2020.05.27 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.195.2020.1.MT
z 27 maja 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2020 r. (data wpływu 30 marca 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wymiany kasy rejestrującej na kasę on-line w sytuacji:

sprzedaży obwoźnej (wózki minibary) w wagonach pasażerskich - jest prawidłowe,

świadczenia usług gastronomicznych w wagonie gastronomicznym (sprzedaż wagonowa) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku wymiany kasy rejestrującej na kasę on-line w sytuacji sprzedaży obwoźnej (wózki minibary) w wagonach pasażerskich oraz świadczenia usług gastronomicznych w wagonie gastronomicznym (sprzedaż wagonowa).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

… (dalej jako Wnioskodawca lub Franczyzobiorca) jest zarejestrowana jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej jako: podatek VAT).

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi gastronomiczne w wagonach gastronomicznych. Wnioskodawca jako franczyzobiorca współpracuje w tym zakresie ze spółką …, która posiada swój własny system franczyzowy. Franczyzobiorca spółki... jest samodzielnym i niezależnym przedsiębiorcą prowadzącym usługi gastronomiczne w wagonie gastronomicznym zgodnie z zapisami umowy franczyzowej (dalej: Umowa).

Na podstawie Umowy zawieranej na czas określony (okres roczny lub dwuletni) Wnioskodawca wykorzystuje wagony gastronomiczne dla celów prowadzenia działalności gastronomicznej polegającej na przygotowywaniu i sprzedaży dań na pokładach pociągów. Oprócz tzw. sprzedaży wagonowej Wnioskodawca zajmuje się również sprzedażą obwoźną poprzez tzw. wózki minibary. Polega ona w głównej mierze na sprzedaży produktów gotowych z wózka minibar w pozostałych wagonach (wagonach pasażerskich), dzięki czemu pasażerowie mogą dokonać zakupu bez konieczności przemieszczania się do wagonu gastronomicznego.

Zgodnie z postanowieniami Umowy Wnioskodawca ma prawo do:

prowadzenia działalności gastronomiczno - handlowej w pociągu z wykorzystaniem infrastruktury gastronomicznej/wagonu gastronomicznego i/lub wózka gastronomicznego,

prowadzenia sprzedaży obwoźnej z wózka gastronomicznego w pociągu, w którym wyłączono ze składu wagon gastronomiczny,

realizacji serwisu pokładowego dla podróżnych I klasy w pociągach … oraz … z przedziałami menadżerskimi,

w pociągach … - wydawania podróżnym poczęstunków w ramach opłaty za bilet,

w pociągach …, … wydawania podróżnym napojów i posiłków awaryjnych oraz innych elementów bezpłatnego serwisu we wskazanym przez ... pociągu, przydzielonym do obsługi gastronomicznej.

Wnioskodawca realizuje swoje usługi w pociągu którego relacje tj. droga przejazdu pociągu pomiędzy rozkładową stacją początkową i końcową ustalane są na bieżąco. Oznacza to, że Wnioskodawca nie może być pewnym, że będzie świadczył usługi na konkretnej trasie (np. …). Może bowiem okazać się (w wielu przypadkach dzieje się tak codziennie), że wagon gastronomiczny w którym Wnioskodawca świadczy usługi gastronomiczne będzie kursował w innej relacji i Wnioskodawca, który dotychczas realizował usługi na pewnej trasie będzie świadczyć usługi w ramach innej relacji. Należy przy tym zauważyć, że bardzo często zdarza się w praktyce, iż pociąg nie wraca do punktu początkowego. Po zrealizowanej trasie może on bowiem rozpocząć kurs na innej trasie, która rozpoczyna się od miejsca, w którym pociąg poprzednio miał swój punkt końcowy. W praktyce zatem Wnioskodawca nie może przyjąć „z góry”, że usługi świadczone przez niego będą realizowane na konkretnej trasie lub z określonego miejsca.

Wagon gastronomiczny jest otwarty jedynie podczas realizowania przejazdu w ramach danej trasy. Zatem wraz ze zmianą trasy, zmianie równocześnie ulegają godziny funkcjonowania wagonu gastronomicznego. W konsekwencji nie sposób jednoznacznie ustalić stałych godzin realizowania usług gastronomicznych. Ponadto należy zwrócić uwagę, że godziny odjazdów i przyjazdów również ulegają zmianom. Kwestia ta jest w praktyce niezależna od Wnioskodawcy. W przypadku, gdy wagon gastronomiczny lub cały pociąg, którego częścią jest wagon gastronomiczny, podlega wyłączeniu z powodu awarii bądź przeglądu okresowego Wnioskodawca nie ma możliwości świadczenia usług gastronomicznych.

