w trybie stosowanym przy zabezpieczeniu należności celnych na podstawie przepisów celnych zabezpieczenie w wysokości równej kwocie podatku, który nie zostanie uiszczony.
   
   
   

Importer jest obowiązany do przedstawienia organowi celnemu dokumentu potwierdzającego wykazanie w informacji podsumowującej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w ust. 1 (§ 4 ust. 3 rozporządzenia). W przypadku gdy w informacji podsumowującej oprócz wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w ust. 1, są wykazane również inne wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów i nie jest możliwa identyfikacja wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w ust. 1, importer przedstawia zaświadczenie wydane przez naczelnika urzędu skarbowego potwierdzające złożenie przez importera informacji podsumowującej w zakresie tej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, a gdy importer ustanowił przedstawiciela podatkowego, o którym mowa w ust. 7, przedstawiciel ten przedstawia wraz z informacją podsumowującą odpowiednie deklaracje podatkowe zawierające informacje w zakresie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (§ 4 ust. 4 rozporządzenia). Warunku, o którym mowa w ust. 2 pkt 3, w zakresie złożonego zabezpieczenia kwoty podatku, który nie został uiszczony, nie stosuje się po przedstawieniu organowi celnemu odpowiednio dokumentów, o których mowa w ust. 3 lub 4, dotyczących importu towarów, dla którego złożono to zabezpieczenie (§ 4 ust. 5 rozporządzenia). W przypadku gdy importer, który złożył zabezpieczenie kwoty podatku, nie przedstawi w terminie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, odpowiednio dokumentów, o których mowa w ust. 3 lub 4, dotyczących importu towarów, dla którego złożono zabezpieczenie kwoty podatku, kwotę nieuiszczonego podatku pokrywa się z zabezpieczenia kwoty podatku (§ 4 ust. 6 rozporządzenia).

Z powołanych regulacji wynika, że zwolnienie, o którym mowa w § 4 ust. 1 rozporządzenia ma zastosowanie wówczas, gdy po dokonaniu importu następuje wywóz towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Zatem, dla zastosowania zwolnienia, o którym mowa w § 4 rozporządzenia istotne jest aby po dokonaniu importu nastąpił wywóz towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Jednocześnie przepisy rozporządzenia, tj. § 4 ust. 2-6 wskazują na warunki, jakie należy spełnić w momencie importu towarów oraz wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dla zastosowania przedmiotowego zwolnienia.

Wnioskodawca nabywa na terytorium Rosji towary, które po dokonanej w Polsce odprawie celnej, przemieszczane są na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE. Jak przyjęto w niniejszym rozstrzygnięciu, nabycie towarów przez Wnioskodawcę od dostawcy z Rosji nastąpi w ramach importu towarów, o którym mowa w art. 2 pkt 7 ustawy, natomiast dostawa zaimportowanego w Polsce towaru dokonana przez Wnioskodawcę na rzecz nabywcy z innego niż Polska państwa członkowskiego UE, stanowić będzie wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 1 ustawy. Jednocześnie jak wskazał Wnioskodawca agencja celna dokonująca w jego imieniu zgłoszenia do celnej procedury dopuszczenia do obrotu, przekazuje organowi celnemu m.in. polski numer VAT Spółki, numer VAT nabywcy nadany przez inny niż Polska kraj członkowski UE oraz egzemplarz (lub kopię) dokumentu CMR, z którego wynika, że miejscem przeznaczenia importowanego towaru jest inny niż Polska kraj członkowski UE. Ponadto, Wnioskodawca uwzględnia dane dotyczące dostawy dokonanej na rzecz nabywcy w informacji podsumowującej, a jej kopię przedkłada organowi celnemu, w ciągu 4 miesięcy po miesiącu, w którym zgłoszono towary do odprawy. Powyższe pozwala przyjąć, że w analizowanym przypadku spełnione są warunki do zastosowania zwolnienia z podatku VAT dla importu towarów, na podstawie § 4 ust. 2-6 rozporządzenia.

Zatem skoro, po dokonaniu importu towarów w Polsce nastąpi wywóz tych towarów na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, w ramach transakcji stanowiącej wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i jednocześnie jak wskazano powyżej spełnione są warunki, o których mowa w § 4 ust. 2-6 rozporządzenia, Wnioskodawca będzie uprawniony do zastosowania zwolnienia dla dokonanego importu towarów, o którym mowa w § 4 ust. 1 rozporządzenia.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3, zgodnie z którym import towarów dokonywany przez Spółkę w Polsce jest zwolniony z VAT również należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przy tym Organ wskazuje, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Jednocześnie wskazuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.