Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.246.2020.2.BB
z 2 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 05 sierpnia 2020 r. (data wpływu – 06 sierpnia 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymania subwencji finansowej w ramach tzw. tarczy antykryzysowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 sierpnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych otrzymania subwencji finansowej w ramach tzw. tarczy antykryzysowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej też przedsiębiorca, Strona), prowadzi samodzielną działalność gospodarczą pod nazwą D., zwaną dalej samodzielną działalnością gospodarczą. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. Głównym przedmiotem działalności jest wykonywanie usług w zakresie wykonywania posadzek w obiektach handlowych i produkcyjnych. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych w roku podatkowym 2020 Wnioskodawca jest zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych, a od uzyskanego dochodu z tytułu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej podatnik opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych według stawki podatkowej w wysokości 19%.

Wnioskodawca, po złożeniu sformalizowanego wniosku w ramach tzw. tarczy antykryzysowej Funduszu (Spółki akcyjnej), zawarł umowę o nazwie umowa subwencji finansowej, w ramach której to umowy Wnioskodawca otrzymał na rachunek bankowy w dniu 04 sierpnia 2020 r. od Funduszu subwencję o nazwie (…) w kwocie (…).

Kwotę ww. subwencji Wnioskodawca w przyszłości zamierza przeznaczyć na finasowanie bieżącej działalności gospodarczej, tj. wynagrodzeń pracowników, koszty biura, koszty administracyjne, koszty nabycia materiałów do wykonania zleceń itp. Z zawartej umowy z Funduszem wynika, iż w przyszłości Wnioskodawca będzie zobowiązany do spłaty ww. subwencji w 24 równych ratach, od 13 miesiąca licząc od miesiąca otrzymania ww. subwencji. Wnioskodawca może się zwrócić do Funduszu o umorzenie części otrzymanej przez siebie subwencji.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy na Wnioskodawcy spoczywa obowiązek naliczenia oraz zadeklarowania podatku od czynności cywilnoprawnych według stawki podatkowej w wysokości 0,5% podstawy jej naliczania, od otrzymanej w dniu 04 sierpnia 2020 r. subwencji od Spółki akcyjnej (pytanie oznaczone we wniosku nr 4).

Zdaniem Wnioskodawcy, nie spoczywa na nim obowiązek naliczenia oraz zadeklarowania podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ustawodawca w art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych enumeratywnie wymienia katalog czynności cywilnoprawnych, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Ww. katalog czynności nie wymienia, iż uzyskanie przez Spółkę (winno być przez przedsiębiorcę) subwencji od Spółki Akcyjnej podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Wnioskodawca wskazał jednocześnie, iż jego zdaniem za nieporozumienie należy uznać nieformalne informacje Ministerstwa Finansów, że ww. subwencję z Funduszu w ramach pomocy przedsiębiorcom w trakcie pandemii, należy uznawać za pożyczkę na finasowanie działalności gospodarczej przez stronę.

Dlatego też, reasumując powyższe Wnioskodawca stwierdził, iż nie spoczywa na nim obowiązek naliczenia oraz zadeklarowania podatku od czynności cywilnoprawnych wg stawki podatkowej w wysokości 0,5% od podstawy jej naliczania, od otrzymanej przez Wnioskodawcę w dniu 04 sierpnia 2020 r. subwencji od Spółki akcyjnej.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej tylko tę część stanowiska Wnioskodawcy, która odnosi się do zagadnienia dotyczącego podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku od towarów i usług oraz podatku dochodowego od osób fizycznych zostaną/zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Przepis art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2020 r., poz. 815, ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy – podatkowi temu podlegają następujące czynności cywilnoprawne:

• umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
• umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
• (uchylona),
• umowy darowizny – w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
• umowy dożywocia,
• umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności – w części dotyczącej spłat lub dopłat,
• (uchylona),
• ustanowienie hipoteki,
• ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
• umowy depozytu nieprawidłowego,
• umowy spółki.
  
  

Podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają też zmiany ww. umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych oraz orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne (art. 1 ust. 1 pkt 2 i 3 ww. ustawy).

Charakterystycznym dla zakresu opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych jest zamknięty katalog czynności i zdarzeń, które są opodatkowane tym podatkiem – opodatkowane podatkiem od czynności cywilnoprawnych są tylko czynności enumeratywnie i wprost wskazane w przytoczonym wyżej przepisie. Oznacza to, że czynności niewymienione w ustawowym katalogu nie podlegają opodatkowaniu nawet, gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej takie same bądź podobne do tych, które zostały w nim wyliczone.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca, prowadzi samodzielną działalność gospodarczą. Wnioskodawca zawarł umowę o nazwie umowa subwencji finansowej, w ramach której Wnioskodawca otrzymał 04 sierpnia 2020 r. na rachunek bankowy subwencję o nazwie (…). Kwotę ww. subwencji Wnioskodawca w przyszłości zamierza przeznaczyć na finasowanie bieżącej działalności gospodarczej, tj. wynagrodzeń pracowników, koszty biura, koszty nabycia materiałów do wykonania zleceń itp. Z zawartej umowy z Funduszem wynika, iż w przyszłości Wnioskodawca będzie zobowiązany do spłaty ww. subwencji w 24 równych ratach. Wnioskodawca może się zwrócić do Funduszu o umorzenie części otrzymanej subwencji.

Wnioskodawca powziął wątpliwość czy spoczywa na nim obowiązek opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych otrzymanej subwencji według stawki 0,5% przewidzianej dla umowy pożyczki.

Definicja pożyczki uregulowana została w art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2019 r., poz. 1145, ze zm.). W myśl tego przepisu – dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy lub tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Do elementów znamionujących umowę pożyczki należy obowiązek jej zwrotu. Przy czym, nie tyle dotyczy to oznaczenia terminu zwrotu, ile zaznaczenia samego obowiązku zwrotu – który, jak wskazuje się w orzecznictwie, w myśl art. 720 § 1 ww. ustawy, jest elementem przedmiotowo istotnym dla tego rodzaju umowy, bez którego nie ma umowy pożyczki. W zależności od tego, jak zostanie ukształtowana przez strony umowa pożyczki, może ona przyjąć postać umowy nieodpłatnej bądź też odpłatnej, gdzie pożyczkobiorca zobowiązany będzie do zapłaty odsetek. Umowa pożyczki jest umową konsensualną. Dochodzi do skutku poprzez zgodne oświadczenia woli.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, że opisana we wniosku umowa subwencji nie stanowi umowy pożyczki w rozumieniu powołanego wyżej przepisu art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego.

Tym samym wypłata subwencji na rzecz Wnioskodawcy, dokonana 04 sierpnia 2020 r. przez Fundusz, na podstawie umowy subwencji finansowej, zawartej w ramach tzw. tarczy antykryzysowej, stanowi realizację czynności, która nie została wymieniona w ustawowym katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W szczególności czynność ta nie stanowi pożyczki. Pomoc finansowa z Funduszu, jako kwota uzyskanego finansowania, nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych. A zatem na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu zawarcia ww. umowy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.