Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.589.2020.2.KK
z 9 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 18 czerwca 2020 r. (data wpływu 22 czerwca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 września 2020 r. (data wpływu 22 września 2020 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2020 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 2 września 2020 r., nr 0113-KDIPT2-2.4011.589.2020.1.KK, wezwano Wnioskodawczynię na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało za pośrednictwem poczty w dniu 2 września 2020 r. (skutecznie doręczone w dniu 15 września 2020 r.), zaś w dniu 22 września 2020 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku z dnia 22 września 2020 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Syn Wnioskodawczyni (…) jest osobą niepełnosprawną urodzoną w dniu 22 lutego 2018 r. i od urodzenia posiadającą orzeczenie o niepełnosprawności. Orzeczenie zostało wydane w dniu 12 lutego 2019 r. przez Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności na okres do dnia 31 dnia marca 2023 r. Syn jest osobą niepełnosprawną, która nie ukończyła 16 roku życia, wobec czego zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa stopień niepełnosprawności dla osób do lat 16 nie jest określany. Orzeczenie wskazuje symbol przyczyny niepełnosprawności określony jako 05-R oraz 09-M. Niepełnosprawność związana jest z wadą kończyny górnej, niedorozwój ręki prawej od momentu narodzin. Na podstawie badania przedmiotowego oraz badań dodatkowych, syn Wnioskodawczyni został zakwalifikowany do operacji. Operacja była konieczna i miała za zadanie ufunkcjonalnić prawą rękę – możliwość chwytu, rozwój palców ręki prawej. Operacja odbyła się w dniu 6 września 2019 r. w Szpitalu. Podczas operacji zastosowane było następujące leczenie: pobranie 3 paliczków środkowych z palców stopy, przeszczepienie paliczków do ręki, rekonstrukcja ścięgien, zginaczy i prostowników, pobranie apofizy z talerza kości biodrowej, przeszczepienie przeszczepu do paliczków stopy w miejsce pobranego paliczka, stabilizacja grotami Krischnera. Operacja była konieczna i niezbędna do ufunkcjonalnienia prawej ręki. Po operacji niezbędna była rehabilitacja, którą obejmował zakres operacji. Wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię nie mogły być refundowane, nie zostały i nie zostaną zwrócone w jakiejkolwiek formie (w całości lub w części) ze środków funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych lub ze środków NFZ, zakładowego funduszu środków socjalnych. W przypadku uzyskania pozytywnej interpretacji Wnioskodawczyni będzie chciała skorzystać z rozliczenia wydatków w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Wydatki nie zostaną odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku. W wyniku przeprowadzonej operacji i wykonanej rehabilitacji, nastąpił rozwój ręki prawej oraz palców ręki prawej, które umożliwią chwyt i poprawne działanie palców. Bez przeprowadzenia wyżej opisanej operacji nie byłoby możliwe uzyskanie funkcjonalności prawej ręki.

Wnioskodawczyni poniosła następujące wydatki (kosztorys leczenia syna):

1. koszty szpitalno-operacyjne – 183 538 zł 56 gr,
2. materiały medyczne – 3 336 zł 89 gr,
3. pobyt na oddziale – 2 900 zł,
4. terapia indywidualna 15 h (rehabilitacja) – 3 750 zł.
   
   

Faktura VAT końcowa, data wystawienia – 27 września 2019 r., płatnik: ….., dotyczy – opłata za wykonane leczenie i rehabilitację.

