2020.10.21 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP4-3.4012.342.2020.2.MAT

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4-3.4012.342.2020.2.MAT
z 21 października 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2020 r. (data wpływu 8 lipca 2020 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 22 września 2020 r.) oraz pismem z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 25 września 2020 r.), będącymi odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 11 września 2020 r. (doręczone dnia 16 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu transakcji sprzedaży udziału w działkach powstałych z podziału części działki o powierzchni 0,5 ha, która zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego ma charakter budowlany (pytanie nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika z tytułu transakcji sprzedaży udziału w działkach powstałych z podziału części działki o powierzchni 0,5 ha, która zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego ma charakter budowlany. Złożony wniosek uzupełniony został na wezwanie tutejszego organu z dnia 11 września 2020 r. (doręczone dnia 16 września 2020 r.) pismem z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 22 września 2020 r.) oraz pismem z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 25 września 2020 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 9 kwietnia 2013 r., Wnioskodawca odziedziczył po zmarłej matce udział w wysokości 50% niezbudowanej nieruchomości gruntowej położonej w (…). Nieruchomość składa się formalnie z 3 działek o powierzchni całkowitej ok. 7 ha. Drugim spadkobiercą (również w części 50%) jest Jego brat.

Potwierdzeniem nabycia spadku jest akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 24 czerwca 2013 r. sporządzony przez notariusza. Otrzymany spadek zwolniony został z podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, na potwierdzenie czego Wnioskodawca posiada stosowne zaświadczenie wydane przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Większa część nieruchomości (wspomnianych 3 działek) zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego oznaczona jest symbolami:

8 ZE - tereny użytków rolnych, sadów, łąk i pastwisk,
R-ZR - tereny zieleni niskiej i wysokiej, użytków rolnych, sadów, łąk i pastwisk.

Natomiast część jednej z działek o powierzchni ok. 0,5 ha zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego oznaczona jest symbolami:

13 MNU - tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej o niskiej intensywności zabudowy,
22 MNn - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej o niskiej intensywności zabudowy - nowej.

Ponieważ część jednej z działek (o powierzchni 0,5 ha) przeznaczona jest pod zabudowę mieszkaniową, Wnioskodawca zamierza wraz z bratem sprzedać ten grunt. Trudno znaleźć nabywcę na grunt o powierzchni 0,5 ha. Dużo łatwiej sprzedać działki budowlane o mniejszej powierzchni, doświadczenie wskazuje, że są one atrakcyjniejsze dla potencjalnych nabywców.

W związku z tym, Wnioskodawca planuje podzielić ten grunt o powierzchni 0,5 ha na 6 mniejszych działek, aby możliwa była ich sprzedaż w krótszym czasie, niż czekanie na nabywcę jednej działki półhektarowej. Wnioskodawca czyni starania o podział tego gruntu budowlanego na 6 mniejszych działek.

Z racji zamieszkania Wnioskodawcy w (…) i braku możliwości osobistego załatwiania wszelkich formalności związanych z podziałem gruntu budowlanego oraz sprzedażą mniejszych działek, Wnioskodawca udzielił notarialnego pełnomocnictwa swojej teściowej do reprezentowania Go przed wszelkimi urzędami oraz ewentualnymi nabywcami w sprawach związanych z nieruchomością gruntową, której jest współwłaścicielem.

Od momentu odziedziczenia opisywanej nieruchomości gruntowej, Wnioskodawca nie poczynił i nie zamierza czynić żadnych nakładów np. na infrastrukturę lub uzbrojenie terenu. Nie poszukuje potencjalnych nabywców ani w formie współpracy z pośrednikami w handlu nieruchomościami, ani w formie ogłoszeń w mediach, w tym w Internecie. Wnioskodawca nie prowadził i nie będzie prowadził żadnych działań marketingowych. Informacje o zamiarze podziału i sprzedaży działek budowlanych rozchodzą się „pocztą pantoflową”.

