2020.06.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0111-KDIB1-3.4010.190.2020.1.APO

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.190.2020.1.APO
z 26 czerwca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 kwietnia 2020 r. (data wpływu 27 kwietnia 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych przez Wnioskodawcę w leasing operacyjny w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to, kiedy zostały nabyte oraz kiedy została zawarta umowa leasingu, na podstawie której samochody zostały oddane do korzystania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych przez Wnioskodawcę w leasing operacyjny w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to, kiedy zostały nabyte oraz kiedy została zawarta umowa leasingu, na podstawie której samochody zostały oddane do korzystania.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: „Spółka”) jest spółką z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegającą obowiązkowi podatkowemu w podatku od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Przewarzający przedmiot działalności Wnioskodawcy wynikający z Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) stanowi „Leasing finansowy (PKD 64.91.Z)”. Natomiast, pełny przedmiot działalności Wnioskodawcy obejmuje:

Leasing finansowy (PKD 64.91.Z).
Pozostała finansowa działalność usługowa, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 64.9).
Sprzedaż hurtowa i detaliczna pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 45.1).
Sprzedaż hurtowa i detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 45.3).
Kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (PKD 68.1).
Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.2).
Wynajem i dzierżawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 77.1).
Wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych (PKD 77.3).
Działalność rachunkowo-księgowa; doradztwo podatkowe (PKD 69.2).
Działalność wspomagająca ubezpieczenia i fundusze emerytalne (PKD 66.2).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera m.in. umowy leasingu operacyjnego, w rozumieniu art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), na podstawie których, jako finansujący nabywa i oddaje do korzystania samochody osobowe.

Przedmiotowe samochody osobowe stanowią środki trwałe Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 16a ustawy o CIT, w związku z czym Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej. Przy czym, w niektórych przypadkach wartość początkowa samochodu stanowiącego przedmiot leasingu przekracza 150.000,00 PLN. Jednocześnie, część wiążących Wnioskodawcę umów leasingu została zawarta przed 1 stycznia 2019 r. Do 31 grudnia 2018 r. Wnioskodawca amortyzował ww. samochody osobowe według stawki obniżonej do 1%, a dokonane odpisy amortyzacyjne zaliczał do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r., tj. 20.000,00 EUR.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od dnia 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych przez Wnioskodawcę w leasing operacyjny w pełnej wysokości, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to, kiedy zostały nabyte oraz kiedy została zawarta umowa leasingu, na podstawie której samochody zostały oddane do korzystania?

Zdaniem Wnioskodawcy, od dnia 1 stycznia 2019 r. jest on uprawniony do zaliczania do kosztów podatkowych, odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych w leasing operacyjny w pełnej wysokości z uwzględnieniem dokonanych dotychczas odpisów amortyzacyjnych, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to, kiedy zostały nabyte oraz kiedy została zawarta umowa leasingu, na podstawie której samochody zostały oddane do korzystania.

Uzasadnienie.

Co do zasady, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jednocześnie, w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast, jak wynika z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, amortyzacji podatkowej podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m.in. środki transportu oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT.

Przy czym, w przypadku środków trwałych stanowiących samochody osobowe, odpisy amortyzacyjne mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem ograniczeń przewidzianych w znowelizowanym od 1 stycznia 2019 r. art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, zgodnie to z którym do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

