Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4011.612.2020.3.GM
z 17 listopada 2020 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2020 r. (data wpływu 7 września 2020 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 7 września 2020 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 28 października 2020 r. (data wpływu 3 listopada 2020 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży samochodu osobowego.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.
W dniu xx października 2019 r. został zakupiony samochód osobowy ‒ wykup z leasingu. Faktura zakupu została wystawiona na firmę, jednakże zakup stanowił zakup prywatny. Pomyłkowo samochód został wprowadzony do firmy jako środek trwały, na dzień dzisiejszy zostało to skorygowane. Samochód stanowi własność prywatną i nie jest użytkowany w celach firmowych.
W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że w latach 2016-2019 samochód był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej z tytułu umowy leasingu operacyjnego. W dniu xx.10.2019 r. samochód został wykupiony z leasingu na cele osobiste i z tą datą nastąpiło przekazanie samochodu na cele prywatne. Poprzez przeoczenie faktura za zakup samochodu została dana do rozliczeń bieżących za miesiąc październik 2019 r. Samochód został wprowadzony do środków trwałych z datą xx.10.2019 r. co skutkowało naliczeniem odpisów amortyzacyjnych w kolejnych miesiącach i zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów. Samochód od dnia wykupu do dnia dzisiejszego jest użytkowany wyłącznie w celach prywatnych, nie był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. W momencie wychwycenia pomyłki, natychmiast zostało to skorygowane poprzez korekty deklaracji i uregulowanie zaległości. Samochód został wykreślony z ewidencji środków trwałych z datą xx.10.2019 r. odpisy amortyzacyjne zostały wykreślone z księgi przychodów i rozchodów. Samochód do dnia dzisiejszego nie został sprzedany, jest użytkowany prywatnie.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.
Czy sprzedaż pojazdu z majątku prywatnego po upływie pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie (wykup) spowoduje powstanie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym tytułem działalności gospodarczej?
Powyższe pytanie wynika z pisma z 28 października 2020 r. stanowiącego uzupełnienie wniosku.
Zdaniem Wnioskodawcy, samochód został zakupiony z przeznaczeniem na cele prywatne i stanowi prywatny majątek podatnika. Dlatego odpłatne zbycie pojazdu będzie można zakwalifikować jako przychód ze źródła przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie kwalifikować go jako przychodu z działalności gospodarczej. Ponadto nie stanowi źródła przychodów odpłatne zbycie m.in. rzeczy ruchomych jeśli następuje po upływie pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie. Dlatego sprzedaż ww. samochodu osobowego nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym.
Powyższe stanowisko wynika z pisma z 28 października 2020 r. stanowiącego uzupełnienie wniosku.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn. zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są wskazane w pkt 3 i 8 tego przepisu:
- pozarolnicza działalność gospodarcza,
- odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
- nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
- spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
- prawa wieczystego użytkowania gruntów,
- innych rzeczy,
Na gruncie zacytowanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychód ze sprzedaży rzeczy kwalifikowany jest do źródła przychodów, o którym mowa w cytowanym art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d tej ustawy, czyli do odpłatnego zbycia rzeczy, chyba że sprzedaż następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej.
Stosownie do art. 10 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy: przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.
Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:
- środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
- składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
- składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
- składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych
– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.
Jeżeli zatem rzecz ruchoma stanowi składnik majątku wymieniony w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód ze sprzedaży tej rzeczy będzie zaliczony do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, czyli do przychodów z działalności gospodarczej. Przychody z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z zastrzeżeniem ust. 3), podlegają opodatkowaniu, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.
Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w dniu xx.10.2019 r. samochód został wykupiony z leasingu na cele osobiste i z tą datą nastąpiło przekazanie samochodu na cele prywatne. Przez przeoczenie faktura za zakup samochodu została dana do rozliczeń bieżących za miesiąc październik 2019 r. Samochód został wprowadzony do środków trwałych z datą xx.10.2019 r. co skutkowało naliczeniem odpisów amortyzacyjnych w kolejnych miesiącach i zaliczanie ich do kosztów uzyskania przychodów. Samochód od dnia wykupu do dnia dzisiejszego jest użytkowany wyłącznie w celach prywatnych, nie był wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej. W momencie wychwycenia pomyłki, natychmiast zostało to skorygowane poprzez korekty deklaracji i uregulowanie zaległości. Samochód został wykreślony z ewidencji środków trwałych z datą xx.10.2019 r., a odpisy amortyzacyjne zostały wykreślone z księgi przychodów i rozchodów. Samochód do dnia dzisiejszego nie został sprzedany, jest użytkowany prywatnie.
Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że skoro wykupiony po zakończeniu umowy leasingu operacyjnego samochód nie stanowił składnika majątku firmy, wymienionego w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przychód uzyskany ze sprzedaży tego samochodu nie będzie stanowił przychodu z działalności gospodarczej.
Sprzedaż tego samochodu należy rozpatrywać zatem pod kątem możliwości powstania przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli z odpłatnego zbycia rzeczy. W takiej sytuacji obowiązek podatkowy nie powstanie, jeżeli zbycie samochodu osobowego będzie miało miejsce po upływie pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpi jego nabycie (wykup z leasingu).
Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że wykup samochodu z leasingu miał miejsce xx października 2019 r. Samochód do dnia dzisiejszego nie został sprzedany. W związku z powyższym sprzedaż samochodu nie będzie stanowiła również źródła przychodu określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Reasumując – sprzedaż pojazdu z majątku prywatnego po upływie pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło jego nabycie (wykup), nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych. Odpłatne zbycie tego samochodu nie będzie kwalifikowało się ani do źródła przychodów z działalności gospodarczej, ani do źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ponadto Organ informuje, że w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.
Interpretacja dotyczy:
- zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
- zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP. W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.