Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.445.2020.2.MZA
z 16 grudnia 2020 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 października 2020 r. (data wpływu 16 października 2020 r.), uzupełnionym 25 listopada 2020 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy otrzymane Dofinansowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy otrzymane Dofinansowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 20 listopada 2020 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.445.2020.1.MZA, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia w związku z powyższym wezwaniem dokonano 25 listopada 2020 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

X Sp. z o.o. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) jest osobą prawną mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i zajmuje się produkcją części metalowo-gumowych oraz poliuretanowych, mających zastosowanie w przemyśle motoryzacyjnym. Produkcja prowadzona jest na terenie trzech odrębnych zakładów. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa energię elektryczną od Y Sp. z o.o. i jest jej końcowym odbiorcą. Wnioskodawca otrzymał od Z S.A. dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III i IV kwartał 2019 r. (dalej: Dofinansowanie) na podstawie art. 7 ust. 4a-4d ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2538 z późn. zm., dalej: Ustawa Prądowa). Uzyskana pomoc de minimis spełnia warunki określone w rozporządzeniu Komisji UE Nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz.Urz.UE.L 352 z 24.12.2013). Dofinansowanie zostało udzielone na wniosek Wnioskodawcy i miało charakter bezzwrotny oraz nieodpłatny – Wnioskodawca nie uiszczał na rzecz Z S.A. żadnej zapłaty w celu otrzymania środków finansowych w ramach Dofinansowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane Dofinansowanie stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane od Z S.A. dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III i IV kwartał 2019 r., stanowiące pomoc de minimis, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1406 ze zm., dalej: Ustawa o CIT), a tym samym otrzymanie ww. dofinansowania nie spowoduje również powstania dochodu, przez co otrzymana przez Wnioskodawcę kwota nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o CIT, przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Zgodnie z art. 7 ust. 2 Ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Definicja przychodu sformułowana została w art. 12 ust. 1 Ustawy o CIT i ma ona charakter otwarty. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Należy jednak wskazać, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 Ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się: wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów. Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 18 kwietnia 2017 r., o Znak: 1462-IPPB6.4510.46.2017.1.AG, „W konsekwencji możliwość zastosowania przedmiotowego przepisu jest uzależniona od łącznego spełnienia następujących przesłanek:

• uzyskany przychód musi stanowić przychód z otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy, praw czy też innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń;
• nieodpłatne świadczenia są finansowane lub współfinansowane ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, i jednocześnie;
• nieodpłatne świadczenia są finansowane lub współfinansowane w powyższy sposób w ramach programów rządowych”.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, w opisanym we wniosku stanie faktycznym zostały spełnione wszystkie powyższe przesłanki. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż dofinansowanie otrzymane przez Wnioskodawcę zostało przyznane na podstawie wniosku Spółki, złożonego zgodnie z przepisami Ustawy Prądowej. Z samej istoty dofinansowania stanowiącego pomoc de minimis wynika jego nieodpłatny charakter – nie budzi więc wątpliwości, iż dofinansowanie stanowi „nieodpłatne świadczenie” w rozumieniu art. 12 ust. 4 pkt 14 Ustawy o CIT. Podstawę prawną do otrzymanego przez Wnioskodawcę dofinansowania stanowią przepisy ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw. Jak wynika z uzasadnienia rządowego projektu powyższej ustawy z dnia 21 grudnia 2018 r., zmienionego autopoprawką z dnia 27 grudnia 2018 r. (druk sejmowy 3112-A) „Ustawa w znacznym stopniu redukuje administracyjne obciążenia rachunków za energię elektryczną poprzez zmniejszenie poziomu podatku akcyzowego z 20 zł/MWh do 5 zł/MWh, co jest praktycznie wartością minimalną dopuszczalną przez prawo europejskie. Obniżeniu ulegnie również opłata przejściowa o 95% dla wszystkich odbiorców energii elektrycznej. Takie obniżenie stawki podatku oraz opłaty przejściowej zapewni utrzymanie łącznych kosztów odbiorców, w szczególności odbiorców w gospodarstwie domowym, na poziomie zbliżonym do 2018 r. Niemniej jednak sama obniżka podatku akcyzowego oraz opłaty przejściowej może być niewystarczająca dla zachowania cen energii elektrycznej sprzed wzrostów, czyli z I półrocza 2018 r. dla niektórych grup odbiorców, dlatego wprowadza się mechanizm utrzymania cen energii elektrycznej, przy jednoczesnej wypłacie utraconych przychodów przedsiębiorstwom obrotu oraz dystrybucyjnym”. Jak wyjaśniają projektodawcy w dalszej części omawianego uzasadnienia, „finansowanie całego mechanizmu będzie pochodziło głównie z dwóch źródeł:1. środków ze sprzedaży uprawnień do emisji, o których mowa w art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1201), 2. budżetu państwa w zakresie zmniejszenia przychodów z obniżonej stawki podatku akcyzowego”. Z powyższego uzasadnienia wynika wola projektodawców (Rady Ministrów), aby w celu złagodzenia skutków podwyżek cen energii wprowadzić odpowiednie rozwiązania i mechanizmy poprzez wprowadzenie odpowiednich przepisów prawa powszechnie obowiązującego oraz zaangażowanie organów władzy publicznej we wdrożenie przedmiotowych rozwiązań. Ponadto, z uzasadnienia projektu ustawy jednoznacznie wynika również, iż podstawowym założeniem projektodawców było, aby część środków przeznaczonych na finansowanie wprowadzanych przez ustawę mechanizmów pochodziła z budżetu państwa. Zaznaczyć należy, iż omawiany projekt został uchwalony przez Sejm jedynie z drobnymi poprawkami, natomiast sama istota i podstawowe założenia proponowanych przez Radę Ministrów rozwiązań nie uległy zmianie – w tym w zakresie koncepcji finansowania mechanizmu częściowo z budżetu państwa. Jak wynika z art. 10a i art. 11 Ustawy Prądowej, kwoty różnicy ceny, rekompensaty finansowe oraz dofinansowania finansowane są z Funduszu Wypłaty Różnicy Ceny (dalej: Fundusz). Fundusz ten jest państwowym funduszem celowym, utworzonym na mocy art. 11 ust. 1 Ustawy Prądowej, zaś jego dysponentem jest Minister właściwy do spraw energii.

Zarządzanie Funduszem powierzono zarządcy rozliczeń cen. Źródła przychodów Funduszu zostały wymienione w art. 12 ww. ustawy i są nimi: 1. 80% środków uzyskanych w wyniku przeprowadzenia aukcji, o których mowa w art. 27 ust. 3 zdanie drugie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1201 i 2538); 2. środki stanowiące zwrot kwot różnicy ceny, rekompensat finansowych oraz dofinansowań; 3. dotacje celowe z budżetu państwa; 4. odsetki od wolnych środków finansowych Funduszu przekazanych w zarządzanie ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych zgodnie z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2077 ze zm.); 5. dobrowolne wpłaty, darowizny i zapisy; 6. wpływy z innych środków publicznych; 7. wpływy z innych tytułów. W świetle przedstawionych powyżej intencji projektodawców i ustawodawcy oraz struktury źródeł przychodu Funduszu należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawcę nieodpłatne świadczenie (Dofinansowanie) jest współfinansowane ze środków budżetu Państwa, gdyż dotacje celowe z budżetu państwa stanowią jedno ze źródeł przychodów Funduszu. Tym samym druga przesłanka określona w art. 12 ust. 4 pkt 14 Ustawy o CIT została spełniona – nieopłatne świadczenie (Dofinansowanie) otrzymane przez Wnioskodawcę jest bowiem współfinansowane ze środków budżetu państwa. Dalej należy podnieść, że Dofinansowanie otrzymane przez Wnioskodawcę przyznane jest w ramach programu rządowego. Zaznaczyć należy, iż Ustawa o CIT nie zawiera definicji pojęcia „program rządowy”. Jednakże dokładna analiza przebiegu procesu legislacyjnego oraz kształtu zastosowanych w Ustawie Prądowej rozwiązań wskazuje na to, iż program wypłaty dofinansowań należy uznać za program rządowy. Projekt ustawy, a co za tym idzie, sama koncepcja mechanizmów mających służyć zapobieżeniu nadmiernemu wzrostowi cen energii oraz ramy prawne dofinansowania jakie otrzymał Wnioskodawca, został opracowany i zgłoszony przez Radę Ministrów. Został on uchwalony bez istotnych poprawek – kształt regulacji został więc de facto ukształtowany przez Radę Ministrów. Już z powyższego można wnioskować, iż istniejące rozwiązania w zakresie łagodzenia skutków wzrostu cen energii elektrycznej, ponieważ zostały opracowane przez Radę Ministrów, stanowią „program rządowy”. Ponadto należy zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 10a Ustawy Prądowej, w sprawach decyzji wydawanych przez Zarządcę Rozliczeń organem wyższego stopnia jest Minister właściwy do spraw energii. Ponadto, to właśnie Minister właściwy do spraw energii jest dysponentem Funduszu. Skoro więc za realizację programu udzielania dofinansowań odpowiada członek Rady Ministrów, tym bardziej należy uznać że wypłata dofinansowania odbywa się w ramach programu rządowego. W związku z powyższym, należy stwierdzić iż w opisanym stanie faktycznym kwoty otrzymanego przez Wnioskodawcę dofinansowania zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 14 Ustawy o CIT nie stanowią przychodu Wnioskodawcy. Tym samym w wyniku otrzymania dofinansowania po stronie Wnioskodawcy nie doszło również do powstania dochodu w tym zakresie. Skoro bowiem Wnioskodawca nie osiągnął z tytułu dofinansowania przychodu, nie mógł w tym zakresie powstać dochód rozumiany jako nadwyżka przychodu nad kosztami. Tym samym w wyniku otrzymania dofinansowania nie powstał po stronie Wnioskodawcy żaden dochód, który mógłby zostać opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych. Podobne stanowisko w odniesieniu do opodatkowania pomocy de minimis zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach dnia 24 czerwca 2015 r. Znak: IBPB-1-2/4510-29/15/KP, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach dnia 6 czerwca 2016 r. Znak: IBPB-1-3/4510-316/16/AB oraz Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w piśmie z dnia 14 kwietnia 2020 r. Znak: 0114-KDIP2-1.4010.49.2020.1.MR dotyczącym opodatkowania przychodu z tytułu pomocy „de minimis”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm., dalej: „updop”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

Dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 7 ust. 2 updop).

Sposób ujęcia przedmiotu opodatkowania w podatku dochodowym od osób prawnych nie jest przypadkowy i pozwala na wyprowadzenie wniosku o objęciu zakresem ustawy wszystkich zdarzeń, z którymi wiąże się dla podatnika konkretna korzyść o wymiarze finansowym powodująca zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów. Wystąpienie każdego zdarzenia powodującego wymierną korzyść po stronie podatnika skutkuje obowiązkiem opodatkowania osiągniętej nadwyżki ponad koszty jej uzyskania przez podatnika. Nie jest przy tym istotne źródło korzyści, chodzi bowiem o każdy przypadek powodujący wzrost wartości majątku lub zmniejszenie zobowiązań ciążących na podatniku. Przyjęte rozwiązanie legislacyjne pozwala na stosowanie przepisów ustawy niezależnie od specyfiki podmiotów podlegających opodatkowaniu, zmieniających się okoliczności i rzeczywistości gospodarczej, jak również ewolucji różnego rodzaju instrumentów wykorzystywanych w obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 updop, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

• otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe (pkt1),
• wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie (pkt 2).
  
  

Należy zaznaczyć, że o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje jego definitywny charakter w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa tej osoby prawnej.

Przychodem są zatem wszelkie przysporzenia majątkowe o charakterze trwałym, bezzwrotnym, definitywnym, których rzeczywiste otrzymanie powoduje obowiązek zapłaty podatku dochodowego.

W świetle ww. przepisu otrzymane w sposób definitywny środki pieniężne (np. w postaci dofinansowania) stanowią, co do zasady, przychód dla celów podatku dochodowego od osób prawnych.

Katalog przysporzeń nie stanowiących przychodów podatkowych został określony w art. 12 ust. 4 updop. Jest to katalog zamknięty, co oznacza, że jedynie w warunkach ściśle określonych w tym katalogu otrzymane przysporzenie przychodu podatkowego stanowić nie będzie.

Jak wynika z art. 12 ust. 4 pkt 14 updop, do przychodów nie zalicza się wartości otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartości innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem „świadczenie nieodpłatne”, a zatem w celu zdefiniowania tego pojęcia pomocne jest odwołanie do wykładni gramatycznej, a także poglądów orzecznictwa i doktryny. Zgodnie z pojęciem słownikowym odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny natomiast to „taki, za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (sjp.pl).

W orzecznictwie natomiast ugruntował się pogląd, że przez nieodpłatne świadczenie rozumieć należy takie zdarzenia prawne i gospodarcze, dotyczące działalności gospodarczej, których skutkiem jest świadczenie nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku osoby prawnej, mające konkretny wymiar finansowy.

Tym samym podstawową cechą świadczenia nieodpłatnego jest brak zobowiązania otrzymującego takie świadczenie do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Innymi słowy świadczenie uzyskiwane przez podatnika w sytuacji, gdy spełniający świadczenie uzyskuje albo ma uzyskać od podatnika w przyszłości wzajemnie jakieś inne przysporzenie majątkowe nie ma charakteru nieodpłatnego. Przychód ze świadczeń nieodpłatnych powstanie natomiast zawsze wtedy, gdy podatnik otrzyma rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw, bez obowiązku świadczenia wzajemnego.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą prawną mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej a jego produkcja prowadzona jest na terenie trzech odrębnych zakładów. Na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabywa energię elektryczną od Y Sp. z o.o. i jest jej końcowym odbiorcą. Wnioskodawca otrzymał od Z S.A. dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III i IV kwartał 2019 r. na podstawie art. 7 ust. 4a-4d ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2538 z późn. zm., dalej: Ustawa Prądowa). Uzyskana pomoc de minimis spełnia warunki określone w rozporządzeniu Komisji UE Nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i 108 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz.Urz.UE.L 352 z 24.12.2013). Dofinansowanie zostało udzielone na wniosek Wnioskodawcy i miało charakter bezzwrotny oraz nieodpłatny.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy otrzymane Dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej będące pomocą de minimis będzie stanowiło przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że Spółka otrzymała pieniądze jako dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III i IV kwartał 2019 r., w stosunku do której nastąpił wzrost cen stosowanych wobec Spółki, natomiast przepis art. 12 ust. 4 pkt 14 updop, odnosi się do wartości otrzymanych nieodpłatnie (lub częściowo odpłatnie) rzeczy lub prawa, a także innych nieodpłatnych (lub częściowo odpłatnych) świadczeń finansowych. Otrzymane pieniądze stanowią natomiast przychód z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop.

Zatem otrzymane pieniądze w formie ww. dofinansowania nie mogą stanowić nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w tym przepisie. Ponadto nieodpłatne świadczenia stanowią odrębną, od środków pieniężnych, kategorię przychodów wymienionych w art. 12 ust. 1 pkt 2 updop.

Biorąc powyższe pod uwagę w rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że otrzymane przez Wnioskodawcę pieniądze stanowiące dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III i IV kwartał 2019 r., stanowią przychód na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 updop i nie korzystają z wyłączenia z przychodów na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 14 updop.

Otrzymane dofinansowanie, o którym mowa w rozpatrywanym wniosku nie stanowi „innego nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego świadczenia”, co powoduje, że bez znaczenia pozostaje analizowanie źródła finansowania pod kątem wypełnienia pozostałej przesłanki tego przepisu, tj. czy pochodzi ono ze środków budżetu państwa itp.

Przepis art. 12 ust. 4 pkt 14 updop – jeżeli chodzi o źródło przysporzenia uznawane przez ustawodawcę za przychód podatkowy – odnosi się do art. 12 ust. 1 pkt 2, zgodnie z którym przychodem jest m.in. wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Jest to niewątpliwie inne źródło niż wymienione w pkt 1 otrzymane pieniądze. Wnioskodawca uzyskał przychód na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 updop w wysokości otrzymanego dofinansowania (pieniędzy). Wnioskodawca nie otrzymał nieodpłatnego bądź częściowo odpłatnego świadczenia bowiem za świadczenie w postaci dostarczenia energii elektrycznej cenę zapłacił dostawca (Y Sp. z o.o.) według obowiązujących (podwyższonych) stawek i dopiero Wnioskodawca po wystąpieniu ze stosownym wnioskiem otrzymał (od Z S.A.) dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii wynikające z przepisów ustawy z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym i niektórych innych ustaw (Dz.U.2018, poz. 2538).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę pieniądze stanowiące dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej, w stosunku do której nastąpił wzrost cen stosowanych wobec Spółki, nie może zostać objęte dyspozycją art. 12 ust. 4 pkt 14 updop. W związku z czym otrzymaną kwotę środków pieniężnych Wnioskodawca zobowiązany jest uznać za przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 updop.

Stanowisko Organu potwierdza również powołane przez Wnioskodawcę uzasadnienie do zmian ustawy w zakresie przyznawania dofinansowań, o których mowa we wniosku, z którego wynika między innymi, że: „celem tym było (…) wprowadzenie rozwiązania nadzwyczajnego mającego na celu ochronę w 2019 r. odbiorców energii elektrycznej przed skokowym wzrostem kosztów zaopatrzenia w energię. Potrzeba wprowadzenia ustawy jest związana z występującymi w 2018 r. dynamicznymi wzrostami cen energii elektrycznej na rynku hurtowym. (…) Projekt ustawy wpływa na działalność mikroprzedsiębiorców, małych i średnich przedsiębiorców poprzez wyeliminowanie ryzyka narażenia ich na gwałtowny wzrost cen energii elektrycznej w 2019 r. Projekt nie określa zasad podejmowania, wykonywania lub zakończenia działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. poz. 646, 1479, 1629, 1633 i 2212) Druk sejmowy nr 3112 i 3112-A.

Z powyższego wynika zatem, że w istocie celem ustawodawcy było jedynie zniwelowanie negatywnych skutków szybkiego wzrostu cen energii elektrycznej dla zapewnienia ciągłości dostaw energii elektrycznej po cenach akceptowalnych dla odbiorców, a nie wypłacanie środków pieniężnych nie podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Przyjęcie wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazanej przez Wnioskodawcę skutkowałoby natomiast uzyskaniem przez Wnioskodawcę korzyści ekonomicznych, a nie zniwelowaniem negatywnych skutków wzrostu cen energii elektrycznej.

Z jednej bowiem strony Wnioskodawca posiadałby prawo do obniżenia podstawy opodatkowania o zapłacone kwoty faktur kosztowych, z drugiej natomiast strony otrzymałby nieopodatkowany zwrot części tej kwoty w postaci dofinansowania, co nie było założeniem ustawodawcy wprowadzającego ww. przepisy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym otrzymane od Z S.A. dofinansowanie z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III i IV kwartał 2019 r., stanowiące pomoc de minimis, nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a tym samym otrzymanie ww. dofinansowania nie spowoduje również powstania dochodu, przez co otrzymana przez Wnioskodawcę kwota nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo odnosząc się do powołanych przez Spółkę we wniosku interpretacji indywidualnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach podmiotów, wydanych w odmiennych stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych.

Jednocześnie nadmienić należy, że przedmiotem niniejszej interpretacji była ocena stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie konieczności opodatkowania uzyskanego przez Wnioskodawcę Dofinansowania z tytułu wzrostu cen energii elektrycznej za III i IV kwartał 2019 r.

Tym samym nie była przedmiotem interpretacji kwestia dotycząca uznania ww. Dofinansowania za pomoc de minimis.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
   
   

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm.).

Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.