W przyszłości w przypadku, gdy pozostała część nieruchomości gruntowej zostanie, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, przekształcona w grunty budowlane, Wnioskodawca (wraz z bratem) zamierza dokonać kolejnego podziału na mniejsze działki celem sprzedaży. W odniesieniu do tych przyszłych działek także nie zamierza dokonywać jakichkolwiek nakładów finansowych, ani podejmować żadnych działań podwyższających walory handlowe działek (np. uzbrojenie), ani też zmierzających do poszukiwania nabywców.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że nigdy nie był czynnym podatnikiem VAT. Przekwalifikowanie opisywanej jednej z działek na tereny mieszkaniowo-usługowe o niskiej intensywności zabudowy nastąpiło z urzędu na mocy uchwały Rady Miejskiej w (…) bez wniosku Wnioskodawcy o ustanowienie takiego statusu.

Pełnomocniczka w imieniu wnioskodawcy występowała do Prezydenta Miasta (…) o potwierdzenie tego statusu w dniu 24 maja 2019 r. W dniu 18 września 2020 r., pełnomocniczka w imieniu wnioskodawcy wystąpiła o zmianę przeznaczenia tych działek w planie zagospodarowania przestrzennego na tereny budowlane.

Nieruchomość składająca się z 3 działek (posiadających odrębne numery w ewidencji gruntów) była i jest nadal wydzierżawiana osobie trzeciej na cele rolnicze za zwrotem kwoty podatku od nieruchomości:

działka nr 1 była i jest nadal wydzierżawiana na cele rolnicze za zwrotem kwoty podatku od nieruchomości,
działka nr 2 była i jest nadal wydzierżawiana na cele rolnicze za zwrotem kwoty podatku od nieruchomości,
działka nr 3 była i jest nadal wydzierżawiana na cele rolnicze za zwrotem kwoty podatku od nieruchomości.

Przedmiotowe nieruchomości poza dzierżawą opisaną powyżej, nigdy nie były przedmiotem działalności gospodarczej ani w rozumieniu Prawa przedsiębiorców, ani ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jak już wspomniano, nieruchomość składająca się z 3 działek (posiadających odrębne numery w ewidencji gruntów) była i jest nadal wydzierżawiana osobie trzeciej na cele rolnicze za zwrotem kwoty podatku od nieruchomości:

działka nr 1 była i jest nadal wydzierżawiana na cele rolnicze za zwrotem kwoty podatku od nieruchomości,
działka nr 2 była i jest nadal wydzierżawiana na cele rolnicze za zwrotem kwoty podatku od nieruchomości,
działka nr 3 była i jest nadal wydzierżawiana na cele rolnicze za zwrotem kwoty podatku od nieruchomości.

Wnioskodawca dotychczas nie zbywał żadnych nieruchomości, a co za tym idzie, nie był z tego tytułu podatnikiem VAT.

W odniesieniu do:

Działki nr 1, której dotyczy pytanie nr 1 pełnomocniczka w imieniu wnioskodawcy:
- Wniosek o informację o przeznaczeniu działki zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego - początek 2011 r., ponownie 24 maja 2019 r.,
- Korespondencja z Prezydentem Miasta (…) w sprawie zmiany szerokości (zwężenia) planowanej drogi służebnej - w okresie od 27 listopada 2018 r. - sprawa zakończona zaniechaniem ze strony wnioskodawcy,
- Wniosek o podział na 6 mniejszych działek.

Działki nr 2, której dotyczy pytanie nr 2 pełnomocniczka w imieniu wnioskodawcy:
- Wniosek o informację o przeznaczeniu działki zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego - początek 2011 r., ponownie 24 maja 2019 r.,
- Korespondencja z Prezydentem Miasta (…) w sprawie zmiany szerokości (zwężenia) planowanej drogi służebnej - w okresie od 27 listopada 2018 r. - sprawa zakończona zaniechaniem ze strony wnioskodawcy,
- 18 września 2020 r., pełnomocniczka w imieniu wnioskodawcy wystąpiła o zmianę przeznaczenia tych działek w planie zagospodarowania przestrzennego na tereny budowlane.