Franczyzodawca może rozwiązać Umowę w trybie natychmiastowym w przypadku, wyłączenia ze składu pociągu wagonu gastronomicznego, rozwiązania lub zmiany kategorii pociągu, zmiany rodzaju infrastruktury gastronomicznej, jak również, gdy z przyczyn leżących po stronie przewoźnika realizacja Umowy nie będzie możliwa. Wobec opisanego stanu faktycznego Wnioskodawca powziął wątpliwości w zakresie obowiązku wymiany kas rejestrujących na kasy on-line.

Zgodnie z art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT: „Podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii w terminie do dnia 30 czerwca 2020 r. - do świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania”.

Powyższy przepis określa, że podatnicy ograniczeni są w możliwości prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii do dnia 30 czerwca 2020 r., jeśli realizują oni usługi związane z wyżywieniem wyłącznie świadczone poprzez stacjonarne placówki gastronomiczne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prowadzący działalność w zakresie realizacji usług gastronomicznych w wagonie gastronomicznym (tzw. sprzedaż wagonowa) oraz pozostałych wagonach (wagonach pasażerskich) w ramach sprzedaży obwoźnej (tzw. wózki minibary) będzie objęty regulacją art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT, a zatem czy będzie obowiązany do wymiany kasy rejestrującej po dniu 30 czerwca 2020 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzenie działalności w zakresie realizacji gastronomicznych w wagonie gastronomicznym (tzw. sprzedaż wagonowa) oraz pozostałych wagonach (wagonach pasażerskich) w ramach sprzedaży obwoźnej (tzw. wózki minibary) nie będzie obligować go do wymiany kasy rejestrującej po 30 czerwca 2020 r. zgodnie z regulacją art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Przytoczony powyżej przepis stanowi, że podatnicy, którzy obecnie prowadzą ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem mogą prowadzić ewidencję w sposób dotychczasowy do dnia 30 czerwca 2020 r., jeśli świadczyli oni usługi związane z wyżywieniem wyłącznie świadczonym przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania. Oznacza to, że w przypadku gdy podatnik wykonywał czynności określone w przytoczonym przepisie jest on obowiązany do używania kas rejestrujących online od dnia 1 lipca 2020 r.

W tym kontekście należy zwrócić uwagę, że ustawa o VAT, jak również żadna inna ustawa nie zawierają definicji „stacjonarnej placówki gastronomicznej”. W związku z tym brak jest ustawowych kryteriów, które mogłyby pozwolić Wnioskodawcy na ocenę, czy jego działalność, która niewątpliwie związana jest z wyżywieniem, świadczona jest przez „stacjonarną placówkę gastronomiczną”. Nie sposób przy tym znaleźć definicji powyższego zwrotu na gruncie języka prawniczego bowiem zarówno judykatura, jak i doktryna prawa nie wypracowały stanowiska w przedmiocie rozumienia „stacjonarnej placówki gastronomicznej”. Analogiczna sytuacja występuje na gruncie języka specjalistycznego bowiem żadna z dziedzin nauki nie zdołała wypracować autonomicznego rozumienia przedmiotowego zwrotu. Wobec tego najwłaściwszym podejściem będzie odwołanie się do wykładni prawnej języka potocznego oraz podjęcie się interpretacji przedmiotowego zwrotu przez pryzmat jego znaczenia ze względu na język, w którym został sformułowany. W związku z tym należy dokonać analizy zwrotu „stacjonarna placówka gastronomiczna” z punktu widzenia wykładni językowej. W pierwszej kolejności należy wskazać, czym jest „placówka” oraz co należy rozumieć przez słowo „gastronomiczna”.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „placówka” to m.in. „instytucja pełniąca rolę ośrodka w jakiejś dziedzinie życia”. Natomiast słowo „gastronomiczny” w rozumieniu Słownika Języka Polskiego PWN oznacza „działalność produkcyjno-usługowa, obejmująca prowadzenie restauracji, barów, itp.” Natomiast zgodnie z definicją sformułowaną dla celów statystyki publicznej przez Główny Urząd Statystyczny „placówka gastronomiczna” to „zakład lub punkt gastronomiczny stały lub sezonowy, którego przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów do spożycia na miejscu i na wynos.” W związku z powyższym działalność w zakresie świadczenia usług gastronomicznych w wagonie gastronomicznym można uznać za prowadzoną przez placówkę gastronomiczną. Natomiast w odniesieniu do pozostałej części zwrotu tj. słowa „stacjonarny” należy wskazać, że zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN „stacjonarny” to „znajdujący się gdzieś na stałe, niezmieniający miejsca pobytu lub swego położenia”. Ponadto zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego pod red. W. Doroszewskiego „stacjonarny” to „niezmieniający miejsca pobytu, położenia; pozostający na miejscu; nieruchomy,

