Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.499.2020.3.MK1
z 10 listopada 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2020 r. (data wpływu 7 sierpnia 2020 r.), uzupełnione pismem z dnia 21 października 2020 r. (data nadania 21 października 2020 r., data wpływu 23 października 2020 r.), w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 14 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.499.2020.2.MK1; 0114-KDIP2-2.4010.216.2020.3.AG; 0114-KDIP4.4012.401.2020.3.KS; 0111-KDIB2-3.4014.253.2020.3.BFP (data doręczenia 14 października 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umów inwestycyjnych:

• w części dotyczącej określenia źródła przychodów oraz braku obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika w przypadku wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, będącego osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania - jest prawidłowe,
• w pozostałej części - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 14 października 2020 r. (data nadania 14 października 2020 r., data doręczenia 14 października 2020 r.)

Nr 0114-KDIP3-1.4011.473.2020.1.MK1; 0114-KDIP2-2.4010.216.2020.3.AG; 0114-KDIP4.4012.401.2020.3.KS; 0111-KDIB2-3.4014.253.2020.3.BFP tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych.

Pismem z dnia 21 października 2020 r. (data nadania 21 października 2020 r., data wpływu 23 października 2020 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. (…) zwana dalej „Wnioskodawcą”) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (zwanego dalej „CIT”) i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (zwanej dalej „Ustawą o CIT”). Jednocześnie Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny w rozumieniu art. 96 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług (zwanej dalej „Ustawą o VAT”). Aktualnie głównym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest: Pola kempingowe (włączając pola dla pojazdów kempingowych) i pola namiotowe (PKD 55.30.Z).

Wnioskodawca jest dzierżawcą nieruchomości (…), na której rozpoczął realizację inwestycji polegającej na stworzeniu kempingu. Na jego terenie powstanie (…) pole namiotowe, (…) (zwane dalej łącznie „Namiotami”, zaś indywidualnie „Namiotem”).

W celu realizacji inwestycji opisanej powyżej Wnioskodawca zawiera z inwestorami (zwanymi dalej łącznie „Inwestorami”, zaś indywidualnie „Inwestorem”) umowy inwestycyjne, na podstawie których Wnioskodawca uzyskuje dodatkowe środki pieniężne od Inwestorów (zwane dalej łącznie „Umowami Inwestycyjnymi”, zaś indywidualnie „Umową Inwestycyjną”).

Inwestorami są lub mogą być następujące podmioty:

1. osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w zakresie inwestowania;
2. osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą w zakresie inwestowania;
3. osoby prawne lub inne jednostki organizacyjne będące podatnikami CIT.

Zgodnie z postanowieniami Umowy Inwestycyjnej:

1. Wnioskodawca sprzedaje, a Inwestor nabywa prawo do 70% (siedemdziesięciu procent) średniego przychodu netto z wynajmu określonej ilości Namiotów przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich przez okres obowiązywania Umowy Inwestycyjnej, po uprzednim odliczeniu Kosztów Utrzymania Namiotów (zgodnie z definicją poniżej) (zwanego dalej „Przychodami z Inwestycji”), za określoną cenę sprzedaży tego prawa (zwaną dalej „Ceną Sprzedaży”);
   
2. kwota Ceny Sprzedaży stanowi wielokrotność określonej kwoty pieniężnej należnej z tytułu sprzedaży prawa do 70% (siedemdziesięciu procent) przychodu netto z wynajmu 1 (jednego) Namiotu przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich przez okres obowiązywania Umowy Inwestycyjnej, po uprzednim odliczeniu Kosztów Utrzymania Namiotów (zgodnie z definicją poniżej);
   
3. kwota Przychodów z Inwestycji obliczana będzie po uprzednim odliczeniu kosztów utrzymania oraz wynajmu Namiotów (obejmujących m.in. koszty rozłożenia, sprzątania, złożenia, przechowywania, konserwacji oraz reklamy i promocji Namiotów) w łącznej zryczałtowanej wysokości 25% (dwudziestu pięciu procent) średniego przychodu netto z wynajmu Namiotów przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich (zwanych dalej „Kosztami Utrzymania Namiotów”);
   
4. średnia kwota przychodu netto z wynajmu 1 (jednego) Namiotu przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich będzie rozumiana jako średnia arytmetyczna rzeczywistych przychodów netto z wynajmu Namiotów oferowanych na polu namiotowym przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich w danym roku kalendarzowym, tj. łączny przychód netto z wynajmu Namiotów oferowanych na polu namiotowym przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich w danym roku kalendarzowym podzielony przez liczbę Namiotów oferowanych na polu namiotowym przez Wnioskodawcę na rzecz osób trzecich w danym roku kalendarzowym;
   