225 000 zł - w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. poz. 317,1356 i 2348),
150 000 zł - w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Niemniej jednak, w myśl obowiązującego od 1 stycznia 2019 r. art. 16 ust. 5b ustawy o CIT, ww. limitu kwotowego w zakresie amortyzacji nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Do odmiennych wniosków nie może prowadzić w szczególności art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej, zgodnie z którym, do umów leasingu, najmu, dzierżawy oraz innych umów o podobnym charakterze dotyczących samochodu osobowego zawartych przed dniem 1 stycznia 2019 roku, stosuje się przepisy w brzmieniu dotychczasowym. Bowiem, w ocenie Wnioskodawcy, dotyczy on wyłącznie opłat leasingowych, gdyż to one wynikają z umowy leasingu. Natomiast, odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej samochodu będącego przedmiotem leasingu operacyjnego, nie stanowią kosztu wynikającego z konkretnej umowy leasingu, a są związane z faktem wykorzystania samochodu w prowadzonej działalności gospodarczej - polegającej na oddawaniu go do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu. Oznacza to, iż w analizowanym przypadku nie ma podstaw by stosować limit 150.000,00 PLN (220.000,00 PLN dla samochodów elektrycznych) w zakresie dokonywanych odpisów amortyzacyjnych przez leasingodawcę po 1 stycznia 2019 r.

Za takim rozumieniem art. 8 ust. 1 ustawy nowelizującej, przemawia również jego wykładnia celowościowa. Przepis ten bowiem wynika z zasady ochrony praw nabytych. Natomiast, w analizowanym przypadku potrzeba ochrony praw nabytych dotyczy wyłącznie leasingobiorców, gdyż od 1 stycznia 2019 r. to ich dotychczas korzystniejsze zasady opodatkowania zostały ograniczone. Uzasadnione jest zatem w tym przypadku, wyłączenie zastosowania znowelizowanych przepisów do umów zawartych przed 1 stycznia 2019 r.

W ocenie Wnioskodawcy, analogiczna argumentacja nie znajdzie jednak zastosowania do art. 16 ust. 5b ustawy o CIT, gdyż nie prowadzą one do pogorszenia sytuacji prawnej leasingodawców. Tym samym, nie ma w tym przypadku żadnych szczególnych okoliczności przemawiających za koniecznością przesunięcia w czasie momentu obowiązywania tych przepisów.

Dodatkowo, w opinii Wnioskodawcy, również uzasadnienie do ustawy nowelizującej wskazuje, że nowo wprowadzone limity mają co do zasady dotyczyć leasingobiorców: Po stronie leasingobiorcy/najemcy nie obowiązuje bowiem w tym zakresie limit odnoszący się do wartości samochodu osobowego. Sytuacja taka prowadzi do tego, iż jako samochody „firmowe” powszechnie wykorzystywane są samochody luksusowe, których charakterystyka niejednokrotnie przekracza faktyczne potrzeby przedsiębiorcy związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Charakterystyka ta predysponuje taki pojazd do wykorzystywania zasadniczo również do celów prywatnych.

W tym zakresie projekt przewiduje odpowiednie rozciągnięcie ograniczenia stosowanego obecnie do odpisów amortyzacyjnych z tytułu zużycia samochodu osobowego na inne formy korzystania z samochodu osobowego”. Tak więc, uwzględniając ratio legis regulacji nie może dojść do stosowania mniej korzystnych zasad dla leasingodawców na podstawie tego przepisu, gdyż w ich przypadku każdy samochód oddany do korzystania leasingobiorcy, bez względu na jego wartość, wykorzystywany jest wyłącznie na cele prowadzonej przez nich działalności gospodarczej i w żadnym, nawet najmniejszym stopniu nie służy on celom prywatnym leasingodawcy. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, sprzeczne z założeniem znowelizowanego art. 16 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, byłoby stosowanie wobec leasingodawców przewidzianych w nim limitów od 1 stycznia 2019 r.

Mając na uwadze powyższe rozważania, należy stwierdzić, iż dla leasingodawców brak jest szczegółowych przepisów przejściowych w analizowanym zakresie. Należy zatem odwołać się do art. 17 ustawy nowelizującej, który mówi wprost, że wprowadzone nią przepisy należy stosować od dnia 1 stycznia 2019 roku. Jako że przepis nie różnicuje umów zawartych do końca roku 2018 i później, leasingodawca ma prawo do zastosowania nowych zasad bez względu na datę zawarcia umowy leasingu operacyjnego.

