Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.117.2020.1.PC
z 12 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2020 r. (data wpływu 12 marca 2020 r.) uzupełnionym w dniu 11 maja 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 11 maja 2020 r.) oraz uzupełnionym w dniu 12 maja 2020 r. (data wpływu 19 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie posiadanych dokumentów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania 0% stawki podatku dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów na podstawie posiadanych dokumentów.

Wniosek został uzupełniony w dniu 11 maja 2020 r. (data wpływu za pośrednictwem ePUAP 11 maja 2020 r.) oraz w dniu 12 maja 2020 r. (data wpływu 19 maja 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Spółka z siedzibą na terytorium Polski jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT w Polsce. Posiada również numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (tzw. VAT UE).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca sprzedaje towary do kontrahentów niebędących polskimi podatnikami VAT. Kontrahenci posiadają właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych (zagraniczne numery VAT UE). Towary transportowane są z terytorium Polski do miejsc znajdujących się na terytorium Unii Europejskiej. Faktyczna realizacja transportu zlecana jest niezależnym firmom spedycyjnym. Dla Spółki opisane transakcje stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (dalej: WDT), natomiast dla kontrahentów - wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów (dalej: WNT) w ich krajach.

Spółka składa w ustawowych terminach informacje i deklaracje o dokonanych przez nią WDT. Spółka gromadzi też konkretne dokumenty na dowód, iż sprzedany przez nią towar został przetransportowany poza terytorium Polski i odebrany przez kontrahenta na terytorium innego państwa UE. Dokumenty te są następujące:

1. wystawiona faktura zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku
   
2. potwierdzenie w formie elektronicznej (skan CMR lub potwierdzenie od nabywcy zawarte w korespondencji e-mail), że określony towar został otrzymany przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska.

Treść wymienionych wyżej dokumentów potwierdza, że towar opuścił Polskę i został dostarczony na terytorium innego państwa członkowskiego.

Wnioskodawca pragnie się upewnić, czy na podstawie tych konkretnych dokumentów może obecnie (w 2020 r.) i będzie mógł stosować stawkę 0% VAT.

Wątpliwość Wnioskodawcy wynika z faktu, że 1 stycznia 2020 r. zaczęło być stosowane Rozporządzenie Wykonawcze Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniające Rozporządzenie Wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi. Zgodnie z art. 45a ust. 1 Rozporządzenia, do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w przypadku posiadania przez sprzedawcę dokumentów wymienionych szczegółowo w tym przepisie.

Spółka powzięła wątpliwość, czy konkretne dokumenty, którymi Wnioskodawca dysponuje obecnie i które będą również dokumentować WDT w przyszłości (zgodnie z dokładnym opisem powyżej), są i będą wystarczające do stosowania stawki 0% VAT. Kwestia ta ma bardzo istotne znaczenie dla Wnioskodawcy.

Obie strony transakcji (sprzedawca i nabywca) mają i będą miały właściwe i ważne numery VAT-UE. Spółka składając deklarację podatkową (oraz informację podsumowującą), w której wykaże WDT w sposób zgodny z przepisami, jest i będzie zarejestrowana jako podatnik VAT UE. Innymi słowy, ogólne warunki stawki 0% WDT są i będą spełnione (warunki te są elementem opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i nie są przedmiotem pytania; pytanie dotyczy wyłącznie kwestii dokumentowania WDT).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka może (stan faktyczny) i będzie mogła (zdarzenie przyszłe) stosować stawkę 0% VAT do WDT na podstawie zestawu wskazanych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego konkretnych dokumentów, tj.:

1. wystawionej faktury zawierającej specyfikację poszczególnych sztuk ładunku
   
2. potwierdzenia w formie elektronicznej (skanu CMR lub potwierdzenia od nabywcy zawartego w korespondencji e-mail), że określony towar został otrzymany przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy:

Spółka uważa, że może i będzie mogła stosować stawkę 0% VAT do WDT (przy spełnieniu wszystkich warunków ogólnych, takich jak numery VAT-UE obu stron, itd. - spełnienie tych warunków jest elementem faktycznym opisu i nie są one przedmiotem pytania) na podstawie dokumentów wskazanych powyżej. Są to dokumenty dopuszczalne i prawidłowe z punktu widzenia przepisów VAT.

Zgodnie z art. 45a ust. 1 Rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2020 r., do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE (odnoszącej się m.in. do wymogów przy zastosowaniu 0% stawki VAT przy WDT) domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z określonych w tym przepisie przypadków.

