Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDWPT.4011.105.2020.2.ASZ
z 2 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 lipca 2020 r. (data wpływu 13 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 września 2020 r. (data wpływu 7 września 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych w związku z otrzymanym wynagrodzeniem za czas pozostawania bez pracy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2020 r. wpłynął do Organu podatkowego ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 4 sierpnia 2020 r., nr 0113-KDWPT.4011.105.2020.1.ASZ, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 4 sierpnia 2020 r. (data doręczenia 27 sierpnia 2020 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 1 września 2020 r. (data wpływu 7 września 2020 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 3 września 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku):

W dniu … lipca 2016 r. M. rozwiązało z Wnioskodawcą umowę o pracę bez wypowiedzenia. Wnioskodawca złożył pozew do Sądu Pracy o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2018 r. Sąd Rejonowy przywrócił Wnioskodawcę do pracy w pozwanym M. na poprzednich warunkach pracy i płacy i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę … zł … gr tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Sąd ocenił, że rozwiązanie umowy o pracę było niezasadne, w związku z czym uwzględnieniu podlegało roszczenie powoda o przywrócenie do pracy. Sąd zapisał w uzasadnieniu „w niniejszej sprawie ani oczywiste nie jest naruszenie przez powoda X podstawowych obowiązków pracowniczych, ani też jego wina”. Pozwany naruszył zasady rozwiązywania stosunków pracy z urzędnikami służby cywilnej określone w art. 71 ust. 7 ustawy o służbie cywilnej, w związku z czym, przy przywróceniu powoda do pracy należało mu się wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc (art. 9 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej w powiązaniu z art. 57 paragraf 1 Kodeksu pracy).

Wyrok stał się prawomocny po przyjęciu go za własny przez Sąd Okręgowy poprzez wyrok z dnia 25 kwietnia 2019 r. .

1. opodatkował i oskładkował kwotę odszkodowania w wysokości … zł … gr i w dniu … maja 2019 r. wypłacił Wnioskodawcy kwotę … zł … gr tytułem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

Wypłacone świadczenie nie dotyczyło korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby Mu szkody nie wyrządzono.

Z M. wiązała Wnioskodawcę umowa o pracę od dnia … października 2006 r. do dnia … lipca 2016 r., w tym od 2010 r. na podstawie aktu mianowania, a po przywróceniu do pracy przez Sąd Wnioskodawca pracuje na podstawie umowy mianowania, która jest umową bezterminową, aktualnie jest w okresie ochronnym przed emeryturą. Prawo do świadczeń emerytalnych nabędzie w dniu 11 czerwca 2021 r. Umowa od dnia 16 października 2006 r. do dnia 25 lipca 2016 r. również była umową bezterminową.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku):

Czy M. prawidłowo dokonał naliczenia podatku dochodowego od kwoty zasądzonego odszkodowania, czy też należało w zaistniałej sytuacji zastosować zwolnienie od podatku i wypłacić odszkodowanie w pełnej kwocie?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, M. nieprawidłowo dokonał naliczenia podatku i pomniejszenia kwoty wypłaty względem zasądzonego odszkodowania.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw.

W tym przypadku wysokość odszkodowania wynika wprost z art. 45 paragraf 1 Kodeksu pracy. Stosownie do art. 47 indeks górny 1 Kodeksu pracy, odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 przysługiwało Wnioskodawcy w wysokości wynagrodzenia za okres 3 miesięcy.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, w ocenie Wnioskodawcy, przyznane na podstawie wyroku Sądu świadczenie pieniężne (odszkodowanie) za czas pozostawania bez pracy winno korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego, M. niezasadnie dokonał poboru i potrącenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od odszkodowania wypłaconego na podstawie powyższego wyroku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródło przychodów stanowi stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że w dniu … lipca 2016 r. pracodawca rozwiązał z Wnioskodawcą umowę o pracę bez wypowiedzenia. Wnioskodawca złożył pozew do sądu pracy o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za cały czas pozostawania bez pracy. Wyrokiem z dnia 30 maja 2018 r. Sąd Rejonowy przywrócił Wnioskodawcę do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę … zł … gr tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy. Sąd ocenił, że rozwiązanie umowy o pracę było niezasadne, w związku z czym uwzględnieniu podlegało roszczenie powoda o przywrócenie do pracy. Wyrok stał się prawomocny po przyjęciu go za własny przez Sąd Okręgowy poprzez wyrok z dnia … kwietnia 2019 r. Pracodawca opodatkował i oskładkował kwotę odszkodowania w wysokości … zł … gr i w dniu 7 maja 2019 r. wypłacił Wnioskodawcy kwotę … zł … gr tytułem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r., poz. 1320).

W myśl art. 45 § 1 Kodeksu pracy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy – stosownie do żądania pracownika – orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 Kodeksu pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Zgodnie z art. 56 § 1 Kodeksu pracy, pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie. O przywróceniu do pracy lub odszkodowaniu orzeka sąd pracy.

Pracownikowi, który podjął pracę w wyniku przywrócenia do pracy, przysługuje wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc (art. 57 § 1 Kodeksu pracy).

Z powyższych przepisów Kodeksu pracy jednoznacznie wynika, że pracownik w sytuacji rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, może żądać przywrócenia go do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowania. Jeżeli pracownik podejmie pracę w wyniku przywrócenia do pracy, to wówczas przysługuje mu wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy. Ustawodawca wyraźnie odróżnia zatem wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy od odszkodowania.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem, objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) zacytowanego przepisu.

Podkreślić należy, że wyżej przytoczone zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Zatem, korzystanie ze zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Wobec powyższego stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1. otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
   
2. odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:
   1. ustawy,
      
   2. przepisów wykonawczych do ustawy,
      
   3. układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,
3. wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,
   
4. nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a)-g) art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Z opisu stanu faktycznego wynika, wyrokiem z dnia 30 maja 2018 r. Sąd Rejonowy przywrócił Wnioskodawcę do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę … zł … gr tytułem wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Sąd ocenił, że rozwiązanie umowy o pracę było niezasadne, w związku z czym uwzględnieniu podlegało roszczenie powoda o przywrócenie do pracy. Sąd zapisał w uzasadnieniu „w niniejszej sprawie ani oczywiste nie jest naruszenie przez powoda X podstawowych obowiązków pracowniczych, ani też jego wina”. Pozwany naruszył zasady rozwiązywania stosunków pracy z urzędnikami służby cywilnej określone w art. 71 ust. 7 ustawy o służbie cywilnej, w związku z czym, przy przywróceniu powoda do pracy należało mu się wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, nie więcej jednak niż za 3 miesiące i nie mniej niż za 1 miesiąc (art. 9 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej w powiązaniu z art. 57 paragraf 1 Kodeksu pracy).

Zatem, skoro Wnioskodawca na podstawie wyroku sądu otrzymał wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, niebędące odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem, to tym samym stwierdzić należy, że nie będzie ono korzystało ze zwolnienia od podatku określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając zatem na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz przytoczone powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że zasądzone na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, w związku z Jego przywróceniem do pracy, nie jest odszkodowaniem i nie ma charakteru odszkodowawczego, a tym samym nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kwota wypłaconego wynagrodzenia stanowi dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu tym podatkiem, ponieważ wypłata świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym strony stosunku pracy. Świadczenie to powinno być zaliczone do przychodów za 2019 r. oraz wykazane w składanym przez Wnioskodawcę zeznaniu podatkowym za 2019 r.

W konsekwencji płatnik wypłacając przedmiotowe świadczenie pieniężne słusznie pobrał i odprowadził z tego tytułu zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemiologicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.