Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4014.195.2020.1.PB
z 28 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 16 września 2020 r. (data wpływu 18 września 2020 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych m.in. w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy sprzedaży gruntów rolnych, jakie wystąpiły po stronie Wnioskodawczyni – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych m.in. w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy sprzedaży gruntów rolnych, jakie wystąpiły po stronie Wnioskodawczyni.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 22 lipca 2020 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła w ramach majątku wspólnego (wspólności ustawowej) grunty rolne o powierzchni ok. 113 hektarów. W skład zakupionych gruntów wchodzą: grunty orne, łąki trwałe, grunty pod wodami stojącymi, grunty pod rowami, grunty pod drogami. Łączna wartość transakcji za ww. grunty wynosiła 4.929.028,00 zł. Przedmiotowy zakup został dokonany w celu powiększenia istniejącego gospodarstwa rolnego w rozumieniu przepisów o podatku rolnym, o powierzchni 146,4726 hektarów. Powiększone gospodarstwo rolne będzie prowadzone przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia. Notariusz przy sporządzaniu aktu notarialnego pobrał na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatek w łącznej wysokości 98.581,00 zł i nie zastosował zwolnienia wynikającego z art. 9 pkt 2 ww. ustawy. Na podstawie art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych zwalnia się od podatku sprzedaż własności gruntów stanowiących gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym, wraz z będącymi ich częścią składową drzewami i innymi roślinami. Warunkiem jest jednak to, aby w wyniku tej transakcji powstało lub zostało powiększone gospodarstwo rolne, którego powierzchnia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha i które będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia. Zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z 18 grudnia 2013 r. Jak wskazano powyżej kupujący spełniali warunki do skorzystania z prawa do ww. ulgi podatkowej. Przed datą zakupu ww. gruntów rolnych kupujący wykorzystali część przysługującej pomoc de minimis w rolnictwie w wysokości 10.800,00 zł stanowiącą równowartość 2.452,22 Euro. Zgodnie z obowiązującymi przepisami kwota udzielonej pomocy nie może przekroczyć dla jednego gospodarstwa rolnego wartości 20.000,00 Euro w ciągu trzech lat. Zatem do wykorzystania w ramach pomocy de minimis w rolnictwie pozostała jeszcze kwota 17.574,78 Euro. Przy sporządzaniu aktu notarialnego notariusz nie skorzystał z ww. przepisu dotyczącego możliwości zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych (w ramach pomoc de minimis w rolnictwie) do kwoty 20.000,00 Euro, po odliczeniu wcześniej wykorzystanej części limitu zwolnienia. Podatek od czynności cywilnoprawnych został pobrany od całej wartości transakcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z faktem, że na dzień dokonania zakupu gruntów rolnych, w celu powiększenia istniejącego gospodarstwa rolnego, Wnioskodawczyni wraz z mężem posiadała niewykorzystany limit pomocy de minimis w rolnictwie, to przysługiwało Wnioskodawczyni i jej mężowi prawo do skorzystania z pozostałej części limitu pomocy przy ustalaniu wysokości podatku od czynności cywilnoprawnych od zakupu gruntów i zapłaty podatku w wysokości nadwyżki przekraczającej kwotę dozwolonej pomocy oraz czy obecnie Wnioskodawczyni wraz z mężem mają prawo do wystąpienia z wnioskiem do naczelnika urzędu skarbowego o stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych w części przysługującego limitu pomocy de minimis?

Zdaniem Wnioskodawczyni, podatek od czynności cywilnoprawnych powinien zostać zapłacony od nadwyżki kwoty zwolnienia w ramach przysługującej pomocy de minimis. Tym samym ustalony przez notariusza podatek powinien zostać w pierwszej kolejności pomniejszony o przysługujący limit zwolnienia w ramach pomocy de minimis, a jedynie nadwyżka podatku ponad limit zwolnienia powinna zostać zapłacona. Sam fakt, że kwota podatku wyliczona od transakcji jest wyższa niż limit pomocy, nie może oznaczać, że ze zwolnienia nie można skorzystać w części. W przypadku gdyby zwolnieniu z podatku podlegałyby jedynie transakcje od których należny podatek musiałby się mieścić w limicie przysługującego zwolnienia, to wtedy byłoby praktycznie niemożliwe skorzystanie z pomocy de minimis przy transakcjach o większej wartości. Zatem można stwierdzić, że w takich przypadkach rolnik nigdy nie mógłby skorzystać z pomocy de minimis, a zapewne ustawodawstwu krajowemu i unijnemu nie o to chodziło. W kwestii zapłaty podatku od zakupu gruntów ponad przysługujący limit pomocy de minimis wypowiadały się już kilkukrotnie krajowe sądy w wyrokach z 21 stycznia 2020 r. (sygn. akt II FSK 456/18), z 2 września 2020 (sygn. akt II FSK 1422/18), z 7 lipca 2020 r. (sygn. akt II FSK 930/20). Zatem Wnioskodawczyni wraz z mężem uważają, że mają prawo do skorzystania ze zwolnienia w podatku zgodnie z art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych w części przysługującego limitu pomocy de minimis, a podatek musi być naliczony tylko w części od nadwyżki ponad przysługujący limit. Tym samym Wnioskodawczyni wraz z mężem mają prawo do wystąpienia do naczelnika urzędu skarbowego o stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych od przedmiotowego zakupu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na zadane we wniosku pytanie w zakresie w jakim dotyczy ono Wnioskodawczyni. W zakresie w jakim pytanie dotyczy małżonka Wnioskodawczyni wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 815 ze zm.) – podatkowi temu podlegają umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych.

