Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.364.2020.2.MAZ
z 10 września 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 29 czerwca 2020 r. (data wpływu – 1 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z 31 sierpnia 2020 r. (data wpływu – 1 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania z tytułu wywłaszczenia nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2020 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania otrzymanego odszkodowania z tytułu wywłaszczenia nieruchomości. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 31 sierpnia 2020 r. (data wpływu – 1 września 2020 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 21 sierpnia 2020 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.364.2020.1.MAZ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prosi o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej ewentualnego obowiązku zapłaty podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku dostawy, wywłaszczonych działek rolnych o numerach ewidencyjnych 1 obręb X, gmina A i 2 obręb X, gmina B oraz działki rolnej 3 obręb Y, gmina A.

Wnioskodawca jest rolnikiem, który prowadzi gospodarstwo rolne od 1997 r., otrzymane od rodziców jako darowiznę.

Działkę rolną 3 obręb Y, gmina A, Wnioskodawca zakupił w 2003 r., będąc jeszcze stanu wolnego, z dwoma rolnikami jako współwłasność. W 2007 r. Wnioskodawca zarejestrował się jako czynny podatnik [podatku] od towarów i usług.

Działki 1 obręb X, gmina A i 2 obręb X, gmina B, Wnioskodawca kupił wraz z żoną w 2010 r. na powiększenie gospodarstwa już istniejącego, będąc już czynnym podatnikiem podatku VAT. Przy zakupie Wnioskodawca nie korzystał z odliczeń podatkowych.

Na mocy decyzji wywłaszczeniowej Wojewoda … przeznaczył części ww. działek pod drogę … oraz zatwierdzenie podziału nieruchomości.

Do momentu wywłaszczenia ww. działki były uprawiane, a płody rolne w całości Wnioskodawca przeznaczał na własne potrzeby. Wnioskodawca nadal prowadzi gospodarstwo rolne. Na działki te Wnioskodawca kupował produkty objęte podatkiem od towarów i usług od momentu zakupu tych działek i także na część działki 3 od momentu przejścia na VAT, czyli 2007 r.

Działki 1 i 2 wchodzą w skład małżeńskiej wspólności majątkowej. Od momentu wywłaszczenia tych działek Wnioskodawca nie korzysta już z części tych działek, które zostały wywłaszczone i przekazane pod budowę drogi … .

W Urzędzie Gminy w B oraz Urzędzie Gminy w A nie ma miejscowego planu zagospodarowania terenu. Wnioskodawca również o taki plan nie występował. Został on wydany na wniosek I. Wojewoda … wydał decyzję wywłaszczeniową pod rygorem natychmiastowej wykonalności, a także plan zagospodarowania terenu.

Działki rolne o numerach 1 i 2 były klasy III bonitacyjnej, a działka 3 to IV i V klasa bonitacyjna.

Wnioskodawca nie wykonał żadnych czynności, aby przygotować ww. działki do sprzedaży. Wywłaszczenie nastąpiło wbrew woli Wnioskodawcy, pomijając jego plany gospodarcze.

Doszło już do wywłaszczenia ww. działek, sprawy odszkodowawcze zakończyły się. Wnioskodawca otrzymał odszkodowanie w dniu … 2020 r.

W uzupełnieniu wniosku z 31 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca podał, że nie występował o decyzję o warunkach zabudowy i przed wywłaszczeniem nie wydano takiej decyzji.

Działki rolne 3 i 1 nie miały miejscowego planu zagospodarowania w Urzędzie Gminy w A, a działka 2 nie miała miejscowego planu zagospodarowania w Urzędzie Gminy w B. Dla tych działek nie było decyzji o warunkach zabudowy ani Wnioskodawca nie występował o taką decyzję.

Na wniosek I. wydano plan zagospodarowania przestrzennego, wydano również decyzję o warunkach zabudowy i zezwolono na realizację inwestycji polegającej na budowie drogi … . Zatem zmiana przeznaczenia działek oraz wydana decyzja o warunkach zabudowy z rygorem natychmiastowej wykonalności, nastąpiły w tym samym momencie, w którym działki te stały się na mocy prawa własnością Skarbu Państwa. Zmiana ta nie wystąpiłaby, gdyby nie doszło do czynności wywłaszczeniowych i nadal grunt byłby uprawiany rolniczo.

Właściwym jest stwierdzenie, że najpierw doszło do czynności wywłaszczeniowych, a dopiero nastąpiła zmiana przeznaczenia nieruchomości, gdyż do dnia otrzymania decyzji wywłaszczeniowej była to ziemia rolna.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy w związku z otrzymaną kwotą netto za wywłaszczone działki rolne, brakiem planu zagospodarowania terenu oraz faktem, że działki są niezabudowane i niebudowlane, Wnioskodawca musi rozliczyć się z podatku od towarów i usług VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, jeśli nie doszłoby do wywłaszczenia ww. działek to Wnioskodawca nie miałby ewentualnie obowiązku rozliczenia się z podatku VAT.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT, ale nie chciał sprzedaży tych działek rolnych. Zostały one zabrane Wnioskodawcy na mocy decyzji wywłaszczeniowej, bez możliwości odwołania się od tej decyzji. Otrzymane odszkodowanie jest kwotą netto, więc za wywłaszczenie działki nie otrzymał Wnioskodawca podatku VAT od I. Upewniwszy się, że taki podatek Wnioskodawcy nie przysługuje, Wnioskodawca chce uzyskać odpowiedź na swoje wątpliwości, które ma co do ewentualnej zapłaty podatku od towarów i usług VAT.

Jeśli organ wywłaszczający zapłaciłby za zabrane działki kwotę brutto, to logiczny byłby obowiązek rozliczenia się z otrzymanego podatku. Operaty szacunkowe opiewają na kwotę netto, a I., nie powiększy kwoty odszkodowania o 23 % podatku VAT.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT i chce postąpić zgodnie z prawem, ale nie narażając gospodarstwa Wnioskodawcy na kolejne straty, gdyż musiałby zapłacić podatek nieotrzymany. Działki te nie posiadają miejscowego planu zagospodarowania ani w Urzędzie Gminy w A, również w Urzędzie Gminy w B taki plan nie istnieje. Wnioskodawca o taki plan nie występował. Wnioskodawca nie dokonywał żadnych czynności w celu przygotowania ww. działek do sprzedaży (wywłaszczenia). Działki 2, 1, 3 nie są działkami budowlanymi i zabudowanymi. Działki te Wnioskodawca zakupił w celu powiększenia już istniejącego gospodarstwa, nie będąc świadomym którędy przebiegać będą drogi … .

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie dokonywał sprzedaży innych działek, aby nie zmniejszyć gospodarstwa. Działki te nie były przedmiotem najmu ani dzierżawy.

Wnioskodawca chce się powołać na art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, który mówi, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych, innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez teren budowlany rozumie się grunt przeznaczony pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Mając powyższe argumenty na uwadze Wnioskodawca uważa, że nie powinien rozliczać się z podatku od towarów i usług.

W uzupełnieniu wniosku z 31 sierpnia 2020 r. Wnioskodawca wskazał, że nie przyczynił się do zmiany kwalifikacji gruntu. Wnioskodawca nie był stroną przedsięwzięcia. Cały proces wywłaszczeniowy, wydanie planów zagospodarowania przestrzennego i zgody na realizację inwestycji drogowej oraz wydanie decyzji zabudowy nastąpiły w dniu wydania decyzji wywłaszczeniowej z rygorem natychmiastowej wykonalności i to Wnioskodawca w tym momencie nie był już właścicielem przedmiotowych działek. Cały proces odbywał się między dwiema instytucjami państwowymi, a Wnioskodawca nie był stroną, z która się liczono.

Wnioskodawca nie otrzymał odszkodowania w kwocie brutto, tylko jest to kwota netto, a organ wywłaszczeniowy – Wojewoda … – oraz płatnik – I. – uważa, że nie ma obowiązku zapłaty podatku VAT.

Ziemia, którą oszacowano przez powołanego rzeczoznawcę, była wyceniona jako ziemia rolna, która nie miała innego przeznaczenia. Wnioskodawca uważa więc, że art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy dotyczy właśnie jego sytuacji i wszelkie wyjaśnienia nie powinny wpływać na uzyskanie przez Wnioskodawcę zwolnienia dostawy od podatku. Ustawa ta ma zastosowanie w przypadku Wnioskodawcy. Mówi ona, że zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2020 r., poz. 106, ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika wprost z powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Z przywołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika, że czynność polegająca na przeniesieniu z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie stanowi dostawę towarów. W tej sytuacji bez znaczenia jest fakt, że dostawa nie jest de facto następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa. Odszkodowanie w tym przypadku pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną.

W konsekwencji należy stwierdzić, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów (w tym np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wynagrodzenie musi mieć zatem konkretny wymiar, a więc być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Dostawę można uznać za dokonaną odpłatnie, dopiero gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru. Oznacza to, że przeniesienie z mocy prawa własności towarów nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości.

Nie każda jednak czynność, która stanowi dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność jest opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ponadto ilekroć w przepisach ustawy jest mowa o działalności rolniczej, rozumie się przez to produkcję roślinną i zwierzęcą, w tym również produkcję materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcję warzywniczą, gruntową, szklarniową i pod folią, produkcję roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadowniczą, chów, hodowlę i produkcję materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcję zwierzęcą typu przemysłowego lub fermowego oraz chów i hodowlę ryb i innych organizmów żyjących w wodzie, a także uprawy w szklarniach i ogrzewanych tunelach foliowych, uprawy grzybów i ich grzybni, uprawy roślin „in vitro”, fermową hodowlę i chów drobiu rzeźnego i nieśnego, wylęgarnie drobiu, hodowlę i chów zwierząt futerkowych i laboratoryjnych, chów i hodowlę dżdżownic, entomofagów i jedwabników, prowadzenie pasiek oraz chów i hodowlę innych zwierząt poza gospodarstwem rolnym oraz sprzedaż produktów gospodarki leśnej i łowieckiej, z wyjątkiem drewna okrągłego z drzew tropikalnych (PKWiU 02.20.13.0) oraz bambusa (PKWiU ex 01.29.30.0), a także świadczenie usług rolniczych (art. 2 pkt 15 ustawy).

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że dostawa towarów i świadczenie usług będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług tylko w sytuacji, gdy czynność dokonana zostanie przez podmiot o statusie podatnika, który działa w takim charakterze w odniesieniu do tej konkretnie czynności. Natomiast dla stwierdzenia, że dla danej transakcji podmiot jest podatnikiem podatku od towarów i usług konieczne jest prowadzenie przez niego działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy.

Zgodnie z art. 112 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2020 r., poz. 65, ze zm.; dalej jako: „ustawa o gospodarce nieruchomościami”), wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości.

W myśl art. 128 ust. 1 ww. ustawy, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Z powołanych przepisów wynika zatem, iż istotą wywłaszczenia jest pozbawienie lub ograniczenie m.in. prawa własności nieruchomości. Dokonuje się tego za odszkodowaniem wypłaconym na rzecz osoby (podmiotu) wywłaszczanego, co poprzedza wydanie aktu prawnego w randze decyzji. Nieruchomość objęta taką procedurą staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje organ administracji publicznej. Z tak określonych zapisów ustawowych wynika jasno, że podmiotem podejmującym cały katalog czynności prawnych jest organ administracji. Nie wymaga się tu współdziałania, czy jakiejkolwiek innej inicjatywy ze strony podmiotu wywłaszczanego.

Z informacji przedstawionych w opisie sprawy wynika, że Wnioskodawca jest rolnikiem, który prowadzi gospodarstwo rolne od 1997 r., a od 2007 r. jest podatnikiem VAT czynnym. W roku 2003 Wnioskodawca, wraz z dwoma rolnikami, nabył działkę nr 3. W roku 2010 Wnioskodawca wraz z żoną nabył działki nr 2 i 1. Wszystkie wskazane działki są rolne i niezabudowane. Dla działek tych brak jest planu zagospodarowania przestrzennego. Na mocy decyzji wywłaszczeniowej wojewody części działek zostały wywłaszczone z przeznaczeniem pod budowę drogi … przez I. Wojewoda też wydał plan zagospodarowania terenu. Do momentu wywłaszczenia działki były uprawiane, a płody rolne wykorzystywane na własne potrzeby. Wnioskodawca nie wykonywał żadnych czynności, aby przygotować ww. działki do sprzedaży. Wnioskodawca nie występował o decyzję o warunkach zabudowy i przed wywłaszczeniem nie wydano takiej decyzji.

W przedmiotowej sprawie, zgodnie z zapisem zawartym w stanowiskiem własnym, Wnioskodawca oczekuje uzyskania odpowiedzi na swoje wątpliwości, które ma co do ewentualnej zapłaty podatku od towarów i usług VAT.

W analizowanej sprawie należy stwierdzić, że przedmiotem dostawy będą grunty stanowiące składnik majątkowy przedsiębiorstwa służący prowadzeniu przez czynnego, zarejestrowanego podatnika VAT działalności gospodarczej, którą – w rozumieniu ustawy – jest działalność rolnicza. Spełniona jest zatem przesłanka podmiotowa, o której mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, dla opodatkowania opisanej we wniosku transakcji. Tym samym dokonując odpłatnego zbycia terenów niezabudowanych Wnioskodawca działa jako podatnik prowadzący działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1, w związku z ust. 2 ustawy o VAT.

Wobec powyższego należy wskazać, że dostawa działek przez Wnioskodawcę na rzecz I., dokonywana w związku z decyzją wywłaszczeniową wojewody, stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a Wnioskodawca dla tej czynności działa w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W tym przypadku odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną i ze względu na przedmiot, czynność taka objęta jest podatkiem od towarów i usług.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie upoważnienia w niej zawartego, przewidziano zwolnienie niektórych czynności od podatku. Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie zwolnienia od podatku od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Z powyższych przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych tylko te, które stanowią tereny budowlane.

Przez tereny budowlane – stosownie do treści art. 2 pkt 33 ustawy o VAT – rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Tym samym opodatkowane podatkiem od towarów i usług są dostawy gruntów niezabudowanych, ale wyłącznie tych, których przedmiotem są tereny budowlane, czyli przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego bądź decyzją o warunkach zabudowy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2020 r., poz. 293, ze zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W art. 4 ust. 2 ww. ustawy postanowiono, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

Z zapisów zacytowanego przepisu wynika, że przez decyzję o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu należy rozumieć zarówno decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak i decyzję o warunkach zabudowy.

W świetle art. 2 pkt 5 ww. ustawy, przez inwestycję celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), a także krajowym (obejmującym również inwestycje międzynarodowe i ponadregionalne), oraz metropolitalnym (obejmującym obszar metropolitalny) bez względu na status podmiotu podejmującego te działania oraz źródła ich finansowania, stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2020 r., poz. 65).

Stosownie do art. 6 pkt 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, celami publicznymi w rozumieniu tej ustawy jest m.in. wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa, utrzymywanie oraz wykonywanie robót budowlanych tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego, a także łączności publicznej i sygnalizacji.

Na podstawie art. 11a ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1474, ze zm.), wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Artykuł 11f ust. 1 pkt 6 ww. ustawy wskazuje, że decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

Stosownie do art. 11i ust. 1 ww. ustawy, w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nieuregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, z wyjątkiem art. 28 ust. 2.

Na podstawie art. 11i ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, w sprawach dotyczących zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nie stosuje się przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz przepisów ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji (Dz. U. z 2017 r. poz. 1023, 1529 i 1566 oraz z 2018 r. poz. 756).

Fakt, że w przypadku wydawania decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej zostały w całości wyłączone przepisy określone w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oznacza w szczególności, że ustalenie lokalizacji drogi w ramach zezwolenia na realizację inwestycji drogowej może nastąpić niezależnie od tego, czy dla terenu, przez który ma przebiegać ta inwestycja, obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz niezależnie od treści postanowień takiego planu.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zatwierdza się podział nieruchomości.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ww. ustawy, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanowi podstawę do dokonania wpisów w księdze wieczystej i w katastrze nieruchomości.

Według regulacji art. 12 ust. 4 tej ustawy, nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

-z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Zgodnie z powyższym zmiana przeznaczenia wywłaszczanych nieruchomości z rolnych na przeznaczone pod zabudowę odbywa się w tym samym momencie, w którym te nieruchomości stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego. Zmiana ta nie wystąpiłaby gdyby nie doszło do czynności wywłaszczenia. Zatem wywłaszczona nieruchomość rolna podlega opodatkowaniu na zasadach właściwych dla nieruchomości rolnej. Tym samym w momencie dostawy ww. nieruchomość nie stanowi gruntu budowlanego, zdefiniowanego w art. 2 pkt 33 ustawy.

Analiza zdarzenia opisanego we wniosku w odniesieniu do przywołanych przepisów pozwala stwierdzić, że dostawa działek nr 3, 2 i 1 będzie zwolniona od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, ponieważ działki te stanowią tereny rolne niezabudowane. Zauważyć bowiem należy, że w odniesieniu do dostawy działek nr 3, 2 i 1 nie jest spełniona definicja terenów budowlanych, o których mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Powyższe oznacza, że z uwagi na zwolnienie od podatku czynności dostawy wymienionych działek, która nastąpiła w wyniku wywłaszczenia, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (pytania) Wnioskodawcy w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być  zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej  rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych - art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej.

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193, ze zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.