Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-3.4012.410.2020.4.OS
z 14 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2020 r. (data wpływu 2 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 31 lipca 2020 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie niepodlegania opodatkowaniu sprzedaży działek.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 31 lipca 2020 r. (data wpływu) w zakresie danych Wnioskodawczyni, przeformułowania pytania oraz własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

S i Z. P. na prawach własności ustawowej byli właścicielami działek 1, 2, 3, położonych w obrębie geodezyjnym …, Gmina ... S. P. zmarła 29.08.2000, na podstawie ustawy spadek nabyli: mąż Z. 4/16 i czworo dzieci po 3/16 każde z nich. Z. P. zmarł 1.10.2014, spadek na podstawie ustawy nabyły dzieci: E., S., W. i C. po 1/4 każde z nich. Córka Z. i S. – W. P. – zmarła 27.01.2017, spadek na podstawie ustawy nabyli rodzeństwo E., S. i C. po 1/3 każde z nich. Od momentu nabycia w spadku nieruchomości o powierzchni 1.94 ha stanowi własność i prywatny majątek E. K., S. P. i C. P. (…0).

Nieruchomość nie była w żaden sposób przez współwłaścicieli używana, w szczególności na cele rolnicze (pola są to grunty klasy IV, V, VI, gdzie plenność jest słaba i mało opłacalna), ani działalności gospodarczej, nie była też oddana osobie trzeciej na podstawie jakiejkolwiek umowy do używania (użyczenia, najmu, dzierżawy). Współwłaściciele E., S. i C. nie prowadzili i nie prowadzą działalności gospodarczej, są osobami fizycznymi. Odziedziczony grunt znajduje się w okolicy, co do której potencjalnie istnieje możliwość zabudowy. Mając na uwadze racjonalne gospodarowanie swoim majątkiem, spadkobiercy rozważyli scalenie i podział działek na mniejsze parcele i ich sprzedaż.

Nieruchomość zlokalizowana jest na terenie, dla którego Gmina … nie posiada aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, zainteresowani nie wystąpili o objęcie takim planem.

4.12.2018 r. E. K., S. P. i C. P. wystąpili o scalenie i podział gruntu na mniejsze działki. 3.02.2020 r. decyzja zatwierdzająca projekt podziału nieruchomości się uprawomocniła. W wyniku podziału powstały działki: 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20. Działka 4 jest zabudowana domem mieszkalnym i nadal pozostanie we współwłasności rodzeństwa. Działka nr 20 stanowi wewnętrzną drogę dojazdową do drogi publicznej dla ww. działek. Pozostałe działki są przeznaczone do sprzedaży wraz ze sprzedażą udziału w prawie do działek mającej stanowić wewnętrzną drogę dojazdową.

Współwłaściciele nie podejmowali i nie zamierzają podjąć żadnych czynności mających na celu zwiększenie wartości nieruchomości, w szczególności uzbrojenia terenu, ogrodzenia działek, budowie i utwardzeniu drogi dojazdowej do działek, działalności marketingowych (ogłoszenia w mediach, usługi biur sprzedaży). Działki są zarośnięte trawą i chwastami, jedynie widoczne są kołki geodezyjne, które określają zgodnie z planem podziału punkty skrajne zgodnie z przebiegiem granic i kształtem działek. Współwłaściciele po zbyciu przedmiotowych działek nie będą podejmowali innych czynności związanych z nieruchomościami. Niniejsze czynności (sprzedaż działek) traktują jako jednorazowe, związane z rozporządzaniem majątkiem prywatnym. Współwłaściciele sprzedaż ww. działek zamierzają rozpocząć w czerwcu 2020 r. i zakończyć wraz ze sprzedażą ostatniej wydzielonej działki. Czynność ta nie będzie powtarzalna i nie będzie wiązała się z uzyskaniem stałego dochodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

(ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Czy sprzedaż opisanych działek pochodzących z majątku osobistego, którą Wnioskodawczyni-E. K.a rozpoczęła w lipcu 2020 r. będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku):

Sprzedaż opisanych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie można uznać przedmiotowej sprzedaży gruntu z majątku osobistego za częstotliwą dostawę gruntów, a więc czynność przedstawiona w stanie faktycznym nie mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, a co za tym idzie sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej nie będzie podlegała opodatkowaniu od towarów i usług.