O powstaniu obowiązku uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnej decyduje – w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – moment dokonania czynności cywilnoprawnej.

Na podstawie art. 4 pkt 1 ww. ustawy – obowiązek podatkowy przy umowie sprzedaży ciąży na kupującym.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych – podstawę opodatkowania przy umowie sprzedaży stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa majątkowego, którą określa się na zasadach wskazanych w art. 6 ust. 2.

Zgodnie natomiast z art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy – stawka podatku od umowy sprzedaży m.in. nieruchomości wynosi 2%.

Na podstawie art. 10 ust. 1 ww. ustawy – podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika. W myśl natomiast ust. 2 ww. przepisu – notariusze są płatnikami podatku od czynności cywilnoprawnych dokonywanych w formie aktu notarialnego.

Płatnicy obowiązani są uzależnić dokonanie czynności cywilnoprawnej od uprzedniego zapłacenia podatku (art. 10 ust. 3 ww. ustawy).

Jak wynika z przywołanych przepisów, zawarcie umowy sprzedaży podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tegoż podatku ciąży na kupującym, a w przypadku, gdy umowa sprzedaży jest dokonywana w formie aktu notarialnego obowiązkiem notariusza (jako płatnika) jest pobór tego podatku.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest zwolniona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 9 pkt 2 powołanej ustawy – zwalnia się od podatku sprzedaż własności gruntów, stanowiących gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym, wraz z będącymi ich częścią składową drzewami i innymi roślinami, pod warunkiem że w wyniku dokonania czynności zostanie utworzone lub powiększone gospodarstwo rolne, a powierzchnia gospodarstwa rolnego utworzonego lub powstałego w wyniku powiększenia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia; zwolnienie to stanowi pomoc de minimis w rolnictwie, o której mowa w rozporządzeniu Komisji (UE) nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 9).

Zwolnienie zawarte w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych ma charakter warunkowy, tzn. ma zastosowanie jeżeli zostaną spełnione wszystkie warunki w nim określone. Oznacza to, że umowa sprzedaży będzie zwolniona z podatku od czynności cywilnoprawnych tylko wtedy, gdy w rozumieniu ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 333), w chwili dokonania czynności nabywca posiada już grunty rolne (użytki rolne), nabywany grunt będzie stanowił gospodarstwo rolne, a w wyniku dokonania czynności zostanie utworzone lub powiększone gospodarstwo rolne, którego powierzchnia będzie nie mniejsza niż 11 ha i nie większa niż 300 ha oraz gospodarstwo to będzie prowadzone przez nabywcę przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia.

Ostatnią przesłanką determinującą skorzystanie z omawianego zwolnienia od podatku jest spełnienie warunków do przyznania pomocy de minimis, a więc zawarcie się kwoty zwolnienia (ulgi podatkowej) w przysługującym podatnikowi limicie pomocy de minimis w rolnictwie.

W przypadku niedotrzymania któregokolwiek ze wskazanych w art. 9 pkt 2 ww. ustawy warunków zwolnienie od podatku nie może zostać zastosowane.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że 22 lipca 2020 r. na podstawie aktu notarialnego Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła w ramach majątku wspólnego (wspólności ustawowej) grunty rolne o powierzchni ok. 113 hektarów. W skład zakupionych gruntów wchodzą: grunty orne, łąki trwałe, grunty pod wodami stojącymi, grunty pod rowami, grunty pod drogami. Łączna wartość transakcji za ww. grunty wynosiła 4.929.028,00 zł. Przedmiotowy zakup został dokonany w celu powiększenia istniejącego gospodarstwa rolnego w rozumieniu przepisów o podatku rolnym, o powierzchni 146,4726 hektarów. Powiększone gospodarstwo rolne będzie prowadzone przez okres co najmniej 5 lat od dnia nabycia. Notariusz przy sporządzaniu aktu notarialnego pobrał na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1a ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych podatek w łącznej wysokości 98.581,00 zł i nie zastosował zwolnienia wynikającego z art. 9 pkt 2 ww. ustawy. Jak wskazano powyżej kupujący spełniali warunki do skorzystania z prawa do ww. ulgi podatkowej. Przed datą zakupu ww. gruntów rolnych kupujący wykorzystali część przysługującej pomoc de minimis w rolnictwie w wysokości 10.800,00 zł stanowiącą równowartość 2.452,22 Euro. Zgodnie z obowiązującymi przepisami kwota udzielonej pomocy nie może przekroczyć dla jednego gospodarstwa rolnego wartości 20.000,00 Euro w ciągu trzech lat. Zatem do wykorzystania w ramach pomocy de minimis w rolnictwie pozostała jeszcze kwota 17.574,78 Euro. Przy sporządzaniu aktu notarialnego notariusz nie skorzystał z ww. przepisu dotyczącego możliwości zwolnienia z podatku od czynności cywilnoprawnych (w ramach pomoc de minimis w rolnictwie) do kwoty 20.000,00 Euro, po odliczeniu wcześniej wykorzystanej części limitu zwolnienia. Podatek od czynności cywilnoprawnych został pobrany od całej wartości transakcji.

