Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.380.2020.1.ALN
z 14 lipca 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 maja 2020 r. (data wpływu 21 maja 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia faktur zbiorczych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 maja 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawienia faktur zbiorczych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na wstępie Wnioskodawca informuje, że z wnioskiem o interpretację indywidualną w tożsamej sprawie mogą wystąpić również inne podmioty prowadzące działalność gospodarczą będące franczyzobiorcami (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w (…) (dalej: A. (...)).

PHU „(…) ” SP. Jawna prowadzi współpracę w ramach umowy franczyzy z A. (...). Wnioskodawca w ramach swej działalności na terytorium kraju dokonuje m.in. sprzedaży detalicznej paliw silnikowych, usług i produktów pozapaliwowych na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, rolników ryczałtowych oraz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą.

W stosunku do określonej grupy klientów prowadzących działalność gospodarczą [dalej: „Klienci”], Wnioskodawca oferuje przystąpienie do Programu (...). Ideą Programu (...) jest przyznanie uczestniczącym w nim Klientom opustu cenowego do paliwa, produktów pozapaliwowych oraz usług, którzy przy zakupie ww. asortymentu przedstawią/wykorzystają/okażą uprzednio wydane Karty (...). Karty (...) wydawane są na stacji paliw Wnioskodawcy. W celu wydania Kart (...), Klient musi podpisać deklarację, tzw. formularz przystąpienia do Programu (...). Przedmiotem deklaracji jest ustalenie zasad uczestnictwa Klienta w Programie (...), w ramach którego Klient ma prawo do opustu cenowego przy zakupie paliw, produktów pozapaliwowych oraz usług na stacjach paliw Wnioskodawcy. Warunki handlowe Programu (...) oraz zasady jego funkcjonowania zawarte są w Regulaminie Programu (...), który po zaakceptowaniu łącznie z podpisaną deklaracją stanowi umowę o przystąpieniu Klienta do Programu (...).

Dane Klienta, który przystąpił do Programu (...) zostają zarejestrowane w dedykowanym module systemu kasowo-magazynowego stacji paliw Wnioskodawcy (tzw. POS - Punkt Obsługi Sprzedaży).

Transakcje dokonywane przez Klienta prowadzącego działalność gospodarczą na stacji paliw Wnioskodawcy przy użyciu Karty (...) są fiskalizowane. Klient po dokonaniu transakcji otrzymuje na stacji paliw Wnioskodawcy paragon fiskalny. Paragon fiskalny jest wydawany Klientowi i każdorazowo zawiera Numer Identyfikacji Podatkowej (NIP) Klienta. Wnioskodawca na żądanie Klienta wystawia fakturę zbiorczą do transakcji udokumentowanych uprzednio wystawionymi paragonami fiskalnymi, zawierającymi NIP tego Klienta. Wystawiając fakturę zbiorczą Wnioskodawca nie otrzymuje od Klienta paragonów fiskalnych.

Użycie Kart (...) przez Klienta w trakcie realizacji transakcji, pozwala Wnioskodawcy na automatyczną (systemową) identyfikację tego Klienta oraz automatyczne (systemowe) powiązanie transakcji dokonanych przez tego Klienta do danych identyfikacyjnych znajdujących się w systemie informatycznym Wnioskodawcy. Wnioskodawca, pomimo iż Klient nie zwraca mu paragonów fiskalnych, ma możliwość stwierdzenia, że transakcje miały miejsce na stacji paliw Wnioskodawcy i to przez konkretnego Klienta, posługującego się daną Kartą (...), także na podstawie innych dowodów. Dowodami pozwalającymi na jednoznaczną identyfikację transakcji oraz Klienta są - obok Karty (...) - dokumenty wewnętrzne, generowane przez system informatyczny stacji paliw Wnioskodawcy (dalej: Dowód Wydania) oraz egzemplarze paragonów fiskalnych, pozostające u Wnioskodawcy w pamięci kas fiskalnych, bowiem kopie paragonów fiskalnych są przez Wnioskodawcę przechowywane w formie elektronicznej - bezpośrednio na elektronicznym nośniku pamięci kasy fiskalnej.

Faktura zbiorcza jest wystawiana Klientowi na jego żądanie, maksymalnie za okres jednego miesiąca kalendarzowego. Klient dokonuje zapłaty za paliwo, produkty pozapaliwowe oraz usługi gotówką lub kartą bankową (płatniczą) na stacji paliw bezpośrednio po dokonaniu ww. transakcji zakupu.