Współwłaściciele gruntu nie byli i nie są czynnymi podatnikami VAT. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta w wyniku spadku, nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej ani w żaden inny sposób. Jedyną czynnością podjętą w związku z planowaną sprzedażą był podział gruntu na mniejsze działki. Co istotne, Zainteresowani nie ponosili i nie zamierzają ponosić nakładów na ulepszenie działek ani podejmować działań mających na celu zwiększenie ich wartości.

Planowane zbycie działek nie będzie stanowiło działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności współwłaścicieli w przedmiocie zbywania tych działek. W opisanej sprawie planową sprzedaż można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności i korzystania z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem własnym. Nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej działalności gospodarczej.

Na poparcie swojego stanowiska, Wnioskodawczyni wskazuje również interpretacje przepisów prawa wydane przez:

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 marca 2017 r., sygn. 1462-IPP2.4512.75.2017.1.RR,
  

• Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 1 lipca 2019 r., sygn. 0114-KDIP4.4012.326.2019.2.IT,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, z dnia 30 stycznia 2012 r., sygn. IBPP1/443-1567/11/BM,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 kwietnia 2011r., sygn. ILPP2/443-237/11-2/MN,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 20 kwietnia 2011 r., sygn. ILPP2/443-125/11-4/MR,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 marca 2011 r. sygn., ILPP1/443-48/11-4/MS,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 13 września 2010 r., sygn. ILPP1/443-693/10-3/BD,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 kwietnia 2010 r., sygn. IPPP3/443-57/10-5/LK,
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 października 2009 r., sygn. IPPP3/443-714/09-3/KG.
  
  

Zainteresowani, którzy są współwłaścicielami ww. działek, chcieliby dysponować urzędowym potwierdzeniem stanowiska, że sprzedaż przez nich działek nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że sprzedaż opisanych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Nie można uznać przedmiotowej sprzedaży gruntu z majątku osobistego za częstotliwą dostawę gruntów, a więc czynność przedstawiona w stanie faktycznym nie mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2, a co za tym idzie sprzedaż przedmiotowej nieruchomości gruntowej nie będzie podlegała opodatkowaniu od towarów i usług. Wnioskodawczyni – E. K. nie była i nie jest czynnym podatnikiem VAT. Przedmiotowa nieruchomość została nabyta w wyniku spadku, nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej ani w żaden inny sposób. Jedyną czynnością podjętą w związku z planowaną sprzedażą był podział gruntu na mniejsze działki. Co istotne, Wnioskodawczyni nie ponosiła i nie zamierza ponosić nakładów na ulepszenie działek mających na celu zwiększenie ich wartości. Planowane zbycie działek nie będzie stanowiło działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności w przedmiocie zbywania tych działek. W opisanej sprawie sprzedaż działek można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności i korzystania z przysługującego prawa do rozporządzania majątkiem własnym. Nie jest podatnikiem podatku VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata. Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawczyni wskazała interpretacje przepisów prawa w złożonym wniosku ORD-IN w poz.75, złożonym w dniu 28.05.2020. Wnioskodawczyni – E. K. chciałaby dysponować urzędowym potwierdzeniem stanowiska, że sprzedaż przez nią działek nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług. E. K..

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Dostawa towaru mieści się w definicji sprzedaży określonej w art. 2 pkt 22 ustawy. Zgodnie z tym przepisem przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Towarem jest także udział w prawie własności lub użytkowania wieczystego nieruchomości. Jest to zgodne z normami unijnymi, bowiem w myśl art. 15 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zwanej dalej „Dyrektywą 2006/112/WE”, państwa członkowskie mogą uznać za rzeczy:

1. określone udziały w nieruchomości,
2. prawa rzeczowe dające ich posiadaczowi prawo do korzystania z nieruchomości,
3. udziały i inne równoważne udziałom tytuły prawne dające ich posiadaczowi prawne lub faktyczne prawo własności lub posiadania nieruchomości lub jej części.
   
   

Problematyka współwłasności została uregulowana w art. 195-221 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.). Ze współwłasnością mamy do czynienia wtedy, gdy własność tej samej rzeczy przysługuje niepodzielnie kilku osobom (art. 195 Kodeksu cywilnego). W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności (art. 46 § 1 Kodeksu cywilnego).

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 ustawy Kodeks cywilny). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Zatem, zgodnie z powołanymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Należy podkreślić, że nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, według art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej – zawarta w ustawie – ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży, bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego, nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną).

Z orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

W powołanym wyżej orzeczeniu TSUE wskazał, że inaczej jest w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.). Zatem, za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Jak wynika z dokonanej wyżej analizy przepisów, warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Dostawa towarów (np. nieruchomości) podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana jest przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działający w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy. Dopiero po zdefiniowaniu podmiotu jako podatnika VAT – co do zasady – mają dla określenia jego praw i obowiązków zastosowanie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy w okolicznościach niniejszej sprawy Zainteresowany będzie działał w charakterze podatnika VAT zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy.

Uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Jak wyjaśniono wyżej – odwołując się zarówno do treści przepisów ustawy, jak i stanowiska judykatury – w przypadku osób fizycznych, które dokonują sprzedaży, przekazania, bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej, należy szczególnie wnikliwie przeanalizować okoliczności w jakich będzie realizowana transakcja. Co do zasady bowiem osoby fizyczne, które dokonują transakcji w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykluczone są z grona podatników VAT.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie brak jest podstaw do uznania Wnioskodawczyni – w związku planowaną sprzedażą przedmiotowych działek – za podatnika podatku od towarów i usług. Z opisu sprawy nie wynika bowiem taka aktywność Wnioskodawczyni, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. Wnioskodawczyni wskazała, że nie prowadziła i nie prowadzi działalności gospodarczej, jest osobom fizyczną. Nabycie przedmiotowych działek nastąpiło w drodze spadkobrania. Nieruchomość nie była w żaden sposób używana, w szczególności na cele rolnicze (pola są to grunty klasy IV, V, VI, gdzie plenność jest słaba i mało opłacalna), ani działalności gospodarczej, nie była też oddana osobie trzeciej na podstawie jakiekolwiek umowy do używania (użyczenia, najmu, dzierżawy). Nieruchomość zlokalizowana jest na terenie, dla którego Gmina nie posiada aktualnego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, Wnioskodawczyni nie występowała o objęcie takim planem. Wnioskodawczyni nie podejmowała i nie zamierza podjąć żadnych czynności mających na celu zwiększenie wartości nieruchomości, w szczególności uzbrojenia terenu, ogrodzenia działek, budowie i utwardzeniu drogi dojazdowej do działek, działalności marketingowych (ogłoszenia w mediach, usługi biur sprzedaży). Działki są zarośnięte trawą i chwastami, jedynie widoczne są kołki geodezyjne, które określają zgodnie z planem podziału punkty skrajne zgodnie z przebiegiem granic i kształtem działek. Po zbyciu przedmiotowych działek Wnioskodawczyni nie będzie podejmować innych czynności związanych z nieruchomościami. Niniejsze czynności (sprzedaż działek) Wnioskodawczyni traktuję jako jednorazowe, związane z rozporządzaniem majątkiem prywatnym.

Wobec powyższego należy uznać, że w okolicznościach wskazanych w opisie sprawy sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie stanowiła działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu VAT, gdyż brak jest przesłanek świadczących o takiej aktywności Wnioskodawczyni w przedmiocie zbycia tych nieruchomości, która to aktywność byłaby porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem (brak przesłanek zawodowego – stałego i zorganizowanego charakteru takiej działalności).

Konsekwentnie, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać, że dokonując sprzedaży przedmiotowych działek Wnioskodawczyni wystąpi w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie dostawy towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnika podatku od towarów i usług. W rozpatrywanej sprawie planowaną sprzedaż ww. działek można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem prawa własności. W związku z tym, Wnioskodawczyni będzie korzystała z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania. Skutkiem powyższego, sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sprawy oraz powołane regulacje ustawy o podatku od towarów i usług stwierdzić należy, że sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 1 ustawy, z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni z tytułu tych transakcji nie będzie działać w charakterze – zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 ustawy – podatnika VAT, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku dla pozostałych współwłaścicieli, o których mowa we wniosku.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanej. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej– rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowana ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku opisu sprawy co oznacza, że w przypadku gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, który ją wydał (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.