Działki nr 3, której dotyczy pytanie nr 2 pełnomocniczka w imieniu wnioskodawcy:
- Wniosek o informację o przeznaczeniu działki zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego - początek 2011 r., ponownie 24 maja 2019 r.,
- Korespondencja z Prezydentem Miasta (…) w sprawie zmiany szerokości (zwężenia) planowanej drogi służebnej - w okresie od 27 listopada 2018 r. - sprawa zakończona zaniechaniem ze strony wnioskodawcy,
- 18 września 2020 r., pełnomocniczka w imieniu wnioskodawcy wystąpiła o zmianę przeznaczenia tych działek w planie zagospodarowania przestrzennego na tereny budowlane.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy z racji sprzedaży udziału Wnioskodawcy w mniejszych działkach budowlanych powstałych z podziału części działki o powierzchni 0,5 ha, która zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego ma charakter gruntu budowlanego będzie On występował w charakterze podatnika VAT, z wszelkimi konsekwencjami tego statusu?

Zdaniem Wnioskodawcy, z racji sprzedaży Jego udziału w mniejszych działkach budowlanych powstałych z podziału części działki o powierzchni 0,5 ha, która zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego ma charakter gruntu budowlanego nie będzie On występował w charakterze podatnika VAT, z wszelkimi konsekwencjami tego statusu.

Uzasadnienie

Podstawowe określenie podatnika VAT znajdujemy w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym: Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z kolei, definicja samodzielnej działalności gospodarczej na gruncie przepisów VAT znajduje się w przepisie art. 15 ust. 2 ustawy: Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wyłączenia zawarte w art. 15 ust. 3 i 3a ustawy nie mają zastosowania do omawianej we wniosku sytuacji.

Poniższe uzasadnienie ma zastosowanie do stanowiska w kwestii zapytania, gdyż nie liczba działek, na które dzieli się większy obszarowo grunt budowlany oraz nie uwarunkowania czasowe decydują o okolicznościach, które pozwalają na uznanie, że omawiana sprzedaż działek po ich podziale ma znamiona działalności gospodarczej.

Analizując przepis art. 15 ust. 2 ustawy, trudno w opisywanych przez Wnioskodawcę czynnościach dopatrzyć się cech producenta, handlowca czy usługodawcy. Podziału większej działki na mniejsze nie można uznać za „wyprodukowanie” tych mniejszych działek. Bez wątpienia nie jest to handel, gdyż nieruchomość gruntowa nie została zakupiona w celu dalszej odsprzedaży, a została nabyta w drodze spadku. Wreszcie sprzedaż (dostawa) gruntu nie może być traktowana jako usługa. Wnioskodawca nie znajduje także przesłanek w dalszej części analizowanego przepisu do uznania opisanych przez Niego przyszłych czynności za działalność gospodarczą. Są to i będą w przyszłości zwykłe czynności osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej zmierzające do sprzedaży części posiadanego majątku prywatnego.

Potwierdzają to następujące okoliczności:

nieruchomość została odziedziczona, a nie zakupiona, a zatem nie była nabyta w celu dalszej odsprzedaży i w celu osiągnięcia zysku,
Wnioskodawca mieszka na stałe w (…), więc chce się „pozbyć” nieruchomości położonej w innym kraju,
nie poczynił i nie poczyni żadnych nakładów na uatrakcyjnienie i podniesienie walorów handlowych nieruchomości,
nie prowadził i nie będzie prowadził żadnych działań marketingowych zmierzających do znalezienia nabywców,
podział większej działki na mniejsze wynika z pragmatyki, gdyż mniejsze działki cieszą się większym popytem.

Wszystkie opisane wyżej argumenty świadczą o tym, że z racji sprzedaży działek w okolicznościach opisanych we wniosku, Wnioskodawca nie będzie występował w charakterze podatnika VAT.