W analizowanym powyżej przepisie, określającym warunki zwolnienia z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, ustawodawca wyraźnie wskazał, że zwolnienie stanowi pomoc de minimis. Zatem warunkiem skorzystania z tego zwolnienia jest aby omawiane zwolnienie zostało przyznane w ramach przysługującego kupującemu limitu pomocy de minimis w rolnictwie.

Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, iż podatek od czynności cywilnoprawnych powinien zostać zapłacony od nadwyżki kwoty zwolnienia w ramach przysługującej pomocy de minimis. Tym samym ustalony przez notariusza podatek powinien zostać w pierwszej kolejności pomniejszony o przysługujący limit zwolnienia w ramach pomocy de minimis, a jedynie nadwyżka podatku ponad limit zwolnienia powinna zostać zapłacona. Sam fakt, że kwota podatku wyliczona od transakcji jest wyższa niż limit pomocy, nie może oznaczać, że ze zwolnienia nie można skorzystać w części. Tym samym Wnioskodawczyni uważa, że wraz z mężem mają prawo do wystąpienia do naczelnika urzędu skarbowego o stwierdzenie nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych od przedmiotowego zakupu.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić.

Należy zwrócić uwagę, że preferencje w postaci zwolnienia w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych stanowią pomoc publiczną w rolnictwie. Kwotą pomocy przyznanej jest więc kwota ulgi podatkowej. Przy jej udzielaniu powinno się stosować przepisy rozporządzenia Komisji Unii Europejskiej nr 1408/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis w sektorze rolnym (Dz.Urz. UE L 352 z 24.12.2013, str. 9).

Stosownie do art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013 – całkowita kwota pomocy de minimis przyznanej przez państwo członkowskie jednemu przedsiębiorstwu nie może przekroczyć 20 000 EUR w okresie trzech lat podatkowych.

W myśl art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 1408/2013 – łączna kwota pomocy de minimis przyznanej w okresie trzech lat podatkowych przez państwo członkowskie przedsiębiorstwom prowadzącym działalność w zakresie podstawowej produkcji produktów rolnych nie może przekroczyć górnego limitu krajowego określonego w załączniku I, tj. 295 932 125 EUR. Pomoc de minimis uznaje się za przyznaną w dniu, w którym przedsiębiorstwo uzyskuje prawo otrzymania takiej pomocy zgodnie z obowiązującym krajowym systemem prawnym, niezależnie od terminu wypłacenia pomocy de minimis temu przedsiębiorstwu (art. 3 ust. 4 cyt. rozporządzenia).

Zgodnie z treścią pkt 8 preambuły do rozporządzenia Komisji nr 1408/2013 – okres trzech lat brany pod uwagę do celów rozporządzenia należy oceniać w sposób ciągły, zatem dla każdego przypadku nowej pomocy de minimis należy uwzględnić całkowitą kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu danego roku podatkowego oraz dwóch poprzedzających lat podatkowych.

Art. 3 ust. 7 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013 stanowi, że – jeżeli z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis zostałyby przekroczone pułapy de minimis, górny limit krajowy lub górny limit sektorowy, o których mowa w ust. 2, 3 i 3a, nowa pomoc nie może być objęta przepisami niniejszego rozporządzenia.

A zatem kwotą pomocy przyznawanej w przedmiotowej sprawie jest całkowita kwota zwolnienia obejmująca należny podatek od umowy sprzedaży gruntów rolnych obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 6 ust. 1 pkt 1 i art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Jeśli kwota ta po zsumowaniu z pomocą udzieloną beneficjentowi w danym roku oraz w dwóch poprzednich latach przekraczała dopuszczalną kwotę pomocy de minimis, która zgodnie z art. 3 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013 wynosi 20.000,00 EURO w okresie trzech lat podatkowych, pomocy się nie przyznaje.

Skoro zwolnienie określone w art. 9 pkt 2 ustawy stanowi pomoc de minimis, co wynika jasno z tego przepisu, to do skorzystania ze zwolnienia, koniecznym jest zmieszczenie się przez beneficjenta w limitach określonych rozporządzeniem Komisji nr 1408/2013. Zapis ten stanowi warunek, którego spełnienie jest niezbędne dla skorzystania z ww. zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych.

Tym samym należy wskazać, że jeżeli kupujący nie wykorzystał w pełni pomocy de minimis w latach poprzednich, to w sytuacji, gdy kwota podatku, która winna być naliczona od opisanej transakcji przekracza kwotę limitu pomocy określonej dla jednego beneficjenta – nie zostanie spełniony jeden z warunków determinujących skorzystanie ze zwolnienia, o którym mowa w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Jak już wskazano powyżej, kwotą przyznanej pomocy de minimis w rolnictwie jest kwota ulgi podatkowej. Warunkiem koniecznym do skorzystania z przedmiotowego zwolnienia jest, aby obliczony podatek mieścił się w ramach przysługującego podatnikowi limitu pomocy de minimis. Z powyższego wynika zatem, że jeżeli z powodu udzielenia nowej pomocy de minimis zostałby przekroczony w okresie 3 lat podatkowych limit, o którym mowa w art. 3 ust. 2 lub art. 3 ust. 3 rozporządzenia Komisji nr 1408/2013, pomocy nie udziela się.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 10 października 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 1134/17 wskazał, że „Skoro zwolnienie określone w art. 9 pkt 2 ww. ustawy stanowi pomoc de minimis, co wynika jasno z tego przepisu, to aby skorzystać ze zwolnienia, konieczne jest zmieszczenie się przez beneficjenta w limitach określonych rozporządzeniem 1408/2013. Zapis ten, co należy jeszcze raz podkreślić, stanowi warunek, którego spełnienie jest niezbędne dla skorzystania z ww. zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych. Zapisu tego nie można bowiem odrywać od całego kontekstu art. 9 pkt 2 u.p.c.c., jak również warunków określonych w przepisach unijnych, które mówią o uwarunkowaniach do skorzystania z pomocy.

Zatem w przypadku przekroczenia przez kupującego limitu pomocy de minimis w rolnictwie, udzielenie pomocy, tj. zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 9 pkt 2 u.p.c.c., będzie możliwe jedynie wówczas, gdy cała kwota obliczonego podatku od czynności cywilnoprawnych będzie mieściła się w pozostałym do wykorzystania limicie pomocy de minimis. Natomiast w przypadku, gdy wyliczona kwota podatku przekroczyłaby limit pomocy de minimis, to omawiane zwolnienie nie będzie przysługiwało, tj. wyliczony podatek będzie podlegał zapłacie w całości. (…)Stanowisko przedstawione w niniejszej sprawie jest zgodne ze stanowiskiem zaprezentowanym w wyrokach: WSA w Poznaniu z 5 kwietnia 2017 r., sygn. akt I SA/Po 1285/16 oraz WSA w Opolu z 17 maja 2017 r., sygn. akt I SA/Op 140/17.”

Wobec powyższego, nie można zgodzić się z Wnioskodawczynią, iż w sytuacji, gdy kwota podatku przewyższa pomoc de minimis, płatnik winien czynność zwolnić od podatku do wysokości niewykorzystanej pomocy de minimis, a w pozostałym zakresie – od nadwyżki – naliczyć i pobrać podatek. W takim przypadku bowiem nie ma w ogóle zastosowania zwolnienie określone w art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy wskazać, że skoro kwota zobowiązania (podatku) z tytułu zawartej umowy sprzedaży przekroczyła wskazany limit pomocy, to opisana czynność nie korzysta ze zwolnienia od podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 9 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. Nie zostały bowiem spełnione wszystkie warunki niezbędne do skorzystania z tego zwolnienia. Obliczony podatek od czynności cywilnoprawnych z tytułu wskazanej umowy sprzedaży nie mieści się bowiem w limicie pomocy de minimis w rolnictwie przysługującym kupującemu. Tym samym z tytułu zawarcia opisanej we wniosku umowy sprzedaży nieruchomości notariusz jako płatnik obowiązany był do pobrania podatku w wysokości 2% wartości rynkowej nieruchomości. W związku z powyższym Wnioskodawczyni nie ma podstaw do żądania stwierdzenia nadpłaty w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do przywołanych przez Wnioskodawczynię orzeczeń sądów administracyjnych, tut. Organ nie podziela zawartego w nich rozstrzygnięcia. Jak wykazano w uzasadnieniu niniejszej interpretacji istnieją również orzeczenia, które potwierdzają stanowisko Organu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.