Wnioskodawca posiada zabezpieczenie systemowe, które uniemożliwia ponowne wystawienie faktury do konkretnego/tego samego paragonu fiskalnego. Zabezpieczenie systemowe, uniemożliwia również wystawienie faktury dla innego Klienta, niż Klient posługujący się Kartą (...), którego NIP został przypisany na paragonie fiskalnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo wystawiając fakturę zbiorczą dla Klienta, działając w opisanym stanie faktycznym, w którym Klient zgłasza żądanie wystawienia faktury zbiorczej bez przekazania Wnioskodawcy paragonów fiskalnych, z jednoczesną identyfikacją transakcji oraz Klienta na podstawie dokumentów Dowód Wydania i egzemplarzy paragonów fiskalnych mających postać elektroniczną, pozostających u Wnioskodawcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym w przypadku, gdy Klient zgłasza żądanie wystawienia faktury zbiorczej bez przekazania Wnioskodawcy paragonów fiskalnych, a Wnioskodawca na podstawie dokumentów Dowód Wydania i egzemplarzy paragonów fiskalnych mających postać elektroniczną ma możliwość identyfikacji dokonanych transakcji, to Wnioskodawca ma obowiązek wystawienia Klientowi faktury zbiorczej.

Powyższe wynika zdaniem Wnioskodawcy z art. 106b ust. 3 pkt 1) ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 2174 ze zm.) [dalej: ustawa VAT], zgodnie z którym na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4 oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust.1, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Powyższy obowiązek jest nałożony na Wnioskodawcę przepisami ustawy. Zawarta w art. 106h ust.1 ustawy o VAT regulacja, zgodnie z którą w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż - nie uchyla ani wprost, ani w sposób dorozumiały tego obowiązku.

Wnioskodawca dysponując danymi ze swojego systemu POS oraz egzemplarzami paragonów fiskalnych (zawierających dodatkowo NIP Klienta), które znajdują się bezpośrednio na elektronicznym nośniku pamięci kasy fiskalnej (mających postać elektroniczną), pozostających u Wnioskodawcy, jest wstanie w takich przypadkach dokonać jednoznacznej weryfikacji i identyfikacji zgłaszanej przez Klienta transakcji na stacji paliw Wnioskodawcy przy użyciu Karty (...).

Zatem Wnioskodawca dysponując danymi, które pozwalają mu na automatyczną (systemową) identyfikację tego Klienta posługującego się Kartą (...) oraz automatyczne (systemowe) powiązanie transakcji dokonanych przez tego Klienta do danych identyfikacyjnych znajdujących się w systemie informatycznym Wnioskodawcy, ma obowiązek wystawienia Klientowi faktury zbiorczej, w sytuacji w której Klient posługujący się Kartą (…) zgłasza żądanie wystawienia faktury zbiorczej bez przekazania Wnioskodawcy paragonów fiskalnych.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w indywidualnej interpretacji z dnia 12 czerwca 2018 r. 0114- KDIP1-3.4012.223.2018.1.ISZ w zakresie prawidłowości wystawiania faktur zbiorczych bez przekazywania przez nabywcę paragonów fiskalnych.

Mając powyższe na uwadze Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie stanowiska przedstawionego w niniejszym wniosku

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106 z późn. zm.) - zwanej dalej „ustawą o VAT” - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Według art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Obowiązek stosowania kas rejestrujących wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W myśl ust. 1 ww. przepisu, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem, podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

W myśl art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Sposób prowadzenia przez podatników ewidencji oraz warunki używania kas rejestrujących określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 29 kwietnia 2019 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. z 2019 r., poz. 816) zwanego dalej rozporządzeniem.

Przez paragon fiskalny albo fakturę rozumie się dokument fiskalny wystawiany przy użyciu kasy dla nabywcy, potwierdzający dokonanie sprzedaży (§ 2 pkt 16 rozporządzenia).

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, podatnicy prowadzą ewidencję każdej czynności sprzedaży, w tym sprzedaży zwolnionej od podatku, przy użyciu kas, które zostały nabyte w okresie obowiązywania potwierdzenia, że kasa spełnia funkcje wymienione odpowiednio w art. 111 ust. 6a lub w art. 145a ust. 2 ustawy oraz wymagania techniczne (kryteria i warunki techniczne) dla kas, wyłącznie w trybie fiskalnym pracy tej kasy, po dokonaniu jej fiskalizacji.

Natomiast w myśl § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję wystawiają i wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny podczas dokonywania sprzedaży, nie później niż z chwilą przyjęcia należności, bez względu na formę płatności, z zastrzeżeniem § 12.

Jak wynika z § 25 ust. 1 rozporządzenia w przypadku prowadzenia przez podatnika ewidencji przy użyciu kas z elektronicznym lub papierowym zapisem kopii paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a w przypadku sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej (NIP) podatnika;
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość opustów, obniżek lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i wysokość podatku według poszczególnych stawek podatku z oznaczeniem literowym po uwzględnieniu opustów, obniżek lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku z oznaczeniem literowym;
12. łączną wysokość podatku;
13. łączną wartość sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której jest zapisywana sprzedaż, przynajmniej przy łącznej wartości sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej (NIP) nabywcy - na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy.
    