Przedstawione powyżej rozumowanie potwierdza utarta linia orzecznicza sądów administracyjnych. Wnioskodawca przytoczy kilka tez wyroków:

I SA/Łd 505/19 Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 stycznia 2020 r.: Oczywistym i naturalnym jest dążenie właściciela prywatnego majątku do zbycia go w taki sposób, aby uzyskać jak największą korzyść. Faktem powszechnie znanym jest, że zwykle podział gruntu o charakterze rolniczym na mniejsze działki, które już rolniczego charakteru nie będą miały, pozwoli na uzyskanie lepszych cen za zbywany grunt. Takie działanie nie wykracza poza zwykłe gospodarowanie mieniem prywatnym przez osoby fizyczne.
I SA/GL 1293/19, Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 stycznia 2020 r.: Ogół podejmowanych przez skarżącego na przestrzeni wielu lat działań należy postrzegać w kategoriach czynności podejmowanych w ramach normalnego zarządu majątkiem osobistym, właściwych dla osoby należycie dbającej o własne interesy. Skarżący nie podejmował aktywnych działań zmierzających do upublicznienia oferty sprzedaży, poprzez czynności marketingowe, czy reklamowe. Działaniom skarżącego można by przypisać profesjonalny charakter działania, gdyby w stosunkowo krótkim okresie od nabycia do sprzedaży, podjął szereg następujących po sobie ciągłych, konsekwentnych i zamierzonych czynności ukierunkowanych bezpośrednio na zwiększenie wartości nieruchomości. Czynności, które by wymiernie wpływały na taką ocenę, co już wyżej wzmiankowano, to m.in. uzbrojenie terenu, działania marketingowe wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, wystąpienie o opracowanie planu miejscowego zagospodarowania przestrzennego, zarejestrowanie i prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie zbliżonym do usług developerskich.
I SA/Rz 913/19, Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 5 marca 2020 r.: Trudno oczekiwać od podmiotu, który zbywa składnik swojego majątku prywatnego, aby nie kierował się przy tym rachunkiem ekonomicznym i powstrzymywał od działań, które pozwolą mu uzyskać jak najwyższą cenę, w obawie przed obłożeniem transakcji sprzedaży daniną publicznoprawną. Uzyskanie warunków zabudowy oraz pozwolenia na budowę nie jest samo w sobie czynnością profesjonalną, na tyle specyficzną, że dostępną czy stosowaną wyłącznie przez podmioty trudniące się profesjonalnym obrotem nieruchomości, tak jak w ogóle nie może być mowy o uznaniu za takową opublikowanie (umieszczenie) ogłoszenia o sprzedaży w Internecie.
I SA/Łd 777/19, Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 12 marca 2020 r.: Z opisu stanu faktycznego nie wynika, iż skarżący poza zmianą przeznaczenia gruntu i jego podziałem podejmował czynności przekraczające czynności standardowe, umożliwiające zbycie nieruchomości, jej uatrakcyjnienie, takie jak wyposażenie nieruchomości w infrastrukturę, szczególną promocję oferowanych do sprzedaży działek, czy inne działania marketingowe. Czynnością taką, w okolicznościach sprawy nie jest na pewno wykonanie zjazdu na drogę wewnętrzną z drogi powiatowej, bowiem dostęp do drogi publicznej jest warunkiem koniecznym do uzyskania decyzji o warunkach zabudowy. Podobnie, w realiach niniejszej sprawy samo uzyskanie takiej decyzji, przy braku innych działań cechujących podmioty zajmujące się handlem nieruchomościami nie może skutkować przyjęciem, że skarżący działał jak podmiot prowadzący działalność gospodarczą w tym zakresie. Działania te były bowiem działaniami zmierzających do zbycia nieruchomości, ale w ramach dysponowania majątkiem prywatnym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. z 2020 r., poz. 106, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zaznaczenia wymaga, że na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, również zbycie udziału w towarze (np. współwłasności nieruchomości) stanowi odpłatną dostawę towarów. Powyższe potwierdził NSA w uchwale 7 sędziów z dnia 24 października 2011 r., sygn. akt I FPS 2/11.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielnie kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2019 r., poz. 1145 z późn. zm.). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się - jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji - przepisy odnoszące się do własności.

Zgodnie z art. 196 ww. ustawy, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności w częściach ułamkowych każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w rzeczy. Udział wyraża zakres uprawnień współwłaściciela względem rzeczy wspólnej.

W myśl art. 210 § 1 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności. Uprawnienie to może być wyłączone przez czynność prawną na czas nie dłuższy niż lat pięć. Jednakże w ostatnim roku przed upływem zastrzeżonego terminu dopuszczalne jest jego przedłużenie na dalsze lat pięć; przedłużenie można ponowić.

Z regulacji art. 211 tej ustawy wynika, że każdy ze współwłaścicieli może żądać, aby zniesienie współwłasności nastąpiło przez podział rzeczy wspólnej, chyba że podział byłby sprzeczny z przepisami ustawy lub ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem rzeczy, albo że pociągałby za sobą istotną zmianę rzeczy lub znaczne zmniejszenie jej wartości.

Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy, zbycie nieruchomości gruntowych (działek, udziałów w działkach), traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Na mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11 grudnia 2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 112, „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Właściwym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników w przypadku, gdy dokonują sprzedaży, przekazania bądź darowizny towarów stanowiących część majątku osobistego, tj. majątku, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży bądź wykonywania innych czynności w ramach działalności gospodarczej.

Należy mieć też na uwadze, że dla uznania danego majątku za prywatny istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot. Aby majątek uznać za prywatny musi być on w całym okresie posiadania wykorzystywany wyłącznie do celów prywatnych. Potwierdził to Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w orzeczeniu w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen v. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej wyłącznie do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być, np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005 r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

Jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku osobistego, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, nie oznacza to prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W kontekście powyższych rozważań nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Przyjęcie, że dany podmiot sprzedając grunt działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec) wymaga ustalenia, czy jego działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną). Przejawem natomiast takiej aktywności określonej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną może być np.: nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług deweloperskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym, na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Zatem w kwestii opodatkowania VAT sprzedaży działki istotne jest, czy sprzedający w celu dokonania sprzedaży gruntów podjął/podejmie aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producenta, handlowca i usługodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, co skutkuje koniecznością uznania zbywcy nieruchomości za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też sprzedaż nastąpi w ramach zarządu majątkiem prywatnym.

Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 (a tym samym art. 15 ust. 2 ustawy) jako, że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W tym miejscu należy przywołać orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych Jarosław Słaby przeciwko Ministrowi Finansów (C-180/10) oraz Emilian Kuć i Halina Jeziorska-Kuć przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie (C-181/10) z którego wynika, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania Dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Podobnie – zdaniem Trybunału – okoliczność, że przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego.

Inaczej jest natomiast – jak wyjaśnił Trybunał – w przypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

W rozumieniu powyższych twierdzeń pomóc mogą zapisy orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2007 r., sygn. akt I FPS 3/07, w myśl którego formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, a także okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, czy w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku VAT.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, że dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. Ocenie podlegać muszą przede wszystkim działania, jakie podejmuje zbywca w celu dokonania sprzedaży.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca odziedziczył udział w wysokości 50% niezbudowanej nieruchomości gruntowej. Nieruchomość składa się formalnie z 3 działek o powierzchni całkowitej ok. 7 ha. Drugim spadkobiercą (w części 50 %) jest brat Wnioskodawcy. Otrzymany spadek zwolniony został z podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, na potwierdzenie czego, Wnioskodawca posiada stosowne zaświadczenie wydane przez właściwego naczelnika urzędu skarbowego.

Większa część nieruchomości (wspomnianych 3 działek) zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego oznaczona jest symbolami: 8 ZE - tereny użytków rolnych, sadów, łąk i pastwisk, R-ZR - tereny zieleni niskiej i wysokiej, użytków rolnych, sadów, łąk i pastwisk.

Natomiast część jednej z działek o powierzchni ok. 0,5 ha zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego oznaczona jest symbolami: 13 MNU - tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej o niskiej intensywności zabudowy, 22 MNn - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej o niskiej intensywności zabudowy - nowej.