5. zaliczki na poczet Przychodów z Inwestycji za miesiące: maj, czerwiec, lipiec i sierpień będą wypłacane Inwestorowi przez Wnioskodawcę comiesięcznie, do 20 (dwudziestego) dnia miesiąca kalendarzowego następującego po każdym miesiącu wynajmu Namiotów, na rachunek bankowy Inwestora;
   
6. ostateczna kwota Przychodów z Inwestycji w danym roku kalendarzowym będzie obliczona przez Wnioskodawcę do 30 listopada danego roku kalendarzowego i wypłacona Inwestorowi przez Wnioskodawcę do 20 grudnia danego roku kalendarzowego na rachunek bankowy Inwestora;
   
7. Inwestor nabywa również prawo do wykorzystania na własne potrzeby przez ciągły okres 7 (siedmiu) dni w danym roku kalendarzowym (turnus) tylu Namiotów, w ile dokonał inwestycji, w terminie uzgodnionym pomiędzy Inwestorem oraz Wnioskodawcą, przypadającym w miesiącach innych niż lipiec i sierpień. Inwestor nie ma prawa do odpłatnego udostępniania Namiotu w przedmiotowym okresie na rzecz osób trzecich;
   
8. Wnioskodawca jest zobowiązany wobec Inwestora w szczególności do prowadzenia pola namiotowego oraz wynajmu Namiotów na rzecz osób trzecich przez okres obowiązywania Umowy Inwestycyjnej, a także do rozłożenia, sprzątania, złożenia, przechowywania, konserwacji oraz reklamy i promocji Namiotów;
   
9. Wnioskodawca jest zobowiązany wobec Inwestora również do corocznego poinformowania Inwestora o cennikowej cenie wynajmu Namiotu w danym sezonie, terminowego obliczania wpływów z wynajmu Namiotów na rzecz osób trzecich oraz terminowej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, a także do udostępniania Inwestorowi szczegółowych informacji dotyczących przychodów z wynajmu Namiotów, stanowiących podstawę kalkulacji Przychodów z Inwestycji;
   
10. Umowa Inwestycyjna zostaje zawarta na okres 5 (pięciu) lat i wchodzi w życie pod warunkiem dokonania zapłaty Ceny Sprzedaży przez Inwestora na zasadach określonych w Umowie Inwestycyjnej. Umowa Inwestycyjna zostaje automatycznie rozwiązana po upływie okresu, na jaki została zawarta.
    
    
    

Jednocześnie postanowienia Umowy Inwestycyjnej nie przewidują, że:

1. Wnioskodawca wydzierżawia lub wynajmuje Inwestorowi określoną część nieruchomości, na której znajduje się Namiot lub Namioty, w stosunku do których Inwestor dokonał inwestycji na podstawie Umowy Inwestycyjnej;
2. Wnioskodawca jest zobowiązany do zwrotu Ceny Sprzedaży lub zapłaty odsetek na rzecz Inwestora w określonym terminie, w szczególności w okresie obowiązywania lub po upływie okresu obowiązywania Umowy Inwestycyjnej;
3. Wnioskodawca oraz Inwestor zawiązują spółkę cywilną lub inną spółkę prawa handlowego;
4. Wnioskodawca jest agentem, pełnomocnikiem lub innego rodzaju przedstawicielem Inwestora wobec osób trzecich, na rzecz których Wnioskodawca wynajmuje Namiot lub Namioty, w stosunku do których Inwestor dokonał inwestycji na podstawie Umowy Inwestycyjnej;
5. Inwestor może zrezygnować z uprawnienia do wykorzystania na własne potrzeby tylu Namiotów, w ile dokonał inwestycji, o którym mowa w punkcie 7) powyżej, albo uzyskać od Wnioskodawcy jakiekolwiek świadczenie zamienne (np. obniżkę Ceny Sprzedaży).

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwości dotyczące skutków podatkowych realizacji zawartych Umów Inwestycyjnych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (zwanego dalej „PIT”), CIT, podatku od towarów i usług (zwanego dalej „VAT”) oraz podatku od czynności cywilnoprawnych (zwanego dalej „PCC”).

Pismem z dnia 14 października 2020 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.473.2020.1.MK1; 0114-KDIP2-2.4010.216.2020.3.AG; 0114-KDIP4.4012.401.2020.3.KS; 0111-KDIB2-3.4014.253.2020.3.BFP wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku m. in w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych poprzez doprecyzowanie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego poprzez jednoznaczne wskazanie, czy w przedstawionym stanie faktycznym ma miejsce zawarcie umowy spółki cichej pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorami?