Z kolei z art. 45a ust. 3 Rozporządzenia wynika, iż do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:

1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
   
2. następujące dokumenty:
   
   1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
      
   2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
      
   3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
      
   
   

Dokumenty muszą być wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.

W przypadku opisanym przez Wnioskodawcę można mieć wątpliwości, czy gromadzone przez Spółkę dokumenty spełniają wymogi Rozporządzenia. Jednak zdaniem Wnioskodawcy, Spółka może i będzie mogła wykazywać WDT również przy użyciu dokumentów innych od tych wskazanych w art. 45a Rozporządzenia Wykonawczego (UE) nr 282/2011 ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, tzn. stosowanie tych innych dokumentów nie wyklucza możliwości zastosowania 0% stawki podatku VAT w odniesieniu do tych dostaw. Innymi słowy, udokumentowanie dokonania WDT dokumentami innymi od tych wskazanych w art. 45a Rozporządzenia nie powoduje automatycznie obowiązku naliczania stawki 23% VAT - uniemożliwia jedynie skorzystanie z uregulowanych w tym przepisie domniemań. Innymi słowy, Spółka może i będzie mogła - dla celów zastosowania stawki 0% VAT w WDT - posługiwać się dokumentami innymi od tych wskazanych w art. 45a Rozporządzenia (co będzie mogło być przedmiotem weryfikacji przez organy podatkowe na zasadach ogólnych, tak jak dotychczas).

W Rozporządzeniu nie ma informacji, co w sytuacji, gdy podatnik nie spełni kryteriów, pozwalających mu na skorzystanie z przewidzianych w nim domniemań. Spółka stoi w tej kwestii na stanowisku, iż niespełnienie kryteriów z Rozporządzenia pozwalających na zastosowanie ujętych w Rozporządzeniu domniemań nie wyklucza możliwości udowodnienia przez Wnioskodawcę w inny sposób, że towary te opuściły kraj wysyłki.

Teza, iż przepisy Rozporządzenia nie odbierają podatnikom prawa do udowodnienia faktu, że towar opuścił terytorium danego kraju, za pomocą innych od ujętych w Rozporządzeniu dokumentów znajduje również potwierdzenie w treści oficjalnego dokumentu unijnego, tj. stanowiska VAT Expert Group z 20 lutego 2019 r., sygn. taxud.c.1(2019)1233276-EN, które znajduje się na stronach Komisji Europejskiej (https://circabc.europa.eu/sd/a/2c36f43c-80b8 4fb1a209a2c30e060eae/VEG%20080%20-%20VAT%20quick°/o20fixes%20-°/o20chain%20transactions.pdf). W świetle tego dokumentu (s. 12), fakt, że warunki domniemania nie są spełnione, nie oznacza automatycznie, że nie ma zastosowania stawka 0% VAT (zwolnienie określone w art. 138 Dyrektywy VAT). W takim przypadku podatnicy będą mogli wykazać, zgodnie z wymogami organów podatkowych, że warunki do stawki 0% VAT są spełnione. Innymi słowy, w przypadku gdy domniemanie nie ma zastosowania, sytuacja pozostanie taka sama jak to jest dziś (w oryginalnym dokumencie: „Applying the presumption in the reversed way is not possible. In other words, the fact that the conditions of the presumption are not met should not mean automatically that the exemption of Article 138 of the VAT Directive does not apply. In such case, it will remain up to the supplier to prove, to the satisfaction of the tax authorities, that the conditions for the exemption (transport included) are met. In other words where the presumption does not apply, the situation will stay the same as it is today”).

To samo podejście wynika z oficjalnych wyjaśnień (explanatory notes) do zmian w Rozporządzeniu:https://ec.europa.eu/taxation_customs/sites/taxation/files/explanatory_notes_2020_quick_fixes_en.pdf

Powyższe znajduje również potwierdzenie w treści polskiego oficjalnego dokumentu urzędowego, tj. uzasadnienia do Projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy - Kodeks karny skarbowy (numer projektu UC158, linki do projektu: https://legislacja.rcl.gov.pl/projekt/12322050 oraz https://legislacja.rcl.gov.pI/docs//2/12322050/12601952/12601953/ dokument402091.docx). W dokumencie tym ustawodawca (Ministerstwo Finansów) odnosi się do warunków ujętych w Rozporządzeniu i tłumaczy, iż „Niespełnienie warunków domniemania nie oznacza automatycznie, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji na dostawcy ciąży obowiązek udowodnienia w inny sposób, zgodnie z przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.” Innymi słowy ustawodawca wyjaśnił, iż w razie braku możliwości skorzystania przez podatnika z ujętych w Rozporządzeniu domniemań, ten może udowodnić, iż sprzedany przez niego towar opuścił terytorium Polski w ramach WDT, w sposób i za pomocą dokumentów, które są ku temu właściwe zgodnie z przepisami ustawy o VAT.

Wreszcie, również Ministerstwo Finansów w oficjalnym komunikacie w sprawie implementacji dyrektywy 2018/1910, tzw. pakiet Quick Fixes (https://www.gov.pl/attachmenV44eff590-6844-4edc-a84f-80809e8edefe) zauważa: „Rozporządzenie wykonawcze 2018/1912 w art. 45a wprowadza domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy o VAT, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione. Sytuacja taka nie ulegnie zmianie po wejściu w życie ustawy implementującej prawo unijne.”

Należy zatem uznać, iż wprowadzone przez ustawodawcę unijnego zmiany do Rozporządzenia nie powodują usunięcia z polskiego porządku prawnego reguł z art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o VAT odnośnie do tego, jakie dokumenty mogą zostać użyte do potwierdzenia, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego. Te reguły pozostają w mocy, wraz z ukształtowanym na ich podstawie orzecznictwem sądów administracyjnych i praktyką interpretacyjną organów podatkowych (Dyrektora KIS, a wcześniej MF). Równocześnie z regułami unijnymi będą zatem obowiązywały przepisy krajowe, odnośnie tego, co stanowi dowód na fakt, iż towar został wywieziony z terytorium kraju. Oznacza to, iż podatnik, który nie spełni warunków pozwalających na skorzystanie z domniemań uregulowanych w Rozporządzeniu nadal będzie miał prawo wykazać za pomocą dokumentów uznawanych za właściwe na gruncie polskich przepisów o VAT, iż jego towary opuściły terytorium kraju.

Odnosząc powyższe do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, Spółka stoi na stanowisku, iż obecnie możliwe jest i będzie udowodnienie, iż towar opuścił terytorium Polski za pomocą konkretnych dokumentów przedstawionych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego oraz zastosowanie na tej podstawie stawki 0% VAT dla WDT.

Spółka jedynie informacyjnie nadmienia, że w przeszłości występowała już o interpretację w zakresie dokumentowania WDT na gruncie polskiej ustawy o VAT. Zgodnie z interpretacją z 12 lipca 2018 r. (a więc wydaną przed wejściem w życie Rozporządzenia), sygn. 0111-KDIB3-3.4012.130.2018.1.MPU, otrzymaną przez Spółkę od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, „dokumenty (...) gromadzone i przechowywane wyłącznie w formie elektronicznej (tj. jako skan stanowiący załącznik do wiadomości e-mail otrzymanej od przewoźnika lub kontrahenta, w wariancie pierwszym: skan CMR, w wariancie drugim: potwierdzenie od nabywcy zawarte w korespondencji e-mail), bez jednoczesnego przechowywania ich w formie papierowej, będą miały moc dowodową dokumentów potwierdzających dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy (miejsca przeznaczenia) na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju i tym samym będą uprawniać Wnioskodawcę do stosowania stawki 0% dla realizowanych przez niego transakcji wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów”. Spółka pragnie nadmienić również, że także w 2020 r. ukazywały się pozytywne interpretacje DKIS w podobnych stanach faktycznych jak w przypadku Wnioskodawcy. Przykładem może być interpretacja z 11 lutego 2020 r., sygn. 0112-KDIL1-3.4012.533.2019.2.TK, zgodnie z którą „przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy. Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy będzie uprawniało - również od dnia 1 stycznia 2020 r. - do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2- 8.

Zgodnie z art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
   
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca sprzedaje towary do kontrahentów niebędących polskimi podatnikami VAT. Obie strony transakcji (sprzedawca i nabywca) mają i będą miały właściwe i ważne numery VAT-UE. Spółka składając deklarację podatkową (oraz informację podsumowującą), w której wykaże WDT w sposób zgodny z przepisami, jest i będzie zarejestrowana jako podatnik VAT UE. Towary transportowane są z terytorium Polski do miejsc znajdujących się na terytorium Unii Europejskiej. Faktyczna realizacja transportu zlecana jest niezależnym firmom spedycyjnym. Dla Spółki opisane transakcje stanowią wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (WDT), natomiast dla kontrahentów - wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów (WNT) w ich krajach.

Spółka składa w ustawowych terminach informacje i deklaracje o dokonanych WDT. Spółka gromadzi też konkretne dokumenty na dowód, iż sprzedany towar został przetransportowany poza terytorium Polski i odebrany przez kontrahenta na terytorium innego państwa UE. Treść dokumentów potwierdza, że towar opuścił Polskę i został dostarczony na terytorium innego państwa członkowskiego. Dokumenty te są następujące:

1. wystawiona faktura zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku
2. potwierdzenie w formie elektronicznej (skan CMR lub potwierdzenie od nabywcy zawarte w korespondencji e-mail), że określony towar został otrzymany przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska.
   
   

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość czy wskazane w opisie sprawy dokumenty, tj. faktura zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenie w formie elektronicznej (skan CMR lub potwierdzenie od nabywcy zawarte w korespondencji e-mail), że określony towar został otrzymany przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska uprawniają/będą uprawniać Wnioskodawcę do zastosowania do WDT stawki VAT 0%.

W kwestii dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów od dnia 1 stycznia 2020 r. zastosowanie mają przepisy rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2018/1912 z dnia 4 grudnia 2018 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do niektórych zwolnień związanych z transakcjami wewnątrzwspólnotowymi (Dz. Urz. UE L Nr 311 z 7.12.2018, s. 10), zwanego dalej rozporządzeniem 2018/1912. Rozporządzenie 2018/1912 ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich. Rozporządzenie 2018/1912 wprowadza m.in. domniemania wzruszalne odnoszące się do dowodów wymaganych do zastosowania zwolnienia z prawem do odliczenia (stawki 0%) z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

I tak, zgodnie z treścią art. 45a wprowadzonego rozporządzeniem 2018/1912:

1. Do celów stosowania zwolnień ustanowionych w art. 138 dyrektywy 2006/112/WE domniemywa się, że towary zostały wysłane lub przetransportowane z państwa członkowskiego do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza jego terytorium, ale na terytorium Wspólnoty, w którymkolwiek z następujących przypadków:
   1. sprzedawca wskazuje, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez niego lub przez osobę trzecią działającą na jego rzecz, oraz sprzedawca jest w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy, albo sprzedawca jest w posiadaniu jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających wysyłkę lub transport, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy;
      
   2. sprzedawca jest w posiadaniu następujących dokumentów:
      1. pisemnego oświadczenia nabywcy potwierdzającego, że towary zostały wysłane lub przetransportowane przez nabywcę lub przez osobę trzecią działającą na rzecz nabywcy, oraz wskazującego państwo członkowskie przeznaczenia towarów; takie pisemne oświadczenie określa: datę wystawienia; nazwę lub imię i nazwisko oraz adres nabywcy; ilość i rodzaj towarów; datę i miejsce przybycia towarów; w przypadku dostawy środków transportu, numer identyfikacyjny środków transportu; oraz identyfikację osoby przyjmującej towary na rzecz nabywcy; oraz
         
      2. co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i nabywcy, lub jakichkolwiek pojedynczych dowodów, o których mowa w ust. 3 lit. a), wraz z jakimikolwiek pojedynczymi niebędącymi ze sobą w sprzeczności dowodami, o których mowa w ust. 3 lit. b), potwierdzających transport lub wysyłkę, które zostały wydane przez dwie różne strony, które są niezależne od siebie nawzajem, od sprzedawcy i od nabywcy.
   Nabywca dostarcza sprzedawcy pisemne oświadczenie, o którym mowa w lit. b) ppkt (i), do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiła dostawa.
   
2. Organ podatkowy może obalić domniemanie przyjęte na podstawie ust. 1.
   
3. Do celów ust. 1 następujące dokumenty są akceptowane jako dowód wysyłki lub transportu:
   1. dokumenty odnoszące się do wysyłki lub transportu towarów, takie jak podpisany list przewozowy CMR, konosament, faktura za towarowy przewóz lotniczy lub faktura od przewoźnika towarów;
      
   2. następujące dokumenty:
   1. polisa ubezpieczeniowa w odniesieniu do wysyłki lub transportu towarów lub dokumenty bankowe potwierdzające zapłatę za wysyłkę lub transport towarów;
      
   2. dokumenty urzędowe wydane przez organ władzy publicznej, na przykład notariusza, potwierdzające przybycie towarów do państwa członkowskiego przeznaczenia;
      
   3. poświadczenie odbioru wystawione przez prowadzącego magazyn w państwie członkowskim przeznaczenia, potwierdzające składowanie towarów w tym państwie członkowskim.
      
   
   
   

Jednakże wskazać należy, że niespełnienie warunków wprowadzonych ww. rozporządzeniem nie oznacza, że stawka 0% nie będzie miała zastosowania. W takiej sytuacji dostawca będzie musiał udowodnić w inny sposób, zgodnie z dotychczasowymi przepisami ustawy, że warunki zastosowania stawki 0% zostały spełnione.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146aa ust. 1 pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2019 r. do końca roku następującego po roku, dla którego wartość relacji, o której mowa w art. 38a pkt 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych, jest nie większa niż 43% oraz wartość, o której mowa w art. 112aa ust. 5 tej ustawy, jest nie mniejsza niż -6%, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
   
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
   
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Warunki te muszą być spełnione łącznie. Spełnienie pierwszego z nich ma zagwarantować, że czynność zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w kraju odbiorcy i zostanie tam faktycznie opodatkowana, a drugi wskazuje, że istotnie nastąpił wywóz towarów z jednego państwa członkowskiego (z kraju) i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego. Istotą transakcji wewnątrzwspólnotowych jest faktyczne opodatkowanie dostawy towaru w państwie przeznaczenia (do którego towar jest docelowo przemieszczany). Dostawa, która następuje na terytorium państwa dostawcy towarów, jest opodatkowana stawką 0%, a w państwie nabywcy następuje opodatkowanie tej dostawy według stawki podatku tam właściwej. Transakcja opodatkowana w ten sposób ma na celu uniknięcie zakłócania konkurencji, powodowanego podwójnym opodatkowaniem lub brakiem opodatkowania. Jednak zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów uzależnione jest także od zarejestrowania podatnika jako podatnika VAT UE, najpóźniej w momencie składania deklaracji uwzględniającej daną dostawę.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. (uchylony),
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku
4. (uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Należy wskazać, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku dokonania transakcji z ustalonym nabywcą, w celu dostawy, tj. przeniesienia na konkretny podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, zachodzi wówczas wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w zakupie. Podkreślić należy, że zakwalifikowanie danej transakcji jako dostawy wewnątrzwspólnotowej, na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, wymaga czasowego i materialnego związku pomiędzy dostawą danego towaru i jego transportem.

W związku z tym istotne jest to, aby ww. dokumenty zawierały informacje, z których wynika, że określony towar został faktycznie dostarczony nabywcy do innego państwa członkowskiego. Ponadto, dokumenty, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, mają łącznie potwierdzać określony fakt, co oznacza, że zebrane razem mają dać jednoznaczną informację, której wymaga ten przepis.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

Powyższe rozważania potwierdza uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r., sygn. akt I FPS 1/10, w której Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest na gruncie polskich przepisów, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Należy wskazać, że przepisy ustawy nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dokumentów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Jeżeli zatem jest to dokument udostępniony w formie elektronicznej, e-mail, ksero, skan lub faks dokumentu, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Zatem posiadanie przez dostawcę dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 i 11 ustawy będzie uprawniało – również od dnia 1 stycznia 2020 r. – do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz okoliczności sprawy należy stwierdzić, że dokumenty wymienione przez Wnioskodawcę tj. wystawiona faktura zawierająca specyfikację poszczególnych sztuk ładunku oraz potwierdzenie w formie elektronicznej (skan CMR lub potwierdzenie od nabywcy zawarte w korespondencji e-mail), że określony towar został otrzymany przez nabywcę na terenie innego państwa członkowskiego niż Polska, których treść – jak wskazał Wnioskodawca - potwierdza, że towar opuścił Polskę i został dostarczony na terytorium innego państwa członkowskiego stanowią/będą stanowiły dowody dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, łącznie potwierdzają i będą potwierdzały dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju i tym samym upoważniają oraz będą upoważniały Wnioskodawcę do stosowania stawki podatku w wysokości 0% w odniesieniu do tych wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

W konsekwencji uznać należy, że przedstawione przez Wnioskodawcę posiadane dokumenty stanowią/będą stanowić dowody z art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, które (jak wynika z opisu sprawy) łącznie potwierdzają dostarczenie towarów (będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju), a w konsekwencji uprawniają/będą uprawniały również po dniu 1 stycznia 2020 r. – do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (przy spełnieniu pozostałych warunków z art. 42 ust. 1 ustawy).

Zatem stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Organ zastrzega, że rozstrzygnięcie czy dokumenty, którymi będzie dysponować podatnik rzeczywiście potwierdzają dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów może być stwierdzone ostatecznie jedynie w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej, przeprowadzonej przez właściwy organ podatkowy, a nie w postępowaniu dotyczącym wydania interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.