    

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą VAT. Jednocześnie przepisy ustawy nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. W takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

W myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest zobowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Ww. przepis nakłada zatem na podatnika obowiązek wystawienia faktury wówczas, gdy odbiorcą czynności (dostawy towarów lub świadczenia usług) jest określony ww. podmiot.

W świetle art. 106b ust. 2 ustawy o VAT, podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

Zgodnie z art. 106b ust. 3 ustawy o VAT, na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
   
2. sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118
   

-jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Z kolei art. 106g ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Zgodnie z art. 106h ust. 1 ustawy o VAT, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zaewidencjonowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż.

Na podstawie art. 106h ust. 2 ustawy o VAT, przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą wystawianą przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zaewidencjonowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy.

Stosownie do art. 2 pkt 31 ustawy o VAT, przez fakturę rozumie się dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 32 ustawy o VAT, przez fakturę elektroniczną rozumie się fakturę w formie elektronicznej wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym.

Należy zauważyć, że przepisy ustawy umożliwiają wystawienie przez podatnika faktur zbiorczych, przy czym terminy wystawiania faktur zostały określone w art. 106i ustawy o VAT. Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 106i ust. 1 ustawy o VAT, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9.

Przepis art. 106i ustawy o VAT obejmuje zatem także te faktury, na których uwzględniona została więcej niż jedna transakcja, dokonana w danym miesiącu z kontrahentem, przy czym w przypadku szczególnych czynności, dla których w art. 106i ustawy o VAT przewidziano odrębne terminy wystawiania faktur – wystawiając fakturę zbiorczą należy mieć na uwadze także te regulacje. Ponadto należy także mieć na względzie, że wystawianie faktur zbiorczych jest uprawnieniem sprzedawcy i w związku z tym nie ma on obowiązku wystawienia faktury zbiorczej, nawet na żądanie nabywcy.

Jak wynika z opisu sprawy odbiorcami towarów i usług oferowanych przez Wnioskodawcę w ramach programu są podmioty prowadzące działalność gospodarczą (określane jako Klienci), a więc podatnicy podatku VAT. W takim przypadku, co do zasady, zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, przy czym wystawienie faktury w ww. terminie następuje w związku z realizacją obowiązku ciążącego na podatniku podatku VAT na mocy ww. art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, a nie w wyniku złożenia żądania przez nabywcę towaru lub usługi. Jeżeli zatem podatnik z góry wie, a tak jest w analizowanej sytuacji, że sprzedaż jest dokonywana na rzecz podmiotu gospodarczego, ma obowiązek wystawienia faktury dokumentującej tę sprzedaż i to niezależnie od tego czy zaewidencjonował daną sprzedaż na kasie rejestrującej czy nie.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż na żądanie nabywcy towaru lub usługi – jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z art. 106b ust. 1 ustawy o VAT. Ww. przepis nakłada zatem obowiązek wystawienia faktury na żądanie nabywcy, przy czym dotyczy on żądania zgłoszonego przez podatników nabywających towary lub usługi zwolnione od podatku, jak również żądania zgłoszonego przez każdą osobę niebędącą podatnikiem, a zatem sytuacji innej niż w przedmiotowej sprawie. Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku, gdy Klient - będący podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą - zgłasza żądanie wystawienia faktury zbiorczej obowiązek jej wystawienia wynika z treści art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Ponadto należy zaznaczyć, że czynność związana z wystawianiem ww. faktur zbiorczych stanowi realizację postanowień umownych pomiędzy Wnioskodawcą a Klientem co do sposobu fakturowania sprzedaży, jak bowiem wynika z opisu sprawy faktura zbiorcza jest wystawiana Klientowi na jego żądanie, maksymalnie za okres jednego miesiąca kalendarzowego. W tym przypadku Wnioskodawca przyjmuje do realizacji taki sposób fakturowania sprzedaży, co nie stoi w sprzeczności z ww. przepisem art. 106i ust. 1 ustawy o VAT, gdyż na jednej fakturze zostaną zawarte wszystkie transakcje dokonane w ciągu miesiąca kalendarzowego.

Sam sposób wystawienia faktury zbiorczej (tj. że będzie to faktura zbiorcza dokumentująca całą sprzedaż z danego miesiąca, a nie pojedyncze faktury do każdej sprzedaży) może być przedmiotem uzgodnienia pomiędzy podatnikami, jednakże nie można zaaprobować stanowiska Wnioskodawcy, który upatruje swojego obowiązku wystawienia faktury dla podmiotu gospodarczego w art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT i że dopiero żądanie nabywcy wyznacza obowiązek wystawienia faktury.

