Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.170.2020.3.KP
z 24 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2020 r. (data wpływu 11 marca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14 marca 2020 r. (data wpływu 17 marca 2020 r.) oraz uzupełnionym pismem z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 15 maja 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.170.2020.1.KP (doręczone Stronie w dniu 18 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku stosowania kasy on-line w sklepach firmowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 marca 2020 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku stosowania kasy on-line w sklepach firmowych. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 14 marca 2020 r. (data wpływu 17 marca 2020 r.) oraz pismem z dnia 29 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 15 maja 2020 r. nr 0114-KDIP1-3.4012.170.2020.1.KP (skutecznie doręczone Stronie w dniu 18 maja 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku):

Wnioskodawca prowadzi działalność piekarniczo-cukierniczą, w ramach której wypieka pieczywo oraz wykonuje wyroby cukiernicze (torty, ciasta itp.), a także inne wyroby takie jak kanapki, sałatki, pierogi itp.
Wnioskodawca prowadzi sprzedaż detaliczną wyrobów w sieci sklepów firmowych oraz sprzedaż hurtową do sklepów spożywczych, przedszkoli i barów. W sklepach firmowych prowadzona jest również sprzedaż kawy, herbaty oraz wody i soków w butelkach.

W sklepach firmowych Wnioskodawca nie prowadzi bufetów, co oznacza, że nie prowadzi działalności gastronomicznej, w ramach której serwuje posiłki na ciepło.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że prowadzona przez Wnioskodawcę firma zajmuje się produkcją i sprzedażą pieczywa, wyrobów cukierniczych, przekąsek, takich jak kanapki, sałatki, pierogi itp., soków w butelkach oraz kawy i herbaty w opakowaniach „to go”. Wyroby, takie jak kanapki, sałatki i pierogi są wcześniej przygotowywane i gotowe wykładane do lady sprzedażowej w celu sprzedaży klientowi. Wnioskodawca nie przygotowuje posiłków na życzenie klienta oraz nie podgrzewa produktów przed podaniem klientowi. Kawę i herbatę Wnioskodawca sprzedaje „na wynos”. Ponadto Wnioskodawca nie sprzedaje wyrobów do spożycia na miejscu, w sklepie. Kanapki, sałatki, pierogi są oferowane do sprzedaży na wynos. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gastronomicznej, w ramach której serwowane są posiłki na ciepło.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z planowanym wejściem od 1 lipca 2020 roku przepisów ustawy o VAT dotyczącej kas fiskalnych on-line w gastronomii (art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT) Wnioskodawca podlega obowiązkowi wymiany drukarek fiskalnych na drukarki on-line?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że Wnioskodawca nie prowadzi działalności gastronomicznej uważa, że nie podlega obowiązkowi wymiany drukarek w sklepach firmowych na drukarki on-line od 1 lipca 2020 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”.

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Z dniem 1 maja 2019 r. weszła w życie ustawa z dnia 15 marca 2019 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw oraz ustawy - Prawo o miarach
(Dz. U. poz. 675). Ustawa ta wprowadza do ustawy o podatku od towarów i usług zmiany w zakresie kas rejestrujących. Ustawa ta zakłada m.in. możliwość, a dla podatników prowadzących działalność gospodarczą w określonych w ustawie wrażliwych branżach - obowiązek stosowania nowego rodzaju kas rejestrujących (kas on-line) w celu prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Kasy on-line wyposażone są w nowe funkcjonalności umożliwiające, oprócz zapisu w pamięci fiskalnej i chronionej kasy, również przekazywanie w sposób ciągły, zautomatyzowany i bezpośredni danych rejestrowanych przy ich użyciu z prowadzonej ewidencji oraz danych o zdarzeniach mających znaczenie dla pracy kas do systemu teleinformatycznego Centralnego Repozytorium Kas.

W myśl art. 111a ust. 3 ustawy o VAT, kasy rejestrujące łączą się z Centralnym Repozytorium Kas za pośrednictwem sieci telekomunikacyjnej w sposób, który zapewnia:

1. przesyłanie danych z kas rejestrujących do Centralnego Repozytorium Kas w sposób bezpośredni, ciągły, zautomatyzowany lub na żądanie Szefa Krajowej Administracji Skarbowej, w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej, o której mowa w art. 193a § 2 Ordynacji podatkowej;
   
2. przesyłanie poleceń z Centralnego Repozytorium Kas do kas rejestrujących, dotyczących pracy kas, i ich odbiór przez te kasy:
   
   
   1. związanych z fiskalizacją kasy rejestrującej,
      
   2. obejmujących określenie:
      • sposobu i zakresu przesyłania danych z tej kasy,
        
      • sposobu pracy kasy rejestrującej,
   3. zapewniających prawidłowość pracy kasy rejestrującej.
      
