Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.545.2020.3.AWO
z 13 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 września 2020 r. (data wpływu 23 września 2020 r.), uzupełnionym w dniu 20 października 2020 r. oraz 2 listopada 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 20 października 2020 r. oraz 2 listopada 2020 r., o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku tym, po uzupełnieniu, przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi indywidualną działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej … i … . Wnioskodawca rozlicza się w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jeden z Kontrahentów Wnioskodawcy, który prowadzi działalność na tych samych zasadach, zalega z zapłatą należności za wykonane usługi.

29 kwietnia 2019 r. Kontrahent Wnioskodawcy zmarł. Kontrahent został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Wniosek dotyczy usług wykonanych w okresie od 5 grudnia 2018 r. do 4 stycznia 2019 r. Za wykonane usługi zapłata miała nastąpić w formie przelewu na wskazany w fakturach rachunek bankowy. Pomimo wyznaczonych na fakturach terminach płatności, dłużnik należności nie uiścił. W trakcie współpracy Kontrahent nieregularnie i po terminie, ale stopniowo regulował należności wynikające z zaległych faktur. Kontrahent Wnioskodawcy w okresie przedświątecznym ˗ w grudniu ˗ spodziewał się większej sprzedaży i obiecał wywiązać się z zaległych zobowiązań. Niestety uregulował tylko część należności. W związku z tym dnia 10 stycznia 2019 r. zostało wysłane zbiorcze wezwanie do zapłaty na faktury, które nie zostały uregulowane. Niestety przesyłki nie odebrano. Poczta dokonała zwrotu. Kontrahent przebywał już w szpitalu … . Kontrahent znajdował się w złej kondycji finansowej. Często wspominał, że szuka wspólnika, że chce firmę sprzedać. Kontrahent był osobą samotną. Najbliższa spokrewniona rodzina znała trudną sytuację finansową i w toku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku, odrzuciła spadek. Wnioskodawca nie posiadał aktu notarialnego tylko informację ustną od najbliższej rodziny ˗ siostry zmarłego Kontrahenta, która nie wyraziła zgody na udostępnienie dokumentu. W sytuacji odrzucenia spadku przez spadkobierców majątek zmarłego przechodzi na rzecz Skarbu Państwa. Wierzyciel w tej sytuacji nie ma szans na odzyskanie długu.

W sierpniu 2020 r. Wnioskodawca sporządził odpis aktualizujący. Odpis został sporządzony tak późno, ponieważ czekano na uregulowanie spraw spadkowych.

W uzupełnieniu przedmiotowego wniosku wskazano natomiast, że:

• Wnioskodawca prowadzi indywidulaną działalność gospodarczą na zasadach ogólnych prowadząc księgę przychodów i rozchodów,
• faktury za wykonane usługi zostały zarachowane do przychodów i z tego tytułu został zapłacony podatek dochodowy,
• wierzytelności nie zostały odpisane jako przedawnione. Wezwanie do zapłaty zostało wysłane dnia 10 stycznia 2019 r. Kontrahent niestety nie odebrał, ponieważ trafił do szpitala. W kwietniu 2019 r. Kontrahent zmarł i w związku z tym Wnioskodawca musiał czekać na uregulowanie spraw spadkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy prowadząc indywidualną działalność gospodarczą na zasadach ogólnych i prowadząc książkę przychodów i rozchodów można zaliczyć w koszty uzyskania przychodu odpis aktualizujący wartość nieściąganej wierzytelności (w kwocie netto) w związku ze śmiercią Kontrahenta za 2018 r. i 2019 r. w roku 2020 r., której nieściągalność została uprawdopodobniona zgodnie z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że w myśl art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Wnioskodawca podkreślił, że zgodnie z treścią art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy: dłużnik zmarł, został wykreślony z CEiDG, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość.

Wnioskodawca dodał, że odpis aktualizacyjny został sporządzony w 2020 r., gdy została uprawdopodobniona nieściągalność (dłużnik zmarł, a spadkobiercy odrzucili spadek).