Syn Wnioskodawczyni w 2019 r. nie otrzymał dochodu z renty socjalnej z tytułu niepełnosprawności lub innego tytułu. Wnioskodawczyni uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy możliwe jest odliczenie od dochodu uzyskanego przez Wnioskodawczynię w 2019 r. wydatku poniesionego z tytułu wyżej opisanej operacji syna Wnioskodawczyni w dniu 6 września 2019 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej, tj. na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy możliwe jest odliczenie od dochodu uzyskanego przez Wnioskodawcę w 2019 r. wydatku poniesionego z tytułu wyżej opisanej przeprowadzonej rehabilitacji syna Wnioskodawczyni w dniu 6 września 2019 r., w ramach ulgi rehabilitacyjnej, tj. na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, odnośnie pytania nr 1, odliczenie od dochodu wydatku poniesionego na wyżej opisany zabieg operacyjny w ramach ulgi rehabilitacyjnej jest możliwe, gdyż zabieg ten miał na celu zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian w organizmie oraz poprawę jego podstawowych funkcji (poruszania), umożliwiających wykonywanie czynności życiowych. Jest to więc forma „rehabilitacji”, tj. przywrócenia częściowej sprawności. Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podstawę obliczenia podatku stanowi dochód po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Niezbędnym warunkiem skorzystania z ulgi jest to, że wydatek musi dotyczyć osoby uznanej za niepełnosprawną w rozumieniu art. 26 ust. 7d ww. ustawy, tj. m.in. osoby posiadającej orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach. Powyższy warunek w przypadku Wnioskodawczyni jest spełniony, ponieważ Jej syn jest osobą niepełnosprawną (orzeczenie o niepełnosprawności nr 7248/19 wydane przez Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności) od momentu narodzin oraz jest on na utrzymaniu Wnioskodawczyni. Ponadto, wydatki na cele rehabilitacyjne, w myśl art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie były sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Zdaniem Wnioskodawczyni, w opisanej sytuacji, również i ten warunek został spełniony – koszt zabiegu w całości poniosła samodzielnie. Należy również mieć na uwadze, że odliczeniu podlegają tylko wydatki rehabilitacyjne wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy. Zgodnie z tym przepisem, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione m.in. na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne (art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy). Z uwagi na fakt, że zarówno pojęcie zabiegu, jak i rehabilitacji nie zostało zdefiniowane w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wyjaśnienia tych pojęć należy dokonywać w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Podano, że rehabilitacja (łac. re-znów, na nowo, przeciw, habilis-sprawny, należyty, stosowny, zdatny, zręczny) jest procesem medyczno-społecznym, którego celem jest przywrócenie człowiekowi niepełnosprawnemu utraconych funkcji w przebiegu choroby, a także wad rozwojowych i wrodzonych. Zgodnie z Uniwersalnym słownikiem języka polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN) „leczyć” to przywracać komuś zdrowie za pomocą leków lub zabiegów, usuwać lub łagodzić dolegliwości; uzdrawiać, „leczenie chirurgiczne” to wykonywanie zabiegów (np. nastawianie złamanych kończyn) oraz operacji, „operacja” to zabieg chirurgiczny polegający na przecięciu skóry i innych tkanek organizmu w miejscu umożliwiającym dotarcie do chorego narządu, dokonywany w celu usunięcia przyczyny choroby, przywrócenia prawidłowych czynności narządu lub układu, usunięcia całego narządu wraz z ogniskiem chorobowym, „zabieg” to działanie lekarskie mające na celu zapobieżenie chorobie lub przeciwdziałanie jej skutkom, „rehabilitacja” to przystosowanie do normalnego życia w społeczeństwie osób, które doznały przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stały się na stałe lub na pewien czas inwalidami, rewalidacja, „rehabilitować” to przystosowywać do normalnego życia w społeczeństwie osobę, która doznała przemijającej lub trwałej utraty zdrowia i stała się na stałe lub na pewien czas inwalidą, rewalidować, „rehabilitować się” to być rehabilitowanym przez terapeutę. Ponadto wskazać należy, że zgodnie z siecią powiązań wyrazu operacja zawartą w ww. słowniku: „zabieg leczniczy” jest hiperonimem, tzn. wyrazem o znaczeniu szerszym i nadrzędnym, w stosunku do wyrazu „operacja”. W opisanej sytuacji, operacja i leczenie rehabilitacyjne syna Wnioskodawczyni była zabiegiem, który wpłynął na poprawę zdolności samodzielności ruchowej syna Wnioskodawczyni. Zdaniem Wnioskodawczyni, stanowisko dotyczące możliwości odliczenia od dochodu za 2019 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego z tytułu nierefundowanej w jakikolwiek sposób operacji syna Wnioskodawczyni, jako osoby niepełnosprawnej, jest prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w zakresie pytania nr 2, odliczenie od dochodu wydatku poniesionego na wyżej opisaną rehabilitację po zabiegu operacyjnym w ramach ulgi rehabilitacyjnej jest możliwe, gdyż zabieg ten miał na celu zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian w organizmie oraz poprawę jego podstawowych funkcji (poruszania), umożliwiających wykonywanie czynności życiowych. Jest to więc forma „rehabilitacji”, tj. przywrócenia częściowej sprawności. W opisanej sytuacji, operacja i leczenie rehabilitacyjne syna Wnioskodawczyni była zabiegiem, który wpłynął na poprawę zdolności samodzielności ruchowej syna Wnioskodawczyni. Zdaniem Wnioskodawczyni, stanowisko dotyczące możliwości odliczenia od dochodu za 2019 r. w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatku poniesionego z tytułu nierefundowanej w jakikolwiek sposób leczenia rehabilitacyjnego syna Wnioskodawczyni, jako osoby niepełnosprawnej – jest prawidłowe. Przedstawiając własne stanowisko w zakresie pytania nr 2 Wnioskodawczyni powtórzyła argumentację prawną odnoszącą się do pytania nr 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1387, z późn. zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30cb i art. 30da-30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 23o, art. 23u, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e, 6 i 21 lub art. 24b ust. 1 i 2, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zostały wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

W myśl art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności;

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie rębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Jak stanowi art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe, jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają dwunastokrotności kwoty renty socjalnej określonej w ustawie z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1455, 1622, 1818 i 2473), w wysokości obowiązującej w grudniu roku podatkowego. Do dochodów, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie zalicza się alimentów na rzecz dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4, świadczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 100a, oraz zasiłku pielęgnacyjnego.

Stosownie do treści art. 26 ust. 13a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od dochodów opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Z treści wniosku wynika, że syn Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną urodzoną w dniu 22 lutego 2018 r. i od urodzenia posiadającą orzeczenie o niepełnosprawności. Orzeczenie zostało wydane w dniu 12 lutego 2019 r. przez Miejski Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności na okres do dnia 31 marca 2023 r. Syn jest osobą niepełnosprawną, która nie ukończyła 16 roku życia, wobec czego zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa stopień niepełnosprawności dla osób do lat 16 nie jest określany. Orzeczenie wskazuje symbol przyczyny niepełnosprawności określony jako 05-R oraz 09-M. Niepełnosprawność związana jest z wadą kończyny górnej – niedorozwój ręki prawej, od momentu narodzin. Na podstawie badania przedmiotowego oraz badań dodatkowych, syn Wnioskodawczyni został zakwalifikowany do operacji. Operacja była konieczna i miała za zadanie ufunkcjonalnić prawą rękę – możliwość chwytu, rozwój palców ręki prawej. Operacja odbyła się w dniu 6 września 2019 r. w Szpitalu. Podczas operacji zastosowane było następujące leczenie: pobranie 3 paliczków środkowych z palców stopy, przeszczepienie paliczków do ręki, rekonstrukcja ścięgien, zginaczy i prostowników, pobranie apofizy z talerza kości biodrowej, przeszczepienie przeszczepu do paliczków stopy w miejsce pobranego paliczka, stabilizacja grotami Krischnera. Operacja była konieczna i niezbędna do ufunkcjonalnienia prawej ręki. Po operacji niezbędna była rehabilitacja, którą obejmował zakres operacji. Wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię nie mogły być refundowane, nie zostały i nie zostaną zwrócone w jakiejkolwiek formie (w całości lub w części) ze środków funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Osób Niepełnosprawnych lub ze środków NFZ, zakładowego funduszu środków socjalnych. W wyniku przeprowadzonej operacji i wykonanej rehabilitacji, nastąpił rozwój prawej ręki oraz palców ręki prawej, które umożliwią chwyt i poprawne działanie palców. Bez przeprowadzenia wyżej opisanej operacji nie byłoby możliwe uzyskanie funkcjonalności prawej ręki.

Wnioskodawczyni poniosła następujące wydatki (kosztorys leczenia syna):

1. koszty szpitalno-operacyjne – 183 538 zł 56 gr,
2. materiały medyczne – 3 336 zł 89 gr,
3. pobyt na oddziale – 2 900 zł,
4. terapia indywidualna 15 h (rehabilitacja) – 3 750 zł.
   
   

Faktura VAT końcowa, data wystawienia – 27 września 2019 r., płatnik: ….., dotyczy – opłata za wykonane leczenie i rehabilitację.

Syn Wnioskodawczyni w 2019 r. nie otrzymał dochodu z renty socjalnej z tytułu niepełnosprawności lub innego tytułu. Wnioskodawczyni uzyskuje dochody z tytułu umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu.

Podkreślić należy, że katalog wydatków wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wykazem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione.

Zgodnie z art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
8. utrzymanie psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25. roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a);

14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną albo dziecko niepełnosprawne, które nie ukończyło 16. roku życia - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    
    

Zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. W związku z tym, jak powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie, wykładnia przepisów regulujących ulgi podatkowe powinna być ścisła, a nie rozszerzająca, gdyż mogłaby doprowadzić do zastosowania ulg wobec osób, które zdaniem ustawodawcy nie spełniają ustanowionych przez niego warunków. Tutejszy Organ podziela również stanowisko powszechnie reprezentowanie w orzecznictwie (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 2012 r., sygn. akt II FSK 1395/10), że przepisy o ulgach podatkowych, jako przewidujące wyjątki od zasady powszechnego opodatkowania, powinny być interpretowane ściśle. Szerokie rozumienie pojęcia „zabiegu rehabilitacyjnego” prowadziłoby do objęcia ulgą podatkową znakomitej części zabiegów operacyjnych, skoro pojęcie to spełnia kryteria definicji słownikowych pojęcia „rehabilitacja”. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Dokonując wykładni art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że kontekst, w którym ustawodawca wymienił odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne ma zasadnicze znaczenie dla wyjaśnienia, jakiego rodzaju zabiegów ulga ta dotyczy. Okoliczność, że odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne, jako podlegająca odliczeniu od dochodu, została wymieniona w punkcie, który przewiduje odliczenie odpłatności za pobyt w różnego rodzaju ośrodkach zajmujących się rehabilitacją leczniczą oznacza, że reguluje on kompleksowo odliczenia od dochodu wydatków poniesionych za pobyt i leczenie oraz za zabiegi rehabilitacyjne wykonane w tego rodzaju zakładach. Z powyższego wynika, że w zamkniętym katalogu zawierającym wydatki określone przez ustawodawcę jako możliwe do odliczenia, nie mieści się pojęcie zabiegu inwazyjnego, lecz jedynie zabieg rehabilitacyjny, a wobec tego poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na operację syna nie dają podstawy do zastosowania tej ulgi. Zaaprobowanie poglądu Wnioskodawczyni prowadziłoby do uznania, że praktycznie każdy zabieg inwazyjny jest swego rodzaju zabiegiem rehabilitacyjnym, gdyż każde działanie o charakterze medycznym (od tych najprostszych do najbardziej skomplikowanych) jest zabiegiem rehabilitacyjnym, gdyż jego nadrzędnym celem jest przywrócenie pełnej sprawności i wyeliminowanie schorzenia u osoby chorej. Innymi słowy, gdyby taki był zamiar ustawodawcy, redakcja omawianego przepisu byłaby inna, nie zawężano by kategorii wydatków jedynie do odpłatności za zabiegi rehabilitacyjne, lecz wskazano by ogólnie na odpłatności za wszelkiego rodzaju zabiegi medyczne.

Wskazana we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej operacja nie została przez ustawodawcę wymieniona w punktach zamkniętego katalogu określonego w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, wydatki dotyczące operacji syna Wnioskodawczyni, w tym koszty szpitalno-operacyjne, materiały medyczne i pobyt na oddziale, nie uprawniają do dokonania odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, pomimo okoliczności wskazanych przez Wnioskodawczynię, że wykonana u syna operacja dała możliwość dalszej rehabilitacji, bez której nie można było przywrócić ograniczonych funkcji organizmu oraz zmniejszyć następstwo nieodwracalnych zmian lub w pewnym stopniu przywrócić ograniczone funkcje organizmu. Wskazana przez Wnioskodawczynię faktura nie potwierdza poniesienia wydatku wyłącznie za zabieg rehabilitacyjny, wymieniony w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z faktury tej wynika, że poniesiono także wydatki związane z operacją syna (koszty szpitalno-operacyjne, materiały medyczne, pobyt na oddziale), a nie tylko związane z jego rehabilitacją.

Wątpliwości Wnioskodawczyni (pytanie nr 2) dotyczą również skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej za 2019 r. w związku z poniesionymi wydatkami na rehabilitację syna, które to wydatki są wymienione w fakturze z dnia 27 września 2019 r.

Warunkiem odliczenia wydatków na rehabilitację, w świetle przedstawionych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności. Jednocześnie konieczne jest posiadanie dokumentu stwierdzającego poniesienie wydatków na rehabilitację. Syn Wnioskodawczyni w momencie wykonywania zabiegów rehabilitacyjnych (wrzesień 2019 r.) posiadał orzeczenie o niepełnosprawności wydane w dniu 12 lutego 2019 r. W związku z tym, wydatki na rehabilitację syna Wnioskodawczyni mogą uprawniać do dokonania odliczenia od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Z treści art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne może dokonać jedynie podatnik mający na utrzymaniu osobę niepełnosprawną, który poniósł te wydatki i zamierza dokonać ich odliczenia w podatku dochodowym. Jednakże wskazana we wniosku faktura potwierdzająca wydatki za wykonywane leczenie i rehabilitację została wystawiona na płatnika: Ł. M., a nie Wnioskodawczynię. W związku z tym, przedmiotowa faktura nie potwierdza poniesienia przez Wnioskodawczynię wydatków na rehabilitację syna i na jej podstawie nie może Ona skorzystać z odliczenia w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz przedstawione we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawczyni będąc podatnikiem, na której utrzymaniu jest niepełnosprawny syn, nie może dokonać odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej poniesionych w 2019 r. wydatków określonych w wystawionej fakturze z dnia 27 września 2019 r. jako koszty szpitalno-operacyjne, materiały medyczne, pobyt na oddziale, na podstawie art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż wydatki w tej części nie stanowią opłatności za zabiegi rehabilitacyjne oraz odpłatności za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych. Również wydatki Wnioskodawczyni poniesione w 2019 r. na rehabilitację syna wskazane w przedmiotowej fakturze nie mogą zostać odliczone od dochodu na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, gdyż dokument potwierdzający wydatki za wykonaną rehabilitację nie został wystawiony na rzecz Wnioskodawczyni. W związku z tym, stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Organ podatkowy nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do weryfikacji i oceny dokumentów załączonych do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem w sprawie oceny prawnej tego stanu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała, lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.