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca wskazuje, że usługi gastronomiczne realizowane w wagonie gastronomicznym nie są świadczone w sposób stacjonarny. W pierwszej kolejności przemawia za tym fakt, iż świadczenia usług nie można powiązać z konkretnym miejscem. Wynika to ze zmienności tras oraz modyfikowania rozkładów jazdy. Nie można w sposób jednoznaczny określić zarówno miejsca świadczenia usług, jak również określić „z góry” trasy na której usługi będą realizowane. Nie można bowiem wykluczyć, że może ona ulec zmianie. Za brakiem waloru „stacjonarności” przemawia również fakt, że usługi świadczone są w sposób nieregularny, tj. w momencie realizowania przejazdu na konkretnej trasie. W pozostałym czasie usługi gastronomiczne nie są świadczone. W szczególności należy wskazać, że w przypadku wyłączenia wagonu gastronomicznego / pociągu z powodu awarii bądź przeglądu okresowego Wnioskodawca nie ma możliwości świadczenia usług gastronomicznych.

W przedstawionym stanie faktycznym nie można również wskazać jednego stałego miejsca, gdzie rozpoczyna się świadczenie usług gastronomicznych. Wynika to z faktu, że pociągi kursują na trasach, rozpoczynających się od różnych stacji początkowych. Wobec tego należy wskazać, że usługi gastronomiczne przedstawione w powyższym stanie faktycznym nie są prowadzone przez „stacjonarną placówkę gastronomiczną” określoną w art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT.

W następnej kolejności należy wskazać, że art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT obejmuje usługi „związane z wyżywieniem wyłącznie świadczone przez stacjonarne placówki gastronomiczne”. Przepis zatem obejmuje swoim zakresem podmioty, które świadczą usługi związane z wyżywieniem przez stacjonarne placówki gastronomiczne w sposób wyłączny.

W tym kontekście należy wskazać, że nawet jeśli organ podatkowy uzna działalność Wnioskodawcy za prowadzoną przez „stacjonarną placówkę gastronomiczną”, co zdaniem Wnioskodawcy byłoby podejściem błędnym, to nie jest ona prowadzona w sposób wyłączny. Wynika to z faktu, że w ramach usług świadczonych przez Wnioskodawcę realizowana jest sprzedaż obwoźna poprzez tzw. wózki minibary. Polega ona w głównej mierze na sprzedaży produktów gotowych w pozostałych wagonach (wagonach pasażerskich), dzięki czemu pasażerowie mogą dokonać zakupu bez konieczności przemieszczania do wagonu gastronomicznego. Wnioskodawca nie ma przy tym wątpliwości, że tego rodzaju działalność nie stanowi sprzedaży realizowanej przez „stacjonarną placówkę gastronomiczną”.

W konsekwencji należy wskazać, że regulacja art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT nie będzie miała zastosowania do działalności Wnioskodawcy. Oznacza to, że Wnioskodawca po dniu 30 czerwca 2020 r. będzie miał możliwość ewidencjonowania sprzedaży z wykorzystaniem kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe w zakresie braku obowiązku wymiany kasy rejestrującej na kasę on-line w sytuacji sprzedaży obwoźnej (wózki minibary) w wagonach pasażerskich oraz jest nieprawidłowe w zakresie braku obowiązku wymiany kasy rejestrującej na kasę on-line w sytuacji świadczenia usług gastronomicznych w wagonie gastronomicznym (sprzedaż wagonowa).

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”.

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Z dniem 1 maja 2019 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 marca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw oraz ustawy - Prawo o miarach (Dz. U. z 2019 r., poz. 675). Ustawa ta wprowadza do ustawy o podatku od towarów i usług zmiany w zakresie kas rejestrujących. Ustawa ta zakłada m.in. możliwość, a dla podatników prowadzących działalność gospodarczą w określonych w ustawie wrażliwych branżach - obowiązek stosowania nowego rodzaju kas rejestrujących (kas on-line) w celu prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Kasy on-line wyposażone są w nowe funkcjonalności umożliwiające, oprócz zapisu w pamięci fiskalnej i chronionej kasy, również przekazywanie w sposób ciągły, zautomatyzowany i bezpośredni danych rejestrowanych przy ich użyciu z prowadzonej ewidencji oraz danych o zdarzeniach mających znaczenie dla pracy kas do systemu teleinformatycznego Centralnego Repozytorium Kas.

W myśl art. 111a ust. 3 ustawy o VAT, kasy rejestrujące łączą się z Centralnym Repozytorium Kas za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej w sposób, który zapewnia:

przesyłanie danych z kas rejestrujących do Centralnego Repozytorium Kas w sposób bezpośredni, ciągły, zautomatyzowany lub na żądanie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2 Ordynacji podatkowej;
przesyłanie poleceń z Centralnego Repozytorium Kas do kas rejestrujących, dotyczących pracy kas, i ich odbiór przez te kasy:
1. związanych z fiskalizacją kasy rejestrującej,
2. obejmujących określenie:
  - sposobu i zakresu przesyłania danych z tej kasy,
  - sposobu pracy kasy rejestrującej,
3. zapewniających prawidłowość pracy kasy rejestrującej.

Art. 111 ust. 6a ustawy o VAT określa wymagania i zasady działania, którym powinny odpowiadać kasy on-line. W myśl przywołanego przepisu, kasa rejestrująca musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie, przechowywanie i bezpieczne przesyłanie danych z kasy rejestrującej na zewnętrzne nośniki danych oraz umożliwiać połączenie i przesyłanie danych między kasą rejestrującą, a Centralnym Repozytorium Kas określonych w art. 111a ust. 3 (…).

Znowelizowana ustawa o VAT wskazuje terminy i grupy podatników, których obejmie obowiązek posiadania kasy on-line. Natomiast podatnicy, prowadzący działalność w innych obszarach niż określone w ustawie, zostali zwolnieni z obowiązku posiadania kas fiskalnych on-line. W ich przypadku ewidencja sprzedaży może być prowadzona z wykorzystaniem dotychczas stosowanych „tradycyjnych” kas fiskalnych.

Zgodnie z art. 145a ust. 1 ustawy o VAT, z zastrzeżeniem art. 145b, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, które nie umożliwiają połączenia i przesyłania danych między kasą rejestrującą, a Centralnym Repozytorium Kas, określonych w art. 111a ust. 3.

Zgodnie z art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii w terminie do dnia 30 czerwca 2020 r. - do świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest osobą fizyczną zarejestrowaną w Polsce jako czynny podatnik podatku VAT. Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi gastronomiczne w wagonach gastronomicznych. Wnioskodawca jako franczyzobiorca współpracuje w tym zakresie ze spółką ..., która posiada swój własny system franczyzowy. Franczyzobiorca spółki ... jest samodzielnym i niezależnym przedsiębiorcą prowadzącym usługi gastronomiczne w wagonie gastronomicznym zgodnie z zapisami Umowy. Na podstawie Umowy Wnioskodawca wykorzystuje wagony gastronomiczne dla celów prowadzenia działalności gastronomicznej polegającej na przygotowywaniu i sprzedaży dań na pokładach pociągów. Oprócz tzw. sprzedaży wagonowej Wnioskodawca zajmuje się również sprzedażą obwoźną poprzez tzw. wózki minibary. Polega ona w głównej mierze na sprzedaży produktów gotowych z wózka minibaru w pozostałych wagonach (wagonach pasażerskich), dzięki czemu pasażerowie mogą dokonać zakupu bez konieczności przemieszczania się do wagonu gastronomicznego. Zgodnie z postanowieniami Umowy Wnioskodawca ma prawo do prowadzenia działalności gastronomiczno-handlowej w pociągu z wykorzystaniem infrastruktury gastronomicznej/wagonu gastronomicznego i/lub wózka gastronomicznego; prowadzenia sprzedaży obwoźnej z wózka gastronomicznego w pociągu, w którym wyłączono ze składu wagon gastronomiczny, realizacji serwisu pokładowego dla podróżnych; wydawania podróżnym poczęstunków w ramach opłaty za bilet oraz wydawania podróżnym napojów i posiłków awaryjnych oraz innych elementów bezpłatnego serwisu we wskazanym przez ... pociągu, przydzielonym do obsługi gastronomicznej. Wnioskodawca realizuje swoje usługi w pociągu, którego relacje tj. droga przejazdu pociągu pomiędzy rozkładową stacją początkową i końcową ustalane są na bieżąco. Zdarza się, że pociąg nie wraca do punktu początkowego, po zrealizowanej trasie może on rozpocząć kurs na innej trasie, która rozpoczyna się od miejsca, w którym pociąg poprzednio miał swój punkt końcowy. Wagon gastronomiczny jest otwarty jedynie podczas realizowania przejazdu w ramach danej trasy, zatem wraz ze zmianą trasy, zmianie równocześnie ulegają godziny funkcjonowania wagonu gastronomicznego. W przypadku, gdy wagon gastronomiczny lub cały pociąg, którego częścią jest wagon gastronomiczny podlega wyłączeniu z powodu awarii bądź przeglądu okresowego Wnioskodawca nie ma możliwości świadczenia usług gastronomicznych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą obowiązku wymiany kas rejestrujących z papierowym lub elektronicznym zapisem kopii na kasy online od 1 lipca 2020 r. z tytułu sprzedaży obwoźnej (tzw. wózki minibary) w wagonach pasażerskich oraz świadczonych usług gastronomicznych w wagonie gastronomicznym.

Mając na uwadze brzmienie art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT należy stwierdzić, że dniem rozpoczęcia prowadzenia ewidencji (granicznym dniem) przy użyciu kas on-line dla branży gastronomicznej będzie dzień 1 lipca 2020 r.

Mając na uwadze brzmienie ww. przepisu konieczne jest zdefiniowanie dwóch elementów:

usług związanych z wyżywieniem,

stacjonarnej placówki gastronomicznej.

Należy zwrócić uwagę, że w przepisie tym ustawodawca nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych usług, jednakże bazując pomocniczo na tych klasyfikacjach należy stwierdzić, że usługi związane z wyżywieniem ujęte zostały w Dziale 56 PKWiU, który obejmuje m.in. ,,Usługi przygotowania i podawania posiłków w wagonach restauracyjnych i na statkach” (PKWiU 56.10.12), co odpowiada zakresowi działalności prowadzonej przez Wnioskodawcę.

Nie ulega zatem wątpliwości, że Wnioskodawca świadczy usługi związane z wyżywieniem.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), pod pojęciem gastronomii rozumie się „działalność produkcyjno-usługową obejmującą prowadzenie restauracji, barów, itp.” oraz „sztukę przyrządzania potraw”. Natomiast zgodnie z definicją stosowaną w statystyce publicznej zakład lub punkt gastronomiczny stały lub sezonowy, którego przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów do spożycia na miejscu i na wynos.

Placówki gastronomiczne dzielą się na:

placówki ogólnie dostępne;

placówki nastawione na obsługę określonych grup konsumentów.

Placówki gastronomiczne mogą być prowadzone m.in. w obrębie hoteli, moteli, zajazdów, schronisk, pól campingowych, w pensjonatach, domach wypoczynkowych i innych miejscach krótkotrwałego pobytu jak też w wagonach kolejowych wchodzących w skład pociągu oraz na statkach pasażerskich. Do placówek gastronomicznych nie zalicza się ruchomych punktów sprzedaży detalicznej i automatów sprzedażowych. Z kolei punktem gastronomicznym jest placówka gastronomiczna prowadząca ograniczoną działalność gastronomiczną, taką jak: smażalnia, pijalnia, lodziarnia, bufet w kinie, na stadionie, itp. Jednocześnie stała placówka gastronomiczna to placówka czynna w ciągu całego roku kalendarzowego, ewentualnie pracująca z pewnymi przerwami, wynikającymi z takich przyczyn jak remont, okresowy brak personelu (z powodu urlopu lub choroby), okresowa inwentaryzacja, itp. Z kolei sezonowa placówka gastronomiczna to placówka uruchamiana okresowo i działająca nie dłużej niż sześć miesięcy w roku kalendarzowym.