Odnosząc się natomiast do uregulowań zawartych w art. 106h ustawy o VAT należy wskazać, że ustawodawca określił tymi przepisami wytyczne dotyczące sposobu postępowania w przypadku gdy faktura wystawiana jest do sprzedaży zarejestrowanej na kasie rejestrującej. Jak wynika z art. 106h ust. 1 ustawy o VAT w przypadku, gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż. Przepis art. 106h ust. 1 ustawy o VAT należy zatem interpretować w ten sposób, że podłączenie paragonu do egzemplarza faktury pozostającego u sprzedawcy ma uchronić tego sprzedawcę od podwójnego opodatkowania tej samej sprzedaży.

Transakcje dokonywane przez Klienta prowadzącego działalność gospodarczą na stacji paliw Wnioskodawcy przy użyciu Karty są fiskalizowane. Klient po dokonaniu transakcji otrzymuje na stacji paliw Wnioskodawcy paragon fiskalny. Paragon fiskalny jest wydawany Klientowi i każdorazowo zawiera NIP Klienta. Wnioskodawca na żądanie Klienta wystawia fakturę zbiorczą - maksymalnie za okres jednego miesiąca kalendarzowego - do transakcji udokumentowanych uprzednio wystawionymi paragonami fiskalnymi, zawierającymi NIP tego Klienta. Wystawiając fakturę zbiorczą Wnioskodawca nie otrzymuje od Klienta paragonów fiskalnych.

Pomimo, że Klient nie zwraca paragonów fiskalnych Wnioskodawca ma możliwość stwierdzenia, że transakcja ze strony konkretnego Klienta posługującego się Kartą miała miejsce na jego stacji paliw także na podstawie innych dowodów, np. Dowód Wydania oraz kopie paragonów przechowywane w formie elektronicznej.

Ponadto Wnioskodawca posiada zabezpieczenia systemowe, które uniemożliwiają ponowne wystawienie faktur do tego samego paragonu, oraz wystawienie faktury dla innego Klienta, niż Klient posługujący się kartą, którego NIP został przypisany na paragonie.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca, zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, ma obowiązek wystawienia faktur dokumentujących sprzedaż dokonywaną na rzecz podatników prowadzących działalność gospodarczą (Klientów). Przy czym może on wystawiać faktury zbiorcze, które uwzględnią wszystkie transakcje zrealizowane przez danego Klienta w ramach Programu (...) na stacji paliw Wnioskodawcy w danym miesiącu. Realizacja tego obowiązku jest niezależna od tego czy Wnioskodawca zaewidencjonował daną sprzedaż na kasie rejestrującej czy też nie.

Wskazać w tym miejscu należy, że paragon dokumentujący sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierający numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, stanowi fakturę uproszczoną, traktowaną jak zwykła faktura. W przypadku takich paragonów należy je traktować jak zwykłą fakturę, pod warunkiem że zawierają dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku.

Faktura jest podstawowym dokumentem potwierdzającym dokonanie transakcji opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Posiadanie jej, co do zasady, warunkuje możliwość odliczenia podatku naliczonego w niej zawartego i tym samym pozwala na realizację zasady neutralności VAT. Faktura uproszczona daje nabywcy towarów i usług prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu transakcji, które są dokumentowane tą fakturą.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, że w przypadku wystawienia takiej faktury – paragonu dokumentującego sprzedaż do kwoty 450 zł brutto lub 100 euro, zawierającego numer NIP nabywcy oraz pozostałe dane wymagane dla faktury z wyłączeniem danych wskazanych w art. 106e ust. 5 pkt 3 ustawy, tj. danych określonych w ust. 1 pkt 3 dotyczących nabywcy i danych określonych w ust. 1 pkt 8, 9 i 11-14, pod warunkiem że taka faktura zawiera dane pozwalające określić dla poszczególnych stawek podatku kwotę podatku – Wnioskodawca nie powinien z tytułu tej sprzedaży wystawiać dla nabywcy odrębnego dokumentu (faktury standardowej). Brak jest w tym przypadku uzasadnienia na dodatkowe potwierdzenie sprzedaży zwykłą fakturą.

Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że to żądanie nabywcy wyznacza obowiązek wystawienia faktury w oparciu o art. 106b ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT. A zatem, dokonując całościowo oceny stanowiska Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tut. Organ podkreśla, że indywidualna interpretacja z dnia 12 czerwca 2018 r. 0114-KDIP1-3.4012.223.2018.1.ISZ dotyczy wysyłania faktur elektronicznych w formacie pliku PDF z wykorzystaniem i za pośrednictwem infrastruktury A. (...) związanej z aplikacją mobilną, na adres e-mailowy wskazany przez nabywcę podczas akceptacji regulaminu aplikacji mobilnej, w którym wyraził żądanie otrzymywania faktur w formie elektronicznej.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem oraz własnym stanowiskiem w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we (…) , za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.