      
   
   

Art. 111 ust. 6a ustawy o VAT określa wymagania i zasady działania, którym powinny odpowiadać kasy on-line. W myśl przywołanego przepisu, kasa rejestrująca musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie, przechowywanie i bezpieczne przesyłanie danych z kasy rejestrującej na zewnętrzne nośniki danych oraz umożliwiać połączenie i przesyłanie danych między kasą rejestrującą, a Centralnym Repozytorium Kas określonych w art. 111a ust. 3 (…).

Pojęcie „kasa fiskalna on-line” zdefiniowane zostało w § 2 pkt 6 rozporządzenia z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U 2019 r., poz. 816 z późn. zm.), który odwołuje się do treści znowelizowanej ustawy, wskazując, że przez kasę on-line rozumie się kasę, o której mowa w art. 111 ust. 6a ustawy.

Znowelizowana ustawa o VAT wskazuje terminy i grupy podatników, których obejmie obowiązek posiadania kasy on-line. Natomiast podatnicy, prowadzący działalność w innych obszarach niż określone w ustawie, zostali zwolnieni z obowiązku posiadania kas fiskalnych on-line. W ich przypadku ewidencja sprzedaży może być prowadzona z wykorzystaniem dotychczas stosowanych „tradycyjnych” kas fiskalnych.

Zgodnie z art. 145a ust. 1 ustawy o VAT, z zastrzeżeniem art. 145b, podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, które nie umożliwiają połączenia i przesyłania danych między kasą rejestrującą, a Centralnym Repozytorium Kas, określonych w art. 111a ust. 3.

Zgodnie z art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o VAT podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii w terminie do dnia 30 czerwca 2020 r. - do świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania.

Przepis ust. 1 stosuje się tylko do kas rejestrujących, przy zastosowaniu których jest prowadzona ewidencja sprzedaży w zakresie sprzedaży towarów lub świadczenia usług wymienionych w ust. 1 (art. 145b ust. 2 ustawy o VAT).

Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r. w sprawie przedłużenia terminów prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii (Dz. U. z 2020 r., poz. 1059), przedłuża się terminy, w których podatnicy mogą prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii, o których mowa w art. 145b ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2020 r. – do świadczenia usług związanych z wyżywieniem wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług w zakresie krótkotrwałego zakwaterowania.

Na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 ww. rozporządzenia, przedłuża się terminy przyjęte za dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, o których mowa w art. 145b ust. 3 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług na dzień 1 stycznia 2021 r. – dla podatników, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

Powyższe przepisy określają, że podatnicy ograniczeni są w możliwości prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii do dnia 31 grudnia 2020 r., jeśli realizują oni usługi związane z wyżywieniem wyłącznie świadczone poprzez stacjonarne placówki gastronomiczne.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca prowadzi działalność piekarniczo-cukierniczą, w ramach której wypieka pieczywo oraz wykonuje wyroby cukiernicze (torty, ciasta itp.), a także inne wyroby takie jak kanapki, sałatki, pierogi itp., soki w butelkach oraz kawy i herbaty w opakowaniach „to go”. Wnioskodawca prowadzi sprzedaż detaliczną wyrobów w sieci sklepów firmowych oraz sprzedaż hurtową do sklepów spożywczych, przedszkoli i barów. Wyroby, takie jak kanapki, sałatki i pierogi są wcześniej przygotowywane i gotowe wykładane do lady sprzedażowej w celu sprzedaży klientowi. Wnioskodawca nie przygotowuje posiłków na życzenie klienta oraz nie podgrzewa produktów przed podaniem klientowi. Kawę i herbatę Wnioskodawca sprzedaje „na wynos”. Ponadto Wnioskodawca nie sprzedaje wyrobów do spożycia na miejscu, w sklepie. Kanapki, sałatki, pierogi są oferowane do sprzedaży na wynos. W sklepach firmowych Wnioskodawca nie prowadzi bufetów.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii obowiązku ewidencjonowania sprzedaży osiągniętej w sklepach firmowych za pomocą kasy rejestrującej on-line od dnia 1 lipca 2020 r.

Odnosząc się do obowiązku ewidencjonowania sprzedaży przy użyciu kas on-line od 1 stycznia 2021 r. – tj. terminu zmienionego ww. rozporządzeniem, należy zauważyć, że dotyczy on tylko ściśle określonych grup podatników.

W niniejszej sprawie zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie miał On obowiązku ewidencjonowania obrotu za pomocą kas fiskalnych on-line od dnia 1 lipca 2020 r., ponieważ Wnioskodawca nie będzie placówką gastronomiczną świadczącą usługi związane z wyżywieniem.

W przedmiotowej sprawie rozstrzygnięcia wymaga kwestia, czy w odniesieniu do sklepów firmowych w przedstawionych okolicznościach sprzedaży będą one stanowiły stacjonarne placówki gastronomiczne, w których będą świadczone usługi związane z wyżywieniem.

Mając na uwadze brzmienie ww. przepisu konieczne jest zdefiniowanie dwóch elementów:

• usług związanych z wyżywieniem,
  

• stacjonarnej placówki gastronomicznej.
  
  
  

Należy zauważyć, że ustawodawca w art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy nie odwołuje się do klasyfikacji statystycznych usług, jednakże bazując pomocniczo na tych klasyfikacjach należy stwierdzić, że usługi związane z wyżywieniem ujęte zostały w Dziale 56 PKWiU, który to dział obejmuje usługi związane z zapewnieniem pełnego wyżywienia przeznaczonego do bezpośredniej konsumpcji w restauracjach, włączając restauracje samoobsługowe i oferujące posiłki „na wynos”, z lub bez miejsc do siedzenia. Nie jest przy tym istotny rodzaj obiektu serwującego posiłki, ale fakt, że są one przeznaczone do bezpośredniej konsumpcji.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy, należy uznać, że Wnioskodawca przygotowując kawę i herbatę z opakowań „to go” i sprzedając ją „na wynos”, przygotowując wcześniej kanapki, sałatki i pierogi, które są wykładane do lady sprzedażowej w celu sprzedaży klientowi na wynos, sprzedaje gotowe posiłki i napoje w pełni przyrządzone i serwowane do bezpośredniego spożycia. Czyli takie jak oferowane w placówkach gastronomicznych.

W tym miejscu należy wskazać, że zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl), pod pojęciem gastronomii rozumie się „działalność produkcyjno-usługową obejmującą prowadzenie restauracji, barów, itp.” oraz „sztukę przyrządzania potraw”. Natomiast zgodnie z definicją stosowaną w statystyce publicznej zakład lub punkt gastronomiczny stały lub sezonowy, to obiekt którego przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów do spożycia na miejscu i na wynos.

Placówki gastronomiczne dzielą się na:

• placówki ogólnie dostępne;
  

• placówki nastawione na obsługę określonych grup konsumentów.
  
  
  

Placówki gastronomiczne mogą być prowadzone m.in. w obrębie hoteli, moteli, zajazdów, schronisk, pól campingowych, w pensjonatach, domach wypoczynkowych i innych miejscach krótkotrwałego pobytu jak też w wagonach kolejowych wchodzących w skład pociągu oraz na statkach pasażerskich. Do placówek gastronomicznych nie zalicza się ruchomych punktów sprzedaży detalicznej i automatów sprzedażowych. Z kolei punktem gastronomicznym jest placówka gastronomiczna prowadząca ograniczoną działalność gastronomiczną, taką jak: smażalnia, pijalnia, lodziarnia, bufet w kinie, na stadionie, itp. Jednocześnie stała placówka gastronomiczna to placówka czynna w ciągu całego roku kalendarzowego, ewentualnie pracująca z pewnymi przerwami, wynikającymi z takich przyczyn jak remont, okresowy brak personelu (z powodu urlopu lub choroby), okresowa inwentaryzacja itp. Z kolei sezonowa placówka gastronomiczna to placówka uruchamiana okresowo i działająca nie dłużej niż sześć miesięcy w roku kalendarzowym. Dalej wg Głównego Urzędu Statystycznego, stacjonarne placówki gastronomiczne to m.in. bary, punkty gastronomiczne, restauracje, sezonowe placówki gastronomiczne, stołówki.

Odnosząc powyższe do sprawy będącej przedmiotem niniejszego wniosku należy stwierdzić, że prowadząc sprzedaż w sklepach stacjonarnych firmowych, w których sprzedawane będą uprzednio przygotowane przez Wnioskodawcę wyroby gastronomiczne, tj. kanapki, sałatki, pierogi czy kawa i herbata, Wnioskodawca świadczy usługi związane z wyżywieniem w stacjonarnych placówkach gastronomicznych (sklepy stacjonarne firmowe).

Tym samym, mając na uwadze powyższe regulacje prawne należy stwierdzić, że skoro – jak wynika z opisu sprawy – w ramach prowadzonych sklepów stacjonarnych Wnioskodawca będzie prowadził sprzedaż usług gastronomicznych, to stosownie do zapisu art. 145b ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy, będzie zobowiązany do prowadzenia ewidencji sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych od 1 stycznia 2021 r. przy użyciu kasy on-line, tj. kasy umożliwiającej połączenie i przesyłanie danych między kasą rejestrującą, a Centralnym Repozytorium Kas, z uwzględnieniem przepisu art. 145b ust. 2 ustawy.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Stosownie do § 2 ww. artykułu przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.