Pismem z dnia 21 października 2020 r. Wnioskodawca uzupełnił wniosek, wskazując, że: w przedstawionym stanie faktycznym ma miejsce zawarcie umowy spółki cichej pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorami.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej w zakresie inwestowania, Inwestor ten uzyskuje przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9) oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej „Ustawą o PIT”), a Wnioskodawca jest zobowiązany do sporządzenia i doręczenia temu Inwestorowi oraz właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o wysokości przychodów na formularzu PIT-11?
2. Czy w przypadku wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, będącego osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania, Inwestor ten uzyskuje przychody ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3) oraz art. 14 Ustawy o PIT, a Wnioskodawca nie jest zobowiązany do wykonania obowiązków płatnika PIT z tego tytułu ani do doręczenia temu Inwestorowi lub właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego odpowiedniej informacji podatkowej?
   
3. Czy w przypadku wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, będącego osobą prawną lub inną jednostką organizacyjną będącą podatnikiem CIT, Przychody z Inwestycji nie stanowią dla tego Inwestora przychodów z zysków kapitałowych, o których mowa w art. 7b ust. 1 Ustawy o CIT?
   
4. Czy środki pieniężne płatne na rzecz Wnioskodawcy przez Inwestora tytułem Ceny Sprzedaży nie stanowią przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów Ustawy o CIT?
   
5. Czy wypłata środków pieniężnych na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę tytułem Przychodów z Inwestycji o wartości odpowiadającej Cenie Sprzedaży zapłaconej wcześniej na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę nie spowoduje powstania po stronie tego Inwestora przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym?
   
6. W razie uznania stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego pytania nr 4 za nieprawidłowe, to czy wypłata środków pieniężnych na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę tytułem Przychodów z Inwestycji stanowi koszt uzyskania przychodu Wnioskodawcy w rozumieniu przepisów Ustawy o CIT?
   
7. Czy realizacja inwestycji w postaci zapłaty Ceny Sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy przez Inwestora oraz ewentualnej wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę nie stanowi świadczenia usług na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu VAT?
   
8. Czy realizacja przez Inwestora prawa do wykorzystania Namiotu na własne potrzeby na podstawie zawartej Umowy Inwestycyjnej nie stanowi świadczenia usług na rzecz Inwestora przez Wnioskodawcę w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu VAT?
   
9. Czy zawarcie Umowy Inwestycyjnej nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (zwanej dalej „Ustawą o PCC”)?
   
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji są pytania oznaczone we wniosku numerami 1 i 2. Natomiast w zakresie pozostałych pytań zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy na pytania oznaczone numerami 1-5 oraz pytania oznaczone numerami numer 7-9 należy udzielić odpowiedzi twierdzącej.

Na pytanie oznaczone numerem 6 należy udzielić odpowiedzi twierdzącej, jeżeli stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 4 zostałoby uznane za nieprawidłowe.

Uwagi wstępne

Zdaniem Wnioskodawcy stosunek prawny łączący Wnioskodawcę oraz Inwestora w ramach opisanej Umowy Inwestycyjnej wykazuje cechy tzw. spółki cichej.

Należy wyjaśnić, że w obecnym stanie prawnym brak jest przepisów regulujących spółkę cichą, a przy tym żaden z przepisów prawa nie zabrania zawierania tego rodzaju umów. Zatem stosunek prawny nazywany spółką cichą stanowi umowę nienazwaną. Dopuszczalność nawiązywania stosunku spółki cichej wywodzi się przede wszystkim z przepisu art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (zwanej dalej „Kodeks cywilny”). W praktyce przyjmuje się za charakterystyczne dla spółki cichej cechy, które wynikały z uprzednio obowiązujących przepisów Kodeksu handlowego z dnia 27 czerwca 1934 r., regulujących spółkę cichą (księga II „Czynności handlowe" - art. 682-695 Kodeksu handlowego). Występowanie stosunku prawnego nazywanego spółką cichą jest uznawane zarówno przez doktrynę prawa, jak i utrwalone orzecznictwo (m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 października 2017 r., sygn. II FSK 2513/15; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2003 r., sygn. III CZP 67/03). W ramach stosunku spółki cichej występują dwie strony - przedsiębiorca i wspólnik cichy. Wspólnikiem cichym może być zarówno osoba fizyczna, osoba prawna, jak i jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, ale posiadająca zdolność prawną. Wspólnik cichy jest zobowiązany do wniesienia wkładu do przedsiębiorstwa, a przedsiębiorca ma roszczenie o dokonanie wkładu. Wniesiony wkład pieniężny lub aport staje się własnością przedsiębiorcy. Przedsiębiorca prowadzi przedsiębiorstwo we własnym imieniu i na własny rachunek, podczas gdy wspólnik cichy nie jest ujawniany na zewnątrz jako wspólnik przedsiębiorcy i nie podlega zgłoszeniu do żadnego rejestru, jak i nie jest ujawniany w firmie przedsiębiorstwa. W związku z tym, iż na zewnątrz działa przedsiębiorca, tylko on ponosi odpowiedzialność za zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Ryzyko ekonomiczne wspólnika cichego wynikające z uczestnictwa w stosunku spółki cichej, w zależności od przyjętego modelu spółki cichej, nie występuje (przedsiębiorca jest zawsze zobowiązany zwrócić otrzymany wkład) albo ryzyko ekonomiczne wspólnika ogranicza się do wniesionego wkładu (możliwe jest, że wspólnik cichy nie uzyska choćby zwrotu wniesionego wkładu).

Opisany w niniejszym wniosku stosunek prawny pomiędzy Wnioskodawcą i Inwestorem spełnia opisane powyżej cechy spółki cichej. Wnioskodawcę prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie wynajmu Namiotów należy uznać w ramach stosunku spółki cichej za stronę nazywaną przedsiębiorcą. Z kolei Inwestor powinien być w ramach spółki cichej uważany za wspólnika cichego. Należy bowiem wskazać, że Inwestor w ramach opisanego w niniejszym wniosku stosunku prawnego wpłaca Wnioskodawcy wkład pieniężny w celu nabycia prawa do udziału w przychodach z działalności Wnioskodawcy polegającej na wynajmie Namiotów. Jednocześnie, co charakterystyczne dla wspólnika cichego, Inwestor nie jest ujawniany na zewnątrz jako podmiot w jakikolwiek sposób zaangażowany w działalność gospodarczą Wnioskodawcy, a także Inwestor nie jest uprawniony do współdecydowania w sprawach związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa Wnioskodawcy.

Ad. 1.

W ocenie Wnioskodawcy przychody Inwestora będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej w zakresie inwestowania, uzyskiwane ze stosunku prawnego opisanego w niniejszym wniosku (Przychody z Inwestycji), należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9) oraz art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy przy ustalaniu właściwego źródła przychodów na gruncie Ustawy o PIT należy przede wszystkim wziąć pod uwagę opisane w niniejszym wniosku elementy stosunku prawnego wynikającego z Umowy Inwestycyjnej. Należy zatem zauważyć, że Umowa Inwestycyjna stanowi umowę nienazwaną, która zgodnie z uwagami ogólnymi zawartymi powyżej wykazuje cechy przypisywane tzw. spółce cichej. Jednocześnie zdecydowanie należy wykluczyć kwalifikowanie stosunku prawnego wynikającego z Umowy Inwestycyjnej jako umowy pożyczki. Podkreślenia wymaga, że stosunek prawny wynikający z Umowy Inwestycyjnej nie odpowiada essentialia negotii umowy pożyczki określonym w przepisach art. 720 - 724 Kodeksu cywilnego. W szczególności Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zwrotu środków pieniężnych otrzymanych od Inwestora na podstawie Umowy Inwestycyjnej tytułem nabycia przez Inwestora prawa do Przychodów z Inwestycji.

Inwestor otrzyma od Wnioskodawcy taką kwotę środków pieniężnych, która odpowiadać będzie Przychodom z Inwestycji. Jeżeli więc Przychody z Inwestycji będą niższe od wkładu wniesionego przez Inwestora albo nawet w ogóle nie wystąpią, Inwestor nie będzie mógł liczyć na zwrot całości środków pieniężnych wpłaconych Wnioskodawcy na podstawie Umowy Inwestycyjnej. Natomiast, gdyby stosunek prawny pomiędzy Inwestorem i Wnioskodawcą miał stanowić umowę pożyczki, to na podstawie art. 720 w zw. z art. 723 Kodeksu cywilnego Inwestor powinien zostać zobowiązany na podstawie Umowy Inwestycyjnej do zwrotu w określonym terminie tej samej ilości pieniędzy, które uprzednio otrzymał od Wnioskodawcy. Ponadto, dalsza różnica pomiędzy stosunkiem prawnym wynikającym z Umowy Inwestycyjnej, a umową pożyczki polega na tym, że Inwestor ma prawo do uzyskiwania informacji o realizacji inwestycji, polegające na tym, iż Wnioskodawca jest zobowiązany wobec Inwestora do corocznego poinformowania Inwestora o cennikowej cenie wynajmu Namiotu w danym sezonie, terminowego obliczania wpływów z wynajmu Namiotów na rzecz osób trzecich, a także do udostępniania Inwestorowi szczegółowych informacji dotyczących przychodów z wynajmu Namiotów, stanowiących podstawę kalkulacji Przychodów z Inwestycji. Z kolei w przypadku umowy pożyczki, pożyczkodawca powyższych uprawnień nie posiada (por. m.in. wyrok WSA w Lublinie z dnia 8 sierpnia 2018 r. w sprawie I SA/Lu 388/18).

W odniesieniu do przyporządkowania do źródła przychodów na gruncie Ustawy o PIT Przychodów z Inwestycji osiąganych przez Inwestora nieprowadzącego działalności gospodarczej, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na konstrukcję art. 10 ust. 1 Ustawy o PIT. Przepis ten w punktach 1-8 wskazuje na konkretne źródła przychodów, które są definiowane w ustawie i ich określenie co do zasady nie powinno nastręczać trudności, oraz punkt 9 obejmujący "inne źródła". Taka konstrukcja przepisu art. 10 ust. 1 pkt 9 Ustawy o PIT pozwala na elastyczne i pełne objęcie opodatkowaniem wszelkich kategorii przychodów, w tym aktualnie nieistniejących, jak i tych, których przyporządkowanie do źródeł nazwanych i zdefiniowanych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 Ustawy o PIT nie jest możliwe (por. wyrok NSA z 11 października 2017 r., sygn. akt II FSK 2513/15).

Zdaniem Wnioskodawcy Przychody z Inwestycji, będące w istocie przychodami ze stosunku prawnego w postaci spółki cichej (umowy nienazwanej), nie posiadają cech pozwalających przyporządkować je do któregokolwiek spośród źródeł wskazanych w art. 10 ust. 1 pkt 1 - 8 Ustawy o PIT. W szczególności, zważywszy na opisane powyżej różnice pomiędzy stosunkiem prawnym łączącym Inwestora i Wnioskodawcę, a umową pożyczki, nie ma podstaw, by Przychody z Inwestycji klasyfikować jako przychody ze źródła kapitały pieniężne (art. 10 ust. 1 pkt 8 Ustawy o PIT). Z kolei na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT możliwe jest opodatkowanie każdego dochodu, o jakim mowa w art. 9 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 Ustawy o PIT, dla którego przepisy Ustawy o PIT nie zawierają odrębnych norm. Do powyższego źródła przychodów w szczególności można zaliczyć dochody uzyskiwane z tytułu różnych umów nienazwanych, w tym z umowy spółki cichej. Zatem zdaniem Wnioskodawcy Przychody z Inwestycji jako przychody z umowy nienazwanej, wykazującej cechy tzw. spółki cichej, powinny podlegać opodatkowaniu jako przychody z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 Ustawy o PIT).

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych, w szczególności Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia z 11 października 2017 r. (sygn. II FSK 2513/15) wskazał, że: „Przychody wspólnika cichego należy zakwalifikować jako przychody z innych źródeł (art. 10 ust. 1 pkt 9 u.p.d.o.f.), a do opodatkowania dochodów wspólników spółki cichej odpowiednie zastosowanie znajdzie również art. 8 ust. 1 u.p.d.o.f." Należy dodać, że zacytowany wyrok NSA potwierdza w tym zakresie stanowisko sądu niższej instancji, tj. wyrok WSA we Wrocławiu z 22 kwietnia 2015 r. (sygn. I SA/Wr 213/15). Ponadto analogiczne stanowisko zostało wyrażone w innych orzeczeniach sądów administracyjnych dotyczących przychodów wspólnika cichego, tj. wyroku WSA w Poznaniu z dnia 11 października 2018 r. (sygn. I SA/Po 457/18) oraz wyroku WSA w Lublinie z dnia 8 sierpnia 2018 r. (sygn. I SA/Lu 388/18).

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy oznacza, że nie jest on zobowiązany do wykonywania obowiązków płatnika PIT w stosunku do wypłat dokonywanych tytułem Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestorów nieprowadzących działalności gospodarczej w zakresie inwestowania. Natomiast z tytułu dokonania wskazanych powyżej wypłat Wnioskodawca na podstawie art. 42a ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT będzie obowiązany do sporządzenia i doręczenia Inwestorowi oraz właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o wysokości przychodów na formularzu PIT-11.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy wypłaty z tytułu Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, będącego osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania stanowią dla tego Inwestora przychody ze źródła pozarolnicza działalność gospodarcza, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3) oraz art. 14 Ustawy o PIT.

Powyższe znajduje potwierdzenie w ugruntowanej linii orzeczniczej organów podatkowych, zgodnie z którą, gdy wspólnikiem spółki cichej jest osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, a jej udział w stosunku prawnym spółki cichej związany jest z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, to należy uznać, że przychody wspólnika cichego z udziału w zyskach przedsiębiorcy kwalifikowane są do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 Ustawy o PIT, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej. Takie stanowisko wyrażone zostało m.in. w następujących interpretacjach indywidualnych: interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 24 marca 2020 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.158.2020.1.GG), interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 13 września 2012 r. (sygn.. IBPB1/1/415-717/12/AB) oraz interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 4 lipca 2014 r., (sygn. ITPB1/415-291/14/WM).

Opisane powyżej stanowisko Wnioskodawcy oznacza, że w przypadku wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, będącego osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania, na Wnioskodawcy nie spoczywają obowiązki płatnika PIT z tego tytułu ani obowiązki w postaci doręczenia temu Inwestorowi lub właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego odpowiedniej informacji podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych zawarcia umów inwestycyjnych:

• w części dotyczącej określenia źródła przychodów oraz braku obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika w przypadku wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, będącego osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania - jest prawidłowe,
• w pozostałej części - jest nieprawidłowe.
  
  

Spółka cicha jest formą działalności gospodarczej, która w przeszłości była regulowana przepisami prawa handlowego, ale wprowadzenie w życie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740) regulacje te uchyliło. Mimo uchylenia przepisów rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 czerwca 1934 r. – Kodeks handlowy (Dz. U. Nr 57, poz. 502, z późn. zm.) – o spółce cichej, w praktyce gospodarczej zawierane mogą być umowy obligacyjne (w świetle zasady swobody zawierania umów cywilnoprawnych) tworzące stosunek prawny polegający na trwałym udziale kapitałowym jednej osoby w działalności gospodarczej innego podmiotu, przy czym tylko ten ostatni wstępuje w stosunki prawne z osobami trzecimi. Tego typu umowy obligacyjne często nawiązują do postanowień uchylonych przepisów art. 682 i następne Kodeksu handlowego dotyczących spółki cichej.

Zasadę swobody umów przewiduje art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. W myśl ww. przepisu, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Z zasady tej wynika możliwość zawierania tzw. „umów nienazwanych”, tj. nieuregulowanych w ww. Kodeksie. Należy przy tym pamiętać, że treść dozwolonej umowy przez prawo wyznaczają postanowienia art. 56 i 58 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 56 ww. Kodeksu, czynność prawna wywołuje nie tylko skutki w niej wyrażone, lecz również te, które wynikają z ustawy, z zasad współżycia społecznego i z ustalonych zwyczajów.

Czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, że na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, że bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana (art. 58 § 1-3 Kodeksu cywilnego).

Z uwagi na brak ustawowych uregulowań umowy spółki cichej należy stwierdzić, że umowa ta jest jedną z tzw. umów nienazwanych. Należy przy tym zauważyć, że o rodzaju zawartej umowy nie decyduje nadana jej przez strony nazwa, lecz treść złożonych przy jej zawieraniu oświadczeń woli. Funkcjonowanie spółki cichej opiera się na wniesieniu przez Wspólnika cichego, dysponującego majątkiem rzeczowym lub finansowym, wkładu (niekiedy w postaci wkładu własnej pracy) na rzecz drugiego wspólnika, prowadzącego przedsiębiorstwo lub inną działalność zarobkową we własnym imieniu. Wspólnik cichy w zamian za swój wkład uczestniczy w zyskach tej działalności, nie ujawniając się jednak na zewnątrz, nie mając też praw do majątku tej spółki. Udział Wspólnika cichego nie prowadzi do utworzenia jakiegokolwiek rodzaju wspólnoty ze wspólnikiem − ani rzeczowej, ani majątkowej, ani osobowej. Wspólnik cichy nie odpowiada też za zobowiązania spółki wobec wierzycieli. Spółka taka jest po prostu odmianą umowy cywilnoprawnej dwóch stron.

Wobec braku ustawowych regulacji dotyczących spółki cichej dla oceny charakteru prawnego tej umowy szczególne znaczenie ma praktyka obrotu gospodarczego, która wskazuje, że w przypadku typowej umowy spółki cichej wspólnik cichy:

• ma charakter anonimowy,
  

• uczestniczy wkładem majątkowym w cudzym przedsiębiorstwie,
  

• w zamian za wniesiony wkład uczestniczy w zysku wypracowanym przez to przedsiębiorstwo, ma ograniczone możliwości kontroli nad działalnością przedsiębiorstwa,
  

• nie ma żadnego udziału w majątku przedsiębiorstwa, nie prowadzi spraw przedsiębiorstwa,
  

• nie odpowiada za zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.
  
  
  

Istota spółki cichej wyczerpuje się w stosunku zobowiązaniowym łączącym wspólników (spółka wewnętrzna). Wspólnik cichy nie staje się współwłaścicielem majątku, do którego wniósł wkład, ani nie występuje w stosunkach zewnętrznych. Tytułem prawnym uzyskania korzyści majątkowej przez Wspólnika cichego nie jest posiadany udział w kapitale przedsiębiorcy, lecz umowa cywilnoprawna.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego i jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca (Spółka) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca jest dzierżawcą nieruchomości, na której rozpoczął realizację inwestycji polegającej na stworzeniu kempingu. W celu realizacji inwestycji opisanej powyżej Wnioskodawca zawiera z inwestorami umowy inwestycyjne, na podstawie których Wnioskodawca uzyskuje dodatkowe środki pieniężne od Inwestorów (zwane dalej „Umowami Inwestycyjnymi”). Pomiędzy Wnioskodawcą a Inwestorami ma miejsce zawarcie umowy spółki cichej. Inwestorami są lub mogą być następujące podmioty: osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej w zakresie inwestowania; osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą w zakresie inwestowania; osoby prawne lub inne jednostki organizacyjne będące podatnikami CIT.

Zgodnie z art. 8 ustawy 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 z późn. zm.), płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Z uwagi na powyższe, na płatniku ciążą trzy podstawowe obowiązki, tj.:

1. obliczenie,
   
2. pobranie,
   
3. wpłacenie
   

- podatku, zaliczki.

Z kolei płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8 Ordynacji podatkowej, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony, o czym stanowi art. 30 § 1 Ordynacji podatkowej.

Zasadą jest, że obowiązek prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania, obliczenia i zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych ciąży na podatnikach. Niemniej jednak, w odniesieniu do licznych sytuacji zasada ta została wyłączona przez ustawodawcę przez nałożenie obowiązków płatnika na podmioty wypłacające podatnikowi (stawiające do dyspozycji podatnika) należności stanowiące jego dochody (przychody).

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1426 z późn. zm.), wprowadza system poboru podatku przez płatnika w przypadkach wskazanych w Rozdziale 7: „Pobór podatku lub zaliczek na podatek przez płatników”.

Jak wynika z przepisów przywołanego Rozdziału 7, ustawodawca ustanowił obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych przez:

• określenie rodzaju podmiotu dokonującego wypłaty (realizacji) świadczeń na rzecz podatników, przy czym rodzaj podmiotu jest określany poprzez wskazanie jego formy organizacyjnej, jego statusu bądź roli, jaką podmiot ten pełni w relacji z podatnikiem oraz
  

• określenie kategorii przychodów (dochodów) w odniesieniu do których na ww. podmiotach ciążą obowiązki płatnika podatku.
  
  
  

Podstawowym warunkiem dla rozważań o obowiązkach płatnika jest jednak istnienie relacji: udzielający świadczenia (płatnik) - uzyskujący świadczenie (podatnik). Udzieleniem świadczenia jest przy tym zarówno sytuacja, gdy świadczenie jest przekazywane bezpośrednio przez płatnika, jak również sytuacja, gdy świadczenie jest realizowane przez podmiot trzeci, ale jest „zlecane”, „organizowane” przez płatnika (czyli w istocie pochodzi od płatnika).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 tej ustawy).

Jednocześnie, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera legalnej definicji pojęcia „wspólnego przedsięwzięcia”. Pojęciu temu należy nadać szeroki zakres, przy czym cel takiego wspólnego przedsięwzięcia powinien być zarobkowy. Działalność wykonywana w ramach przedsięwzięcia może mieć każdy charakter, np. może to być działalność handlowa. Wspólne przedsięwzięcie powinno być ujęte w pewne normy organizacyjne. Nie muszą to być jednakże ramy sztywne i zinstytucjonalizowane. Wystarczy, by pozwalały na sprawne przeprowadzenie przedsięwzięcia, osiąganie przychodów oraz rozliczenie zysków, przypadających każdemu z podmiotów w nim uczestniczących. Do „wspólnego przedsięwzięcia” należy zatem zaliczyć wskazaną w opisie stanu faktycznego Umowę spółki cichej.

Powyższa regulacja art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest realizacją zasady, że uzyskane we wspólnym przedsięwzięciu przychody oraz poniesione koszty uzyskania przychodów podlegają rozliczeniu u wspólników proporcjonalnie do ich udziałów w zyskach tego przedsięwzięcia. Oznacza to, że przychody i koszty uzyskania przychodów uzyskiwane w ramach Umowy spółki cichej stanowiącej wspólne przedsięwzięcie Wnioskodawcy/Wspólnika cichego oraz Przedsiębiorcy winny zostać opodatkowane zgodnie z art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponieważ dopuszczalne jest stosowanie do umów nienazwanych przepisów o umowach nazwanych, wprost lub przez analogię, w zależności od celu umowy nienazwanej i podobieństwa tego celu do umowy nazwanej, właściwym jest potraktowanie wniesienia wkładu przez Wnioskodawcę jako udzielenie pożyczki jeżeli przedmiotem wkładu są pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku - na co wskazuje treść art. 720 Kodeksu cywilnego. Przekazanie przedmiotu wkładu i późniejszy jego zwrot nie stanowi dochodu Wnioskodawcy. Za dochód taki należy uważać jedynie udział w zysku przedsiębiorcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi m.in. kwestia obowiązków płatnika i obowiązków informacyjnych w sytuacji wypłaty przychodów z inwestycji na rzecz Inwestora będącego osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania.

Treść art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog źródeł przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu według zasad określonych dla danego źródła przychodów. Pozarolnicza działalność gospodarcza stanowi odrębne źródło przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

- prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4 - 9.

Uzupełnieniem definicji działalności gospodarczej są przesłanki negatywne, których łączne spełnienie wyklucza możliwość zaliczenia przychodów z działalności podatnika do źródła przychodów – działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 5b ust. 1 ww. ustawy, za pozarolniczą działalność gospodarczą nie uznaje się czynności, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat tych czynności oraz ich wykonywanie, z wyłączeniem odpowiedzialności za popełnienie czynów niedozwolonych, ponosi zlecający wykonanie tych czynności,
2. są one wykonywane pod kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonych przez zlecającego te czynności,
3. wykonujący te czynności nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną działalnością.

Z kolei zgodnie z ogólną regułą zawartą w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że w przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę przychodów z inwestycji na rzecz Inwestora (z tytułu udziału w zyskach spółki cichej) będącego osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania udział w zyskach spółki cichej należy zakwalifikować do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie natomiast z art. 44 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy osiągający dochody:

1. z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 14,
   
2. z najmu lub dzierżawy
   

- są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 3f-3h.

Jednocześnie żaden przepis ww. ustawy nie nakłada na Wnioskodawcę w takiej sytuacji obowiązku przekazania informacji podatkowej.

Zatem w przypadku wypłaty przez Wnioskodawcę przychodów z inwestycji na rzecz Inwestora (z tytułu udziału w zyskach spółki cichej) będącego osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania na Wnioskodawcy nie będą ciążyć obowiązki płatnika wynikające z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani też obowiązki informacyjne.

Przechodząc natomiast do kwestii obowiązków płatnika i obowiązków informacyjnych w sytuacji wypłaty przychodów z inwestycji na rzecz Inwestora będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania należy w pierwszej kolejności wskazać, na przepis art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z tym przepisem przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Ponieważ dopuszczalne jest stosowanie do umów nienazwanych przepisów o umowach nazwanych, wprost lub przez analogię, w zależności od celu umowy nienazwanej i podobieństwa tego celu do umowy nazwanej, właściwym jest potraktowanie na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych wniesienia wkładu przez Inwestora będącego osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej w zakresie inwestowania jako udzielenie pożyczki jeżeli przedmiotem wkładu są pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku - na co wskazuje treść art. 720 Kodeksu cywilnego. Przekazanie przedmiotu wkładu i późniejszy jego zwrot nie stanowi dochodu Inwestora. Za dochód taki należy uważać jedynie udział w zysku przedsiębiorcy.

Jeżeli więc wspólnikiem spółki cichej jest osoba fizyczna, która wniosła do tej spółki wkład pieniężny, który nie jest związany z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, wówczas przychód z tytułu uczestnictwa w spółce cichej należy zakwalifikować jako przychód z tytułu odsetek od pożyczek.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c).

Natomiast art. 17 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy precyzuje, że: za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od pożyczek.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, należy stwierdzić, że w sytuacji gdy wspólnikiem cichym wnoszącym wkład pieniężny jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej bądź osoba fizyczna, której wkład do spółki cichej nie ma związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przychód z tytułu udziału w zyskach spółki zakwalifikować należy jako przychód z kapitałów pieniężnych.

W myśl art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a, z odsetek od pożyczek, z wyjątkiem gdy udzielanie pożyczek jest przedmiotem działalności gospodarczej.

Przy czym zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1-4 oraz pkt 6, 8 i 9, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 5 pkt 1 i 4, ust. 5a, 5d i 5e (art. 30a ust. 6 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

Na mocy art. 42 ust. 1 tej ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia dzielności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

W myśl 42 ust. 1a ww. ustawy, w terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, przychód z tytułu udziału w zyskach spółki cichej na rzecz Inwestora będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania należy zakwalifikować do przychodów z kapitałów pieniężnych, tj. odsetek od pożyczek, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 7 w zw. art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z tym na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 41. ust. 4, art. 42 ust. 1 i obowiązek przesłania do urzędu skarbowego rocznej deklaracji, o którym mowa w art. 42 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na Wnioskodawcy nie będzie natomiast ciążyć obowiązek sporządzenia i doręczenia Inwestorowi PIT-11, Wnioskodawca bowiem w przedmiotowej sytuacji odprowadza zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 19%, a przychodu tego nie łączy się z przychodami z innych źródeł.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy:

• w części dotyczącej określenia źródła przychodów oraz braku obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika w przypadku wypłaty Przychodów z Inwestycji na rzecz Inwestora, będącego osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie inwestowania - jest prawidłowe,
• w pozostałej części - jest nieprawidłowe.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków oraz powołanych interpretacji indywidualnych wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników, w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie maja możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy
z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…) za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.