Główny Urząd Statystyczny (stat.gov.pl) wyjaśnia, że na potrzeby statystyki publicznej placówka gastronomiczna oznacza zakład lub punkt gastronomiczny stały lub sezonowy, którego przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów do spożycia na miejscu i na wynos. W pojęciu tym nie mieszczą się jednak ruchome punkty sprzedaży detalicznej i automaty sprzedażowe. Stała placówka gastronomiczna to natomiast placówka gastronomiczna czynna w ciągu całego roku kalendarzowego, ewentualnie pracująca z pewnymi przerwami, wynikającymi z takich przyczyn jak remont, okresowy brak personelu (z powodu urlopu lub choroby), okresowa inwentaryzacja, itp. Sezonową placówką gastronomiczną jest natomiast placówka uruchamiana okresowo i działająca nie dłużej niż sześć miesięcy w roku kalendarzowym.

Wnioskodawca wskazał, że w ramach sprzedaży obwoźnej w pozostałych wagonach pasażerskich, prowadzonej z wózków minibar, sprzedawane są pasażerom gotowe produkty do spożycia. W świetle przytoczonych przepisów prawa oraz definicji na tle przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że ww. wózki minibar jako ruchome punkty sprzedaży detalicznej nie są zaliczane do placówek gastronomicznych, nie stanowią one również żadnej z placówek prowadzących ograniczoną działalność gastronomiczną definiowaną jako punkt gastronomiczny. Zatem, realizowana przez Wnioskodawcę sprzedaż obwoźna poprzez tzw. wózki minibar nie będzie objęta obowiązkiem ewidencjonowania przy użyciu kasy on-line.

Tym samym, wykonywana działalność w zakresie sprzedaży obwoźnej (tzw. wózki minibary) prowadzonej w wagonach pasażerskich nie będzie obligowała Wnioskodawcy do wymiany kasy rejestrującej z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii na kasę on-line od 1 lipca 2020 r. na podstawie art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT. Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Wnioskodawca wskazał w opisie sprawy, że wykonywana przez Niego działalność obejmuje także sprzedaż usług gastronomicznych w wagonie gastronomicznym (tzw. sprzedaż wagonowa), która polega na przygotowywaniu i sprzedaży dań w pociągu pasażerom.

Należy zauważyć, że taka forma prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę mieści się w definicji placówki gastronomicznej.

W celu odpowiedzi na pytanie czy Wnioskodawca będzie zobowiązany do wymiany kasy rejestrującej na kasę on-line od 1 lipca 2020 r. z tytułu ww. sprzedaży wagonowej, należy rozstrzygnąć czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi gastronomiczne w wagonie gastronomicznym należy traktować jako usługi wykonywane przez stacjonarną placówkę gastronomiczną.

Ustawa o VAT ani inne ustawy nie zawierają definicji słowa „stacjonarny”. Należy posłużyć się zatem wykładnią językową. I tak stosownie do definicji Słownika Języka Polskiego PWN określenie „stacjonarny” oznacza „znajdujący się gdzieś na stałe, niezmieniający miejsca pobytu lub swego położenia”.

Odnosząc się do kwestii związanej ze świadczeniem usług w wagonie gastronomicznym należy wskazać, że dla samego określenia czy są to usługi wykonywane przez stacjonarną placówkę gastronomiczną niewystarczające jest odwołanie się wyłącznie do słownikowego znaczenia pojęcia „stacjonarny” rozumianego jako „znajdujący się gdzieś na stałe, niezmieniający miejsca pobytu lub swego położenia”.

Jak wyżej wskazano działalność gastronomiczna prowadzona w wagonach kolejowych wchodzących w skład pociągu spełnia definicje placówki gastronomicznej. Natomiast dla określenia jakie z placówek gastronomicznych mają charakter „stacjonarny”, w pierwszej kolejności należy wskazać takie spośród nich, które takiego charakteru nie posiadają.

W tym zakresie można odwołać się do Polskiej Klasyfikacji Działalności z 2007 r., która w dziale 56 „Działalność usługowa związana z wyżywieniem” wskazuje jaki zakres działalności w tym zakresie jest prowadzony przez „Ruchome placówki gastronomiczne” - PKD 56.10.B (a więc te o charakterze niestacjonarnym). Podklasa ta obejmuje działalność:

obwoźnych sprzedawców lodów,

wózków z żywnością,

przyczep gastronomicznych

związana z przygotowaniem żywności na straganach.

Od wyżej wymienionej działalności gastronomicznej prowadzonej w formie „ruchomej” należy zatem odróżnić tą działalność, które nie ma takiego charakteru, co pozwala na zdefiniowanie placówek, na terenie których jest ona prowadzona jako „stacjonarnych”. W tym zakresie należy wskazać, że działalność restauracyjną lub barową prowadzoną w środkach transportu, wykonywaną przez oddzielne jednostki obejmuje podklasa PKD 56.10.A „Restauracje i inne stałe placówki gastronomiczne”, która to podklasa odnosi się do przygotowania i podawania posiłków gościom siedzącym przy stołach lub gościom dokonującym własnego wyboru potraw z wystawionego menu, bez względu na to czy spożywają oni przygotowane posiłki na miejscu, biorą je na wynos czy są im dostarczane.

Skoro zatem ww. klasyfikacja nie traktuje działalności restauracyjnej lub barowej prowadzonej w środkach transportu, wykonywanej przez oddzielne jednostki jako działalności „ruchomych placówek gastronomicznych”, to należy ją traktować jako wykonywaną przez stacjonarne placówki gastronomiczne bez względu na, że w toku podróży zmienia się samo miejsce ich położenia. Z punktu widzenia podróżnych, którzy mogą skorzystać z usług gastronomicznych w wagonie restauracyjnym lub barowym konkretnie zlokalizowanym w składzie pociągu placówka ta ma bowiem charakter „stacjonarny”.

W tym miejscu należy wskazać, że restauracja jest to zakład gastronomiczny dostępny dla ogółu konsumentów, z pełną obsługą kelnerską, oferujący szeroki i zróżnicowany asortyment potraw i napojów, podawany konsumentom według karty jadłospisowej. Natomiast bar to placówka gastronomiczna prowadząca działalność o charakterze zbliżonym do restauracji z asortymentem ograniczonym do potraw i towarów popularnych. Ponadto jak wynika z dodatkowych wyjaśnień metodologicznych GUS jest to zazwyczaj placówka samoobsługowa, jak: jadłodajnia, bar: uniwersalny, szybkiej obsługi, przekąskowy, mleczny, bistro.

Wagon restauracyjny lub barowy w pociągu wpisuje się zatem w ww. definicję restauracji lub baru, a tym samym stanowi stacjonarną placówkę gastronomiczną. W związku z tym należy stwierdzić, że usługi gastronomiczne świadczone przez Wnioskodawcę w ramach działalności wykonywanej w wagonie gastronomicznym, który jak wykazano wyżej stanowi stacjonarną placówkę gastronomiczną będą podlegać z dniem 1 lipca 2020 r. obowiązkowemu ewidencjonowaniu przy użyciu kasy rejestrującej on-line.

Tym samym, działalność w zakresie realizacji usług gastronomicznych w wagonie gastronomicznym (tzw. sprzedaż wagonowa) będzie obligowała Wnioskodawcę do wymiany kasy rejestrującej z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii na kasę on-line od 1 lipca 2020 r. na podstawie art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT. Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za nieprawidłowe.

Ponadto tut. Organ informuje, że z uwagi na trwającą epidemię COVID-19 Ministerstwo Finansów planuje przesunięcie dla branży gastronomicznej terminu wprowadzenia obowiązku wymiany kasy rejestrującej z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii na kasę on-line. Obecnie Ministerstwo Finansów przygotowało projekt Rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii. Informacje na temat przesunięcia terminu wejścia w życie przepisów o kasach on-line znajdują się w linku: https://www.gov.pl/web/finanse/przesuniecie-terminu-obowiazkowej-wymiany-kas-rejestrujacych

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, ul. …, …, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin