Interpretacja Szef Krajowej Administracji Skarbowej
DPP10/DOP8.841.12.2020
z 4 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020r. poz. 1325 ze zm.) Szef Krajowej Administracji Skarbowej, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 17.08.2017r. nr 0111-KDIB4.4014.166.2017.3.PB zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko p. A.N. przedstawione we wniosku z dnia 07.06.2017r. (data wpływu 14.06.2017r.) uzupełnionym w dniu 28.07.2017r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych (zwanym dalej p.c.c) w zakresie skutków podatkowych przysądzenia w postępowaniu egzekucyjnym nieruchomości w zamian za wierzytelność - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 07.06.2017r. p. A.N. zwrócił się do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej p.c.c w zakresie skutków podatkowych przysądzenia nieruchomości w zamian za wierzytelność w postępowaniu egzekucyjnym. Wniosek ten nie spełniał wymogów formalnych. W związku z powyższym pismem z dnia 14.07.2017r. nr 0111-KDIB4.4104.166.2017.2.PB wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Wniosek został uzupełniony przez Wnioskodawcę w dniu 28.07.2017r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 1996r. Wnioskodawca złożył do Sądu pozew o zapłatę należności, którą dłużnicy mieli mu zwrócić. Pieniądze te miały stanowić wkład Wnioskodawcy we wspólny interes do założonej spółki: wspólnicy wnieść mieli nieruchomość. Przedmiotem działalności gospodarczej miało być palenie kawy. Z uwagi na fakt odmowy udzielenia kredytu, spółka została rozwiązana (z punktu prawa nie podjęła działalności) a Wnioskodawca wystąpił o zwrot swojego wkładu.

Wnioskodawca złożył pozew o wypłatę należności z jednoczesnym wpisem do hipoteki na kwotę pożyczonych pieniędzy. Po 21 latach licznych procesów, Wnioskodawca postanowił przejąć, po II licytacji, wspomnianą powyżej nieruchomość. Wartość nieruchomości była niższa niż wartość zadłużenia dłużników. W postanowieniu Sądu z dnia 28.10.2016r. wartość nieruchomości została określona na kwotę 283.333,33 zł a na poczet wierzyciela zaliczono kwotę 240.833,33 zł. Kwota różnicy 42.500 zł stanowiła koszt opłaty stosunkowej, której uiszczenie było warunkiem przeniesienia własności nieruchomości na wierzyciela (Wnioskodawcę).

Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że przysądzenie własności nieruchomości nastąpiło zgodnie z art. 984 § 1 ustawy z dnia 17.11.1964r. Kodeks postepowania cywilnego (zwanego dalej K.p.c) oraz wyjaśnił, że dnia 30.06.2014r. wystąpił z wnioskiem do Sądu Rejonowego, po II licytacji o przejęcie nieruchomości jako wierzyciel. Dnia 30.07.2015r. zostało wydane postanowienie Sądu o udzieleniu przybicia na rzecz wierzyciela egzekwującego. W dniu 28.10.2016r. Sąd wydał postanowienie o przysądzeniu zabudowanej nieruchomości na rzecz wierzyciela egzekwującego za kwotę 240.833,30 zł. Postanowienie to uprawomocniło się 25.01.2017r. Ponadto Wnioskodawca zaznaczył, iż przejęcie nieruchomości było jedynym rozwiązaniem by móc odzyskać, chociażby część wierzytelności, gdyż komornik prowadzący postępowanie egzekucyjne od 2003r. nie wyegzekwował od dłużników żadnej kwoty.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytanie:

Czy przejęcie wierzytelności przez wierzyciela egzekwującego zgodnie z art. 984 § 1 K.p.c jest objęte p.c.c i czy należy z tego tytułu złożyć deklarację PCC-3?

W opinii Wnioskodawcy przejęcie wierzytelności przez wierzyciela egzekwującego nie nosi znamion umowy kupna-sprzedaży i nie jest objęte „opłatą od czynność cywilnoprawnych”.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego z dnia 17.08.2017r. nr 0111-KDIB4.4014.166.2017.3.PB, w świetle obowiązującego stanu prawnego uznał stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie braku obowiązku podatkowego z tytułu przysądzenia nieruchomości w zamian za wierzytelność w postepowaniu egzekucyjnym - za prawidłowe.

W wydanej interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, w pierwszej kolejności wskazał, iż w art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 09.09.2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz. U z 2016r., poz. 223 ze zm. - zwana dalej u.p.c.c), ustawodawca wprowadził zamknięty katalog czynności cywilnoprawnych podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c czynnościami tymi są: umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych, umowy pożyczki pieniędzy oznaczonych tylko co do gatunku, umowy darowizny - w części dotyczącej przyjęcia przez obdarowanego długów i ciężarów lub zobowiązań darczyńcy, umowy dożywocia, umowy o dział spadku i zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat i dopłat, ustanowienie hipoteki, ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego oraz odpłatnej służebności, umowy depozytu nieprawidłowego oraz umowy spółki.

Dodatkowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zaznaczył, że zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 u.p.c.c podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają zmiany wyżej wskazanych umów, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania a według art. 1 ust. 1 pkt 3 u.p.c.c orzeczenia sądów, w tym również polubownych oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne jak w pkt 1 lub 2.

Dlatego też, w ocenie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej poprzez zawarcie w wyżej wskazanych przepisach zamkniętego katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem p.c.c ustawodawca automatycznie wyłączył z opodatkowania, inne podobne czynności, które nie zostały enumeratywnie wymienione we wskazanych wyżej przepisach. Tym samym czynności niewymienione w ustawowym katalogu, nie podlegają opodatkowaniu, nawet w sytuacji gdy wywołują skutki w sferze gospodarczej podobne, bądź takie same do tych, które zostały w nim wyliczone.

W drugiej kolejności Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż zgodnie z art. 952 K.p.c. zajęta nieruchomość ulega sprzedaży przez licytacje publiczną. Termin licytacji nie może być wyznaczony wcześniej niż po upływie 2 tygodni po uprawomocnieniu się opisu i oszacowania ani też przed uprawomocnieniem się wyroku, na podstawę którego wszczęto egzekucję.

Według art. 972 K.p.c licytacja odbywa się publicznie w obecności i pod nadzorem sędziego albo referendarza sądowego. Na podstawie art. 983 K.p.c. jeżeli nikt nie zgłosił wniosku o przejęcie nieruchomości w myśl artykułu poprzedzającego albo przedmiot egzekucji nie jest nieruchomością rolną, komornik na wniosek wierzyciela wyznacza drugą licytację na której cena wywołania stanowi dwie trzecie sumy oszacowania. Cena ta jest najniższą za która można nabyć nieruchomość.

W myśl art. 984 § 1 K.p.c. jeżeli również na drugiej licytacji nikt nie przystąpi do przetargu, przyjęcie nieruchomości może nastąpić na własność w cenie nie niższej od dwóch trzecich części sumy oszacowania, przy czym prawo przejęcia przysługuje wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu oraz współwłaścicielowi. Jeżeli przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna stosuje się art. 982 z wynikającą z niniejszego przepisu zmianą, co do ceny przyjęcia. W przypadku gdy osoby określone w art. 982 nie skorzystają z prawa przejęcia nieruchomości prawo to przysługuje także wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu.

Jednocześnie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej podkreślił, iż zgodnie z art. 999 § 1 (zdanie pierwsze) K.p.c, prawomocne orzeczenie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub złożenie dokumentu do zbiorów dokumentów.

Przenosząc zaś wyżej wskazane przepisy na grunt złożonego wniosku, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wskazał, iż z opisu zdarzenia wynika, że Wnioskodawca złożył pozew o zapłatę należności, którą mieli mu zwrócić dłużnicy. Składając pozew Wnioskodawca zawnioskował o wpis hipoteki na kwotę pożyczonych pieniędzy. Jako że Wnioskodawca nie mógł uzyskać zwrotu należności postanowił po II licytacji przejąć nieruchomość, która została obciążona hipoteką. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 28.10.2016 r. prawo do nieruchomości zostało przysądzone na rzecz wierzyciela egzekucyjnego czyli Wnioskodawcy. Przysądzenie to nastąpiło zgodnie z art. 984 § 1 K.p.c.

W rezultacie zatem wskazane we wniosku postanowienie Sądu nie będzie podlegało opodatkowaniu p.c.c, gdyż nie wywołuje ono skutków prawnych tożsamych do czynności określonych w art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c. W opisanym zdarzeniu nie dochodzi bowiem do sprzedaży nieruchomości, lecz do jej przejęcia przez wierzyciela z uwagi na bezskuteczne licytacje. Tym samym w związku z przysądzeniem własności nieruchomości - na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w p.c.c, gdyż opisane nabycie nie będzie podlegało opodatkowaniu p.c.c. Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do składania deklaracji podatkowej dotyczącej tego podatku.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Szef Krajowej Administracji Skarbowej stwierdza, że interpretacja indywidualna z dnia 17.08.2017r. nr 0111-KDIB4.4014.166.2017.3.PB wydana przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej - jest nieprawidłowa.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają:

1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
3. (uchylona)
4. umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
5. umowy dożywocia,
6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,
7. (uchylona)
8. ustanowienie hipoteki,
9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
10. umowy depozytu nieprawidłowego,
11. umowy spółki;
    
    

Ponadto zgodnie z pkt 2 i 3 tego artykułu podatkowi podlegają zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4 a także orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.

Jak wynika z wyżej wskazanych przepisów w zamkniętym katalogu czynności opodatkowanych p.c.c wskazana została między innymi umowa sprzedaży rzeczy i praw majątkowych. Podatkowi temu podlegają również orzeczenia sądów, w tym polubownych lub ugody, które wywołują takie same skutki prawne jak między innymi umowa sprzedaży. Obowiązek podatkowy w p.c.c w przypadku umowy sprzedaży powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.c.c) a w przypadku postanowienia sądu w chwili jego uprawomocnienia (art. 3 ust. 1 pkt 3 u.p.c.c). Jednocześnie zgodnie z art. 10 ust. 1 u.p.c.c podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie p.c.c, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika.

Ponieważ u.p.c.c nie zawiera definicji umowy sprzedaży w tym celu należy odnieść się do przepisów ustawy z dnia 23.04.1964r. Kodeks cywilny (zwany dalej K.c). Zgodnie z definicją zawartą w art. 535 § 1 K.c przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Zgodnie z powyższym, zawarcie umowy sprzedaży wymaga zobowiązania się sprzedawcy względem kupującego do przeniesienia własności rzeczy i wydania mu jej oraz wzajemnego zobowiązania się kupującego względem sprzedawcy do odebrania rzeczy i zapłaty jej ceny. Istotą kreowanego przez zawarcie takiej umowy stosunku jest przejście własności w zamian za cenę wyrażoną w pieniądzu jako nośniku "uniwersalnej" wartości ekonomicznej.

Dlatego też jeżeli na rzecz osoby (wierzyciela) następuje przysądzenie własności nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym, zakończone prawomocnym postanowieniem sądu, które potwierdza fakt tego przysądzenia, to dla oceny sytuacji podatnika w zakresie p.c.c znaczenie ma czy postanowienie to będzie wywierało takie same skutki jak umowa sprzedaży. Zasady związane z udzieleniem przybicia i przysądzeniem własności na rzecz licytanta (wierzyciela) zostały określone w przepisach K.p.c. Zgodnie z art. 952 K.p.c zajęta nieruchomość ulega sprzedaży przez licytacje publiczną. Termin licytacji nie może być wyznaczony wcześniej niż po upływie dwóch tygodni po uprawomocnieniu się opisu i oszacowania ani też uprawomocnieniem się wyroku, na podstawę którego wszczęto egzekucję. Według art. 972 K.p.c licytacja odbywa się publicznie w obecności i pod nadzorem sędziego albo referendarza sądowego. Na podstawie art. 983 K.p.c. jeżeli nikt nie zgłosił wniosku o przejęcie nieruchomości w myśl artykułu poprzedzającego albo przedmiot egzekucji nie jest nieruchomością rolną, komornik na wniosek wierzyciela wyznacza drugą licytację na której cena wywołania stanowi dwie trzecie sumy oszacowania. Cena ta jest najniższą za która można nabyć nieruchomość. W myśl art. 984 § 1 K.p.c. jeżeli również na drugiej licytacji nikt nie przystąpi do przetargu, przejęcie nieruchomości może nastąpić na własność w cenie nie niższej od dwóch trzecich części sumy oszacowania, przy czym prawo przejęcia przysługuje wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu oraz współwłaścicielowi. Jeżeli przedmiotem egzekucji jest nieruchomość rolna stosuje się art. 982 z wynikającą z niniejszego przepisu zmianą, co do ceny przyjęcia. W przypadku gdy osoby określone w art. 982 nie skorzystają z prawa przejęcia nieruchomości prawo to przysługuje także wierzycielowi egzekwującemu i hipotecznemu. Zgodnie z art. 987 K.p.c po zamknięciu przetargu sąd w osobie sędziego albo referendarz sądowy, pod którego nadzorem odbywa się licytacja, wydaje na posiedzeniu jawnym postanowienie co do przybicia na rzecz licytanta, który zaofiarował najwyższą cenę, po wysłuchaniu tak jego, jak i obecnych uczestników. Zgodnie z art. 990 K.p.c. w postanowieniu o przybiciu wymienia się imię i nazwisko nabywcy, oznaczenie nieruchomości, datę przetargu i cenę nabycia. Według art. 998 § 1 K.p.c po uprawomocnieniu się przybicia i wykonaniu przez nabywcę warunków licytacyjnych lub postanowienia o ustaleniu ceny nabycia i wpłaceniu całej ceny przez Skarb Państwa sąd wydaje postanowienie o przysądzeniu własności. Jednocześnie według art. 999 § 1 K.p.c prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów. Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienia znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń bez potrzeby nadania mu klauzuli wykonalności.

Skoro zatem postanowienie o przybiciu tak jak i postanowienie o przysądzeniu własności nieruchomości zawiera przedmiot i cenę nabycia - podobnie jak w przypadku elementów przedmiotowo istotnych umowy sprzedaży a to ostatnie dodatkowo przenosi własność nieruchomości na rzecz wierzyciela, to postanowienie o przysądzeniu własności nieruchomości wywołuje tożsamy skutek jak umowa sprzedaży. Powoduje ono bowiem, że wierzyciel nabywa na własność konkretną nieruchomość za określoną cenę. I mimo, iż czynność ta nie jest zawarciem umowy sprzedaży to de facto wywiera skutki tożsame ze skutkami umowy sprzedaży. Również w literaturze podmiotu, jako przykład orzeczeń, które wywołują takie same skutki prawne jak podlegające podatkowi czynności cywilnoprawne, wskazuje się m.in. przysądzenie przez sąd własności rzeczy (K. Chustecka, Podatek od czynności cywilnoprawnych w 2009 r., Warszawa 2009, s. 95).

Należy zatem uznać, że sądowe postanowienie o przysądzeniu własności jest orzeczeniem, o którym mowa w art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy u.p.c.c.

W świetle powyżej powołanych przepisów, należy stwierdzić, że nabycie nieruchomości w postępowaniu egzekucyjnym, na gruncie u.p.c.c kwalifikowane jest tak jak sprzedaż i z tej przyczyny podlega temu podatkowi na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a w związku z art. 1 ust. 1 pkt 3 u.p.c.c.

Momentem powstania obowiązku podatkowego w p.c.c w związku z wydaniem postanowienia sądu o przysądzeniu własności nieruchomości, jest dzień uprawomocnienia się tego postanowienia. Z tym bowiem dniem następuje przeniesienie własności na rzecz nabywcy.

Zatem z tytułu ww. czynności, stosownie do regulacji art. 3 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia sądu.

W związku z powyższym konieczne jest złożenie deklaracji PCC-3. Zgodnie bowiem z art. 10 ust. 1 u.p.c.c podatnicy są obowiązani, bez wezwania organu podatkowego, złożyć deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru, oraz obliczyć i wpłacić podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków, gdy podatek jest pobierany przez płatnika. Dlatego też w sytuacji gdy mamy do czynienia z uprawomocnieniem się postanowienia sądu o przysadzeniu nieruchomości, które wywiera skutki tożsame z umową sprzedaży (a nie jest sporządzone aktem notarialnym jak umowa sprzedaży nieruchomości, od której to notariusz pobiera podatek), to konieczne jest złożenie deklaracji podatkowej PCC-3 przez podatnika tego podatku.

W złożonym wniosku Wnioskodawca wskazał, iż złożył pozew o zapłatę należności, którą mieli mu zwrócić dłużnicy. Składając pozew Wnioskodawca zawnioskował o wpis do hipoteki na kwotę pożyczonych pieniędzy. Jako, że Wnioskodawca nie mógł uzyskać zwrotu należności postanowił przejąć, po II licytacji nieruchomość należącą do dłużników. W związku z powyższym postanowieniem z dnia 28.10.2016r. przysadzono na jego rzecz nieruchomości zgodnie z art. 984 § 1 K.p.c. Postanowienie wydane w stosunku do Wnioskodawcy przeniosło prawo własności nieruchomości na wierzyciela i ma takie same skutki jak umowa sprzedaży, co powoduje, iż na Wnioskodawcy ciążył obowiązek w p.c.c i obowiązek złożenia z tego tytułu deklaracji PCC-3.

W konsekwencji należało z urzędu dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Krajową Informację Skarbową, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość. Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Szef Krajowej Administracji Skarbowej może, z urzędu, zmienić ją w dowolnym czasie. Zmieniona interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji zmienianej.

POUCZENIE

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w terminie 30 dni od dnia jej doręczenia (art. 3 § 2 pkt 4a, art. 13 § 1 i § 2 i art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, ze zm.). Skargę wnosi się za pośrednictwem Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (którego działanie jest przedmiotem skargi):

• w dwóch egzemplarzach, na adres: Ministerstwo Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa (art. 47 § 1 i art. 54 § 1 ww. ustawy), lub
• w formie dokumentu elektronicznego bez dołączania odpisów, zawierającą adres elektroniczny oraz podpisaną kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym, na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Ministerstwa Finansów na platformie ePUAP: /bx1qpt265q/SkrytkaESP (art. 46 § 2a, art. 47 § 3 i art. 54 § 1a ww. ustawy).
  
  

odbioru data jej wprowadzenia do systemu teleinformatycznego Ministerstwa Finansów (art. 83 § 5 ww. ustawy). Zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.