Zdaniem Wnioskodawcy, przedawnienie roszczeń (w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą) regulują przepisu ustawy Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym przedawnienie długu dla roszczeń z tytułu powstałej sprzedaży, której należność nie została uregulowana wynosi 2 lata i we wskazanym wyżej przypadku kończy się wraz z upływem 2020 r.

W opinii Wnioskodawcy, prowadząc indywidulaną działalność gospodarczą na zasadach ogólnych i prowadząc księgę przychodów i rozchodów, można zaliczyć w koszty uzyskania przychodów odpis aktualizujący utworzony na należności dłużnika, który zmarł.

Wnioskodawca wskazał, że:

• należności wynikające z niezapłaconych faktur stanowiły przychód należny,
• nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona,
• odpis został utworzony na wartość netto niezapłaconych faktur,
• przedawnienie długu następuje po 2 latach. Dwuletni okres przedawnienia roszczeń przewidziany z tytułu powstałej sprzedaży, której należność nie została uregulowana, kończy się wraz z upływem 2020 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowoskutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Treść art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przesądza natomiast, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Podkreślić również należy, że zgodnie z dyspozycją art. 24a ust. 1 wskazanej wyżej ustawy, osoby fizyczne, przedsiębiorstwa w spadku, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3, 5 i 5a, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a˗22o

Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 cytowanej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Analiza przytoczonych wyżej regulacji prowadzi zatem do wniosku, że odpisy aktualizujące ˗ co do zasady ˗ nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem są odpisy spełniające ˗ łącznie ˗ następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r., poz. 351, z późn. zm.),
• zostały dokonane od należności, bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• nieściągalność tych należności została uprawdopodobniona zgodnie z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wspomnieć również należy, że należności ˗ które są aktualizowane przez dokonanie odpisu aktualizującego ˗ nie mogą być odpisane jako przedawnione.

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartość należności zawarte zostały w art. 35b ustawy o rachunkowości.

Stosownie do treści art. 35b ust. 1 wskazanej ustawy, wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

1. należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości oraz w stosunku do których zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu ˗ do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu˗komisarzowi w postępowaniu upadłościowym lub umieszczonej w spisie wierzytelności w postępowaniu restrukturyzacyjnym;
2. należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza lub jedynie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego ˗ w pełnej wysokości należności;
3. należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna ˗ do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;
4. należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego ˗ w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;
5. należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców ˗ w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności

Z tego względu, aby przewidziane ustawą o rachunkowości odpisy aktualizujące wartość należności mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu cytowanego wyżej art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należności te powinny być uprzednio zaliczone do przychodów należnych na podstawie art. 14 tej ustawy oraz nieściągalność wierzytelności powinna zostać uprawdopodobniona. W dodatku, odpis aktualizujący nie może dotyczyć wierzytelności, która uległa przedawnieniu ˗ niezbędne jest kumulatywne spełnienie wyżej wskazanych przesłanek.

Przepis art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość albo
2. zostało otwarte postępowanie restrukturyzacyjne lub został złożony wniosek o zatwierdzenie układu w postępowaniu o zatwierdzenie układu, o którym mowa w ustawie z dnia 15 maja 2015 r. ˗ Prawo restrukturyzacyjne, lub zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.

Przywołany katalog możliwości uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności (wymieniony w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) ma charakter otwarty, a zatem możliwe są sytuacje, gdy wierzyciel w inny sposób uprawdopodobni, że dana wierzytelność jest nieściągalna. Inne przesłanki takiego uprawdopodobnienia muszą mieć jednak równorzędny prawnie charakter w stosunku do tych wyżej wskazanych. Uprawdopodobnienie nieściągalności jest środkiem zastępczym dowodu, a więc środkiem niedającym pewności, lecz tylko prawdopodobieństwo twierdzenia o fakcie. Uprawdopodobnienie nieściągalności wierzytelności jest zatem wskazaniem okoliczności wystarczających do powzięcia przekonania o prawdopodobieństwie faktu, nie jest natomiast przeprowadzeniem dowodu czyniącego fakt absolutnie pewnym.

Należy również zauważyć, że dyspozycja art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uzależnia możliwość zaliczenia odpisów aktualizujących do kosztów uzyskania przychodów od łącznego spełnienia przesłanek podatkowych (zakres uprawdopodobnienia nieściągalności, o którym mowa w art. 23 ust. 3 wskazanej ustawy), jak i rachunkowych (dokonania odpisu aktualizującego z zachowaniem warunków określonych ustawą o rachunkowości).

Koszt podatkowy nie wystąpi więc w sytuacji uprawdopodobnienia nieściągalności należności, jeżeli nie został dokonany odpis aktualizujący tę należność, bowiem kosztem tym jest odpis aktualizujący, a nie wierzytelność, czy należność, której nieściągalność została uprawdopodobniona. Koszt podatkowy nie wystąpi również w sytuacji dokonania odpisu aktualizującego należność, jeżeli nie dojdzie do uprawdopodobnienia nieściągalności takiej należności.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest treścią art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zaznaczyć także należy, że zgodnie z treścią art. 22 ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że dnia 10 stycznia 2019 r. Wnioskodawca wystosował zbiorcze wezwanie do zapłaty za nieuregulowane przez Jego Kontrahenta faktury (zakres usług wykonanych w okresie od 5 grudnia 2018 r. do 4 stycznia 2019 r.). Faktury za wykonane usługi zostały zarachowane do przychodów i z tego tytułu został zapłacony podatek dochodowy. W kwietniu 2019 r. Kontrahent Wnioskodawcy zmarł. W sierpniu 2020 r. Wnioskodawca sporządził odpis aktualizujący. Wierzytelności nie zostały odpisane jako przedawnione.

Odpisy aktualizujące należności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

1. rachunkowego dokonania odpisu aktualizującego wartość należności, oraz
2. uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności.

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie odpisu do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Jeżeli zatem odpis aktualizujący został dokonany przed uprawdopodobnieniem nieściągalności, spełnienie drugiego z warunków nastąpi w momencie uprawdopodobnienia nieściągalności. Natomiast w przypadku, gdy do uprawdopodobnienia nieściągalności doszłoby przed dokonaniem odpisu aktualizującego, jego zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nastąpi dopiero w momencie jego dokonania.

Mając zatem na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, należy więc stwierdzić, że w przypadku braku otrzymania należności za wykonane na rzecz Kontrahenta usługi i uprawdopodobnienia przez Wnioskodawcę nieściągalności tej wierzytelności, Wnioskodawcy przysługuje prawo do zaliczenia przedmiotowego odpisu aktualizującego do kosztów uzyskania przychodów (stosownie do zawartego we wniosku wskazania, wierzytelność nie została przedawniona). Z uwagi na charakter tego kosztu ˗ stanowi on pośredni koszt podatkowy ˗ przedmiotowy odpis aktualizujący jest potrącalny po spełnieniu warunków określonych w art. 23 ust. 1 pkt 21 w związku z art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. w dacie, w której doszło do łącznego spełnienia wymienionych wyżej przesłanek, tj. rachunkowego dokonania odpisu aktualizującego wartość należności oraz uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności.

Ustosunkowując się zatem wprost do zawartego we wniosku pytania, w przypadku wypełnienia wskazanych w treści art. 23 ust. 1 pkt 21 w związku z art. 23 ust. 3 oraz art. 23 ust. 1 pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunków, Wnioskodawca w 2020 r. może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpis aktualizujący wartość nieściągalnej wierzytelności.

Z powyższych względów stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Końcowo zaznaczyć należy, że kwestie związane z przedawnieniem roszczeń, w tym związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740). Mając zatem na względzie treść art. 3 pkt 2 w związku z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), należy wskazać, że przepisy tej ustawy (kodeksu cywilnego) nie są przepisami prawa podatkowego do których interpretacji władny byłby tutejszy organ. Z tego względu powyższa kwestia nie stanowiła przedmiotu niniejszego rozstrzygnięcia.

Dodatkowo, w sytuacji ustania przyczyny warunkującej dokonanie przedmiotowego odpisu aktualizującego, Wnioskodawca powinien mieć na względzie treść art. 14 ust. 2 pkt 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym przychodem z działalności gospodarczej jest również równowartość odpisów aktualizujących wartość należności, uprzednio zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, w przypadku ustania przyczyn, dla których dokonano tych odpisów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko˗Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.