Powyższe stanowisko znajduje również odzwierciedlenie w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej Znak: 0114-KDIP2-2.4010.218.2019.2.AG z 25 lipca 2019 r., zgodnie z którą: Wnioskodawca, jako wspólnik Spółki, będzie miał prawo, na podstawie art. 5 updop, do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od samochodów osobowych, przekraczających wartość 150.000 zł, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop. Jednocześnie, na powyższe nie będzie miało wpływu to, kiedy zostaną zawarte umowy leasingu, na podstawie których Spółka oddaje samochody do odpłatnego korzystania innym podmiotom. Przywołane powyżej przepisy nie uzależniają bowiem sposobu rozliczania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od momentu zawarcia umowy leasingu. W przypadku Wnioskodawcy nie znajdą natomiast zastosowania przepisy regulujące zaliczanie w koszty podatkowe opłat wynikających z umów leasingu, gdyż Spółka nie korzysta z samochodów osobowych na podstawie tych umów, a jedynie oddaje samochody, jako swoje środki trwałe, w leasing operacyjny w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, powyższa argumentacja przemawia za uznaniem za prawidłowe jego stanowiska, zgodnie z którym od dnia 1 stycznia 2019 r. jest on uprawniony do zaliczania do kosztów podatkowych, odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych w leasing operacyjny bez względu na to, kiedy zostały nabyte oraz kiedy została zawarta umowa leasingu, na podstawie której samochody zostały oddane do korzystania.

Powyższe stanowisko jest identyczne ze stanowiskiem Wnioskodawcy zawartym w interpretacji indywidualnej wydanej 4 lutego 2020 o sygnaturze: 0111-KDIB2-1.4010.512.2019.l.AT w zakresie możliwości ujmowania przez Wnioskodawcę jako koszty podatkowe w całości odpisów amortyzacji od samochodów osobowych po 1 stycznia 2019 bez względu na datę zawarcia umów leasingu. W powyższej części wniosku Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał takie stanowisko za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 865, z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

W myśl natomiast art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Z dniem 1 stycznia 2019 r., na podstawie ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 2159, dalej: „ustawa zmieniająca”), wprowadzono nowe zasady rozliczania w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych m.in. z wykorzystywaniem samochodów osobowych w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 16 ustawy zmieniającej, przepisy ustaw zmienianych w art. 1-3, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2019 r., z wyjątkiem art. 6 i art. 6a ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, oraz art. 7b ust. 2 ustawy zmienianej w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, które stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r.

Na podstawie powyższego, w świetle nowych przepisów, podatnicy korzystający z samochodów osobowych wprowadzonych do ewidencji środków trwałych zarówno przed jak i po 1 stycznia 2019 r. mogą korzystać z limitów obowiązujących od początku 2019 r., w odniesieniu do kosztów poniesionych od 1 stycznia 2019 r.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 4a pkt 9a updop, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym – oznacza to pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
- klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
- z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń:
- agregat elektryczny/spawalniczy,
- do prac wiertniczych,
- koparka, koparko-spycharka,
- ładowarka,
- podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych,
- żuraw samochodowy,
- pojazdu samochodowego określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 86a ust. 16 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej kwotę:

225 000 zł – w przypadku samochodu osobowego będącego pojazdem elektrycznym w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz.U. poz. 317, 1356 i 2348),
150 000 zł – w przypadku pozostałych samochodów osobowych.

Dodać jednocześnie trzeba, że w myśl art. 16 ust. 5b updop, przepisu ust. 1 pkt 4 nie stosuje się do odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, jeżeli ten samochód został oddany przez podatnika do odpłatnego używania na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1, umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze, a oddawanie w odpłatne używanie na podstawie takiej umowy stanowi przedmiot działalności podatnika.

Z literalnego brzmienia powyższego przepisu wynika, że ograniczenie o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, nie znajdzie zastosowania w przypadku, gdy przedmiotem działalności prowadzonej przez podatnika jest oddawanie samochodu osobowego w odpłatne używanie na podstawie np. umowy leasingu albo umowy najmu. Istotne znaczenie ma zatem rodzaj oraz przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej. Przedmiot prowadzonej działalności przez podatników należy rozpatrywać przez pryzmat dokumentów rejestrowych złożonych przez podatnika, a także w umowie spółki lub w jej statucie. W dokumentach tych we właściwych miejscach uwidocznione powinny zostać odpowiednie kody Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD). Będzie to przykładowo kod 77.11.Z – Wynajem i dzierżawa samochodów osobowych i furgonetek.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego, przewarzający przedmiot działalności Wnioskodawcy wynikający z Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) stanowi „Leasing finansowy (PKD 64.91.Z)”. Natomiast, pełny przedmiot działalności Wnioskodawcy obejmuje:

Leasing finansowy (PKD 64.91.Z).
Pozostała finansowa działalność usługowa, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych (PKD 64.9).
Sprzedaż hurtowa i detaliczna pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 45.1).
Sprzedaż hurtowa i detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 45.3).
Kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek (PKD 68.1).
Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 68.2).
Wynajem i dzierżawa pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli (PKD 77.1).
Wynajem i dzierżawa pozostałych maszyn, urządzeń oraz dóbr materialnych (PKD 77.3).
Działalność rachunkowo-księgowa; doradztwo podatkowe (PKD 69.2).
Działalność wspomagająca ubezpieczenia i fundusze emerytalne (PKD 66.2).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera m.in. umowy leasingu operacyjnego, w rozumieniu art. 17b updop, na podstawie których, jako finansujący nabywa i oddaje do korzystania samochody osobowe. Przedmiotowe samochody osobowe stanowią środki trwałe Wnioskodawcy, w rozumieniu art. 16a updop, w związku z czym Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej. Przy czym, w niektórych przypadkach wartość początkowa samochodu stanowiącego przedmiot leasingu przekracza 150.000,00 PLN. Jednocześnie, część wiążących Wnioskodawcę umów leasingu została zawarta przed 1 stycznia 2019 r. Do 31 grudnia 2018 r. Wnioskodawca amortyzował ww. samochody osobowe według stawki obniżonej do 1%, a dokonane odpisy amortyzacyjne zaliczał do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 4 updop, w brzmieniu obowiązującym do końca 2018 r., tj. 20.000,00 EUR.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii rozliczania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od ww. samochodów osobowych.

Mając na uwadze powyższe, zastosowanie w niniejszej sprawie znajdzie art. 16 ust. 5b updop, w związku z czym Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonanych od samochodów osobowych, przekraczających wartość 150.000 zł, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, bez stosowania ograniczeń, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 4 updop.

Jednocześnie, na powyższe nie będzie miało wpływu to, kiedy zostaną zawarte umowy leasingu, na podstawie których Spółka oddaje samochody do odpłatnego korzystania innym podmiotom. Przywołane powyżej przepisy nie uzależniają bowiem sposobu rozliczania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od momentu zawarcia umowy leasingu. W przypadku Wnioskodawcy nie znajdą natomiast zastosowania przepisy regulujące zaliczanie w koszty podatkowe opłat wynikających z umów leasingu, gdyż Spółka nie korzysta z samochodów osobowych na podstawie tych umów, a jedynie oddaje samochody, jako swoje środki trwałe, w leasing operacyjny w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, że od 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca jest uprawniony do zaliczania do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej samochodów osobowych oddanych w leasing operacyjny w pełnej wysokości z uwzględnieniem dokonanych dotychczas odpisów amortyzacyjnych, bez względu na ich wartość początkową i bez względu na to, kiedy zostały nabyte oraz kiedy została zawarta umowa leasingu, na podstawie której samochody zostały oddane do korzystania.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin