Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.311.2020.2.PG
z 21 sierpnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia – brak daty wypełnienia (data wpływu 24 czerwca 2020 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 lipca 2020 r. (data wpływu 30 lipca 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT zbycia działki nr 1 na rzecz użytkownika wieczystego i wysokości podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT zbycia działki nr 1 na rzecz użytkownika wieczystego i wysokości podatku. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 lipca 2020 r. (data wpływu 30 lipca 2020 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy oraz adres e-PUAP Wnioskodawcy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 121, z późn. zm.) oraz w związku z wnioskiem sp. z o.o., Starosta działając jako statio fisici Skarbu Państwa zamierza dokonać sprzedaży w trybie bezprzetargowym nieruchomości położonej w obrębie (…), oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 1 o pow. 1,3971 ha na rzecz ww. spółki jako użytkownika wieczystego nieruchomości. Sprzedaż tej nieruchomości ma poprawić warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej, oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 2 o pow. 0,9496 ha, stanowiącej własność sp. z o.o. Z ustaleń Starosty wynika, że działka nr 1 przylega do działki nr 2 i zgodnie z wpisem ewidencji gruntów i budynków stanowi inne tereny zabudowane. Działka jest zabudowana. Nie jest objęta miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z zapisami w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy przyjętym uchwałą Rady Miejskiej ww. działka stanowi grunt położony na terenach działalności gospodarczej w strefie IV – osadniczo-produkcyjno-przyrodniczej (rozwijanie funkcji mieszkaniowej, gospodarczych i obsługi ludności zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju i ochrony środowiska). Gmina nie podjęła uchwały o ustanowieniu obszaru zdegradowanego oraz obszaru rewitalizacji. Dla działki wydano decyzje o warunkach zabudowy w dniu 13 lipca 2017 r. Decyzja ta dotyczyła warunków rozbudowy istniejącego zakładu produkcyjnego o 6 hal produkcyjnych na działkach oznaczonych numerem 2, 3, 1. Wartość nieruchomości stanowiącej działkę nr 1 zgodnie z operatem szacunkowym z dnia 4 maja 2020 r. wynosi (…) zł, a wartość prawa użytkowania wieczystego wynosi (…) zł. Budynki posadowione na nieruchomości stanowią odrębny przedmiot własności. Sprzedaży będzie podlegał jedynie grunt.

Z kolei w uzupełnieniu wniosku z dnia 30 lipca 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Na podstawie decyzji Wojewody została oddana w użytkowanie wieczyste Przedsiębiorstwu nieruchomość oznaczona geodezyjnie jako działka nr 4 o pow. 1.4141 ha zapisana w KW, która uległa w roku 2015 podziałowi na działkę nr 5 i 1. W roku 2016 dla działki 1 założono nową księgę wieczystą.
2. Prawo użytkowania wieczystego jak już wyżej podano na działce 4 zostało ustanowione na rzecz Przedsiębiorstwa, a następnie przeszło ono na rzecz Przedsiębiorstwa sp. z o.o., na podstawie umowy o oddanie do odpłatnego korzystania mienia Skarbu Państw z dnia 16 czerwca 1992 r. oraz umowy przeniesienia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 k.c. z dnia 7 kwietnia 1997 r. Firma sp. z o. o stała się natomiast użytkownikiem wieczystym ww. nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży przedsiębiorstwa w trybie art. 55 k.c. oraz art. 323 w zw. z 213 i art. 316 Prawa upadłościowego i naprawczego oraz wydania pieniędzy z depozytu z dnia 16 grudnia 2010 r.
3. Działka nr 1 jest wykorzystywana zgodnie z przeznaczeniem do prowadzenia działalności gospodarczej i zabudowana jest obiektami przemysłowymi.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie przez Starotę działającego jako statio fisci Skarbu Państwa prawa własności nieruchomości, oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 1 na rzecz Spółki sp. z o.o., która posiadała przedmiotową nieruchomość w użytkowaniu wieczystym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT? Jeśli tak to w jakiej wysokości?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż w trybie bezprzetargowym nieruchomości Skarbu Państwa, oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 1, na rzecz jej dotychczasowego użytkownika wieczystego spółki kapitałowej sp. z o.o. będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. ( Dz. U. z 2020 r., poz. 106) o podatku od towarów i usług w wysokości 23%.

Przedmiotem czynności, która zamierza dokonać Starosta działający jako statio fisci Skarbu Państwa jest grunt zabudowany obiektami przemysłowymi, który zgodnie z przepisami art. 46-48 k.c , stanowi nieruchomość. Na gruncie prawa podatkowego zatem w przedmiotowym przypadku będziemy mieli doczynienia z odpłatną dostawa towarów, ponieważ zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel. Obowiązek podatkowy powstanie z kolei z chwilą zapłaty ceny sprzedaży. Przedmiotowa czynność nie podlega również zdaniem Starosty zwolnieniu o którym mowa w art. 43 ust. 1 ustawy o VAT, a w szczególności art. 43 ust. 1 pkt 10 ponieważ sprzedaż – dostawa towaru – dotyczyć będzie tylko i wyłącznie gruntu, który jest zabudowany budynkami stanowiącymi odrębną własność użytkownika wieczystego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

W świetle powołanych powyżej przepisów, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż, jak również oddanie w użytkowanie wieczyste, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Zaznaczenia wymaga, że ww. przepis art. 7 ust. 1 ustawy, definiujący pojęcie „dostawa towarów” nie odwołuje się do cywilistycznych pojęć sprzedaży, czy też przeniesienia prawa własności, stąd też nie można utożsamiać dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług z przeniesieniem prawa własności na gruncie prawa cywilnego.

W celu właściwego zinterpretowania pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy mieć na uwadze, że dotyczy ono tego rodzaju czynności, które dają nabywcy prawo do postępowania z nim jak właściciel. Chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności, zatem wyrażenia „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności”. Należy ponadto wskazać, że czynności przejęcia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejęcie własności w sensie prawnym, bowiem „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. W konsekwencji pojęcie „dostawa towarów” oraz ekonomiczne aspekty transakcji, nie muszą wiązać się ze skutkami powstającymi na gruncie cywilistycznego prawa własności. Pozwala to na uznanie danej czynności za dostawę towarów, nawet w przypadkach nałożenia na nabywcę pewnych ograniczeń we władaniu towarem. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z nabyciem towaru jest, co do zasady, wydanie towaru.

Wobec powyższego, uwzględniając szerokie, ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia „przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel”, ustawodawca uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi dostawę towarów, wymieniając tę czynność w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy. W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki, jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela.

Według art. 233 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145, z późn. zm.), w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Przepis ten, a także następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel.

W myśl art. 11 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2020 r., poz. 65), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze.

Zgodnie z zapisami art. 32 ust. 1 tej ustawy, nieruchomość gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczystemu, z zastrzeżeniem ust. 1a i ust. 3.

Według ust. 2 tego artykułu, z dniem zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości wygasa, z mocy prawa, uprzednio ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Przepisu art. 241 Kodeksu cywilnego nie stosuje się.

W świetle art. 37 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, nieruchomości są sprzedawane lub oddawane w użytkowanie wieczyste w drodze przetargu.

Jak stanowi ust. 2 pkt 5 powyższego artykułu, nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego.

Na podstawie regulacji art. 69 tej ustawy, na poczet ceny nieruchomości gruntowej sprzedawanej jej użytkownikowi wieczystemu zalicza się kwotę równą wartości prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości, określoną według stanu na dzień sprzedaży.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz w związku z wnioskiem sp. z o.o., Starosta działając jako statio fisici Skarbu Państwa zamierza dokonać sprzedaży w trybie bezprzetargowym nieruchomości oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 1 o pow. 1,3971 ha na rzecz ww. spółki jako użytkownika wieczystego nieruchomości. Sprzedaż tej nieruchomości ma poprawić warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej, oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 2, stanowiącej własność sp. z o.o. Z ustaleń Starosty wynika, że działka nr 1 przylega do działki nr 2 i zgodnie z wpisem ewidencji gruntów i budynków stanowi inne tereny zabudowane. Działka jest zabudowana. Budynki posadowione na nieruchomości stanowią odrębny przedmiot własności. Sprzedaży będzie podlegał jedynie grunt.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że na podstawie decyzji Wojewody z dnia 20 czerwca 1991 r. została oddana w użytkowanie wieczyste oznaczona geodezyjnie jako działka nr 4, która uległa w roku 2015 podziałowi na działkę nr 5 i 1. W roku 2016 dla działki 1 założono nową księgę wieczystą.

Prawo użytkowania wieczystego na działce 4 zostało ustanowione na rzecz Przedsiębiorstwa, a następnie przeszło ono na rzecz Przedsiębiorstwa sp. z o.o., na podstawie umowy o oddanie do odpłatnego korzystania mienia Skarbu Państwa z dnia 16 czerwca 1992 r. oraz umowy przeniesienia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 k.c. Firma sp. z o. o stała się natomiast użytkownikiem wieczystym ww. nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży przedsiębiorstwa w trybie art. 55 k.c. oraz art. 323 w zw. z 213 i art. 316 Prawa upadłościowego i naprawczego oraz wydania pieniędzy z depozytu z dnia 16 grudnia 2010 r.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące kwestii podlegania opodatkowaniu podatkiem VAT zbycia działki nr 1 na rzecz spółki z o.o. oraz wysokości tego podatku.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że przedmiotem dostawy w istocie będzie sam grunt, gdyż rozważając skutki podatkowe dokonywanej transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o podatku od towarów i usług.

W przedmiotowej sprawie, z punktu widzenia prawa cywilnego, na użytkownika wieczystego formalnie przejdzie prawo własności zabudowy przez niego wykonanej ze wszystkimi cywilistycznymi konsekwencjami tego faktu, jednak biorąc pod uwagę rozwiązania przyjęte w ustawie o podatku od towarów i usług, nie wystąpi dostawa towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, tj. zabudowy, gdyż już wcześniej użytkownik wieczysty dysponował zabudową jak właściciel (nakłady na zabudowę poniósł użytkownik wieczysty). Wobec tego przedmiotem dostawy będzie wyłącznie grunt, natomiast przyjęcie rozwiązania opartego na art. 48 Kodeksu cywilnego prowadziłoby do naruszenia koncepcji dostawy towarów w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, że do dnia 30 kwietnia 2004 r. czynność ustanowienia użytkowania wieczystego nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dopiero z chwilą wejścia w życie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług zmieniła się zarówno definicja towaru, jak i zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Okoliczności przedmiotowej sprawy świadczą o tym, że nabywca nieruchomości będący użytkownikiem wieczystym w sensie ekonomicznym nabył już prawo wieczystego użytkowania ww. nieruchomości gruntowej, a zatem w sensie ekonomicznym nabył już prawo do dysponowania gruntem jak właściciel. W świetle przepisów art. 7 ust. 1 pkt 6 i pkt 7 ustawy doszło już do dostawy tej nieruchomości na rzecz nabywcy, będącego użytkownikiem wieczystym tego gruntu.

W związku z powyższym, sprzedaż nieruchomości gruntowej na rzecz użytkownika wieczystego jest w istocie przekształceniem prawa wieczystego użytkowania w prawo własności nieruchomości. Stanowi jedynie zmianę tytułu prawnego do nieruchomości, natomiast nie wpływa na „władztwo do rzeczy”, które użytkownik już uzyskał. Czynność ta nie może być traktowana jako ponowna dostawa tej samej nieruchomości, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że, sprzedaż nieruchomości gruntowej na rzecz jej użytkownika wieczystego nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy, ani żadnej innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i pozostaje poza zakresem ustawy o VAT. W konsekwencji sprzedaż ta w ogóle nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, zbycie przez Starotę działającego jako statio fisci Skarbu Państwa prawa własności nieruchomości oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 1 na rzecz sp. z o.o., która posiadała przedmiotową nieruchomość w użytkowaniu wieczystym nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z uwagi na fakt, że zbycie działki nr 1 nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, to pytanie dotyczące wysokości tego podatku nie wymaga odpowiedzi.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy – oceniając całościowo – należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki podatkowoprawne tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.