Ponieważ część jednej z działek (o powierzchni 0,5 ha) przeznaczona jest pod zabudowę mieszkaniową, Wnioskodawca zamierza wraz z bratem sprzedać ten grunt. W związku z tym, Wnioskodawca planuje podzielić ten grunt o powierzchni 0,5 ha na 6 mniejszych działek, aby możliwa była ich sprzedaż w krótszym czasie, niż czekanie na nabywcę jednej działki półhektarowej. Wnioskodawca czyni starania o podział tego gruntu budowlanego.

Wnioskodawca udzielił notarialnego pełnomocnictwa swojej teściowej do reprezentowania Go przed wszelkimi urzędami oraz ewentualnymi nabywcami w sprawach związanych z nieruchomością gruntową, której jest współwłaścicielem.

Od momentu odziedziczenia opisywanej nieruchomości gruntowej Wnioskodawca nie poczynił i nie zamierza czynić żadnych nakładów np. na infrastrukturę lub uzbrojenie terenu. Nie poszukuje potencjalnych nabywców ani w formie współpracy z pośrednikami w handlu nieruchomościami, ani w formie ogłoszeń w mediach, w tym w Internecie. Nie prowadził i nie zamierza prowadzić żadnych działań marketingowych.

W przyszłości, w przypadku, gdy pozostała część nieruchomości gruntowej zostanie, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, przekształcona w grunty budowlane, Wnioskodawca zamierza dokonać kolejnego podziału na mniejsze działki celem sprzedaży. W odniesieniu do tych przyszłych działek także nie zamierza dokonywać jakichkolwiek nakładów finansowych, podejmować żadnych działań podwyższających walory handlowe działek, ani też zmierzających do poszukiwania nabywców.

Wnioskodawca nigdy nie był czynnym podatnikiem VAT. Przekwalifikowanie opisywanej jednej z działek na tereny mieszkaniowo-usługowe o niskiej intensywności zabudowy nastąpiło z urzędu na mocy uchwały Rady Miejskiej bez wniosku Wnioskodawcy o ustanowienie takiego statusu.

Pełnomocniczka w imieniu Wnioskodawcy wystąpiła o zmianę przeznaczenia tych działek w planie zagospodarowania przestrzennego na tereny budowlane.

Przedmiotowe nieruchomości poza dzierżawą opisaną powyżej, nigdy nie były przedmiotem działalności gospodarczej. Wnioskodawca dotychczas nie zbywał żadnych nieruchomości, a co za tym idzie, nie był z tego tytułu podatnikiem VAT.

Pełnomocniczka w imieniu Wnioskodawcy występowała z wnioskiem o informację o przeznaczeniu działek zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, występowała o zmianę przeznaczenia działek 2 i 3 w planie zagospodarowania przestrzennego na tereny budowlane, oraz prowadziła korespondencję z Prezydentem Miasta (…) w sprawie zmiany szerokości planowanej drogi służebnej, oraz wystąpiła z wnioskiem o podział jednej z działek na 6 mniejszych.

Wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie dotyczą uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT w związku ze sprzedażą udziału w mniejszych działkach budowlanych powstałych z podziału części działki o powierzchni 0,5 ha.

Jak wynika z przywołanych wyżej przepisów, dostawa towarów będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że powyższe może mieć miejsce również w odniesieniu do czynności dokonanej jednorazowo.

Dla uznania czynności za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej nie ma bowiem znaczenia częstotliwość jej wykonywania, lecz zamiar z jakim została zrealizowana i okoliczności w jakich ją wykonano. Oznacza to, że w niniejszej sprawie należy przeanalizować całokształt działań jakie Wnioskodawca podjął w odniesieniu do działek mających być przedmiotem planowanej sprzedaży.

Jak wynika z okoliczności sprawy przedmiotowe działki były i są nadal wydzierżawiane osobie trzeciej na cele rolnicze.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że zgodnie z art. 693 § 1 ustawy Kodeks cywilny, przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz. Tak więc dzierżawa jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie dzierżawcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

W kontekście niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na treść zdania drugiego definicji pojęcia „działalność gospodarcza”, w której mówi się o wykorzystywaniu m.in. towarów w sposób ciągły do celów zarobkowych. Takie wykorzystywanie towarów ma miejsce poprzez oddanie ich w stosunki obligacyjne (najem, dzierżawa, leasing, itp.).

Istota umowy dzierżawy wskazuje, że na jej podstawie dochodzi do odpłatnego świadczenia usług przez właściciela na rzecz dzierżawcy. Dzierżawca za oddaną mu w dzierżawę rzecz płaci umówiony czynsz. Istnieje zatem bezpośredni związek między świadczoną usługą a przekazanym za nią wynagrodzeniem.

Z treści przywołanego wyżej art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, że definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

W konsekwencji, dzierżawa nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Tym samym, wypełnia ona określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawione okoliczności sprawy należy wskazać, że w przypadku sprzedaży działek Wnioskodawca nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. Majątek prywatny to majątek danej osoby fizycznej, który nie jest przez nią wykorzystywany dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, a w całym okresie posiadania tego majątku osoba ta musi wykazywać zamiar wykorzystywania go w ramach majątku osobistego.

Dzierżawa przez Wnioskodawcę Nieruchomości powoduje, że traci ona charakter majątku prywatnego. Wykorzystywanie przez Wnioskodawcę w sposób ciągły dla celów zarobkowych nieruchomości powoduje, że działki te wykorzystywane są w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a nie wyłącznie w ramach majątku osobistego.

Wnioskodawca wskazał również, że udzielił pełnomocnictwa swojej teściowej do reprezentowania Go przed wszelkimi urzędami oraz ewentualnymi nabywcami w sprawach związanych z nieruchomością gruntową.

W tym miejscu należy zauważyć, że zgodnie z art. 95 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych albo wynikających z właściwości czynności prawnej, można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela. Czynność prawna dokonana przez przedstawiciela w granicach umocowania pociąga za sobą skutki bezpośrednio dla reprezentowanego.

W myśl art. 96 Kodeksu cywilnego, umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie (przedstawicielstwo ustawowe) albo na oświadczeniu reprezentowanego (pełnomocnictwo).

Zatem jak wynika z powyższych przepisów, pełnomocnictwo to jednostronne oświadczenie osoby (mocodawcy), na mocy którego inna osoba (pełnomocnik) staje się upoważniona do działania w imieniu mocodawcy. Zatem każda czynność wykonana przez pełnomocnika w imieniu mocodawcy i w zakresie udzielonego pełnomocnictwa wywoła skutki bezpośrednio w sferze prawnej mocodawcy.

W konsekwencji, w przedmiotowej sprawie udzielając osobie trzeciej pełnomocnictwa, czynności wykonane przez niego wywołują skutki bezpośrednio w sferze prawnej Wnioskodawcy. Stroną podejmowanych czynności będzie bowiem Wnioskodawca, a nie pełnomocnik.

Analiza przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego w kontekście powołanych przepisów mających zastosowanie w sprawie w kontekście orzeczenia TSUE prowadzi do wniosku, że przedstawiona we wniosku aktywność Wnioskodawcy wykracza poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności w odniesieniu do przedmiotowych działek, a zaistniały ciąg zdarzeń (podział gruntu na 6 działek, zmiana ich przeznaczenia, tj. przekształcenie w grunty budowlane a także trwające dzierżawy tych gruntów) wskazuje, że w świetle przepisów w zakresie podatku od towarów i usług Wnioskodawca działa jako podatnik VAT. W świetle powyższego należy wskazać, że Wnioskodawca, w zakresie sprzedaży udziału w działkach objętych pytaniem nr 1, będzie zbywał majątek wykorzystywany w ramach działalności gospodarczej.

W konsekwencji należy stwierdzić, że sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału w działkach objętych pytaniem nr 1 wypełnia definicję działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca w związku z ich sprzedażą będzie działał jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. W konsekwencji sprzedaż przedmiotowego udziału w działkach będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku numerem 1 należało uznać za nieprawidłowe.

W zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygniecie.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych tut. Organ wyjaśnia, że wskazane wyroki zostały potraktowane jako element argumentacji Wnioskodawcy, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą strony postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem wskazane wyroki nie mają wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193 z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin